Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2345

ตอนที่ 2345 กุญแจเขตแดนลับ

ก่อนหน้านี้ในความคิดของคนส่วนใหญ่ หลิงเสวียนจื่อที่เคยเป็น ‘ท่านจอมมรรค’ ปลดปล่อยพลังถึงขีดสุดในตอนท้าย ปลดปล่อยหนึ่งกระบี่ออกมา เรียกได้ว่ายอดเยี่ยมสะท้านโลก ไร้ศัตรูเทียบเทียม

ต่อให้หลินสวินจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็คงจะต้านไม่อยู่ แม้จะไม่ร่วงหล่น อย่างน้อยก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส

ต่อให้จะเป็นระดับจักรพรรดิหลายคน ในใจก็ยังคาดเดาเช่นนี้เป็นส่วนใหญ่

กระบี่สุดท้ายของหลิงเสวียนจื่อนั่นแข็งแกร่งเกินไป สามารถฟาดฟันศัตรูทั้งปวง ทำให้ระดับจักรพรรดิคนใดก็ตามรู้สึกจนปัญญาและสิ้นหวัง ต่อให้เป็นหลินสวินก็ตาม

แต่ตอนนี้…

กระบี่นั่นกลับถูกสกัดเอาไว้!

มองดูเงาร่างเด่นสะดุดตาที่ยืนอยู่กลางฟ้าดินแตกพังไกลโพ้น ทุกคนล้วนอึ้งค้างอยู่ตรงนั้น จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หนึ่งกระบี่ที่ใช้มรรควิถีทั้งร่างของหลิงเสวียนจื่อ กลับถูกสกัดไว้ได้ซึ่งๆ หน้า

เช่นนั้นบนโลกใบนี้ ยังมีใครที่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของหลินสวินได้อีก

ถกมรรคห้ายกก่อนหน้านี้ ไม่มีใครคาดคิดว่าหลินสวินจะคว้าชัยชนะมาได้ นั่นเป็นความเชื่อมั่นและเลื่อมใสที่พวกเขามีต่อ ‘ท่านจอมมรรค’ อย่างสิ้นเชิง

แต่ตอนนี้การถกมรรคห้ายกสิ้นสุดลงแล้ว ผลลัพธ์ก็คือท่านจอมมรรคแพ้ทุกครั้ง ทั้งกระดานมีแต่ความพ่ายแพ้!

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนยากจะยอมรับ

เมิ่งเหลียนชิงสมองว่างเปล่า จิตหลุดวิญญาณลอยล่อง

เมื่อหลายปีก่อนนางกับหลินสวินเป็นคนรุ่นเดียวกัน แก่งแย่งแข่งขันกันอยู่ที่นี่

วันนี้ในหลายปีต่อมา นางกับหลินสวินกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันไปแล้ว!

คนหนึ่งเป็นยักษ์ใหญ่ระดับจักรพรรดิ ครอบครองพลังเทียมฟ้า อานุภาพสยบเวิ้งฟ้า ไร้ศัตรูเทียบเทียม

อีกคน… กลับทำได้เพียงแหงนมองประหนึ่งมดแมลงก็ไม่ปาน

ปึง!

เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวสายหนึ่งดังกึกก้อง ทำลายความเงียบกลางฟ้าดิน

ก็เห็นกลางฝ่ามือหลินสวิน ปราณกระบี่ที่เรียวเล็กโปร่งแสงสายนั้นแตกกระจุยเป็นละอองแสง สาดพรมโปรยปรายออกมาจากง่ามนิ้ว

ไกลออกไปหลิงเสวียนจื่ออึ้งงัน ใบหน้าหล่อเหลาวูบไหวไม่นิ่ง

อาภรณ์เขาขาดวิ่น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าซีดขาวผิดปกติ กระบี่ก่อนหน้านี้ประทับสารกาย พลังชีวิตและจิตวิญญาณทั่วร่างของเขา และยังบรรจุมหามรรค เจตจำนง และเจตนารมณ์ของเขาด้วย

และเมื่อกระบี่นี้แตก ความดึงดัน ความภาคภูมิใจของเขา เจตจำนงของเขาที่ยืนกรานแน่วแน่มาไม่รู้กี่ปีนี้ของเขา… ล้วนเสมือนถูกซัดทลายตามไปด้วย

ความท้อแท้ที่ไม่เคยมีมาก่อนทะลักสู่กลางใจ ทำให้หลิงเสวียนจื่ออึ้งงันอยู่ตรงนั้น เนิ่นนานก็ไม่อาจดึงสติกลับมาได้

แพ้ยับเยินในการต่อสู้มหามรรค แรงโจมตีระดับนี้หนักหน่วงเกินไป!

หลินสวินสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง มุมปากมีคราบเลือดสดสายหนึ่งไหลออกมาเช่นกัน บาดตาถึงขีดสุด

ถึงแม้สุดท้ายจะต้านกระบี่นี้ไว้ได้ แต่ก็ยังทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ!

