Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1893

ตอนที่ 1893 อู่หวง
มกุฎราชันอริยะคนหนึ่ง ทว่ากลับสามารถใช้เขตแดนมรรคกักขังกึ่งจักรพรรดิที่พุ่งโจมตีสุดกำลังเอาไว้ได้อย่างเงียบงันไร้สุ้มเสียง!

นี่น่าเหลือเชื่อเกินไปอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่างน้อยในยามนี้ ชายวัยกลางคนผอมแห้งก็ถูกโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว

สิ่งที่ทำให้เขาใจสะท้านมากที่สุดคือ การติดอยู่ภายในเขตแดนมรรคนี้ประหนึ่งตกสู่หุบเหวลึกไร้สิ้นสุด ทั่วร่างถูกพลังกลืนกินอันน่าสะพรึงหน่วงเหนี่ยว จากพลังระดับกึ่งจักรพรรดิของเขา ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้!

ชายวัยกลางคนผอมแห้งลนลานอย่างสิ้นเชิง จิตใจหวาดผวา นี่คือพลังที่มกุฎราชันอริยะคนหนึ่งจะมีได้หรือ

ตูม!

ไม่รอให้เขาคิดสะระตะ ก็รู้สึกเพียงว่าเบื้องหน้าดำมืด ครู่ต่อมาทั่วร่างก็ถูกกำราบลงบนพื้นอย่างหนักหน่วง ปากจมูกกระอักเลือด

ตอนที่การมองเห็นเปลี่ยนเป็นชัดเจนอีกครั้ง ก็เห็นพลังของเขตแดนมรรคนั้นไม่เหลืออยู่แล้ว มีแต่ชายหนุ่มที่ชื่อจินตู๋อีคนนั้นยืนอยู่เบื้องหน้า เอามือไพล่หลัง ปรายตามองเขาจากมุมสูง สายตาเจือแววเยาะหยันที่ไม่ปิดซ่อนแม้แต่น้อย

ชายวัยกลางคนผอมแห้งอึ้งงัน รู้สึกเหลวไหลอย่างบอกไม่ถูกไปพักหนึ่ง

กึ่งจักรพรรดิอยู่เหนือระดับอริยะ เฉียดใกล้ระดับจักรพรรดิ อย่าว่าแต่ฆ่าราชันอริยะทั่วไปเลย ต่อให้ฆ่ามกุฎราชันอริยะคนหนึ่งก็ยังไม่มีอะไรต้องพูดถึง

แต่ยามนี้สถานการณ์กลับพลิกผัน มกุฎราชันอริยะคนหนึ่ง กำราบกึ่งจักรพรรดิอย่างเขาได้อย่างง่ายดาย!

เรื่องนี้หากแพร่งพรายออกไป ใครจะกล้าเชื่อ

“ตอนนี้อยากจะบอกสักหน่อยหรือไม่ว่าใครให้เจ้ามา”

หลินสวินเอ่ยปาก น้ำเสียงราบเรียบ

“อย่าหวัง!”

ชายวัยกลางคนผอมแห้งตวาดเดือดดาล

พรูด!

ทันทีที่หลินสวินย่าวเท้าออกไป กระดูกเส้นเอ็นทั่วร่างชายวัยกลางคนผอมแห้งต่างก็เริ่มแตกระเบิดกระจุย เลือดสดๆ พุ่งกระเซ็นหลั่งรินออกมาจากร่างกายที่แตกแยก

ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้ใบหน้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยว

“น่าเสียดาย เสี่ยวอิ๋นไม่อยู่ หาไม่เหตุใดต้องวุ่นวายปานนี้ด้วย”

หลินสวินพึมพำคราหนึ่ง นัยน์ตากลับยิ่งลุ่มลึกเยียบเย็นขึ้นเรื่อยๆ “จะถามเจ้าอีกครั้ง ใครใช้ให้เจ้ามา”

ชายวัยกลางคนผอมแห้งสีหน้าเกรี้ยวกราดกล่าวว่า “เจ้าสวะ ถ้ากล้าก็ฆ่าข้าสิ ต่อไปในแคว้นเมฆาแห่งนี้ย่อมไม่มีที่ให้เจ้ายืนแน่!”

ปึง!

หลินสวินออกแรงตรงปลายเท้า บดขยี้ปราณหัวใจและจิตดั้งเดิมของของชายวัยกลางคนผอมแห้งอย่างเด็ดขาด

ก่อนสิ้นใจชายวัยกลางคนผอมแห้งยังมีสีหน้าตื่นตะลึง คล้ายกับคิดไม่ถึงว่าหลินสวินจะกล้าปานนี้ พอได้ยินก็ลงมือตรงๆ เช่นนี้…

“เจ้าตายตาไม่หลับ เป็นเพราะนึกเสียใจภายหลังว่าไม่ได้กล่าวคำสั่งเสียมากขึ้นหน่อยใช่หรือไม่ น่าเสียดาย ข้าคร้านจะฟังต่อไปแล้ว ถึงไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร แต่เจ้าตายไปย่อมต้องมีคนอดวิ่งออกมาไม่ได้ ถึงตอนนั้นข้าย่อมรู้ว่าใครเป็นคนใช้ให้เจ้ามา”

หลินสวินกล่าวพลางโบกแขนเสื้อหนึ่งครา

ฮูม…

ศพของชายวัยกลางคนผอมแห้งกลายเป็นเถ้าธุลี ดับสูญไปอย่างสิ้นเชิง

จัดการเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จ หลินสวินหมุนตัวเดินไปยังเรือนพัก

ปึง!

