Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1860

“ผู้อาวุโส ตรวจสอบได้แล้วขอรับ ในห้องรับรองห้องนั้นเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ยามนี้ได้จากไปแล้ว”

ชายคนหนึ่งรายงานอย่างรีบเร่ง

ผู้อาวุโสเพลิงขมวดคิ้ว ไอสังหารแผ่ซ่าน “ชายหญิงสุนัขคู่นี้ฉลาดจริงๆ แต่พวกเขาจะจากไปเช่นนี้รึ ไม่มีทาง!”

“ผู้อาวุโส ศิษย์พี่ศิษย์น้องคนอื่นๆ ต่างลอบจับตามองพวกเขาไว้แล้ว”

ชายคนนั้นกล่าวอย่างรวดเร็ว

“ดี พวกเราก็ไปกัน”

ผู้อาวุโสเพลิงสูดหายใจลึก ตัดสินใจแล้วหันหลังจากห้องรับรองไป

เกือบจะเวลาเดียวกัน

ในห้องรับรองอื่นบางส่วนในลานประมูล ทยอยมีคนใหญ่คนโตได้รับข่าว

“ท่านผู้เฒ่าจะไปขวางหรือไม่”

“อาจารย์ หนึ่งชายหนึ่งหญิงคู่นั้นเป็นคนแปลกหน้า ไม่อาจแยกแยะความเป็นมา”

“ท่านลุง ครั้งนี้มีผู้คนไม่น้อยจับจ้องชายหญิงคู่นั้น พวกเราก็ตามไปด้วยไหม”

…

สุดท้ายคนใหญ่คนโตในห้องรับรองพวกนี้ก็ตัดสินใจออกมาเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ตามพวกเขาไป ลองหยั่งเบื้องลึกของพวกเขาดู ถ้าสบโอกาสก็ลงมือ!”

ในลานประมูลบรรยากาศยังคงคึกคักอึกทึก ผู้ฝึกปราณส่วนใหญ่ต่างไม่สังเกตเห็นว่าการจากไปของหลินสวินและจินเทียนเสวียนเยวี่ย ได้ชักนำกระแสน้ำหลากที่โหมกระหน่ำในที่ลับขึ้นมาแล้ว!

บนแท่นประมูล ผูหลันจือที่รู้ข่าวลอบถอนใจ เรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นอีกแล้ว หวังว่าชายหญิงคู่นั้นจะจากไปได้อย่างปลอดภัยเถอะ

พอสงบใจ ผูหลันจือก็ไม่คิดมากอีก “ต่อไปจะประมูลสมบัติชิ้นที่สามสิบหก…”

นอกหอสมบัติทุ่งบูรพา

ทันทีที่ก้าวออกมาหลินสวินก็สัมผัสได้ในพริบตา ว่าในพื้นที่ใกล้เคียงมีสายตามากมายลอบมองตนอยู่

ในขณะเดียวกัน ทางด้านหลังที่ห่างไปไม่ไกลก็มีผู้ฝึกปราณตามตนออกมาเช่นกัน

‘คุณชาย ดูท่าว่าครั้งนี้จะมีคนไม่น้อยจ้องมาที่พวกเราแล้ว’

จินเทียนเสวียนเยวี่ยสื่อจิตเสียงเบา นัยน์ตาของนางมีไอสังหารที่ยากสังเกตเห็นวาบผ่าน

แม้ว่าตอนนี้นางจะเป็นผู้ติดตาม แต่อย่าลืมว่านางก็เป็นผู้กล้าแห่งยุคที่ก้าวขึ้นไปอยู่ในอันดับที่สี่สิบเก้าของกระดานราชันอริยะปวงสวรรค์คนหนึ่งเช่นกัน!

ต่อให้อยู่ในหมู่คนรุ่นเดียวกันของโลกใหญ่หงเหมิงนี้ ก็เรียกได้ว่าเป็นคนที่อยู่ในระดับยอดบุคคล

‘อืม ไปกันเถอะ’

หลินสวินไม่แสดงอารมณ์ ไพล่หลังเดินไปทางประตูเมืองที่ห่างออกไป

ตลอดทางเขาและจินเทียนเสวียนเยวี่ยไม่ได้เคลื่อนไหวรวดเร็ว เหมือนไม่เห็นสายตามากมายที่ลอบสะกดรอยสักนิด

“เรียนผู้นำตระกูล อวี่เสวียนและหญิงข้างกายเขาออกมาจากหอสมบัติทุ่งบูรพาแล้ว กำลังมุ่งหน้าไปทางประตูเมือง คล้ายว่าจะจากไป!”

ที่ตระกูลสิง มีข่าวส่งมาให้ผู้นำตระกูลสิงสิงหลิวสุ่ยทราบทันที

“คุณชาย จะเคลื่อนไหวเลยหรือไม่”

สิงหลิวสุ่ยรีบขอคำแนะนำจากข่งอวี้

“เหลวไหล! ไป!”