นี่ก็ทำให้ยามที่เขามองไปทางหลิงเสวียนจื่ออีกครั้ง สายตาล้วนเจือแววแปลกประหลาด

ปฏิเสธไม่ได้ว่าศิษย์พี่สี่คนนี้น่ากลัวยิ่งจริงๆ ในการต่อสู้มหามรรคระดับเดียวกัน ทอดสายตามองทั่วหล้าทั้งเบื้องบนเบื้องล่าง ใครยังสามารถทำได้ถึงขั้นนี้บ้าง

ไม่มี!

หลินสวินกล้าฟันธง บนทางเดินโบราณฟ้าดาราล้วนหาคนรุ่นเดียวกันที่สู้กันได้เช่นนี้ไม่พบแน่นอน

“ข้า… ถึงกับ… แพ้แล้ว…”

เนิ่นนานหลิงเสวียนจื่อถึงเอ่ยปาก สีหน้าหม่นหมอง ท้อแท้สิ้นหวัง

เขามองไปไกลๆ ด้วยสายตาอึ้งค้าง กล่าวพึมพำว่า “ตอนที่ข้าเกิดก็มีสติปัญญาเฉียบแหลม สามารถแยกแยะคำพูดคน รับรู้สรรพสิ่ง สามารถสอดส่องนัยเร้นลับมหามรรคที่บรรจุอยู่ในสรรพสิ่งได้… ”

“พ่อแม่ข้าเป็นเพียงพ่อค้าธรรมดา ไหนเลยจะคาดคิดว่าคลอดลูกชายคนหนึ่งแต่กลับเหมือนสัตว์ประหลาด ในคืนที่คลอดออกมาก็โยนข้าทิ้งในป่าทุรกันการนอกเมือง…”

“ตอนนั้นหิมะตกหนักทั่วภูเขา หนาวเย็นบาดกระดูก ถึงข้าจะมีสติปัญญา แต่อย่างไรก็เป็นเพียงเด็กทารกที่เพิ่งเกิดคนหนึ่ง…”

เขาส่งเสียงถอนหายใจยาว สายตาเจือแววหวนรำลึก

หลินสวินรับฟังเงียบๆ

เขามองออกแล้วว่าแรงโจมตีที่หลิงเสวียนจื่อได้รับรุนแรงเกินไป

“ต่อมาตอนที่ข้าใกล้จะแข็งตาย ปีศาจเฒ่าคนหนึ่งก็ปรากฏตัว เขาพาตัวข้าไป ทุกๆ วันจะใช้โอสถวิญญาณชนิดต่างๆ มาชุบเลี้ยงข้า…”

กล่าวถึงตรงนี้เขาเหลือบสายตาขึ้นมองหลินสวินปราดหนึ่ง “ศิษย์น้องเล็ก เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าที่ข้าใช้คำว่าปีศาจเฒ่ามาเรียกขานผู้มีพระคุณช่วยชีวิตตัวเอง เห็นได้ชัดว่าไร้สำนึกยิ่งนัก”

หลินสวินขมวดคิ้ว ไม่รอเขาเอ่ยปาก ในแววตาหลิงเสวียนจื่อก็ปรากฏแววแค้นฝังกระดูก กล่าวเสียงต่ำ

“แต่ภายหลังตอนที่ข้าเกิดมาบนโลกได้ร้อยวัน ปีศาจเฒ่านั่นแช่ข้าไว้ในกระถางโอสถ… และเป็นตอนนั้นเอง ข้าถึงได้รู้ว่าเจ้าเฒ่าสวะนั่นมองข้าเป็น ‘กระสายยา’ หมายจะหลอมข้าเป็นลูกกลอนโอสถหม้อหนึ่ง…”

ในใจหลินสวินสะท้าน นัยน์ตาดำเดือดพล่าน ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว

“น่าเสียดาย เจ้าเฒ่าสวะนี่ไม่รู้สักนิด วันเวลาเหล่านั้นที่ถูกเขารับเลี้ยง ข้าได้ศึกษาตำราฝึกปราณที่เขารวบรวมไว้จนเข้าใจทั้งหมดไว้ก่อนแล้ว แม้แต่มหามรรคที่เขาแสวงหา ล้วนถูกข้ามองทะลุหมดเปลือก จากนั้นอาศัยจังหวะที่เขาไม่ทันสังเกต ลอบกระโดดหนีออกจากกระถางโอสถไป…”

หลิงเสวียนจื่อระเบิดหัวเราะเสียงดัง “เด็กทารกที่เพิ่งอายุร้อยวันคนหนึ่ง ถูกพ่อแม่มองเป็นตัวประหลาดทอดทิ้งตั้งแต่เด็ก ไม่ง่ายกว่าจะได้รับการช่วยเหลือ แต่ดันมาเจอกับเจ้าเฒ่าสวะที่มองข้าเป็นกระสายยา!”

เขาหุบยิ้มกล่าวราบเรียบ “ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ข้าก็ซ่อนตัวอยู่ในถ้ำภูเขาในป่ารกร้างแห่งหนึ่ง นอนกลางดินกินกลางทราย จดจ่อฝึกปราณ”

“สามปีต่อมาข้าหาเจ้าเฒ่าสวะนั่นพบ ฆ่าเขากับลูกศิษย์ทั้งหมดของเขาตายเรียบ จากนั้นก็จุดไฟเผาอารามมรรคของเขา”