Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2396

ตอนที่ 2396 แดนใหญ่พันศึก

พวกอาหลู่ เสี่ยวอิ๋นต่างอึ้งไป ไม่เต็มใจอยู่บ้าง

“พี่ใหญ่ นอกจากเจ้าคางคก พวกเราต่างบรรลุเป็นจักรพรรดิหมดแล้ว” อาหลู่เอ่ย “เหตุใดถึงไม่ให้พวกเราตามไปกรำศึกร่วมกับท่าน”

“ใช่แล้ว นายท่าน” เสี่ยวอิ๋นกับเสี่ยวเทียนก็ทำใจไม่ได้เช่นกัน มองดูหลินสวินอย่างคาดหวัง

ความจริงแล้วในใจหลินสวินก็ทำใจจากลาไม่ได้อยู่บ้างเช่นกัน แต่ยังสายหัวเอ่ยว่า “ถ้าพวกเจ้าหวังดีกับข้าจริงก็อยู่ที่นี่ ช่วยข้าปกป้องสำนักยุทธ์ก่อเกิดให้ดี ยามกลับมาคราวหน้า ข้าไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้นอีกแล้ว”

อาหูก็เอ่ยขึ้นจากอีกด้านว่า “มหามรรคมากมาย ต่างคนต่างแสวงหา ในเมื่อคุณชายตัดสินใจเช่นนี้ ย่อมคิดไตร่ตรองอย่างดีมานานแล้ว พวกเจ้าน่ะ… เชื่อฟังดีๆ ก็พอ”

หลินสวินยิ้มเอ่ย “ยิ่งไปกว่านั้นข้าก็ไม่ได้จะจากไปตอนนี้”

พวกเสี่ยวอิ๋น เสี่ยวเทียนดูออกว่าหลินสวินตัดสินใจแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ในใจจึงหดหู่อยู่หน่อยๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้

หลินสวินรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถึงได้ทำให้บรรยากาศไม่ถึงกับเศร้าซึมและเจ็บปวดมากไปนัก

……

หนึ่งวันผ่านไป

หลินสวินกลับไปแดนลับบัวเขียวอีกครั้ง เริ่มควบรวมต้นกล้าของต้นแรกกำเนิด

ด้านเจ้าคางคกออกไปท่องเที่ยงภายนอกเพียงลำพัง ในบรรดาพวกพ้องมีเพียงเขาที่ยังไม่บรรลุจักรพรรดิสักที นี่ทำให้เขาตระหนักได้เช่นกัน ว่าเพียงแค่ปิดด่านฝึกปราณย่อมไม่อาจได้รับจุดเปลี่ยนทะลวงระดับ

ด้วยการกำชับของอาหู อาหลู่ตามหลังเจ้าคางคกไปเงียบๆ ปกป้องเขาอยู่ลับๆ

โลกชั้นล่างในตอนนี้ นอกจากนครต้องห้ามแล้ว ที่อื่นๆ ต่างเกิดความเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด วุ่นวายหาใดเทียบ การเข่นฆ่าและความขัดแย้งพบเห็นได้ทุกหนแห่ง

แม้เจ้าคางคกจะห่างจากระดับจักรพรรดิเพียงก้าวเดียว แต่ก็ไม่ใช่ระดับจักรพรรดิอยู่ดี หากมีอาหลู่คุ้มครองอยู่ลับๆ ต่อให้ได้รับภัยคุกคามถึงชีวิตอะไรก็อยู่รอดปลอดภัย

เสี่ยวอิ๋นกับเสี่ยวเทียนกลับอยู่ทำหน้าที่ผู้อาวุโสชั้นสูงร่วมกับอาหูบนภูเขาชำระจิต

ความจริงแล้วก็เป็นตำแหน่งแค่ในนามตำแหน่งหนึ่ง

แต่ใครก็รู้ว่าหากมีพวกเขาอยู่ ต่อให้ภายหน้าหลินสวินจากไป สำนักยุทธ์ก่อเกิดก็มีรากฐานพลังที่สามารถสยบโลกได้!

