Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1760

จุดเปลี่ยนสักการะ!

ทุกคนในที่นี้มองออกตั้งแต่จังหวะแรก จวนอวี๋เหิงหยั่งถึงจุดเปลี่ยนอย่างหนึ่งของมหามรรคจักรวาลนั่น มีโอกาสสักการะอริยมรรคแล้ว

วู้ม!

ส่วนลึกจักรวาลกว้างไพศาล ดาวดวงหนึ่งภายในนั้นส่องแสงสว่างจ้า แสงสีทองที่ร่วงโปรยลงมาปิดครอบจวนอวี๋เหิง

เขาสาวเท้าเดินไปทางแท่นมรรคห้าสีที่อยู่ไกลๆ เงาร่าสว่างไสว พิสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์หาใดเปรียบ

สุดท้าย เขาปีนขึ้นแท่นมรรค ยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น กลิ่นอายทั้งตัวคนล้วนเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงที่มหัศจรรย์และคลุมเครืออย่างหนึ่ง

ตูม!

ช่วงท้าย ดาวงดาวที่ส่องแสงสว่างจ้าดวงนั้นถึงกับหลอมเป็นแสงสีทองที่ขุ่นหนาดุจน้ำตก ร่วงโปรยลงมา ถูกจวนอวี๋เหิงดูดซับหมดจด

และในเวลาเดียวกันนี้ เสียงธรรมเป็นระลอกๆ ดังก้องขึ้น ห้วงอากาศเหนือจวนอวี๋เหิง มี “ลักษณ์แห่งสรรพชีวิต” ปรากฏขึ้นมารำไร ไพศาลไร้ขอบเขต

ส่วนจวนอวี๋เหิงก็เหมือนนายเหนือหัว กำลังรับความศรัทธาและสักการะจากสรรพชีวิต

“ใช้แรงปรารถนาสรรพชีวิตสักการะ!”

หลินสวินและคนอื่นๆ ไม่มีใครไม่ใจสั่นสะท้าน บ้างก็อิจฉาชื่นชม บ้างก็ร้องอุทาน และบ้างก็คล้ายผิดหวังอยู่บ้าง แตกต่างกันออกไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลักษณ์ประหลาดทั้งหมดล้วนหายไป

และบนแท่นบูชาห้าสีก็ปรากฏศิลาสีดำเก่าแก่อันหนึ่ง คละคลุ้งด้วยแสงมรรคเป็นสายๆ มีไอแรกกำเนิดห้อมล้อม

ศิลามรรคสักการะ!

มีเพียงพวกสักการะเป็นอริยบุคคลเท่านั้นจึงจะสามารถครองศิลามรรคที่เป็นของตน สลักชื่อและเจตจำนงของตนไว้บนนั้นได้

ศิลานี้จะดำรงอยู่บนฟ้าสูงเก้าพันจั้งบนแท่นสักการะชั่วนิรันดร์ ได้รับโชควาสนาจากเบื้องบนช่วยส่งเสริม!

ชั่วขณะเดียว ทุกคนในที่นี้ล้วนอดร้อนรนเล็กน้อยไม่ได้

บนทางเดินโบราณฟ้าดาราลือกันอยู่ตลอด ไม่ว่าผู้แข็งแกร่งคนใดก็ตามสามารถรอดชีวิตออกจากแหล่งสถานคุนหลุนได้ ในกาลเวลาภายหน้า เพียงพอจะมีโอกาสแจ้งมรรคกลายเป็นจักรพรรดิได้!

อย่าเห็นว่าเป็นเพียงโอกาสหนึ่งเท่านั้น ทว่าล้วนเพียงพอจะทำให้บุคคลกึ่งจักรพรรดิและระดับจักรพรรดิครึ่งก้าวนับไม่ถ้วนบ้าคลั่งได้!

