Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1812

กาลเวลาเคลื่อนคล้อย เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

พวกเฟิงหรูเสวี่ยกับหลี่โผอดทนรออยู่ ไม่กระวนกระวายแต่อย่างใด

มาถึงระดับอย่างพวกเขา สภาวะจิตกับเจตจำนงแข็งแกร่งหาใดเทียบไปนานแล้ว ย่อมไม่ฟุ้งซ่านเพราะทนรอนาน

ไม่ต้องพูดถึงว่าหากหลินเต้ายวนคนนั้นก็คือหลินสวิน นั่นก็เท่าเป็นการรอคอยยอดศุภโชคที่ทำให้ทั้งทางเดินโบราณฟ้าดาราจับตามองได้!

หากได้เผชิญหน้ากับวาสนาเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็อยากรอต่อ

ในช่วงสามวันนี้แดนลับต้าอวี่ก็ไม่ได้เงียบสงบ ผู้ฝึกปราณหลายคนต่างได้ยินแล้วว่าเหล่าราชันอริยะออกเคลื่อนไหว ปิดผนึกบริเวณใกล้เคียงเทือกเขาเก้ากระถางเอาไว้

และหลินเต้ายวนก็ตกเป็นเป้าที่ทุกคนเพ่งเล็ง!

ชายหนุ่มที่เมื่อก่อนไม่ได้มีชื่อเสียง แต่กลับโจมตีพวกชื่อหลิงจื่อ สุ่ยปี้อวิ๋นได้ ตอนนี้กลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลที่ถูกจับตามองที่สุดในโลกต้าอวี่แล้ว

เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าไม้เด่นเกินไพร ลมย่อมพัดหักโค่น มหันตภัยครั้งใหญ่ครั้งหนึ่งพุ่งเป้าไปยังเขาแล้ว!

……

โครม!

ภายในแดนลับต้าอวี่ เก้ากระถางสั่นระริก ตอนหลินสวินผึกปราณ พลานุภาพน่าสะพรึงกลัวถึงขั้นไหน

ก็เห็นว่าพลังกฎเกณฑ์บ่อเกิดแรกกำเนิดที่ถาโถมนั้นพุ่งเข้าไปในร่างกายราวมหานที ทะลวงผ่านทั้งภายในภายนอกร่างกาย ผ่านแขนขาทั้งสี่ร้อยกระดูกทั้งร่าง

กระทั่งในที่สุดเหนือศีรษะเขาก็สะท้อนภาพแท่นบูชา เปล่งประกายดุจสุริยัน ภายในมีกฎเกณฑ์มหามรรคมากมาย ถึงกับสร้างทัศนียภาพอัศจรรย์หาได้ยากอย่าง ‘ไม่เสื่อมไม่ดับ หมื่นกาลไม่แปรเปลี่ยน’

จนตอนนี้มรรคราชันอริยะทั้งร่างของหลินสวินก็มั่นคงโดยสมบูรณ์

ร่างกายเขาเปล่งปลั่ง รูขุมขนทุกกระเบียดต่างมีแสงมรรคเร้นลับหลั่งไหล เลือดลมพิสุทธิ์ไหลรินเชี่ยวกรากดุจเปลวเพลิงควันสัญญาณ กระดูกเส้นเอ็นก็เปล่งรัศมีเจิดจรัสดั่งหลอมด้วยทองเทพ เพียงแค่พลังจากกายเนื้อก็เทียบได้กับประกายคมศาสตราจิตอันแข็งแกร่งอย่างยิ่งยวดในโลก!

จิตวิญญาณของเขาสั่งการอยู่ที่แท่นบูชา บ่มเพาะอยู่ในร่างกาย เลือดทุกหยดเหมือนโอสถเทพไร้เทียมทาน เปี่ยมด้วยพลังชีวิตไพศาลหาใดเทียบ

ส่วนพลังปราณของเขาก็เหมือนเตาหลอมใหญ่โคจร พลังกำเนิดอริยะสีเขียวไหลเวียนอยู่ในจุดชีพจรถ้ำผสาน เข้มข้นจนแทบจะสลายไม่ได้

มรรคหลอมกาย หลอมจิตและหลอมปราณทั้งสามสาย เป็นหนึ่งเดียวอันสัมบูรณ์!

แต่ทว่าในตอนที่หลินสวินเปิดทางและควบรวมเขตแดนมรรค กลับพบกับปัญหาใหญ่ถึงที่สุดข้อหนึ่ง

ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดของเขาคือหุบเหวกลืนกิน รากฐานมรรควิถีของเขาคือมรรคดับดารากลืนกิน แต่วิชามรรคที่เขารังสรรค์ขึ้นเองคือเตาหลอมมหามรรค

ถ้าควบรวมเขตแดนมรรค ย่อมต้องเลือกมรรควิถีสายหนึ่งเป็นพลังต้นกำเนิด แต่ที่ทำให้หลินสวินลำบากก็คือ จะทำให้เขตแดนมรรคของตนบรรลุถึงขั้น ‘ไม่เคยมีในอดีตกาล ทั่วหล้ามีเพียงหนึ่งเดียว’ ได้อย่างไร

ยากนัก!

