Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1854

เบื้องหน้าหญิงสาวชุดดำมืดทะมึน เกือบจะหายใจไม่ออก

ศัตรูที่ฆ่าบิดาอยู่ตรงหน้า แต่นางไม่เพียงแต่ไร้พลังแก้แค้น ถึงขั้นต้องสละชีวิตของตนด้วยเหตุนี้อีก นี่ทำให้นางอดรู้สึกสิ้นหวังไม่ได้

ต้องโทษที่นางโกรธแค้นและวู่วามเกินไป ไม่เคยคิดว่าด้วยพลังของนางเองจะเป็นคู่ต่อสู้ของศัตรูได้หรือไม่

ทว่า…

ความแค้นของบิดาเชียวนะ!

ยามพบศัตรูที่ค้นหามาอย่างยากลำบาก ใครจะใจเย็นลงได้

หยาดน้ำตาแย่งกันหลั่งรินออกมาจากเบ้าอย่างไม่เชื่อฟัง หญิงสาวชุดดำลอบถอนใจ นึกถึงคำพูดที่บิดากำชับตนอยู่บ่อยครั้งในวัยเด็ก…

‘โลกของผู้ฝึกปราณนั้นปลาใหญ่กินปลาเล็ก เหี้ยมโหดจนไม่มีความเมตตา ยามที่พ่ออยู่ย่อมปกปักคุ้มครองเจ้าได้ตลอดชีวิต แต่หากวันหนึ่งพ่อไม่อยู่แล้ว เจ้าต้องรักษาตัวให้ดี…’

ตอนนั้นนางไม่เข้าใจ รังเกียจบิดาที่พร่ำบ่น รังเกียจบิดาที่จุ้นจ้านมากเกินไป รังเกียจบิดาที่ไม่เคยเห็นตนเป็นผู้ใหญ่

แต่ตอนนี้…

คนที่นางคิดถึงที่สุดก็คือบิดา สิ่งที่นึกเสียใจภายหลังที่สุดก็คือไม่รีบเข้าใจความเหนื่อยยากของบิดา!

ความรู้สึกเสียใจ กลัดกลุ้ม คับแค้น จนปัญญาเข้าปกคลุมจิตใจของนางดุจเขาถล่มสมุทรคำราม เปลี่ยนเป็นความสิ้นหวังที่ไร้สิ้นสุด

“สหายยุทธ์ ผู้หญิงคนนี้รูปงามไม่ธรรมดา มิสู้มอบนางให้ข้าเป็นอย่างไร”

ทันใดนั้นมีคนส่งเสียงหัวเราะเยาะหยัน

ชายชราชุดเทาร้องอ้อคราหนึ่งกล่าว “ได้ ขายให้เจ้าหนึ่งผลึกมรรคเป็นอย่างไร”

“หนึ่งผลึกมรรคหรือ”

คนผู้นั้นอึ้งไป

“ในสายตาข้า ผู้หญิงที่ดูปัญญานิ่มคนนี้มีค่าแค่หนึ่งผลึกมรรคเท่านั้น”

ชายชราชุดเทาพูดเรียบๆ

บริเวณใกล้เคียงมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาทันที

ผู้ฝึกปราณที่มาตลาดมืดใต้ดินส่วนใหญ่ล้วนไม่ใช่คนดี ยิ่งไม่ขาดพวกเหี้ยมโหดป่าเถื่อน แน่นอนว่าไม่มีทางใส่ใจความเป็นความตายของผู้หญิงคนหนึ่ง

“ปล่อยนางซะ”

ในตอนนี้เองร่างของหลินสวินปรากฏตัวในที่นั้น แววตาเย็นชา มองชายชราชุดเทาคนนั้น

“โอ้ วีรบุรุษช่วยสาวงามรึ”

“จุ๊ๆ ปัจจุบันบนโลกนี้ยังมีคนเช่นนี้ด้วยหรือ”

ไม่รอให้ชายชราชุดเทาคนนั้นตอบสนอง ผู้ฝึกปราณคนอื่นในที่นั้นต่างเริ่มเสริมขึ้น คำพูดเต็มไปด้วยความหยอกล้อและเย้ยหยัน

“สหาย เห็นหรือยัง พวกเขาล้วนกำลังหัวเราะเยาะเจ้า เจ้าแน่ใจหรือว่าจะช่วยนางอีก”

ชายชราชุดเทาเจือความดูถูก

“ทำชั่วแล้วยังพูดได้เต็มปากเต็มคำเช่นนี้ ทำเรื่องดีกลับถูกหัวเราะเยาะ โลกนี้… นับวันยิ่งทำให้ผู้คนผิดหวังจริงๆ”

