Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1974

เวลาไม่ถึงหนึ่งวัน หลินสวินกลับรู้สึกว่าจำนวนครั้งของวิกฤตและอันตรายที่พบเจอตลอดทาง มากกว่าช่วงเวลาใดๆ ก็ตามของโลกภายนอกไปไกล

ก็เหมือนตอนที่พบต้นไม้เล็กเขียวสดชุ่มฉ่ำต้นนั้น เป็นครั้งแรกที่หลินสวินรู้สึกว่า ความสะพรึงกลัวและความตายที่แท้อยู่ใกล้แค่นี้เอง!

‘ต้นไม้นี้เจริญเติบโตใต้ปล่องภูเขาไฟกลับหัว เขียวสดทั้งต้น กิ่งมีผลวิญญาณสามผล ล้วนมีลักษณะคล้ายทารก นั่งขัดสมาธิเก็บรับหลอมแปลงแก่นหินหนืดมหามรรค วิเศษอัศจรรย์สุดหยั่ง’

‘นับแต่อดีตจนบัดนี้ มีเหล่าจักรพรรดิทยอยมาเยือน ล้วนสิ้นชีพก่อนจะถึงต้นไม้นี้ โครงกระดูกกองเต็มพื้น หมื่นยุคไม่เสื่อมสลาย คาดเดาจากจุดนี้ ต้นไม้นี่ต้องซุกซ่อนความน่าสะพรึงพิสดารยิ่งใหญ่เอาไว้แน่…’

‘เพราะไม่รู้ต้นกำเนิดของมัน ไม่อาจระบุความเร้นลับของมัน ดังนั้น… จึงไม่อาจตั้งชื่อได้’

หลังออกจากพื้นที่แถบนี้ หลินสวินก็บันทึกลักษณะเด่นของต้นไม้เล็กเขียวสดแปลกประหลาดต้นนั้นลงในม้วนหยกทีละข้อ

และในสภาวะจิตของหลินสวินก็ปรากฏความรู้สึกอัศจรรย์ขึ้นมาอีกครั้ง ประหนึ่งยกระดับขึ้นอย่างไรอย่างนั้น เปลี่ยนเป็นโปร่งใสและปลอดโปร่งกว่าที่ผ่านๆ มา

ในความเป็นจริง ตลอดทางนี้แม้เขาจะพบเจอวิกฤตและอันตรายมากมาย ทว่าตลอดทางก็นิยามและจัดหมวดหมู่สรรพสิ่งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนได้เยอะมากเช่นกัน

อย่างเช่นดอกรั้งดารา หญ้าแสงมรกตดาบกระบี่ หรืออย่างมดกินวิญญาณ ดินอัศจรรย์หมอกเมฆ…

ทุกครั้งที่บันทึกสิ่งที่ไม่รู้จักมาก่อน สภาวะจิตของเขาก็บังเกิดพลังอัศจรรย์อย่างหนึ่ง เหมือนพลังปริศนาอย่างหนึ่งที่สั่งสมมา ทำให้สภาวะจิตยกระดับขึ้นโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่งเวลานี้ จู่ๆ หลินสวินก็เกิดการรู้แจ้งอย่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

การจำกัดความให้สรรพสิ่งที่ไม่รู้จักมาก่อน จัดหมวดหมู่รูปลักษณ์ บรรยายคุณลักษณะของมัน ขั้นตอนนี้ก็เหมือนการเคี่ยวกรำสภาวะจิตอย่างเงียบๆ อย่างหนึ่ง!

