Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2112

ตอนที่ 2112 นรกอำพราง

สีหน้าหลินสวินเปลี่ยนสลับไปมา

แดนปรินิพพาน ยอดหนทางสู่อมตะ บททดสอบของวัฏจักรกาลเวลา…

นี่คือสุดยอดมหาศุภโชคที่มาจากพลังระเบียบต้องห้ามทางเดินโบราณฟ้าดาราครั้งหนึ่ง ทว่าก็เป็นหายนะครั้งใหญ่ที่คาดเดาไม่ได้คราหนึ่งเช่นกัน

แม้แต่พวกเฒ่าดึกดำบรรพ์ที่อยู่ในระดับจักรพรรดิเก้าขั้นยังสามารถเข้าร่วมได้ เท่านี้ก็สามารถจินตนาการได้แล้วว่าการชิงชัยระดับนั้นจะเหี้ยมโหดและน่าสะพรึงกลัวปานใด

และใครจะสามารถกลายเป็นหนึ่งบัวที่เบ่งบานนั่น

“ในใจคุณชายยังมีเรื่องใดที่ต้องการถามอีกหรือไม่” ชิงอิงเติมน้ำชาให้หลินสวินอีกถ้วย ทุกท่วงท่าอากัปกิริยาล้วนเจือความงามตราตรึงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้อย่างหนึ่ง

หลินสวินได้สติจากภวังค์ความคิด ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้น “ก่อนที่ข้าจะมาเคยมีคนกล่าวไว้ว่า โลกมืดมีคนรอข้าแก้ปมอยู่ แม่นางทราบหรือไม่ว่านี่หมายความว่าอย่างไร”

ชิงอิงอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงส่ายศีรษะ “เรื่องนี้ข้าไม่ทราบจริงๆ ”

แม้ว่าหลินสวินจะเตรียมใจไว้ก่อนแล้ว ทว่าก็ไม่อาจเลี่ยงความผิดหวังได้อยู่บ้าง ประโยคนั้นของชายหนุ่มจักจั่นทอง ตกลงแล้วหมายความว่าอย่างไรแน่

แล้วโลกมืดนี้ยังมีใครต้องการให้ตนไปแก้ปมอีก

“เสร็จรึยัง”

เสียงที่คล้ายหมาป่าหอนของต้าหวงดังอยู่นอกโถงใหญ่

หลินสวินได้สติจากภวังค์โดยพลัน

“คุณชาย ช่วงเวลานี้ก่อนที่เคราะห์จ่อมจมครั้งที่สามจะมาถึง พวกผู้อาวุโสเมี่ยฉยงจะพาท่านมุ่งหน้าไป ‘นรกอำพราง’ เพื่อทำการฝึกปราณ นี่ก็เป็นจุดเปลี่ยนการแจ้งมรรคที่ผู้อาวุโสจ้งชิวเตรียมไว้ให้คุณชาย”

ชิงอิงพูดพลางเหยียดกายขึ้น กางร่มโลหิตสีแดงสดราวชาดคันนั้น “ปีนั้นผู้อาวุโสจ้งชิวก็แจ้งมรรคในสถานที่แห่งนั้นเช่นกัน”

“นรกอำพราง?” ขณะใคร่ครวญ หลินสวินก็สาวเท้าออกจากโถงใหญ่ไปพร้อมชิงอิง

นอกโถงใหญ่ ชายผีสุราและต้าหวงรอยู่ตรงนั้นนานแล้ว

“เจ้าหนุ่ม แม้ว่าเจ้าจะได้ชื่อว่าเป็นศิษย์น้องของนายท่านของข้า แต่หากยังไม่ได้รับการยอมรับจากนายท่าน ข้าก็จะไม่มองเจ้าเป็นคนอะไรทั้งนั้น…”

ต้าหวงเชิดหัวสุนัขขึ้น สีหน้าเย่อหยิ่ง

“อ้อ วางใจเถอะ แน่นอนว่าข้าเองก็ไม่มองเจ้าเป็นคนอะไรทั้งนั้นเหมือนกัน”

หลินสวินยิ้ม เขาอยากเชือดเจ้าหมาขนทองที่เหิมเกริมตัวนี้จริงๆ ช่างกำเริบเสิบสานยิ่งนัก ทั่วร่างล้วนแผ่กลิ่นอายชวนต่อยตี

“เจ้าหนุ่มเจ้าบ้าไปแล้วรึ ถึงกับกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับข้า” นัยน์ตากลมโตราวระฆังทองแดงของต้าหวงเผยแววดุร้าย เหี้ยมเกรียมดุดัน

หลินสวินยังคงยิ้มน้อยๆ “เจ้าไม่ใช่คนนี่ หากข้ามองเจ้าเป็นคน ไม่เท่ากับว่ากำลังด่าเจ้าว่า… ตัวเป็นคนนิสัยเป็นสุนัขหรือ”

พรูด!

ชายผีสุราหลุดขำพรืดออกมาตรงๆ ตัวเป็นคนนิสัยเป็นสุนัข? เห็นภาพยิ่งนัก!

เห็นได้ชัดว่าชิงอิงเองก็กำลังพยายามกลั้นยิ้มอยู่ข้างๆ นางไม่คิดว่าหลินสวินจะใจกล้าเช่นนี้ เพียงแต่เมื่อตรองดูแล้วก็น่าจะเป็นเช่นนั้น ผู้อาวุโสจ้งชิวคือศิษย์พี่ของเขา เจ้าหมานี่คิดจะกำเริบเสิบสานอีก มีหรือจะไม่เป็นการล่วงเกิน

“โฮก!”

ต้าหวงกัดต้นขาชายผีสุราคราหนึ่ง เจ็บจนฝ่ายหลังต้องสูดลมปาก เอ่ยอย่างโมโห “ต้าหวง เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย กัดคนซี้ซั้วได้เช่นไรกัน!”

ต้าหวงตอบกลับอย่างเหี้ยมเกรียมดุดัน “จากฐานะของข้า จะรังแกคนรุ่นหลังไม่เอาไหนสักคนไม่ได้เชียวหรือ เจ้าขำ ข้ากัดเจ้าแล้วจะทำไม”

ชายผีสุราหน้าง้ำ

กลายเป็นว่าหลินสวินกลับรู้สึกผิดอยู่บ้าง เอ่ยว่า “ต้าหวง เที่ยวกัดคนซี้ซั้วไม่ถูกต้อง…”

ต้าหวงกัดชายผีสุราอย่างแรงอีกครา “ก็ข้าจะกัดคนซี้ซั้ว ไม่พอใจหรือ เจ้าก็กัดข้าสิ”

ชายผีสุรามีท่าทางเหมือนอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก หนึ่งคนหนึ่งหมาตีกัน ทว่าความซวยดันมาตกที่เขาซึ่งเป็นคนกลางเสียได้

ครั้นเห็นว่าหลินสวินยังจะเปิดปากพูด เขาจึงรีบเอ่ยขึ้นอย่างเร่งร้อน “สหายน้อย รีบไปเถอะ”

เขายังกังวลว่าหลินสวินจะไปพูดอะไรอีก ยั่วยุต้าหวงจนหันมากัดเขาอีกคราจริงๆ…

“ได้” หลินสวินตอบกลับเบิกบาน

ต้าหวงทำหน้าถือดี “เจ้าหนุ่ม เจ้าอย่าเพิ่งได้ใจไป รอเข้าไปในนรกอำพรางแล้ว เจ้าอย่ามาร้องไห้ฟูมฟายขอให้ข้าไปช่วยเจ้าแล้วกัน!”

หลินสวินตอบสวนกลับไป “หมาดีไม่ขวางทาง นำทางสิ!”

ต้าหวงเดือดจนแยกเขี้ยวใส่ ส่งเสียงคำรามคราหนึ่งแล้วกระโจนเข้าใส่ชายผีสุราทันที ฝ่ายหลังเห็นท่าไม่ดีอยู่ก่อนแล้วก็พุ่งทะยานหนีไปไกลจากจุดเดิมทันที

…

สีเลือดข้นหนาอบอวลผืนทะเล น้ำวนขนาดยักษ์แห่งหนึ่งไหลวนอยู่ ราวกับดำดิ่งไปสู่พื้นที่ใต้สมุทร

ฮือๆๆ!

เสียงประหนึ่งผีร่ำไห้หมาป่าโหยหวนเป็นระลอกๆ ดังมาจากส่วนลึกของน้ำวน ชวนให้คนสะท้านทั้งที่ไม่หนาว

นี่ก็คือทางเข้านรกอำพราง!

“ช่วงแรกเริ่มสมัยบรรพกาล หลังจากเคราะห์จ่อมจมครั้งแรกปรากฏออกมา ทำให้โลกมืดจมสู่การพังทลายครั้งใหญ่ ถูกมองเป็นหลุมศพที่พวกน่ากลัวมากมายซึ่งประหนึ่งเทพไท้ฝังร่างอยู่ภายใต้เคราะห์นี้ นับแต่นั้นเป็นต้นมา โลกมืดก็ถูกมองว่าเป็นแดนแห่งสุสานเทพ”

ชายผีสุราหยุดยืนอยู่ข้างวังน้ำวน เพื่ออธิบายให้หลินสวินฟัง

“นรกอำพรางนี่ก็คือซากสมัยดึกดำบรรพ์ที่เคราะห์จ่อมจมเหลือไว้ มันฝังกลบวิญญาณร้ายไว้มากมาย แต่ละคนตอนยังมีชีวิตล้วนมีปราณน่าสะพรึงเหนือระดับจักรพรรดิทั้งสิ้น เกรียงไกรดุจดั่งเทพศักดิ์สิทธิ์”

“ผ่านการเปลี่ยนแปลงของกาลเวลาไร้สิ้นสุด วิญญาณร้ายที่ถูกกำราบที่นี่เหล่านี้ก็เกิดการแปรเปลี่ยนมากมาย วิญญาณร้ายบางส่วนกลายสภาพเสียจนมีความแข็งแกร่งยิ่งกว่าตอนมีชีวิต!”

“แต่สหายน้อยไม่ต้องกังวลใจไป นรกอำพรางนี้แบ่งออกเป็นสิบแปดชั้น วิญญาณร้ายที่กระจายตัวอยู่ในแต่ละชั้นล้วนต่างกัน”