กระถางใหญ่ที่แปลงมาจากกฎเกณฑ์บ่อเกิดแรกกำเนิดทั้งเก้านี้ ทำให้หลินสวินหลอมต้นแบบเขตแดนมรรคออกมา คล้ายจะเป็นเตาหลอมก็ไม่ใช่ เหมือนหุบเหวก็ไม่เชิง แสดงสภาวะแรกกำเนิดอย่างหนึ่ง

แต่จะปรับปรุงและควบรวมเป็นเขตแดนมรรคที่สมบูรณ์ได้อย่างไรแน่นั้น กลายเป็นปัญหายุ่งยากในใจหลินสวินข้อหนึ่ง

เขตแดนมรรคประหนึ่งโลกใบหนึ่ง ใช้มรรควิถีของตนควบรวมขึ้นมา

เขตแดนมรรคของราชันอริยะแต่ละคนในโลกนี้ล้วนแตกต่างกัน ลักษณะกับอานุภาพก็หลากหลาย

หากคิดจะให้เขตแดนมรรคของตนผงาดเหนือใต้หล้าในแง่คุณลักษณะและอานุภาพ ให้ไปถึงขั้น ‘บนเขตแดนมีข้าเป็นจุดสูงสุด’ เป็นเรื่องยากอย่างไม่ต้องสงสัย

‘ช่างเถิด ถึงอย่างไรก็หลอมต้นแบบเขตแดนมรรคออกมาแล้ว ภายหน้ายามแก้ความยุ่งยากในใจได้ ย่อมเป็นรูปร่างได้ในคราวเดียว’

หลินสวินลืมตาขึ้น

ตูม!

พอเขาลุกขึ้นยืน พลานุภาพน่าหวาดหวั่นพาให้ใจสั่นก็ปลดปล่อยออกมา ทำให้กระถางใหญ่ที่แปลงมาจากพลังบ่อกำเนิดแรกกำเนิดทั้งเก้าใบนั้นพลันสั่นระรัว

“ตื่นแล้ว”

“สวรรค์!”

“พลานุภาพน่าตกใจนัก!”

แทบจะในชั่วขณะเดียวพวกอวี่อวิ๋นเหอต่างตกตะลึง ทอดมองไกลๆ ก็เห็นว่าหลินสวินยืนอยู่กลางอากาศ เก้ากระถางรอบทิศล้อมรอบ เงาร่างปลดปล่อยแสงมรรคเปล่งประกาย ดุจดั่งเทวราชันในตำนานมาเยือนโลก สง่างามไร้เทียมทาน!

อานุภาพที่ปลดปล่อยออกมาโดยไม่ตั้งใจนั้นทำเอาพวกอวี่อวิ๋นเหอต่างรู้สึกหวาดหวั่นจนแทบรู้สึกอยากคุกเข่ากราบกราน รู้สึกตัวเล็กจ้อยผิดธรรมดา

นี่ก็คืออานุภาพแห่งมกุฎราชันอริยะหรือ

หลินสวินมองพวกเขาปราดเดียวแล้วเดินลงมาจากห้วงอากาศอย่างแผ่วพลิ้ว

พอเขาหายใจ ทั้งกายเขาก็เหมือนทะเลรับมวลแม่น้ำ เก็บงำพลังขับเคลื่อนทั้งหมดไปด้วย ทั้งร่างแปรเปลี่ยนเป็นราบเบาบาง

หากกล่าวว่าก่อนหน้านี้เขาเหมือนอยู่เหนือเวิ้งฟ้าหมื่นกาล กวาดขวางทั่วหล้า เช่นนั้นเขาในตอนนี้ก็เหมือนปุถุชนคนทั่วไปคนหนึ่ง

ผู้เยี่ยมยอดย่อมเก็บงำ ประหนึ่งคืนสู่สามัญ มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้

นี่ทำให้พวกอวี่อวิ๋นเหอเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง ถ้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ใครจะกล้าเชื่อว่าชายหนุ่มธรรมดาๆ ตรงหน้านี้จะเป็นมกุฎราชันอริยะที่ฝ่ามหาเคราะห์ชั้นยอดผู้หนึ่ง

“ยินดีด้วยพี่หลิน!”

อวี่อวิ๋นเหอยิ้มพลางกุมมือคารวะ แม้กลิ่นอายหลินสวินจะเก็บงำลงไป แต่ในใจอวี่อวิ๋นเหอกลับยังคงรู้สึกกดดันและหวั่นเกรง

เปรียบดั่งเผชิญหน้ากับเสือซ่อนเขี้ยวเล็บ!

“ยินดีอะไรกัน นอกตำหนักนี้ยังมีเคราะห์สังหารรอข้าอยู่”

หลินสวินเอ่ยเสียงเรียบ

พอยกเรื่องนี้ขึ้นมา พวกอวี่อวิ๋นเหอต่างก็สะดุดกึกในใจ

“พวกเจ้าอยู่ดูการต่อสู้ที่นี่ก็พอ”

หลินสวินเอามือไพล่หลัง เดินออกไปนอกตำหนัก

ขณะนี้ในใจเขามีความปรารถนาที่ข่มไว้ไม่อยู่ผุดขึ้นมา หมายจะลองดูเสียหน่อยว่าพลังของตนในตอนนี้จะแข็งแกร่งถึงขั้นไหน

ส่วนคู่ต่อสู้ที่โลกภายนอกจะมีมากมายเพียงไหน หลินสวินไม่สนใจแล้ว

เขาที่บรรลุระดับมกุฎมหาอริยะแตกต่างไปจากแต่ก่อนโดยสิ้นเชิงแล้ว ต่อให้กึ่งจักรพรรดิเข้ามา เขาก็กล้าไปงัดข้อ!

……

ท้องฟ้าเหนือเทือกเขาเก้ากระถาง

เฟิงหรูเสวี่ยนั่งขัดสมาธิ หลับตาลง กระบี่โบราณหมองหม่นเล่มหนึ่งวางนอนอยู่ตรงหน้า ไม่ไหวติงแม้สักนิด ประหนึ่งภิกษุเฒ่าทำสมาธิ