Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1767

ในส่วนลึกของจักรวาลกว้าง หลินสวินถูกพลังมหึมารัดพัน ดึงเข้าไปในส่วนที่อยู่ลึกยิ่งขึ้นประหนึ่งขนนกเบาหวิวเส้นหนึ่ง

มองไปโดยรอบไม่มีดวงดารา ไม่มีเส้นแสง ขนาดฝุ่นธุลีสักนิดยังมองไม่เห็น แม้แต่กาลเวลาเคลื่อนคล้อย ระยะทางใกล้ไกลยังไม่อาจรู้สึกได้

เวิ้งว้างว่างเปล่า

ทว่าตลอดทางมานี้ก็ไม่ได้เกิดอันตรายอะไร ทำให้จิตใจของหลินสวินที่เดิมเครียดเกร็งระแวดระวังสงบลงช้าๆ

ตอนแรกสุดที่อยู่บนแท่นมรรคห้าสีนั้น หลังจากได้รับ ‘วิชามรรค’ ที่มาจากการถ่ายทอดวิชาของเจ้าแห่งคีรีดวงกมล แปลงภาพ ‘เสี้ยวจันทร์สามดารา’ ให้หายลับไปในฝ่ามือขวา หลินสวินก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

พลังที่ราวกับผนึกเกิดขึ้นบนแท่นมรรคห้าสี กั้นขวางไม่ให้เขาออกไป

จนกระทั่งสลัก ‘หลินเต้ายวน’ สามคำนี้ที่เป็นฉายามรรคของตนลงไปบนศิลามรรคสักการะ พลังผนึกนั้นถึงเกิดความเปลี่ยนแปลงแปลกประหลาด ราวกับมือใหญ่มือหนึ่งจะจับเขาไปจากแท่นมรรคห้าสี

ตอนนั้นเพราะเวลาบีบคั้น ทำให้หลินสวินอธิบายสาเหตุไม่ทัน ทำได้เพียงรีบบอกลาอาหู

‘ก็ไม่รู้ว่านี่จะไปไหนกันแน่…’

หลินสวินแผ่ขยายจิตรับรู้ออกไป แต่กลับพบว่าสัมผัสอะไรไม่ได้เลย

พร้อมๆ กับกาลเวลาที่เคลื่อนคล้อย เขาก็คร้านจะครุ่นคิดถึงสาเหตุของเรื่องนี้ไปด้วยแล้ว เริ่มคิดคำนวณสิ่งที่ได้รับและเสียไปในการเดินทางสู่แหล่งสถานคุนหลุนคราวนี้

ในแดนหลอมสมบัติ ดาบหักดูดซับไอมรรคหลอมสมบัติจำนวนมาก มีลายสมบัติบริสุทธิ์ปรากฏขึ้น ‘ห้าสิบสี่’ ลาย อานุภาพเปลี่ยนแปลงไปจากแต่ก่อนชนิดพลิกฟ้าดิน

ในแดนลับป่าท้อ ได้กลืนกินท้อแบนผลหนึ่งเท่ากับฝึกกรำสิบปี ทำให้พลังปราณของตนทะลวงถึงขั้นสมบูรณ์ของระดับมหาอริยะ

สิ่งที่ตราตรึงใจหลินสวินก็คือ เงาร่างสีม่วงที่ซ่อนตัวอยู่ในต้นท้อแบนต้นนั้น รอคอยให้ศิษย์พี่ซึ่งดื้อรั้นทะลุเมฆาผู้นั้นกลับมาโดยตลอด…

ณ ยอดเขาพญามังกร เขากำราบเหล่าผู้กล้า เข้าไปในโลกใบเล็กที่เป็นหนึ่งในแดนลับทั้งเก้า ได้ล่วงรู้ความลับของระฆังมหามรรคไร้กฎ ใช้ขวดมหามรรคไร้ขอบเขตรับเอาแรงปรารถนาของสรรพชีวิตไป

และในตอนนั้นทำให้หลินสวินได้รู้จักศิษย์พี่ ‘หลี่เสวียนเวย’ ได้รู้ว่า ‘เทศกาลโคมกถามรรค’ บนเขาพยับครามของดินแดนรกร้างโบราณ เดิมทีก็เป็นสิ่งที่ศิษย์พี่หลี่เสวียนเวยหลงเหลือไว้

ระหว่างทางไป ‘แท่นสักการะ’ ที่เป็นหนึ่งในแดนสามผนึกของแหล่งสถานคุนหลุน ได้พบศิษย์พี่เก่ออวี้ผูและจักรพรรดิอสูรมารตู๋เทียนในยอดเขากักเทพสวรรค์

ในที่สุดจักรพรรดิอสูรมารตู๋เทียนก็ถูกผนึกในเจดีย์มหามรรคไร้สิ้นสุด และศิษย์พี่เก่ออวี้ผูมอบ ‘สามพันเคลื่อนคล้อย’ ที่เจ้าแห่งคีรีดวงกมลเหลือไว้ให้

และยังถ่ายทอด ‘คัมภีร์มหามรรคหวงถิง’ ให้แก่ตน…

จวบจนไปถึงแท่นสักการะ พลังปราณของหลินสวินทะลวงขั้นปลายของระดับมหาอริยะ และเมื่อได้หยั่งถึงจุดเปลี่ยนสักการะ ทำให้ในที่สุดเขาก็รู้ว่าวาสนาที่ถูกผู้คนในโลกมองว่าเป็นความลับของการบรรลุจักรพรรดิกลายเป็นบรรพจารย์นั้น ที่แท้ก็เป็น ‘วิชามรรค’ ที่ท่านอาจารย์ เจ้าแห่งคีรีดวงกมลหลงเหลือไว้

……

นอกจากประสบการณ์ดั่งคลื่นซัดสาดเหล่านี้ ตั้งแต่เขาเข้าสู่แหล่งสถานคุนหลุนจวบจนตอนนี้ก็ได้ผ่านศึกนองเลือดครั้งแล้วครั้งเล่า

หลินสวินไม่จำเป็นต้องแจกแจงเรื่องราวโดยละเอียด ก็ตัดสินได้ว่าเกรงว่าตนจะล่วงเกินขุมอำนาจอย่างหกเรือนมรรคใหญ่กับสิบเผ่านักรบใหญ่ไปไม่น้อยแล้ว

เพียงแต่ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อน ตอนนี้ หรือในอนาคต หลินสวินก็ไม่เคยหวั่นกลัวและเสียใจเพราะเหตุนี้!

ในขณะเดียวกัน ศึกนองเลือดแต่ละครั้งทำให้หลินสวินได้รับทรัพย์หลังศึกจำนวนมากจนเรียกได้ว่าน่าตกตะลึง ในบรรดาสิ่งเหล่านี้ไม่ขาดสมบัติล้ำค่าที่ไม่อาจประเมินค่าได้จำนวนหนึ่ง

เช่นปลายกระบี่ลึกลับซึ่งเป็นไพ่ตายที่เหวินฉิงเสวี่ยเคยใช้ ‘ภาพสิบหกดาบจักรพรรดิ’ ของซวีหลิงคุนเป็นต้น

โดยสรุป สำหรับหลินสวินแล้วเรียกได้ว่ามีผลเก็บเกี่ยวจากการเดินทางสู่แหล่งสถานคุนหลุนคราวนี้มหาศาล

สิ่งเดียวที่เสียดายก็คือ คราวนี้ยังไม่ได้รวมตัวกับพวกเจ้าคางคกและอาหลู่ ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันฉุกละหุกเช่นนี้

“หืม?”