ข่งอวี้ผุดลุกขึ้น สาวเท้าก้าวใหญ่เดินออกไป ด้านหลังเขามีผู้แข็งแกร่งของเผ่าจักรพรรดิตระกูลข่งและเรือนมรรคดึกดำบรรพ์มากมายติดตามไปด้วย

เขารอมาหลายวันจนทนไม่ไหวแล้ว

สิงหลิวสุ่ยก็ไม่กล้าชะล่าใจ เรียกชุมนุมเหล่าคนใหญ่คนโตในตระกูลให้เคลื่อนไหวพร้อมกัน

ในเมืองหลินอันมีคลื่นใต้น้ำซัดโหมในชั่วขณะ พายุกำลังตั้งเค้า!

ตลาดมืดใต้ดิน

เงาร่างของชายชราแคระแหวกอากาศมาปรากฏอยู่หน้าเรือนสีดำนั้น ก้มหน้ากล่าวอย่างนอบน้อม “คุณหนู เมื่อครู่มีข่าวส่งมาว่าอวี่เสวียนและหญิงผู้ร่วมทางกับเขากำลังจะจากเมืองหลินอันไป”

“หืม?” ในเรือนสีดำมีเสียงอ่อนหวานเฉพาะตัวดังขึ้น

“จากข่าวของหอสดับวาโย อวี่เสวียนจะจากไปครั้งนี้ เกรงว่าจะประสบอันตรายใหญ่ ขุมอำนาจที่รู้ในที่แจ้งก็มีพวกข่งอวี้ผู้สืบทอดของเรือนมรรคดึกดำบรรพ์ บุคคลสำคัญระดับสูงมากมายที่รวมถึงผู้นำตระกูลสิงสิงหลิวสุ่ย”

ชายชราแคระกล่าวอย่างรวดเร็ว “นอกจากนี้ผู้แข็งแกร่งของขุมอำนาจใหญ่บางส่วนในแคว้นเขียวก็ลอบจับจ้องพวกอวี่เสวียนด้วย”

“สิงหลิวสุ่ยร่วมเคลื่อนไหวกับข่งอวี้ก็เข้าใจได้ แต่พวกคนใหญ่คนโตในแคว้นเขียวนั่นมันเรื่องอะไร”

ในเรือนสีดำ มือหยกขาวดุจหิมะของชิงอิงกุมทวนสีแดงเข้มเล่มหนึ่ง กำลังเช็ดปลายทวนที่แหลมคมประหลาดนั่นอยู่

“ในงานประมูลอวี่เสวียนนี่แสดงตัวสะดุดตาอยู่บ้าง จ่ายเงินที่สูงเหนือความคาดหมายเพื่อประมูลสมบัติสองชิ้นติดต่อกัน จึงชักนำเรื่องยุ่งยากมาไม่น้อย”

ชายชราแคระตอบตามความจริง แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่กลับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในงานประมูลเป็นอย่างดี

“ที่แท้เป็นเช่นนี้ ว่ากันตามจริงก็แค่ ‘คนตายเพราะทรัพย์ นกตายเพราะอาหาร’ เท่านั้น”

น้ำเสียงของชิงอิงเจือความหยามเหยียด ทั้งมีความดูถูก

เรื่องราวบนโลกแต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นเช่นนี้ เกิดขึ้นมาตั้งแต่อดีต เห็นบ่อยจนชินตา

ประตูใหญ่ของเรือนสีดำเปิดออก ชิงอิงสวมชุดกระโปรงเขียว กางร่มโลหิตคันหนึ่ง ก้าวออกมาด้วยเงาร่างเลือนรางเหมือนหมอกควัน

นัยน์ตาของนางมองออกไปไกลก่อนพูดเรียบๆ “ข้าจะไปแล้ว ก่อนจะไปข้าอยากทำการค้ากับคุณชายอวี่เสวียนคนนี้อีกครั้งจริงๆ”

…

นอกเมืองฟ้าสูงเมฆแผ่กว้าง ในจุดที่ห่างออกไปคือหมู่เขาไร้ขอบเขต แผ่กลิ่นอายรกร้างดั้งเดิม

ตลอดทางหลินสวินและจินเทียนเสวียนเยวี่ยไม่ถูกขวางอะไร เดินออกจากประตูเมืองมาอย่างราบรื่น

ห่างไปไม่ไกลคือค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณแห่งหนึ่ง

ค่ายกลเคลื่อนย้ายเช่นนี้มีอยู่ทั่วทุกเมืองในแคว้นเขียว ทุกหนึ่งชั่วยามจะเปิดออกครั้งหนึ่ง

แต่ละครั้งสามารถเคลื่อนย้ายผู้ฝึกปราณได้นับร้อยคน เพียงแต่ค่าใช้จ่ายในการใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายนั้นแพงเป็นอย่างยิ่ง

อย่างน้อยก็ต้องจ่ายหนึ่งแสนผลึกมรรค

และถ้าอยากมุ่งหน้าไปยังเมืองที่อยู่ห่างออกไปหน่อยก็ต้องเคลื่อนย้ายหลายครั้ง จำนวนของผลึกมรรคที่ต้องจ่ายนั้นก็ไม่อาจประเมินได้แล้ว

ด้วยเหตุนี้ในสถานการณ์ทั่วไป หากไม่มีเรื่องเร่งด่วนก็ไม่มีใครเลือกใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณออกเดินทาง