Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2337

ตอนที่ 2337 ศิษย์พี่สี่หลิงเสวียนจื่อ

ทันใดนั้นผู้แข็งแกร่งในที่นั้นมากมายต่างกระเหี้ยนกระหือรือ

พวกเขามองว่าถ้าสังหารพวกนอกรีตอย่างหลินสวินได้ อาจจะแลกเอาความรู้สึกดีของท่านจอมมรรคผู้นั้นมาได้ ไม่แน่ว่าอาจจะทะยานขึ้นฟ้าในปราดเดียว!

“คุกเข่าลง!” ชายชุดแดงดุดันองอาจ แผดเสียงกราดเกรี้ยว

เขาพุ่งไปตรงหน้าหลินสวิน ทว่ายามเงาร่างเพิ่งอยู่กลางอากาศ เมื่อหลินสวินหันสายตามองเขาปราดหนึ่ง

ปัง!

แม้แต่จิตวิญญาณของชายชราชุดแดงยังระเบิดกระจุยเป็นชิ้นๆ นับไม่ถ้วน ปะทุออกเป็นหมอกเลือดหายลับไปในอากาศ ทำเอาทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ ส่งเสียงร้องแหลมตกตะลึงไม่หยุด

ยามนี้ในฟ้าดินแห่งนี้ มีผู้คนนับไม่ถ้วนงุนงง ตะลึงกับภาพนองเลือดนี้

กึ่งจักรพรรดิผู้หนึ่ง!

บนทะเลกลืนวิญญาณในตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นยักษ์ใหญ่ใต้ระดับจักรพรรดิแล้ว ดังคำกล่าวที่ว่าระดับจักรพรรดิไม่ปรากฏตัว กึ่งจักรพรรดิก็คือเจ้า แต่ตอนนี้เพียงแค่ถูกมองปราดเดียวก็ตายคาที่กลางอากาศ ง่ายดายเรียบง่ายปานนั้น ตายไปเช่นนั้นเลยหรือ

คนมากมายตัวแข็งทื่อ สมองงุนงง ต่างนึกว่าตนตาฝาดไป

ทั้งที่นั้นเงียบสงัด

เงาร่างที่เดิมหมายจะเคลื่อนไหวเหล่านั้นต่างใจสะท้าน สีหน้าเปลี่ยนไป

ทุกคนต่างอึ้งค้างปากค้าง โดยเฉพาะเหยียนจวิ้น เมิ่งเหลียนชิง กับพวกชายหนุ่มหล่อเหลาที่อยู่ข้างกายหลินสวินเหล่านั้นยังไม่กล้าเชื่อว่าสิ่งที่ตนเห็นจะเป็นจริง

กึ่งจักรพรรดิคนหนึ่งถูกฆ่าอย่างพิสดารปานนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ นี่ยังอยู่ต่อหน้าท่านจอมมรรคด้วย!

ควรรู้ว่าในใจผู้ฝึกปราณที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ ท่านจอมมรรคก็คือบุคคลดั่งทวยเทพบนสวรรค์ ใครจะกล้าทำเรื่องล่วงเกินเช่นนี้ได้

แต่หลินสวินกลับคล้ายไม่หวั่นกลัวแม้สักนิด!

“เจ้าแค่มองดูอยู่อย่างนี้เท่านั้น ทั้งที่คนเมื่อครู่แจ้นมาหาที่ตายเพื่อรักษาเกียรติให้เจ้าเชียวนะ”

และท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดน่าตะลึงนี้ หลินสวินมือไพล่หลัง เอ่ยเสียงเรียบ

“ใครมาออกแรงแทนข้า สังหารเจ้าคนบาปนี่” เหนือชั้นฟ้า เงาร่างที่หันหลังให้สรรพชีวิตนั้นไม่ได้หันมา เพียงส่งเสียงอันยิ่งใหญ่ออกมา

เสียงพูดเงียบลง

“ข้ายินดี”

“ขอท่านจอมมรรคคลายโทสะ ข้าจะปลิดชีพเจ้าคนนอกรีตนี่!”

ก็พบว่ามีเงาร่างห้าหกร่างลุกขึ้นมา แต่ละคนล้วนแข็งแกร่ง อานุภาพระดับจักรพรรดิอบอวลไปทั้งร่าง แผ่กระจายไปทั้งที่นั้นเหมือนภูเขาถล่มทะเลคำรน ก่อให้เกิดความโกลาหลระลอกหนึ่ง ผู้ฝึกปราณหลายคนต่างแตกตื่นพากันหลบหลีก

ยามนี้เหยียนจวิ้นตกตะลึงจนทรุดลงไปกับพื้น จำเงาร่างเหล่านั้นได้ ต่างเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับจักรพรรดิที่ไม่ได้เผยร่องรอยมานาน แต่ละคนน่าเกรงขามเทียมฟ้า กดข่มเหนือโลกา!

ดวงหน้างามของเมิ่งเหลียนชิงเปลี่ยนไป นางจ้องหลินสวินเขม็ง คล้ายกำลังวิเคราะห์บางอย่าง

ส่วนชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายนางเหล่านั้นต่างกระวนกระวาย ลุกขึ้นมาพากันหลบไปไกล ด้วยเกรงว่าอยู่ใกล้หลินสวินเกินไปจะถูกลูกหลงไปด้วย

“ธิดาเทพเมิ่ง รีบหลบเร็ว เจ้าตัวซวยนี่มันอยากตาย เจ้าจะโดนลูกหลงไปด้วยไม่ได้!”

“แม่นางเหลียนชิงรีบหลบเร็ว!”

ชายหนุ่มเหล่านี้พากันเอ่ยปาก เผยสีหน้าร้อนรน

“หลบไปเถอะ” หลินสวินมองเมิ่งเหลียนชิงคราหนึ่ง เอ่ยเสียงเรียบเฉย ขณะพูดก็สะบัดแขนเสื้อ เมิ่งเหลียนชิงกับเหยียนจวิ้นต่างถูกเคลื่อนย้ายออกไปไกล

เมิ่งเหลียนชิงเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน แววตาซับซ้อน นางเพิ่งรับรู้ในตอนนี้ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว เจ้าคนที่ราบเรียบไม่มีอะไรพิเศษคนนี้ สามารถส่งตนออกมาในระหว่างที่ตนไม่รู้ตัวได้ จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร

ทว่า…

เขาจะเป็นคนในตอนนั้นหรือไม่

ระดับจักรพรรดิทั้งหมดหกคนพุ่งมาทางนี้แล้ว แววตาเย็นชา ชายชุดดำผมขาวคนหนึ่งตะคอกเย็นชาว่า

“เจ้าคนบาป ถึงกับกล้ามาก่อเรื่องที่นี่ ต่อให้ท่านจอมมรรคไม่เอ่ยปาก ข้าก็ไว้ชีวิตเจ้าไม่ได้!”

เสียงดังกึกก้องสะเทือนทั้งที่นั้น อานุภาพระดับจักรพรรดิทั้งตัวปั่นป่วนเมฆลม ทำให้ผู้คนมากมายสูดหายใจสะท้าน ตกตะลึงอยู่ในใจ

หลินสวินไม่แม้แต่จะสนใจ

ในหลายปีมานี้เขาฆ่าระดับจักรพรรดิไปไม่รู้เท่าไร นับยังนับไม่หมด ขนาดสำนักโบราณจรัสเทพ แดนกษิติครรภ์ยังถูกถอนรากถอนโคน จะไปสนใจการท้าทายจากระดับจักรพรรดิไม่กี่คนนี้ได้อย่างไร

ตาดำเขามองดูเงาร่างที่อยู่เหนือชั้นฟ้าไกลออกไปแล้วเอ่ยว่า “ถ้าพวกเขาตาย ตอนเจ้าบูชายัญก็จะมีกำลังคนลดลงไปไม่น้อย จะไม่สนใจสักนิดหรือ พูดอีกอย่างก็คือ เจ้าคิดจะอาศัยเจ้าพวกนี้มาหยั่งเชิงพลังของข้าหรือ”

บูชายัญหรือ

หลายคนสงสัย

“ตาย!”