ทันใดนั้นในใจหลินสวินก็หวั่นหวาด มองออกไปไกลๆ อย่างรวดเร็ว

จู่ๆ แสงสว่างก็ปรากฏขึ้นในส่วนลึกของจักรวาลอันเวิ้งว้างว่างเปล่า ถัดจากนั้นเงาร่างหนึ่งควบรวมขึ้นอย่างรวดเร็ว

คนผู้นี้เป็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง แต่งกายด้วยชุดโบราณสวมเกี้ยวสูง แขนเสื้อใหญ่ไหวกระพือ เส้นผมดั่งสายเงิน ใบหน้าเฉยชา ยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า พลังกฎระเบียบมหามรรคอันน่ากลัวเป็นสายๆ โอบล้อมรอบกาย

พอมองดูจากไกลๆ เขาก็เหมือนนายเหนือหัวผู้สั่งการจักรวาลคนหนึ่ง น่าเกรงขามไม่มีสิ้นสุด ส่งผลให้หลินสวินเพียงมองดูอยู่ไกลๆ ก็เกิดความรู้สึกเล็กจ้อยเหมือนมด ร่างกายหนาวยะเยือก!

“ในที่สุดก็มาถึงแล้ว ไม่เสียแรงที่ให้ข้ารอที่นี่มาจนป่านนี้…”

เสียงเฉยชาแว่วมาจากปากชายวัยกลางคนผู้นั้น แต่ละคำดังสนั่นประหนึ่งบัญชาสวรรค์ สะเทือนจนห้วงอากาศที่อยู่ใกล้เคียงเกิดคลื่นถาโถม

และยามคนผู้นั้นเอ่ยปาก ก็ทอดสายตามองมาที่หลินสวินด้วย

นั่นมันสายตาเช่นไรกัน

ล้ำลึกดั่งเวิ้งฟ้า เฉยชาไร้ความรู้สึก ราวกับสวรรค์มองลงมาที่มดตัวหนึ่ง!

หลินสวินเพียงรู้สึกว่าศีรษะชาหนึบ จิตใจมีเค้าลางพังทลาย เขาแทบจะตัดสินได้ในชั่วพริบตาเดียวว่านี่คงเป็นระดับจักรพรรดิคนหนึ่ง!

“เจ้าหนุ่ม ศุภโชคที่อยู่บนแท่นสักการะไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะรับได้ในตอนนี้ มอบให้ข้าเถิด”

ชายวัยกลางคนโบกมือ

ขวับ!

หลินสวินเพียงรู้สึกว่าพลังที่เหนี่ยวนำทั้งกายถูกจู่โจมให้สลาย จากนั้นก็มาอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคนผู้นั้นอย่างควบคุมไม่ได้

ชายวัยกลางคนแววตาเย็นชา ยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง

ชั่วพริบตานี้หลินสวินขนลุกเกรียว มือข้างเดียวเท่านั้นกลับเหมือนปิดฟ้าบังสุริยัน ความน่ากลัวของพลังที่สำแดงออกมาทำให้เขาปลุกความคิดจะต่อต้านไม่ขึ้นสักนิด!

ฮูม!

ก็ในตอนนี้เอง ‘สามพันเคลื่อนคล้อย’ ปรากฏตัวขึ้น แส้หางม้าเพียงเส้นเดียวโบกเบาๆ ในห้วงอากาศ

ตัวของชายวัยกลางคนถูกซัดให้กระเด็นถอยไป ร่างกายบดขยี้ห้วงอากาศว่างเปล่าให้เกิดรอยแยกมหึมายืดขยายไปไกลลิบรอยหนึ่ง

“แส้หางม้ามหามรรค! เก่ออวี้ผู เจ้ายังไม่ตายหรือ”

เสียงโกรธเคืองของชายวัยกลางคนดังไกลออกไป สะเทือนจักรวาล

สามพันเคลื่อนคล้อยส่องแสง ประกายมรรคหลั่งริน สะท้อนเงาร่างหนึ่งที่แต่งกายเหมือนคนตัดฟืนออกมาดั่งภาพมายา

เป็นเก่ออวี้ผูจริงๆ!

หลินสวินนิ่งอึ้งไป หลุดปากออกมาว่า “ศิษย์พี่ ท่านยังมีชีวิตอยู่หรือ”

ตามทางยังว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดดังเดิม

สวบ!

ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไร นักพรตรูปลักษณ์หล่อเหลาดั่งเด็กหนุ่มผู้หนึ่งเหยียบน้ำเต้าเปลือกเหลืองที่แผ่ไอขุ่นมัวเคลื่อนตัวมาแต่ไกล

เขามีรอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาใสกระจ่าง เอ่ยว่า “สหายน้อย ถ้าเจ้ารับกระบี่เดียวของข้าไว้ได้ ข้าจะจากไปทันที”

หลินสวินสูดหายใจลึก นักพรตคนนี้ดูเหมือนเด็กหนุ่ม แต่ความจริงแล้วเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับจักรพรรดิคนหนึ่ง!

“ศิษย์น้อง ให้ข้าจัดการเอง”

เสียงหัวเราะชอบใจพลันดังขึ้นจากสามพันเคลื่อนคล้อย

เงาร่างสูงโปร่งร่างหนึ่งเคลื่อนออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ เขามีคิ้วกระบี่เนตรดารา เครื่องหน้าคมสัน กลิ่นอายโดดเด่นที่อิสระเสรีแผ่ออกมาทั่วร่าง

ความทรงจำที่ลืมเลือนไปนานจนฝุ่นจับของหลินสวินถูกกระตุ้นขึ้นมา มองปราดเดียวก็จำได้ว่าเคยเห็นชายหนุ่มคนนี้ในการทดสอบของเทศกาลโคมกถามรรคที่เขาพยับครามในตอนนั้น!

“ศิษย์พี่หลี่เสวียนเวยหรือ” เขาใจสะท้าน

“ใช่แล้ว”

ชายหนุ่มยิ้มเอ่ยปาก

ไกลออกไป รอยยิ้มของนักพรตหนุ่มน้อยหายลับไป ถูกสีหน้าเคร่งขรึมอย่างหาได้ยากเข้าแทนที่ กลิ่นอายน่าพรั่นพรึงที่สามารถทำให้เก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดินหวาดหวั่นได้แผ่ออกมารอบกาย

เขาสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง กระบี่มรรคเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือ เอ่ยชัดถ้อยชัดคำว่า “ข้ามีหนึ่งกระบี่ สามารถสังหารหมื่นมรรคให้มลายสิ้น!”

ตูม!

กระบี่มรรคโฉบพุ่งออกมา พาดขวางดั่งปราการธรรมชาติ ฟันห้วงจักรวาลว่างเปล่า

ในขณะเดียวกันแขนเสื้อทั้งสองของหลี่เสวียนเวยก็ไหวกระพือไปตามลม ดีดนิ้วครั้งเดียวห้วงอากาศแถบนี้ก็ถูกกลิ่นอายไพศาลหนักแน่นเข้าแทนที่ทันใด

ท่ามกลางความเลือนราง เหมือนมีบัวเขียวดอกหนึ่งปรากฏขึ้นมา ดอกบัวไหววูบ กลีบดอกผลิบานเป็นชั้นๆ สกัดปราณกระบี่ที่ฟันมานั้นเอาไว้

ยามปราณกระบี่มลายไป กลีบดอกไม้ที่ร่วงลงมาจากบัวเขียวแต่ละกลีบก็โรยราตามไปด้วย

“วิชาบัวเขียวหยั่งโลก สมเป็นคัมภีร์มรรคชั้นหนึ่งในโลกจริงๆ ขอลา”

ไกลออกไปเด็กหนุ่มนักพรตถอนหายใจยาว เก็บกระบี่มรรคไป เหยียบลงบนน้ำเต้าเปลือกเหลืองที่มีไอขุ่นมัวพวยพุ่งแล้วหันกายจากไป

พูดว่าจะออกหนึ่งกระบี่ก็ออกหนึ่งกระบี่จริงๆ ถูกขวางเอาไว้ได้ก็หันหลังจากไป

“ออมมือแล้ว”

หลี่เสวียนเวยกุมมือคารวะให้ไกลๆ

ส่วนหลินสวิน หว่างคิ้วปรากฏแววสะท้านสะเทือนอย่างควบคุมไม่ได้แล้ว

——