Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1744

เสียงแหบพร่าสะท้อนอยู่ในห้วงอากาศว่างเปล่าของความมืดมิด ชวนให้รู้สึกขนพองสยองเกล้า

เจ้าเฒ่าโพธิ!

ล้างบางสำนักคีรีดวงกมล!

นัยน์ตาดำของหลินสวินไหววูบ ในใจพลันเกิดคลื่นถาโถม

ปีนั้นตอนที่เข้าไปในแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ครั้งแรก ในแดนลับอสูรมารอริยะนั้น เขาเคยเข้าไปในสถานที่ซึ่งถูกเรียกว่า ‘แดนลับโพธิญาณ’ ได้รับ ‘มรรคคาถา’ ที่น่าอัศจรรย์บทหนึ่งมา

และด้วยประทับเจตจำนงของลั่วทงเทียนเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ ทำให้หลินสวินรู้ว่าเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ที่กรำศึกทั่วบริเวณ ซัดกวาดทั่วหล้ากลับเคยเสียเปรียบครั้งใหญ่ในแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์มาก่อน

คนผู้นั้นนั่งบนเมฆเก้าชั้นฟ้า ถือแส้หางม้ามหามรรค กุมเจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุด ไม่ใช่ทั้งพุทธและมรรค ไม่ใช่ทั้งมารและนักพรต ถูกเรียกว่า ‘เจ้าแห่งคีรีดวงกมล’ !

ในช่วงเวลาสำคัญที่หลินสวินเปิดประตูสวรรค์ เขาเกือบถูกประทับเจตจำนงนั้นของเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ชิงร่างไป

เป็นเพราะพลังของมรดกมรรคคาถาที่เจ้าแห่งคีรีดวงกมลเหลือทิ้งไว้ จึงบดขยี้พลังประทับเจตจำนงของเจ้าแห่งมรรคาสวรรค์ได้!

และมรดกมรรคคาถานี้ก็คือมรรคคาถาบทนั้นที่ถูกเจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุดเก็บไว้ เป็นสิ่งที่หลินสวินได้มาจาก ‘แดนลับโพธิญาณ’

นี่หมายความว่าแดนลับโพธิญาณมีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าแห่งคีรีดวงกมลหรือไม่

เวลานี้ร่างผอมแห้งที่ถูกโซ่มัดกำราบบนแท่นมรรคนั้นก็ส่งเสียงคำรามอย่างอาฆาต พูดถึงคำว่าโพธิ และต้องการล้างบางสำนักคีรีดวงกมล จะไม่ให้หลินสวินตกใจได้อย่างไร

หลินสวินจำได้อย่างชัดเจน ปีนั้นตอนอยู่ที่ ‘เมืองมรณะ’ ราชันผีเสวียนคงเคยบอกว่า

‘ฉายาของอาจารย์ราวกับมหามรรค ใจสามารถตระหนักรู้ เจตจำนงไม่อาจสืบทอด!’

นี่ก็หมายความว่าฉายาของเจ้าแห่งคีรีดวงกมล ก็เหมือนมหามรรคที่ไม่อาจพูดถึง คล้ายมรรคที่อธิบายได้ไม่ใช่มรรคอันเที่ยงแท้ เหมือนนามที่เรียกขานได้ไม่ใช่นามที่แท้จริง!

แต่ตอนนี้หลินสวินกลับมีความรู้สึกอย่างเด่นชัดว่า ‘เจ้าเฒ่าโพธิ’ ที่ถูกร่างผอมแห้งนั้นโกรธแค้น เกรงว่าคงเป็นเจ้าแห่งคีรีดวงกมล!

‘พี่หลิน พวกเราหนีไม่พ้นแล้ว ที่นี่มีพลังผนึกที่น่ากลัวปกคลุมเหมือนขุมนรก ละทิ้งกฎเกณฑ์ฟ้าดินอย่างสิ้นเชิงราวตัดขาดจากโลกภายนอก…’

เวลานี้อาหูสื่อจิตรวดเร็ว สีหน้าของนางจริงจังหาใดเปรียบ ตื่นตระหนกอยู่ในใจ

หลินสวินสัมผัสเล็กน้อยก็สังเกตเห็นว่าไม่เข้าทีเช่นกัน สูดหายใจเย็นเยียบอย่างอดไม่ได้

นี่คือแดนผีสิงอะไร เพื่อกำราบคนผู้หนึ่ง ถึงกับละทิ้งมหามรรคแห่งวัฏจักรทั้งหมด ไม่น่ากลัวเกินไปหน่อยหรือ!

ทั้งร่างผอมแห้งบนแท่นมรรคนั้นแข็งแกร่งระดับใด ถึงได้ถูกดูแลเหมือนเป็น ‘สิ่งต้องห้าม’ เช่นนี้

“หึๆ เก่ออวี้ผู ทำไมเจ้าไม่พูดเล่า ไม่เห็นว่าข้าจับเหยื่อได้อีกสองตัวหรือ ฮ่าๆๆ…”

บนแท่นมรรคร่างผอมแห้งหัวเราะลั่นเจือแววเหน็บแนม “หลายปีแล้วที่ต่อให้ข้าถูกเจ้าเฒ่าโพธิกำราบ ไม่อาจเห็นเดือนเห็นตะวันอีก แต่ข้าก็ยังสังหารเหยื่อได้”

“ส่วนเจ้าเก่ออวี้ผู… ก็ได้แต่มองตาปริบๆ!”