พร้อมๆ กับที่เขาสาวเท้าออกมา พลังผนึกซึ่งปิดครอบพื้นที่นี้เอาไว้ราวกับกระจกแก้วที่แตกหัก พังครืนทีละส่วนมลายลับไป

ราตรีดุจสีหมึก สี่ด้านไร้สุ้มเสียง

หลินสวินยืนนิ่งอยู่หน้าเรือนพัก รอคอยอยู่เงียบๆ

หลังจากเวลาหนึ่งก้านธูปเต็มๆ จู่ๆ หลินสวินขยับตัว หายลับไปจากจุดเดิม

และเวลานี้เอง เงาร่างสายหนึ่งปรากฏตรงบริเวณเรือนพัก มองมาทางนี้ครู่หนึ่งแล้วจากไปอย่างรีบร้อน

ครานี้เป็นชายหนุ่มชุดเทาคนหนึ่ง เคลื่อนไหวว่องไว แต่เขาก็ไม่ได้ตระหนักเลยสักนิดว่า ยามที่เขาจากไป หลินสวินตามติดไปด้านหลังอย่างเงียบเชียบแล้ว

เมืองว่างเปล่ากว้างใหญ่ถึงขีดสุด ชายหนุ่มชุดเทาคนนี้ก็ระแวดระวังอย่างที่สุดเช่นกัน หลังจากวนอ้อมถนนใหญ่หลายหนถึงค่อยเลี้ยวเข้าไปยังพื้นที่ที่มีอาคารโบราณเก่าแก่ตั้งเรียงรายแถบหนึ่ง

สุดท้ายเขาก็มาถึงหน้าเรือนแห่งหนึ่งและหายตัวลับเข้าไป

หลินสวินมองเห็นภาพนี้จากที่ไกลๆ มุมปากผุดเส้นโค้งเย็นยะเยือก

เขาไม่ได้สืบต่อ หันตัวจากไปทันที

“สหาย บังอาจรบกวน ขอถามว่าเรือนแห่งนั้นเป็นที่พักของผู้ใดหรือ”

ระหว่างทางหลินสวินขวางผู้ฝึกปราณคนหนึ่งเอาไว้และทำการซักถาม

“พี่ชาย นี่เจ้าไม่รู้เลยหรือ นั่นเป็นที่พักของเฮ่อเหลียนฉี อันดับหนึ่งเมืองมายาทมิฬ” ผู้ฝึกปราณคนนั้นทำหน้าดูแคลน

หลินสวินคลี่ยิ้ม ไม่ได้ถือสาท่าทีของอีกฝ่าย กล่าวขอบคุณคราหนึ่งแล้วจากไปอย่างผ่าเผย

‘เฮ่อเหลียนฉี… เป็นเจ้าหมอนี่ดังคาด…’

ระหว่างทางขากลับหลินสวินคิดแล้วก็เข้าใจได้ วันนี้ในหอประชันภูมิ เฮ่อเหลียนฉีถูกตนกำราบในคราเดียว เรียกได้ว่าอับอายขายขี้หน้า ภายใต้สภาพที่ทั้งอับอายทั้งเดือดดาล จะส่งคนไปแก้แค้นก็สมเหตุสมผล

‘รอให้ศึกถกมรรคสิ้นสุดลง เจ้าอย่าให้ข้าจับเจ้าได้จะเป็นการดีที่สุด’

ในใจหลินสวินผุดไอสังหารขึ้นมาวูบหนึ่ง

และเวลานี้เอง ในเรือนพักที่เฮ่อเหลียนฉีอาศัยอยู่

“นายน้อยแย่แล้ว ผู้อาวุโสจันหายตัวไป!”

ชายหนุ่มชุดเทาที่ถูกหลินสวินสะกดรอยตามตลอดทาง หลังจากเข้าไปในเรือนพักก็รายงานอย่างตระหนกตกตื่น

เฮ่อเหลียนฉีที่กำลังร่ำสุราดับทุกข์รอฟังข่าวอึ้งไป “หายตัวไป?”

ชายหนุ่มชุดเทาพยักหน้า “บ่าวสงสัย… สงสัยว่าผู้อาวุโสจัน ขะ… เขาอาจจะประสบเหตุไม่คาดฝันเข้า…”