Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1770

ภูผาธาราแห้งแล้ง โกรกธารตัดขวาง ฝุ่นทรายเต็มฟ้า

ที่นี่ไม่มีหญ้าขึ้นแม้แต่นิดเดียว ไม่มีคลื่นพลังชีวิต มีเพียงลมคลั่งดั่งดาบเย็นเยียบหวีดหวิว ส่งเสียงครวญเหมือนเทพผีกรรแสง

จิตรับรู้ของหลินสวินแผ่ขยาย ผ่านไปครู่หนึ่งแววอึมครึมก็ปรากฏที่หว่างคิ้ว

ที่นี่ไม่เพียงไม่มีพลังชีวิต แม้แต่พลังมหามรรคยังไม่มีอยู่ ไม่อาจรับรู้ได้!

ฟ้าดินมีพลังมหามรรคปกคลุม ถึงก่อให้เกิดพลังลึกลับอย่างไอวิญญาณ ไอดั้งเดิม ไอแรกกำเนิดที่จำเป็นกับการฝึกปราณ

เปรียบดั่งน้ำในสายธาร ส่วนผู้ฝึกปราณก็เป็นดั่งปลาที่แหวกว่ายในน้ำ ถ้าไม่มีน้ำ จะไปพูดเรื่องการฝึกปราณอะไรได้อีก

สวบ!

หลินสวินทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า เงาร่างทะลุเมฆา พันจั้ง หมื่นจั้ง…

ไม่ทันไรเขาก็มาถึงเหนือม่านฟ้า ยืนบนห้วงอากาศมองลงไป แล้วจึงสังเกตเห็นว่าที่ที่ตนยืนอยู่เมื่อกี้ถึงกับเป็นดาวดวงหนึ่ง

ทว่าดาวดวงนี้ดูแห้งแล้งและมืดมนหาใดเทียบ

“ที่นี่มันที่ไหนกัน”

หลินสวินสีหน้าปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ หากอยู่ที่โลกสักแห่งหนึ่งจะต้องมีกฎระเบียบโลก กฎเกณฑ์วัฏจักร

แต่ที่นี่สัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายของ ‘โลก’ สักนิด

สวบ!

หลินสวินทะยานต่อไป ขึ้นไปสูงไม่หยุด เขาค่อยๆ เห็นดวงดาวมากมายในครรลองสายตา บ้างเปล่งประกายส่องสว่าง บ้างมืดมนอับแสง บ้างรวมตัวเป็นวัฏจักรเมฆดารา บ้างแปรสภาพเป็นธารดาราไหลเวียน…

‘บนฟ้าดาราหรือ’

หลินสวินอึ้งไป

สิ่งที่เห็นตรงหน้าใหญ่โตโอฬารและงดงาม ดวงดาวเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำ ห้วงอากาศไร้สิ้นสุด ทัศนียภาพอันไพศาลสุดลูกหูลูกตาน่าหลงใหล

แต่พอนานไปกลับชวนให้รู้สึกโดดเดี่ยวและห่อเหี่ยวอย่างเลี่ยงไม่ได้ เปรียบดั่งหลงอยู่ภายในนั้น ไม่รู้เส้นทางกลับ ไม่รู้หนทางข้างหน้า

ไม่นานนักหลินสวินก็มาถึงดาวส่องสว่างเปล่งประกายดวงหนึ่ง บินทะยานอยู่ภายในนั้น เมื่อแผ่จิตรับรู้ออกไปครู่ใหญ่หลินสวินก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น

ที่นี่ยังไม่มีกลิ่นอายพลังชีวิตและมหามรรคแต่อย่างใด!

หลินสวินไม่เชื่อ ในเวลาต่อมาเงาร่างเขาไหววูบ พุ่งทะลวงไปบนฟ้าดารา ปรากฏตัวบนพื้นผิวดาวดวงแล้วดวงเล่า ตามหาอยู่ครู่ใหญ่ สืบค้นอยู่นาน…

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย!

อย่างกับฟ้าดาราอันใหญ่โตแห่งนี้ถูกมหามรรคละทิ้ง ไม่มีพลังชีวิตโดยสิ้นเชิง

ส่วนเขาหลินสวิน ก็เหมือนนักโทษที่ถูกเนรเทศอยู่ในนั้น…

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

ผ่านไปหลายชั่วยามหลินสวินยืนอยู่บนฟ้าดารา สีหน้าปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ

ไม่มีพลังชีวิตกับพลังมหามรรค ก็หมายความว่าจะหาพลังที่ใช้สำหรับการฝึกปราณไม่ได้ ถ้าผ่านไปนานเข้า เช่นนั้นผลลัพธ์ก็จะรุนแรงหาใดเทียบ

เปรียบดั่งคนธรรมดาไม่มีอาหารก็ต้องหิวตาย ผู้ฝึกปราณหากไม่มีพลังที่ใช้กับการฝึกปราณได้ ก็ย่อมค่อยๆ อ่อนแอลง… จนตายไป!

“ใช่แล้ว!”

ทันใดนั้นหลินสวินก็ยื่นมือออกมาพลิก เครื่องมือสำริดรูปลักษณ์เรียบง่ายชิ้นหนึ่งก็ปรากฏออกมา

มันมีรูปร่างคล้ายตะเกียง พื้นผิวปกคลุมด้วยลายมหามรรคแน่นขนัดคลุมเครือ ที่ไส้ตะเกียงมีเข็มชี้เหมือนงูมังกรเข็มหนึ่ง

พันฤกษ์วัฏจักรนำพา!

สมบัติที่ได้มาตอนฝ่าด่านที่ห้องโถงมรรคาสวรรค์

ยามหลงทางอยู่กลางทะเลดาราไร้สิ้นสุด ตกอยู่ในเขาวงกตฟ้าดิน หลงเข้าไปในสถานการณ์ยากลำบากมากอันตราย… ล้วนสามารถใช้สมบัตินี้มาอนุมานทางรอดได้!

วิ้ง!

พอหลินสวินกระตุ้นสมบัตินี้ เข็มรูปร่างเหมือนมังกรนั้นก็ส่องแสง หมุนวนวิ้งๆ ขึ้นตามไปด้วย ในที่สุดแสงสว่างก็รวมตัว เข็มหยุดนิ่งชี้ไปทางหนึ่ง

ความอึมครึมที่หว่างคิ้วของหลินสวินถูกขจัดไปสิ้น ใช้ได้ดังคาด!

ครู่ต่อมาเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว ใช้ ‘พันฤกษ์วัฏจักรนำพา’ นำทาง บินท่องฟ้าดาราเคลื่อนตัวออกไปไกล

เวลาผันผ่านไปทีละนิด…

หากเข็มชี้ของพันฤกษ์วัฏจักรนำพาเปลี่ยนทิศเป็นครั้งคราว หลินสวินก็จะปรับทิศทางการเคลื่อนไหวตามไปด้วย

ท่ามกลางฟ้าดาราอันเวิ้งว้าง มีเพียงเขาท่องทะยานเพียงลำพัง ตลอดทางไม่พบอันตรายแต่อย่างใด แต่บรรยากาศโดดเดี่ยวเงียบเชียบที่มีอยู่ทั่วไปหมดนั้นกลับทำให้รู้สึกอึดอัดใจ

สามวันผ่านไป

หลินสวินต้องหยุดเดินทาง เพราะการทะยานบนฟ้าดาราต่อเนื่อง ทำให้เขาใช้พลังกายไปจนเกือบแห้งเหือด

สวบ!

ผ่านไปครู่หนึ่งเงาร่างของหลินสวินก็ปรากฏตัวบนดาวดวงหนึ่ง เขาเอาโอสถเทพออกมาจำนวนหนึ่งแล้วเริ่มนั่งขัดสมาธิฟื้นฟูพลังกาย

ท่ามกลางฟ้าดาราอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ ไม่มีพลังชีวิตกับกลิ่นอายมหามรรคอยู่สักนิด ที่โชคดีก็คือ หลินสวินเก็บโอสถเทพกับวัตถุดิบวิญญาณจำนวนมากไว้กับตัว เพียงพอจะทำให้เขาไม่ต้องกังวลกับการเติมพลังกายได้พักใหญ่

แต่หลินสวินกลับรู้สึกถึงวิกฤตอย่างหนึ่ง

เขาท่องทะยานมาหลายวันแล้ว แต่ยังหา ‘ทางรอด’ ไม่พบดังเดิม ถ้าผ่านไปนานเข้า เช่นนั้นต่อให้สมบัติที่อยู่กับตัวเขามีมากแค่ไหน ก็ต้องถูกใช้จนหมดเข้าสักวัน!

‘หลังจากนี้ต้องประหยัดพลังกาย จะสิ้นเปลืองไม่ได้อีกแม้แต่นิดเดียว แต่ว่าจะเอาแต่ประหยัดก็ไม่เหมาะ ต้องคิดหาวิธีที่ปลอดภัยด้วยถึงจะถูก…’

หลินสวินนั่งสมาธิพลางครุ่นคิด

‘ไม่มีพลังชีวิต ไม่มีพลังมหามรรค ก็เหมือนถูกสวรรค์ทอดทิ้ง ข้าไม่เคยสัมผัสประสบการณ์แบบนี้ สำหรับข้าแล้วกลับเป็นโอกาสได้ขัดเกลาอย่างไม่เคยมีมาก่อน!’

‘ข้าอุทิศตนเป็นอริยบุคคลแล้ว ก้าวต่อไปก็คือระดับราชันอริยะ ถ้าก้าวข้ามสถานการณ์ ‘คับขัน’ เช่นนี้ไปได้ การแปรสภาพที่เกิดขึ้นต้องต่างจากธรรมดามากแน่…’