Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1993

เจตกระบี่นั้นไอสังหารล้นฟ้า!

ฝึกปราณมาถึงตอนนี้ หลินสวินเคยเจอผู้ฝึกกระบี่ที่เจิดจรัสเยี่ยมยอดมานับไม่ถ้วน และยามหยั่งรู้ ‘ไปไร้หวน’ กับ ‘คัมภีร์กระบี่ไท่เสวียน’ ก็เคยสัมผัสถึงความแข็งแกร่งของจักรพรรดิสงครามอู๋ยางและจักรพรรดิกระบี่ไท่เสวียนเช่นกัน

แต่มีเพียงปราณกระบี่ที่เจอครั้งนี้ ที่ทำให้หลินสวินสัมผัสได้ถึงกลิ่นอาย ‘คลั่งระห่ำ’ อย่างลึกซึ้ง

ความคลั่งระห่ำนั้นหยิ่งผยองกำแหง ดุดันถึงขั้นอหังการไม่กลัวผู้ใด!

ใช่ว่าไปไร้หวนและคัมภีร์กระบี่ไท่เสวียนสู้เจตกระบี่นี้ไม่ได้ หากแต่กระบี่ทั้งสามนี้เป็นมรรคกระบี่ที่ต่างกัน

ไปไร้หวนเป็นมรรคกระบี่สังหารที่ดุดันถึงขีดสุดอย่างหนึ่ง เมื่อกระบี่พุ่งออกไปจะไม่เหลือทางให้ถอยเหมือนชื่อของมัน

คัมภีร์กระบี่ไท่เสวียนก็ลึกซึ้งกว้างไกล ยิ่งใหญ่เร้นลับ ครองพลังการเปลี่ยนแปลงแห่งมรรคกระบี่ที่สุดยอด

ส่วนเจตกระบี่สายนี้ก็พาให้คนรู้สึกว่ากระบี่ของข้าไปได้ทุกแห่งหน ต่อให้ฟ้าดินขวางกั้น หยินหยางห่างกัน ความเป็นตายอยู่ข้างหน้า ก็ขอให้ได้ฟาดฟันสักกระบี่!

“เป็นกระบี่เล่มนั้น มันยังเฝ้าคร่ำครวญอยู่ที่นี่…”

เสียงของจี้เสวียนดังขึ้น เจือความรู้สึกผิดคาด “ปีนั้นข้ากับจวินหวนก็เคยเจอกระบี่นี้ที่นี่ เคยได้ยินเสียงครวญของมันมาก่อน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผ่านไปเนิ่นนานแล้ว โลกเปลี่ยนแปลงไปไม่รู้กี่ครั้ง แต่มันกลับยังอยู่”

“กระบี่?”

หลินสวินชะงัก ทอดสายตามองไปรอบๆ แต่ไม่พบอะไรเลย

“นี่คือวิญญาณกระบี่ แม้ว่าพลังชีวิตจะเสียหายอย่างหนัก แต่อานุภาพยังเรียกได้ว่าน่ากลัว ปีนั้นข้ากับจวินหวนลงมือพร้อมกัน ต้องการนำวิญญาณกระบี่นี้ไป แต่สุดท้ายก็ไม่สมปรารถนา”

จี้เสวียนเอ่ย “หากคาดเดาตามนี้ แค่คิดก็รู้แล้วว่ามาดสง่างามของเจ้านายมันจะไร้เทียมทานระดับใด”

วิญญาณกระบี่!

มีเพียงกระบี่จักรพรรดิชั้นเลิศที่หล่อเลี้ยงร่างวิญญาณออกมาได้ ล้ำเลิศเหนือธรรมดา ลี้ลับไร้สิ้นสุด พลังต่อสู้ก็น่าหวาดกลัวไร้ขอบเขต

สมบัติจักรพรรดิทั่วไปไม่อาจรับไอสังหารของวิญญาณกระบี่ได้แต่แรก!

“ไปเถอะ อย่าเข้าใกล้หน้าผาชันแถบนี้เลย อ้อมไปดีกว่า”

จี้เสวียนกล่าวชี้แนะ

หลินสวินพยักหน้า กำลังจะออกเดินทาง

แต่เวลานี้เอง…

เจตกระบี่ที่น่ากลัวสายหนึ่งพลันปรากฏขึ้นกลางอากาศ กลายเป็นเงาร่างที่เหมือนว่างเปล่า ปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าหลินสวิน

เงาร่างนี้สูงแค่สามชุ่น ดูเล็กจ้อยเป็นอย่างยิ่ง แต่ในสายตาหลินสวินกลับราวได้เห็นดวงตะวันที่ส่องประกายทั่วฟ้า โชติช่วงชัชวาล เปลวเพลิงโหมกระหน่ำ เจิดจ้าจนจิตวิญญาณของเขามีความรู้สึกว่าถูกฉีกกระชาก

“ฮึ! ปีนั้นข้าปล่อยเจ้าไป ตอนนี้ยังกล้าบุ่มบ่ามเข้ามาอีกรึ”

จี้เสวียนที่ซ่อนตัวอยู่ในยันต์บังฟ้าตวาดทันใด ราวกับสัมผัสได้ว่าอันตรายอย่างยิ่ง

“พาข้าไปด้วย…”