ไม่รู้จัก หมายความว่าโลกภายนอกไม่เคยปรากฏมาก่อน ไม่แม้แต่จะเคยได้ยิน ฉะนั้นการตั้งชื่อให้มัน ก็เท่ากับการแยกแยะและเรียนรู้ลักษณะของสรรพสิ่งใหม่ทั้งหมดครั้งแล้วครั้งเล่า

นี่ก็เป็นการฝึกปราณที่อัศจรรย์อย่างหนึ่งเช่นกัน

หลินสวินมีสังหรณ์แรงกล้าอย่างหนึ่ง มีเพียงแดนปริศนาแห่งนี้เท่านั้นถึงจะสามารถเคี่ยวกรำสภาวะจิตอันเป็นเอกลักษณ์เช่นนี้ได้

หนำซ้ำพลัง ‘นิยาม’ เช่นนี้ น่าจะไม่ได้สามัญเพียงเท่านี้!

‘บำเพ็ญมหามรรค สภาวะจิตเร้นลับอัศจรรย์ที่สุด มีพรสวรรค์เย้ยฟ้า แต่หากสภาวะจิตลอยล่องวูบไหวก็ย่อมยากจะบรรลุผลบนมรรคา’

‘หากสภาวะจิตมั่นคง แม้จะเป็นพวกโง่งมโดยกำเนิด ก็ย่อมมียามที่สั่งสมจนความรู้พรั่งพร้อมได้เหมือนกัน’

‘คีรีดวงกมลของข้าใช้ ‘ดวงกมล’ เป็นชื่อ สถานที่แห่งดวงกมลก็คือสถานที่แห่งใจ จากจุดนี้จะเห็นว่า ผู้สืบทอดคีรีดวงกมลให้ความสำคัญกับการเคี่ยวกรำสภาวะจิตมากที่สุด’

‘ศิษย์พี่เก้าเก่ออวี้ผู เดิมเป็นคนหาฟืนกลางเขา ตัดฟืนดำรงชีวิต นิสัยทึ่มทื่อเป็นที่สุด แต่กลับรังสรรค์คัมภีร์มหามรรคหวงถิงเล่มหนึ่งขึ้นมา ในศึกมรรคของเหล่าจักรพรรดิก็กำราบจักรพรรดิอสูรมารตู๋เทียน ผู้นำเจ็ดจักรพรรดิอสูรมารดึกดำบรรพ์ได้ พลังต่อสู้ไร้ขอบเขต’

‘ศิษย์พี่สิบเอ็ดผู่เจิน เดิมเป็นชาวนาในท้องนา นิสัยซื่อๆ เรียบง่าย แต่กลับรังสรรค์คัมภีร์ร้อยสมุนไพรทั่วหล้าออกมา เพียงแค่สามหมัดก็สามารถสังหารภิกษุเฒ่าตู้คงจากแดนกษิติครรภ์…’

‘และยังมีศิษย์พี่เสวียนคงที่เคยถูกเรียกว่า ‘ใต้หล้าบนล่าง ไร้ศัตรูในระดับอริยะ’ สมัยเด็กก็เป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ยากไร้คนหนึ่ง…’

‘เช่นนี้จะเห็นได้ว่า ตอนที่ท่านอาจารย์รับศิษย์ สิ่งที่ให้ความสำคัญมากที่สุดน่าจะเป็นสภาวะจิต!’

…หลินสวินครุ่นคิดไปพลางมุ่งหน้าไปพลางเช่นนี้ ตลอดทางพบเจอวิกฤตและอันตรายมากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่สภาวะจิตของเขากลับเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ

ทุกครั้งที่เสี่ยงอันตราย ล้วนไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน มีพวกต้นไม้ใบหญ้าที่แปลกประหลาดพิสดาร มีสัตว์ร้ายนกปีศาจที่ดุร้ายน่ากลัว

สู้ไม่ไหว หลินสวินก็ถอยหลบห่างๆ

ถ้าสู้ไหว ก็จัดระบุหมวดหมู่ลักษณะของมัน ตั้งชื่อตามคุณลักษณะของมัน ทำการจำกัดความ

ประสบการณ์เช่นนี้ ทำให้สภาวะจิตของเขาตั้งอยู่กลางแดนวิเศษอัศจรรย์อันว่างเว้นหนักแน่น ไร้สุขไร้ทุกข์อย่างหนึ่ง

คลื่นอารมร์ที่แปรปรวนล้วนปรากฏกลางใจอย่างละเอียดแจ่มชัด แต่ไม่สามารถส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงของสภาวะจิตได้

แม้แต่ตอนที่พบเจอวิกฤตถึงแก่ชีวิต หลินสวินสามารถรับรู้ถึงความหวาดกลัว ตึงเครียด กดดัน… แต่สภาวะจิตกลับเยือกเย็นดุจหิมะน้ำแข็ง!

โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว หลินสวินท่องในเขตต้องห้ามเซียนโบราณเป็นเวลาสามวันแล้ว

เขาเหมือนคนเดินทางที่ผ่านลมฝน ไร้สะพรึงไร้กลัวเกรงคนหนึ่ง ระบุแยกแยะ มองทะลวงสรรพสิ่ง สภาวะจิตได้รับการเคี่ยวกรำและตั้งมั่นอย่างไร้รูป

ความหวาดกลัวหรือยินดี ภัยอันตายหรือวาสนา ล้วนเป็นการบำเพ็ญอย่างหนึ่ง!

วันนี้ยามหลินสวินเดินเข้าเทือกเขาแถบหนึ่งได้ไม่นาน จู่ๆ ก็ชะงักเท้า ในจิตรับรู้ตรวจจับได้ถึงคลื่นกลิ่นอายระลอกหนึ่ง

มีคนอยู่!

ชั่วพริบตาหลินสวินก็ตัดสินได้ นี่เป็น ‘สหายร่วมทาง’ กลุ่มแรกที่เขาพบตั้งแต่เข้าสู่เขตต้องห้ามเซียนโบราณ

ถัดมา หลินสวินที่โคจรไอซวนหนีปิดคลุมรอบกายก็พุ่งโฉบไปข้างหน้าอย่างเงียบงัน

เชิงเขาสูงชันแห่งหนึ่ง สายธารไหลรินๆ

ชายหญิงห้าคนรวมตัวกันอยู่ที่นี่ บ้างนั่งสมาธิปรับลมปราณ บ้างกำลังพูดคุยกันเสียงเบา และบางส่วนกำลังเฝ้ายาม คอยสอดส่องการเคลื่อนไหวรอบบริเวณ

ผู้นำคือชายชุดเข้มคนหนึ่ง ไหล่กว้างเอวสอบ องอาจน่าสะพรึง หัวไหล่มีกระบี่บินสีขาวหิมะเล่มหนึ่งลอยไหวๆ อยู่ วาบประกายหนาวสะท้านบาดตา

ไกลออกไปหลินสวินหยุดเท้า มองปราดเดียวก็จำได้ ห้าคนนี้เป็นผู้สืบทอดแกนหลักเรือนมรรคดึกดำบรรพ์!

ชายชุดเข้มที่เป็นผู้นำนามว่า ‘เหลยเฟิงเชวีย’ อยู่อันดับสิบสี่บนกระดานราชันอริยะปวงสวรรค์ ฝีมือในแดนลับโลกาสวรรค์ก็ค่อนข้างสะดุดตา

ในความเป็นจริง ผู้ที่มีคุณสมบัติเข้าสู่เขตต้องห้ามเซียนโบราณ ย่อมเป็นพวกร้ายกาจในหมู่คนร้ายกาจ มีพลังต่อสู้อยู่ปลายยอดในระดับเดียวกัน

เหตุที่หลินสวินหยุดเท้า เป็นเพราะกระบี่บินสีขาวหิมะที่ลอยไหวๆ บนไหล่ของเหลยเฟิงเชวียแผ่ระลอกคลื่นเป็นวงๆ ออกมา ปิดครอบพื้นที่ใกล้เคียงเอาไว้

หากพรวดพราดเข้าไป ต้องถูกตรวจพบทันทีอย่างแน่นอน