หลินสวินทอดถอนใจ

“ทำเรื่องดีรึ”

ทุกคนในที่นั้นหัวเราะลั่นอีกครั้ง

ชายชราชุดเทากล่าวอย่างเย็นชา “ความดีชั่ว ขาวดำ ร้ายดีบนโลกนี้… ล้วนไม่เคยสำคัญ สิ่งที่สำคัญคือพลังของใครแข็งแกร่งกว่า ก็จะได้เป็นนายเหนือหัวที่ตัดสินความเป็นตาย”

“อย่างนั้นหรือ”

หลินสวินพูดแต่ไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเขา

ตูม!

ชายชราชุดเทารู้สึกแค่ว่ามีพลังที่ยิ่งใหญ่ไม่อาจขวางกั้นบีบกดลงมา ร่างกายเหมือนถูกภูเขาแสนลูกกำราบ ร่วงลงไปกองกับพื้นดังตึง

ในขณะเดียวกันหญิงสาวชุดดำคนนั้นก็ถูกช่วยไว้

เสียงหัวเราะในที่นั้นพลันหยุดชะงักลง ผู้ฝึกปราณไม่น้อยต่างเผยสีหน้าจริงจัง

ทั้งหมดเพิ่งตระหนักได้ว่า เจ้าหนุ่มที่ถูกพวกเขาหัวเราะเยาะคนนี้ ถึงกับเป็นพวกร้ายกาจคนหนึ่ง!

“เป็นเจ้า หลี่ว์ป๋อ!”

ทันใดนั้นหญิงสาวชุดดำร้องเสียงดังอย่างยากจะเชื่อ

ก็เห็นชายชราชุดเทาที่ถูกกำราบลงกับพื้นนั่นราวกับถูกทำลายการพรางตัว กลายเป็นชายหนุ่มที่ท่าทางน่าเกรงขามคนหนึ่ง!

“เป็นเจ้าได้อย่างไร พวกเราหมั้นหมายกันแล้ว พ่อของข้าก็ดีกับเจ้าเช่นนั้น เจ้า… ทำไมเจ้าถึงทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้…”

ใบหน้างามของหญิงสาวชุดดำซีดเผือด สั่นไปทั้งตัว คล้ายไม่กล้าเชื่อตาตัวเอง

ผู้ฝึกปราณที่อยู่ใกล้ก็อดสูดหายใจเย็นเยียบไม่ได้ เจ้าหมอนี่ถึงกับฆ่าว่าที่พ่อตาของเขารึ

เหี้ยมนัก!

ชายหนุ่มสีหน้าลนลานขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่สุขุมเยือกเย็นเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

หญิงสาวชุดดำน้ำตานองจนตาพร่า แรงสะเทือนนี้ยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว บิดาของตนถึงกับถูกคู่หมั้นของตนฆ่า…

นี่ทำให้ทั้งตัวนางแทบจะพังทลาย

เห็นดังนี้หลินสวินพลันดีดนิ้วดังฟุ่บ ชายหนุ่มร่างกระตุกไปทั้งตัว ส่งเสียงหวีดร้องอย่างเจ็บปวดออกมา พลังปราณทั้งตัวล้วนถูกกำจัด

“แม่นาง มีแค้นต้องชำระ ขุ่นข้องต้องระบาย”

หลินสวินกล่าวทิ้งท้ายประโยคนี้ก่อนหันหลังจากไป ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีใครกล้าขวาง

และไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะอีก ในใจคนไม่น้อยถึงขั้นเกิดความเลื่อมใสขึ้นมารางๆ บนโลกนี้… ผู้แข็งแกร่งที่ ‘ทำเรื่องดี’ เช่นนี้… มีไม่มากแล้วจริงๆ…

เดินถึงครึ่งทางก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนเสียงหนึ่งดังไล่หลังมา

หลินสวินไม่จำเป็นต้องหันกลับไปก็รู้ว่า ชายหนุ่มคนนั้นต้องถูกฆ่าแล้วแน่นอน

ส่วนในใจหญิงสาวชุดดำจะโศกเศร้าและขมขื่นเพียงใด หลินสวินได้แต่เห็นอกเห็นใจ ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็เป็นแค่คนผ่านทางเท่านั้น

“สหายยุทธ์ แม้ข้าจะไม่เห็นด้วยกับวิธีของท่าน แต่ในใจกลับเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง”