Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1823

จังหวะที่หลินสวินเดินออกจากเรือน รอยยิ้มบนใบหน้าได้จางหายไปหมดแล้ว

‘ห้าคน ระดับราชันอริยะ’

ชั่วพริบตา ในห้วงนิมิตของเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของผู้แข็งแกร่งหลายสายที่ซุ่มซ่อนตามพื้นที่ต่างๆ

เขาไม่ได้สนใจ สาวเท้าไปข้างหน้าต่อ

ยานลมกรดกว้างใหญ่ถึงขีดสุดราวกับผืนแผ่นดินลอยฟ้า บนนี้มีถนนทอดขวาง มีอาคารมากมายตั้งซ้อนเรียงราย คล้ายกับเมืองแห่งหนึ่งก็ไม่ปาน

อย่างเรือนที่หลินสวินพักก็อยู่บนภูเขานอกเมือง ภูเขาลูกนี้สร้างขึ้นเพื่อรับรองแขกคนสำคัญของหอเสียงสวรรค์โดยเฉพาะ มีเรือนพักมากมาย

“พี่ชาย ดูเหมือนสถานการณ์ของเจ้าจะไม่สู้ดีนะ”

ขณะที่หลินสวินเดินผ่านเรือนพักหลังหนึ่ง จู่ๆ บนกำแพงก็ปรากฏเงาร่างสายหนึ่งฟุบอยู่ตรงนั้น ท่าทางเกียจคร้าน ยิ้มกว้างพลางจ้องมาที่หลินสวิน

“อ้อ เจ้ารู้ได้อย่างไร”

หลินสวินเหลือบมองคนผู้นี้ปราดหนึ่ง อีกฝ่ายท่าทางเหมือนเด็กหนุ่ม สวมชุดผ้าป่าน ผมเหมือนหญ้าที่รกรุงรัง แต่ใบหน้ากลับค่อนข้างหล่อเหลา ยามแย้มยิ้มเผยให้เห็นเรียวฟันสีขาวหิมะ

เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านคนนี้กลอกตากล่าวว่า “คนตาบอดยังมองออก ยังต้องถามด้วยหรือ พี่ชาย ให้ข้าเดาดู นี่เจ้ากำลังคิดจะไปสู้สุดชีวิตใช่หรือไม่”

“สู้สุดชีวิต? ไม่ขนาดนั้น”

หลินสวินกล่าวพลางสาวเท้าก้าวออกไป เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านคนนี้สามารถพักบนภูเขาลูกนี้ได้ สถานะย่อมไม่ธรรมดายิ่ง แต่หลินสวินคร้านจะใส่ใจ

“จุ๊ๆ ใจมีสายฟ้าเดือดพล่านแต่สีหน้ากลับเหมือนทะเลสาบเรียบนิ่ง ถึงแม้ไอสังหารบนตัวจะเก็บซ่อนถึงขีดสุด แต่ก็ยังถูกนายน้อยอย่างข้าได้กลิ่นอยู่ดี”

เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านฟุบอยู่บนกำแพง ทอดมองยังจุดที่หลินสวินเดินออกไป ยิ้มอย่างเบิกบานยิ่ง

“นายน้อย ท่านจะเข้าไปยุ่มย่ามไม่ได้นะ บิดาท่านเคยสั่งไว้ว่าตลอดทางนี้ห้ามท่านก่อเรื่องเด็ดขาด หาไม่จะไม่ไว้ชีวิตยายเฒ่าอย่างข้านะเจ้าคะ”

ใต้กำแพงด้านในมีหญิงชราท่าทางแก่หง่อมคนหนึ่งยืนอยู่ ระบายยิ้มทอดมองเด็กหนุ่มชุดผ้าป่านที่นอนฟุบอยู่บนกำแพง ในดวงตาขุ่นมัวเปี่ยมด้วยแววโอบอ้อมอารี

“ท่านยาย หากท่านยิ้มให้ข้าแบบปกติธรรมดา ข้าย่อมดีใจสุดๆ เป็นแน่ แต่ท่าทางประหลาดของท่านทำเอาข้าแทบจะอาหารไม่ย่อย”

เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านเหลียวหลัง แลบลิ้นออกมา ทำท่าเหมือนจะอาเจียน

หญิงชรายิ้มจนดวงตาหรี่โค้ง “เจ้าเด็กเน่า นิสัยเหมือนกับพ่อของท่านสมัยเป็นหนุ่มเปี๊ยบ เน่าจนไม่ได้ความ เน่าจนไร้ยางอาย เน่าจนไม่น่าพิสมัย!”

เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านไม่อาย กลับคิดว่าเป็นเกียรติ หัวเราะอย่างครึ้มอกครึ้มใจ

เพียงแต่ยามเมื่อมองไปในทิศที่หลินสวินจากไป ส่วนลึกกลางนัยน์ตาเขาก็ผุดแววประหลาดขึ้นมา กล่าวในใจว่า ‘เจ้าหมอนี่เห็นได้ชัดว่าเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่ปลอมเป็นหมูหลอกกินเสือชัดๆ ใครหาเรื่องคนนั้นซวย’

“ท่านยาย อยากจะไปชมเรื่องสนุกหรือไม่ เจ้าหมอนั่นน่าสนใจยิ่ง”

จู่ๆ เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านก็ถามขึ้น

“ไม่ได้”

หญิงชราปฏิเสธเด็ดขาด

เด็กหนุ่มชุดผ้าป่านทำหน้าม่อยโดยพลัน ถอนใจดังเฮ้อไม่หยุด

…

ตอนที่เดินลงเขา ไม่ไกลนักเป็นถนนพลุกพล่าน ผู้คนสัญจรมากมาย การจราจรคับคั่ง

หลินสวินเดินเข้าไปในถนนคล้ายกับเดินเล่นในลานบ้าน

ทุกอย่างที่เห็นระหว่างทางแทบจะมีแต่ผู้สืบทอดจากสำนักใหญ่ทั้งสิ้น มีทั้งชายหญิง ปรากฏตัวเป็นกลุ่มก้อน ข้างกายยังมีกลุ่มผู้ติดตามมากมายคอยขนาบ

และมีผู้ฝึกปราณอิสระที่มาตัวคนเดียว แต่มีไม่มากนัก

ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ว่าใครๆ จะมีเงินโดยสารยานลมกรดเหินข้ามฟ้าดาราได้

ที่นี่ไม่มีผู้ฝึกปราณห้าระดับล่างให้เห็นสักนิด ระดับราชันอมตะเคราะห์ก็ยังเป็นได้แค่พวกกระจอกไม่เอาไหนเท่านั้น

ผู้แข็งแกร่งจำพวกอริยะ มหาอริยะกลับมีให้เห็นจนชาชิน

และไม่ขาดราชันอริยะบางส่วน แต่ล้วนเป็นพวกผู้อาวุโสจากขุมอำนาจชั้นนำหรือในเผ่าโบราณฐานะมั่งคั่ง ทำหน้าที่เหมือนผู้คุ้มกัน

นี่ก็คือสถานการณ์บนยานลมกรด

เขตแดนดาราจื่อเหิงนั้นยิ่งใหญ่ ผู้คนมากมายหลายพันล้าน แต่คนที่จะมีคุณสมบัติ มีรากฐานขึ้นมาบนยานลมกรดได้ เป็นเพียงคนส่วนน้อยของพวกชั้นนำทั่วหล้าเท่านั้น

เมื่อเดินตามท้องถนนหลินสวินก็เหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป เดินเตร็ดเตร่ลัดเลาะตามห้างร้านต่างๆ มากมาย

ขณะที่เดินออกจากร้านค้าแห่งแล้วแห่งเล่า บนตัวหลินสวินก็มีสมบัติวิเศษล้ำค่า โอสถและเจตวัตถุมากมายจากทั่วทุกมุมโลกเพิ่มมาด้วย

แม้แต่หลินสวินยังไม่อาจไม่ยอมรับ ร้านค้าเหล่านี้มีเอกลักษณ์ยิ่ง สินค้าที่วางจำหน่ายไม่มีชิ้นไหนที่ไม่ใช่สมบัติหายากที่มีเฉพาะในโลกใหญ่และเขตแดนดาราต่างๆ แต่ละแห่งของทางเดินโบราณฟ้าดารา ทำให้หลินสวินได้เปิดโลกมากขึ้น

แน่นอน ผลึกมรรคบนตัวหลินสวินก็ไหลออกไปเหมือนสายน้ำเช่นกัน

เวลาหนึ่งก้านธูปให้หลัง

หลินสวินเข้าไปใน ‘ลานหลอมวิถียุทธ์’ แห่งหนึ่ง ควักสามพันผลึกมรรค เพื่อแลกกับห้องฝึกสงบใจสำหรับการ ฝึกฝน ระยะเวลาเช้าคือสามชั่วยาม

บอกว่าเป็นห้องฝึกสงบใจ แต่ความจริงก็ไม่ได้ต่างอะไรจากแดนมงคลถ้ำสมบัติขนาดเล็กแห่งหนึ่ง ไอวิญญาณภายในนั้นล้นหลามหาใดเปรียบ ซ้ำยังปกคลุมด้วยกระบวนผนึก หมดห่วงว่าจะถูกโลกภายนอกรบกวน

สามชั่วยามต้องจ่ายสามพันผลึกมรรค แค่คิดก็รู้ว่า ค่าใช้จ่ายระดับนี้มากมายปานใด คนทั่วไปแตะต้องไม่ไหวสักนิด

หลังจากหลินสวินเข้าสู่ห้องฝึกสงบใจได้ไม่นาน ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งก็มาที่ ‘ลานหลอมวิถียุทธ์’ แห่งนี้

คนที่เป็นผู้นำคือชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีแดงสด คาดเข็มขัดหยกขาว นัยน์ตายาวแคบดุจปลายดาบ

ชายชราชุดคลุมสีเทาที่รออยู่ตรงนั้นตั้งแต่ต้นเดินขึ้นมาต้อนรับ เขาคือผู้อาวุโสระดับราชันอริยะคนหนึ่งของหอเสียงสวรรค์ ขณะเดียวกันก็ดูแล ‘ลานหลอมวิถียุทธ์’ ด้วย

คนที่คุ้นเคย ต่างเรียกเขาว่า ‘เฒ่าเศษแกง’

“นี่คือป้ายคำสั่ง เป้าหมายเข้าไปในห้องฝึกสงบใจอักษร ค. ห้องสามแล้ว”

เฒ่าเศษแกงเดินขึ้นไปข้างหน้า ยื่นป้ายคำสั่งให้ชายหนุ่มชุดคลุมแดงด้วยท่าทีเคารพนบนอบ

“ดี”

ชายหนุ่มชุดคลุมแดงพยักหน้า ก่อนพาคนทั้งกลุ่มเดินไปทางที่ตั้งของห้องฝึกสงบใจอักษร ค. ห้องสาม

“เจ้าคนขัดหูขัดตาที่มาจากตระกูลอวี่นี่ ช่างรนหาที่ตายจริงๆ”

เฒ่าเศษแกงมองส่งพวกชายหนุ่มชุดคลุมแดงจากไป อดเผยรอยยิ้มเย็นออกมาไม่ได้

ผู้สืบทอดหอเสียงสวรรค์คนหนึ่งเดินเข้ามา กล่าวด้วยความเป็นกังวล “ผู้อาวุโส พวกเราถือวิสาสะนำเอาป้ายคำสั่งที่ เปิดใช้ห้องฝึกสงบใจออกมา เรื่องนี้เกิดถูกผู้อาวุโสจวงอวิ้นจื้อรู้เข้า…”