คลื่นเจตจำนงสายหนึ่งดังมาจากร่างสูงสามชุ่นนั่น น้ำเสียงแหบพร่าและเจือความตื่นเต้นยากปกปิด

ขณะเดียวกันลักษณ์ประหลาดในครรลองสายตาของหลินสวินหายไป ผลกระทบที่จิตวิญญาณได้รับก็หายไปด้วย แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้หลินสวินกลับตะลึงงัน

ไม่จำเป็นต้องสงสัย เงาร่างสามชุ่นที่เหมือนภาพมายานี้ก็คือ ‘วิญญาณกระบี่’ ที่จี้เสวียนพูดถึง

แต่หลินสวินกลับคิดไม่ถึงว่าทำไม… มันจึงขอให้เขาพามันไปด้วย

จี้เสวียนก็เงียบไป กล่าวอย่างรู้สึกผิดคาด “เจ้ารอมาเนิ่นนานแล้ว ทำไม… ถึงยอมแพ้ตอนนี้เล่า”

“เขาเหมือนกับข้า…”

ร่างมายาของวิญญาณกระบี่เลือนรางเป็นอย่างยิ่ง แต่สายตาของเขากลับจ้องมองหลินสวินไม่วางตา กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “มาจากสถานที่เดียวกัน”

จี้เสวียนกล่าว “ที่ใดหรือ”

เสียงของวิญญาณกระบี่ต่ำลึกและคลุมเครือ “สถานที่ที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ นั่นคือบ้านเกิดของเจ้านายข้า ที่นั่น… ถูกพวกเจ้าเรียกว่า… ฟากฝั่งฟ้าดารา…”

ตูม!

ในสมองหลินสวินราวกับถูกฟ้าผ่า ฟากฝั่งฟ้าดารา!

นี่ไม่ใช่หมายความว่ามันเคยข้ามผ่านฟ้าดารามาที่นี่เหมือนท่านแม่ ท่านลุง รวมถึงท่านลู่หรอกรึ

นึกถึงตรงนี้ใจของหลินสวินก็สั่นระรัวขึ้นมา

ที่นี่คือเขตต้องห้ามเซียนโบราณ ถูกมองเป็นเขตแดนอันตรายของเขตต้องห้ามใหญ่แห่งหงเหมิง เต็มไปด้วยปริศนาและความลึกลับ

ใครเล่าจะคิดว่าวิญญาณกระบี่ที่เฝ้ารออยู่ที่นี่มาไม่รู้เท่าไร ถึงกับมาจากโลกของฟากฝั่งฟ้าดารานั่น

จี้เสวียนกล่าว “เจ้าจำคนผิดแล้วกระมัง ยิ่งไปกว่านั้นเท่าที่ข้ารู้ ฟากฝั่งฟ้าดาราเป็นสถานที่ซึ่งเหมือนตำนาน ตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์มาถึงตอนนี้มีผู้แข็งแกร่งไม่รู้เท่าไรมุ่งหน้าไปเสาะหา แต่สุดท้ายหากไม่ไปไร้หวนคืนก็คอตกกลับมา”

เขาคือจักรพรรดิอสนีดับสูญ มีชีวิตอยู่มาไม่รู้กี่หมื่นปี แน่นอนว่าต้องรู้ดีว่า ‘ฟากฝั่งฟ้าดารา’ เป็นดินแดนที่ดูเลือนรางระดับใด เหมือนสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงในตำนาน

วิญญาณกระบี่ส่ายหัว “ข้าไม่มีทางจำผิด กลิ่นอายบนตัวเขาเหมือนเจ้านายของข้าไม่มีผิด ไม่มีทางพลาดแน่”

หลินสวินสูดหายใจลึกกล่าว “ขอถามว่า… เจ้านายของเจ้าเป็นใครหรือ”

หลังเงียบไปครู่ใหญ่ เสียงของวิญญาณกระบี่เผยความโศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก “ข้า… จำไม่ได้แล้ว…”

หลินสวินอึ้งไป จำไม่ได้!?

เป็นไปได้อย่างไร

“ปีนั้นตั้งแต่ร่างของข้าถูกกำจัด พลังต้นกำเนิดถูกทำลาย การรับรู้ของข้าก็ขาดหายไปมาก ข้าเฝ้ารอมาตลอด รอนายท่านมาหาข้า… แม้ว่า… ข้าจะลืมไปแล้วว่าเขาเป็นใคร…”

เสียงของวิญญาณกระบี่ต่ำลึกลงเรื่อยๆ เจือความโศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

เวลานี้จี้เสวียนถอนใจยาวเหมือนเข้าใจความรู้สึก ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดที่ติดอยู่ในเขตต้องห้ามเซียนโบราณนี้ เขารู้สึกงงงวยไม่ได้สติ มีหรือจะไม่เข้าใจ

หากครั้งนี้หลินสวินไม่ปรากฏตัว บังเอิญช่วยเขาเรียกพลังจิตกลับมา เขาก็คงติดอยู่ที่นี่ไปชั่วกาล!

“พาข้าไปด้วย… ได้ไหม…”