ขณะเดียวกันชายผมขาวชุดดำนั้นก็ชิงลงมือก่อนแล้ว อานุภาพระดับจักรพรรดิทั้งร่างปะทุออกมา พลานุภาพคับฟ้า

ตูม!

นิ้วมือทั้งห้าของเขาแผ่ขยาย คว้าลงไปกลางอากาศ กฎเกณฑ์มรรคจักรพรรดิพร่างพราวเจิดจ้า กลายเป็นมือใหญ่เข้าปกคลุมไปทางหลินสวิน

แต่หลินสวินทำเพียงอ้าปากพ่นคำหนึ่งออกมาเบาๆ

“ไสหัวไป!”

คำเดียวกลับทำให้ฟ้าดินแห่งนี้ปั่นป่วน เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว เงาร่างที่เบียดแน่นอยู่ในลานถูกซัดตุปัดตุเป๋ เลือดกบปากจมูก ภาพตรงหน้าพร่ามัว

ก็พบว่ามือใหญ่ที่ปกคลุมมายังหลินสวินนั้นระเบิดกระจุยดับสลาย ส่วนชายชุดดำผมขาวเหมือนถูกโจมตีอย่างรุนแรง ร่างกายถูกกระแทกกระเด็นออกไปเสียงดังปึง กระแทกจนห้วงอากาศแหลกกระจุย ลอยออกไปไม่รู้กี่จั้งถึงตกลงในที่สุด และร่างของเขายับเยินเลือดหลั่งริน อวัยวะตันห้ากลวงหกแตกทลาย ส่งเสียงร้องน่าอนาถเจ็บปวดออกมา

ระดับจักรพรรดิคนอื่นที่เดิมคิดจะลงมือเห็นดังนี้ ต่างเหมือนถูกสายฟ้าฟาด มือเท้าเย็นเยียบ อกสั่นขวัญแขวน

คำว่าไสหัวไปคำเดียว ทำให้สัตว์ประหลาดเฒ่าระดับจักรพรรดิขั้นสามคนหนึ่งบาดเจ็บสาหัส!

“หลินสวิน หลินเต้ายวน ผู้สืบทอดลำดับที่ห้าสิบแห่งคีรีดวงกมล หนึ่งบัวที่อาจารย์รอคอยมาหมื่นกาล เป็นเจ้าตามคาด ให้ข้าเดา ศิษย์พี่รองส่งเจ้ามาใช่ไหม ศิษย์น้องเล็ก”

เสียงถึงกับดูยินดีปรีดา ดังกึกก้องกลางฟ้าดิน

คำพูดเดียวทำให้ทั้งที่นั้นนิ่งอึ้ง

ศิษย์น้องเล็ก!?

เจ้าคนที่จู่ๆ ก็บุกมา มองว่ามหามรรคที่ท่านจอมมรรคแสดงไม่เจนจัดอะไร ถึงกับเป็นศิษย์น้องเล็กของท่านจอมมรรคหรือ

ระดับจักรพรรดิที่ร้องขอให้ท่านจอมมรรคลงมือหน้าเขียวแล้ว ปั่นป่วนไปหมด

“หลินสวิน… หลินสวิน… ถึงกับเป็นเจ้าจริงๆ!” และในตอนนี้เองเมิ่งเหลียนชิงก็เหมือนโดนฟ้าผ่า เนตรงามเบิกกว้างทันใด จ้องเงาร่างหลินสวินเขม็ง สีหน้าทั้งโล่งใจ สั่นสะท้าน และซับซ้อนยากบรรยาย

เดิมนางหมายจะกำจัดเงามืดในใจทิ้ง

แต่ตอนนี้ถึงพบว่าเงามืดนี้ก็เหมือนกับรอยประทับหนึ่งที่ถูกขับออกไปได้ยาก นี่ทำให้นางไม่มีแม้แต่แรงมาแสดงความไม่ยินยอม

เหลือเพียงความหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

ส่วนใหญ่เพราะคิดไม่ถึงว่าไม่พบกันหลายปี เดิมนึกว่าตนครอบครองพลังที่เหนือกว่าอีกฝ่ายไปแล้ว ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายสูงส่งขนาดที่ตนทำได้เพียงแหงนมอง สูงจนไม่อาจวาดหวังได้!

หลินสวิน!

ชายหนุ่มหล่อเหลาเหล่านั้นก็อึ้งค้าง ต่างรู้สึกพังทลาย พวกเขาย่อมรู้ถึงความน่ากลัวของคนผู้นั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อได้พบกันอีก อีกฝ่ายก็สามารถมองระดับจักรพรรดิเป็นมดตัวจ้อยได้แล้ว!

ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ เกรงว่าต้องอยู่ท่ามกลางความหวาดกลัวที่มีเงามืดของหลินสวินครอบงำแน่

ส่วนเหยียนจวิ้น…

หมดสติไปอย่างไม่เอาไหนนานแล้ว…

“คนทรยศอย่างเจ้าเรียกข้าว่าศิษย์น้องเล็กได้หรือ”

หลินสวินเอ่ยเสียงเรียบ “ตอนนั้นอาจารย์ไว้ชีวิตเจ้าครั้งหนึ่งให้เจ้าสำนึกผิดที่นี่ กลับตัวกลับใจ สร้างสภาวะจิตใหม่ แต่เจ้ากลับไม่รู้สำนึก ยึดติดทางมาร ทั้งยังแพร่งพรายมรดกมหามรรคของศิษย์พี่รองให้จักรพรรดิสวรรค์ดำรงล่วงรู้ จิตใจเช่นนั้น… ชั่วช้านัก!”

“ยึดติดทางมารหรือ”

หลิงเสวียนจื่อที่แปลงเป็น ‘ท่านจอมมรรค’ ยิ้ม “ศิษย์น้องเล็ก คำพูดนี้จะพูดมั่วๆ ไม่ได้ ศิษย์พี่ศิษย์น้องอย่างเจ้ากับข้าพบกันครั้งแรกก็อย่าถกเรื่องในอดีตเหล่านั้นเลย หาไม่แล้วให้ผู้ฝึกปราณที่อยู่ที่นี่เหล่านี้ได้ยินเข้า จะเสียชื่อพวกเราคีรีดวงกมล เจ้าว่าอย่างไรล่ะ”

หลินสวินพูดเสียงเรียบ “ข้าคิดว่าถ้าตอนนี้เจ้าชดใช้โทษด้วยความตาย ก็จะรักษาชื่อเสียงของคีรีดวงกมลไว้ได้”

หลิงเสวียนจื่อถอนใจยาว “ดูท่าศิษย์น้องจะอคติกับข้าอย่างลึกซึ้งเชียว เป็นเพราะศิษย์พี่รองบอกเจ้าว่าข้าหลิงเสวียนจื่อเกิดมารในใจ เลือกเดินทางผิดจึงถูกกำราบที่นี่ใช่ไหม”

“ผิดแล้ว!”

ขณะพูดหลิงเสวียนจื่อก็ลุกขึ้นจากการนั่งขัดสมาธิ แสงมรรคทั้งร่างแผ่กระจายส่องสว่างไปทั้งเก้าฟ้าสิบแผ่นดิน ดูโอหังจองหอง “ตอนนั้นสาเหตุที่ข้าถูกกำราบ ก็เพราะข้ากับอาจารย์มีความเห็นไม่ตรงกันเรื่องมหามรรคที่ตัวเองยึดถือก็เท่านั้น หาไม่แล้วทำไมอาจารย์ถึงไม่ฆ่าข้า แต่ทำแค่… กำราบไว้เล่า”

——