และโอกาสนี้ สิ่งที่อ้างถึงก็คือได้รับพลังโชควาสนาเวิ้งฟ้าจากศิลามรรคสักการะบนแท่นสักการะนี้

บนแท่นมรรคห้าสี หลังจากจวนอวี๋เหิงใช้พลังเจตจำนงแห่งตน สลักชื่อของตนลงบนศิลามรรคแผ่นนั้นแล้ว

พร้อมกับแสงประกายเสียดฟ้าระลอกหนึ่ง ศิลามรรคสักการะแผ่นนี้พุ่งเหินขึ้นฟ้า ค่อยๆ ทะยานขึ้นสูงฟ้าสูง

หนึ่งพันจั้ง

สองพันจั้ง

สามพันจั้ง

…จนกระทั่งไปถึงบริเวณเจ็ดพันจั้ง ศิลามรรคสักการะแผ่นนี้จึงหยุดลงทันควัน ลอยเด่นอยู่กลางอากาศ ถูกแสงดาราแผ่ครอบ

“ความสูงเจ็ดพันจั้ง สุดยอด!”

มีคนร้องอุทาน

หลินสวินอึ้งไป ก็ได้ยินอาหูรีบสื่อจิตอยู่ข้างๆ

‘ตำแหน่งของศิลามรรคสักการะยิ่งสูง หมายความว่าหลังจากสักการะเป็นอริยบุคคล การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นก็ยิ่งแกร่ง พลังโชควาสนาเวิ้งฟ้าที่ได้รับก็ยิ่งมาก’

‘ศิลามรรคสักการะของจวนอวี๋เหิงสามารถลอยเด่นอยู่ระดับความสูงเจ็ดพันจั้งได้ ไม่ธรรมดายิ่งจริงๆ’

คราวนี้หลินสวินเข้าใจบ้างแล้ว

ในภาพเบื้องหน้าของเขา ฟ้าสูงบนแท่นสักการะ มีศิลามรรคสักการะแออัดขนัดแน่นแผ่ลอยอยู่ บ้างก็เจิดจรัสสว่างไสว ดุจดั่งดวงดารา บ้างก็มืดสลัวดั่งอุกกาบาต

หนำซ้ำ ระดับความสูงของศิลามรรคสักการะเหล่านี้ ก็ไม่เหมือนกันจริงๆ

บริเวณใกล้เคียงระยะสามพันจั้ง ศิลามรรคสักการะที่กระจายอยู่มากที่สุด จำนวนเหล่านี้ส่วนใหญ่ประกายแสงมืดสลัว ดุจดั่งอุกกาบาตอย่างไรอย่างนั้น

บริเวณใกล้เคียงระยะหกพันจั้ง เมื่อเทียบกันแล้วเริ่มน้อยลงบ้าง ด้วยจิตรับรู้ของหลินสวิน กวาดสำรวจเบาๆ ก็ชี้ขาดได้อย่างแม่นยำ ที่นั่นมีศิลามรรคเจ็ดร้อยเก้าสิบแปดแผ่น

ตอนนี้ ศิลามรรคสักการะของจวนอวี๋เหิงก็ตั้งอยู่ในพื้นที่บริเวณนี้ด้วยเช่นกัน ซ้ำยังตำแหน่งล้ำหน้ามาก

บริเวณใกล้เคียงระยะเก้าพันจั้ง ปริมาณเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ มีศิลามรรคสักการะเพียงสี่สิบเก้าแผ่น ซ้ำส่วนใหญ่ก็อยู่ใต้ระดับเก้าพันจั้ง เหนือแปดพันจั้ง

มีเพียงศิลามรรคเพียงแค่สามแผ่นเท่านั้น ที่พอจะเรียกได้ว่าบรรลุถึงพื้นที่เก้าพันจั้ง

ศิลามรรคในพื้นที่แถบนี้ แต่ละแผ่นส่องสว่างโชติช่วง สว่างไสวยิ่งกว่าดวงดาว ลักษณ์ไพศาล หาใช่ของธรรมดาทั่วไปจะเทียบชั้นได้

จำนวนเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้แข็งแกร่งซึ่งเคยสักการะเป็นอริยบุคคลบนแท่นสักการะในกาลเวลาจากอดีตสืบมาเหลือทิ้งไว้!

ในใจหลินสวินรู้สึกแปลกไปเล็กน้อยอย่างเลี่ยงไม่ได้ มกุฎมหาอริยะสิบอันดับแรกบนกระดานมหาอริยะฟ้าดาราอย่างจวนอวี๋เหิง แต่ศิลามรรคสักการะของเขากลับลอยหยุดอยู่ที่ระดับความสูงเจ็ดพันจั้งเท่านั้น

เมื่อเทียบกันเช่นนี้ ศิลามรรคสักการะที่อยู่เหนือกว่าจวนอวี๋เหิงเหล่านั้น จะเป็นสิ่งที่ผู้แข็งแกร่งน่าสะพรึงปานใดเหลือทิ้งไว้กันแน่

“น่าเสียดาย…”

บนแท่นมรรคห้าสี จวนอวี๋เหิงปรนลมหายใจเฮือกหนึ่ง

สำหรับคนอื่นแล้ว สามารถสักการะอริยมรรค ทำให้ศิลามรรคดำรงอยู่คงนิรันดร์ในที่แห่งนี้ได้ ก็เป็นศุภโชคเหนือสุดที่น่าทึ่งแล้ว

แต่เห็นได้ชัดยิ่ง จวนอวี๋เหิงกลับไม่พอใจอยู่บ้าง

เขาส่ายหน้าเบาๆ หันตัวเดินลงจากแท่นบูชาห้าสี

และในขณะนี้ หลินสวินสัมผัสได้ชัดเจนถึงการเปลี่ยนแปลงของกลิ่นอายรอบตัวจวนอวี๋เหิง ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ล้วนเจืออานุภาพอย่างหนึ่ง

ดุจดั่งบุคคลแนวหน้าอริยมรรค กลิ่นอายเปี่ยมด้วยอานุภาพขึงขัง!

นี่คือท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์ของอริยบุคคล แตกต่างจากอริยะ ‘พบอริยุคคลให้เอาอย่าง’ ที่เรียกกัน กลายเป็นอริยบุคคล เทียบเท่ากับมีรากฐานพลังกลายเป็นมกุฎราชันอริยะแล้ว!

ดวงตาทุกคนหรี่ลง และต่างก็เผยสีหน้าแปลกไป

จวนอวี๋เหิงไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ เขาสุ่มหาสถานที่หนึ่ง หย่อนตัวนั่งขัดสมาธิ คล้ายจะสงบจิตหนั่งถึงการเปลี่ยนแปลงรอบกาย

นี่ทำให้คนไม่น้อยต่างลอบถอนหายใจโล่งอก

ในกาลเวลาที่ผ่านมา เคยมีเรื่องที่หลังจากบุคคลชั้นเลิศสักการะเป็นอริยบุคคลแล้ว ก็ออกมือขัดขวางคนอื่นไม่ให้ช่วงชิงศุภโชค ซ้ำไม่ได้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว!

แต่ขณะเดียวกัน ก็มีพลังพยั่งรู้อันคลุมเครือและลึกลับทะลักสู่กลางใจ…

แหล่งกำเนิดมรรคหลอมสมบัติ!

สถานที่ต้นกำเนิดมหามรรคที่ปกคลุมด้วยเปลวเพลิงหลอมสมบัติเกือบหมื่นชนิดทั่วหล้าบนล่างแห่งหนึ่ง

เตามารดาหลอมสมบัติที่เคยกลั่นหลอมศาสตราจักรพรรดิออกมาเก้าชิ้น ก็ถือกำเนิดจากวังน้ำวนเปลวเพลิงที่ถูกเรียกว่า ‘แหล่งกำเนิดมรรคหลอมสมบัติ’!

ในใจหลินสวินผุดคลื่นระลอกหนึ่ง

เขาคิดไม่ถึงสักนิดว่าตอนที่หยั่งสัมผัสจุดเปลี่ยนสักการะนี้ ถึงกับยังสามารถสอดส่องความลับตะลึงโลกเช่นนี้ได้อีกด้วย!