ในโลกที่มืดมนนี้นอกจากหลินสวินและอาหูแล้ว ก็มีแค่ร่างผอมแห้งคนเดียวชัดๆ แต่เขากลับเหมือนพูดคุยกับคนที่ชื่อ ‘เก่ออวี้ผู’ อีกคน

ทั้งคำพูดยังเจือแววถากถางเก่ออวี้ผูเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่พูดรึ ดูท่าว่าหลายปีมานี้พลังของเจ้าคงอ่อนแอถึงขีดสุดแล้ว มิฉะนั้นทำไมตอนที่ข้าลงมือฆ่าคนเจ้าถึงขวางไม่ทัน”

ร่างผอมแห้งยิ้มหยัน น้ำเสียงอึมครึม

หลินสวินและอาหูแปลกใจสงสัยไม่หยุด

ยอดเขากักเทพสวรรค์

สิ่งที่กักขังคือโซ่หนึ่งพันแปดร้อยสาย คนที่ถูกมัดกำราบคือร่างผอมแห้งที่อยู่บนแท่นมรรคนั้น หรือว่า… เขาก็คือ ‘เทพ’

หากเป็นเช่นนี้ แล้วเก่ออวี้ผูเล่าเป็นใครกัน

หลินสวินและอาหูเดาไม่ออก แต่กลับรู้สึกได้รางๆ ว่าการคงอยู่ของเก่ออวี้ผู ต้องมีไว้เพื่อเฝ้าดูและกำราบการกระทำชั่วร้ายของร่างผอมแห้งนี้แน่

ก็เหมือนผู้คุมนรกแห่งหนึ่ง!

ร่างผอมแห้งส่งเสียงหัวเราะประหลาดขึ้นมา “ลองดูซากศพที่เต็มพื้นนี่สิ ใครไม่ตายเพราะคีรีดวงกมลของพวกเจ้าบ้าง หากไม่ใช่ว่าพวกเจ้ากำราบข้าอยู่ที่นี่ คนพวกนี้มีหรือจะถูกข้าสังหาร”

อะไรนะ

นัยน์ตาหลินสวินหดรัด ประโยคเดียวทำให้ใจเขาสั่นสะท้าน ชี้ชัดได้ในชั่วพริบตาว่าเก่ออวี้ผูคนนี้ต้องเป็นคนของคีรีดวงกมลอย่างแน่นอน!

ในขณะเดียวกันอาหูก็มองหลินสวินวูบหนึ่ง เห็นชัดว่านางก็เดาออกแล้ว

“ไม่พูดรึ เช่นนั้นข้าจะฆ่าเหยื่อตัวหนึ่งไปสังเวยก่อน!”

เมื่อไม่มีคนตอบนานเข้า ร่างผอมแห้งบนแท่นมรรคคล้ายโกรธแค้นยิ่งนัก เขาพลันหยัดร่างขึ้น สายตาลอดผ่านเส้นผมยุ่งเหยิงราวต้นหญ้าจับจ้องมาทางหลินสวินทันที

วู้ม!

โซ่เส้นหนึ่งที่เสียบแขนขวาของร่างผอมแห้งไว้พลันพุ่งออกมา แหวกอากาศพุ่งมาทางหลินสวินอย่างรวดเร็ว ความแปลกประหลาดและน่ากลัวของกลิ่นอายบรรลุถึงขั้นปาฏิหาริย์

หลินสวินเพิ่งคิดจะหลบหลีก เงาร่างหนึ่งก็พุ่งออกมาก่อนแล้ว

เขาพลันสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง โซ่นั้นก็ถูกกระเทือนจนเกิดเสียงดังครืดคราดย้อนกลับไปทันที เสียบเข้าไปในร่างผอมแห้งอย่างหนักหน่วงใหม่อีกครั้ง

เสียงอึดอัดเจ็บปวดดังขึ้นแผ่วๆ ร่างผอมแห้งกลับหัวเราะลั่นขึ้นมา เหมือนตื่นเต้นหาใดเปรียบ “เก่ออวี้ผู ในที่สุดเจ้าก็ออกมาแล้ว! ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ…”

เสียงหัวเราะดั่งฟ้าผ่า ดังกระหึ่มอยู่ในโลกที่มืดมิดนี้

เวลานี้ในที่สุดหลินสวินและอาหูก็เห็นเงาร่างที่ปรากฏตัวกะทันหันนั้นอย่างชัดเจน

นี่คือชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่ศีรษะสวมหมวกไม้ไผ่ สวมเสื้อฟางกันฝนเหมือนคนตัดฟืน กลิ่นอายทั่วร่างเรียบง่ายตรงไปตรงมา ปกติธรรมดา

แต่ยามเขายืนอยู่ตรงนั้น กลับมีกลิ่นอายแน่วนิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าไม่อาจสั่นคลอน สูงตระหง่านโดดเด่นเหลือประมาณ!

“ข่งตู๋เทียน เคราะห์มาเยือนเจ้าแล้ว”