จนกระทั่งสภาพจิตใจกลับสู่ความสงบ จิตรับรู้ของหลินสวินเริ่มโฉบพุ่งไปยังส่วนลึกเวิ้งจักรวาลต่อ ตลอดเส้นทางนี้ เขาเคยหยั่งสัมผัสหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว

แต่ว่า สภาวะจิตของเขากลับเยือกเย็นและผ่องแผ้วถึงขีดสุด

เพราะแต่เดิมเขาก็ไม่ได้มีความคิดจะคว้าให้ได้อะไรอยู่แล้ว ไม่ว่าจะหยิบยืมแรงปรารถนาสรรพชีวิตสักการะ หรืออาศัยแรงปรารถนามหามรรคสักการะ สำหรับเขาไม่ใช่ปัญหาตั้งนานแล้ว

และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จิตรับรู้ของหลินสวินลอยห่างออกไปไม่รู้กี่มากน้อย เจาะลึก สัมผัสไม่หยุดหย่อนอยู่ท่ามกลางจักรวาลเวิ้งว้าง ทำให้จิตวิญญาณของเขาอดเกิดความรู้สึกเหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาไม่ได้

“มหาอริยะ ใหญ่และไร้ขอบเขต แต่อยู่ต่อหน้าจักรวาลไพศาลฝ่ายนี้…กลับเห็นได้ชัดว่าเล็กจ้อยเกินไปแล้ว…”

ในใจหลินสวินล้นทะลักความเปลี่ยวว้างอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมา ทะเลดาราเวิ้งว้าง วัฏจักรว่างเปล่าไร้สิ้นสุด ดุจดั่งเดินอยู่คนเดียวลำพัง สี่ทิศเงียบสงัด ทำให้ผู้คนกดดัน ทำอะไรไม่ได้ และท้อแท้อย่างบอกไม่ถูก

ค่อยเป็นค่อยไป จิตสำนึกของเขาล้วนเหมือนจะหลอมละลาย หลงทางอยู่กลางจักรวาลที่ไร้ขอบเขตไร้สิ้นสุดนั่น

ไม่สิ!

ทันใดนั้น สภาวะจิตของหลินสวินเกิดความระวังตัวโดยสัญชาตญาณ

จิตรับรู้ที่กำลังแผ่กว้างอยู่ในส่วนลึกของจักรวาลก็ชะงักกึกโดยพลันเช่นกัน จักรวาลเวิ้งว้าง แม้จะลึกเข้าไปไม่หยุด แต่เมื่อไหร่จะถึงสุดปลายทาง

ทว่าหากไม่เจาะลึกเข้าไป แล้วจะสัมผัสถึงโอกาสเสี้ยวหนึ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในจักรวาลฝ่ายนี้ได้อย่างไรกัน

เดิมที หลินสวินเพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ไม่ได้เรียกร้องอะไรต่อเรื่องนี้ แต่เมื่อเริ่มสัมผัสอย่างแท้จริง จิตรับรู้สัมผัสถึงส่วนลึกของจักรวาลแถบนี้แล้ว จะละทิ้งทั้งอย่างนี้ เขากลับไม่เต็มใจ

เช่นนั้นก็…

ลองดูอีกครั้ง!

หลินสวินสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง จิตรับรู้แผ่สัมผัสไปทางส่วนลึกของจักรวาลต่อไป

ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยว กดดัน ทำอะไรไม่ถูก ท้อแท้อันแสนคุ้นเคยเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ เพียงแต่ หลินสวินไม่สนใจเรื่องพวกนี้อีกต่อไป

จิตรับรู้ของเขาดุจจันทร์เพ็ญทะเลมรกต แสงจันทร์สะท้อนกลางบ่อ ไม่ได้รับอิทธิพลจากเงาเมฆแสงฟ้าอีกต่อไป

ค่อยเป็นค่อยไป จิตสำนึกของเขาปรากฏความว่างเปล่าอย่างหนึ่ง ไม่สะเปะสะปะและหลงทาง แต่เป็นความรู้สึกลืมตัวตนโดยสิ้นเชิงหลังจากจิตใจฟุ้งซ่าน

และไม่รู้นานเท่าใด เสียงที่เหมือนระฆังย่ำรุ่งกลองสายัณห์สายหนึ่งกำลังดังก้องอยู่ในก้นบึ้งหัวใจเขา คล้ายมีแต่ไม่มี เบาหวิวไร้อัตตา

และในจิตรับรู้ของหลินสวิน ราวกับสัมผัสสายฟ้า ซ้ำยังเหมือนถูกกระบองฟาดกลางหัว เกิดการหยั่งถึงสุดวิเศษอัศจรรย์อย่างหนึ่ง!

——