หนึ่งปีผ่านไป

ชายฝั่งทะเลตะวันออก

หยวนชิงเหิงที่สวมชุดกระโปรงเขียวทั้งตัว ผมดำปักปิ่นเดินอยู่ในเมืองอันเฟื่องฟูแห่งหนึ่ง ในเนตรกระจ่างทั้งคู่เจือแววสงสัย

ตลอดทางมีคนตกตะลึงกับรูปโฉมงามล่มเมืองอันเลิศล้ำของนางไปไม่รู้เท่าไร แต่เมื่อจะสังเกตดูดีๆ เงาร่างอรชรของนางก็หายลับไปนานแล้ว

‘ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเต้ายวนคนนั้นถึงกับเป็นผู้สืบทอดคีรีดวงกมล มิหนำซ้ำยังมีชื่อเสียงในแดนหมื่นมรรคแห่งนี้ปานนี้ด้วย’

บนถนนอันขวักไขว่ หยวนชิงเหิงเอ่ยขึ้นในใจว่า ‘ท่านย่าซิง ก่อนจากไปข้าอยากไปพบคนผู้นี้อีกครั้ง’

‘คุณหนู ท่านอยากรับเขาไว้ข้างกายหรือ เรื่องนี้ไม่ง่ายนัก ท่านก็พูดออกมาแล้วว่าเขาเป็นผู้สืบทอดคีรีดวงกมล’ เสียงท่านย่าซิงดังขึ้นในห้วงนิมิต

‘ข้าไม่ได้คิดจะรับเขา ข้าแค่อยากชี้ทางสว่างให้เขา ก็ถือว่า… ทำบุญสักครั้งกระมัง’

หยวนชิงเหิงไพล่มือขาวสะอาดเรียวยาวไว้ข้างหลัง ดวงตากระจ่าง ท่วงท่าดุจเซียนในภาพเขียน แม้เดินอยู่กลางถนนที่พลุกพล่านขวักไขว่ แต่กลับไม่ทิ้งกลิ่นอายใดๆ สักนิด

‘ทำบุญหรือ นี่ก็นับว่าได้อยู่ แต่จำไว้ว่าอย่ายึดติดกับคนผู้นี้มากไปนัก ในโลกยอดนิรันดร์มีเผ่าจักรพรรดิอมตะไม่น้อยมองคีรีดวงกมลเป็นศัตรู’ ท่านย่าซิงเอ่ยเตือน

หยวนชิงเหิงร้องอืม เอ่ยว่า ‘ท่านย่าซิง ท่านไม่รู้สึกว่าเส้นทางการผงาดขึ้นของหลินเต้ายวนผู้นี้น่าสนใจมากหรือ ตอนเขายังเยาว์ก็ผงาดขึ้นที่จักรวรรดิจื่อเย่าแห่งนี้ จนถึงตอนนี้เพิ่งผ่านไปร้อยกว่าปีก็เป็นมกุฎมหาจักรพรรดิที่มีอำนาจเหนือทั่วหล้า มีชื่อสะเทือนเก้าฟ้าไปแล้ว นี่จะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว’

‘ที่คุณหนูพูดมาก็ถูก แม้โลกนี้จะมีไอวิญญาณฟื้นคืน แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับโลกยอดนิรันดร์สักนิด นี่ก็เหมือนความแตกต่างของเมืองน้อยๆ กับมหาสมุทรไพศาล’

ท่านย่าซิงเอ่ย ‘หากอยู่ในโลกยอดนิรันดร์ บรรลุมกุฎจักรพรรดิได้ในเวลาสั้นๆ เช่นนี้ก็เรียกได้ว่าหายากยิ่งในโลกแล้ว และมีแต่ในเผ่าจักรพรรดิอมตะที่ครอบครองพลังระเบียบระดับสวรรค์เท่านั้นถึงจะมีอัจฉริยะเลิศล้ำเช่นนี้ถือกำเนิด’

‘แต่หลินเต้ายวนผู้นี้กลับบรรลุมกุฎจักรพรรดิได้ในเวลาสั้นๆ เช่นนี้ในสถานที่พรรค์นี้ นี่น่าเหลือเชื่อจริงๆ จากเรื่องนี้ก็ดูออกว่ารากฐานพลังของคีรีดวงกมลย่อมไม่มีทางธรรมดาเช่นกัน’

‘ข้ากล้าฟันธงว่าเกรงว่าทั้งทางเดินโบราณฟ้าดาราแห่งนี้ จะมีเพียงหลินเต้ายวนคนเดียวที่มีความสำเร็จเช่นนี้บนมรรคา’

หยวนชิงเหิงเอ่ย ‘ดังนั้นข้าจึงอยากดูสักหน่อย ว่าคนอย่างเขาถ้าได้เข้าไปในโลกยอดนิรันดร์จะก่อคลื่นลมได้ใหญ่โตปานไหน’

‘คุณหนู ท่านคิดจะทำเช่นไร’ ท่านย่าซิงถาม

‘นำทาง’ หยวนชิงเหิงเอ่ยง่ายๆ

เจ็ดวันผ่านไป

นครต้องห้าม

หน้าภูเขาชำระจิต หยวนชิงเหิงปรากฏตัวเพียงลำพัง

นางเหลือบมองผู้สืบทอดส่วนหนึ่งที่เฝ้าหน้าประตูสำนัก

แทบจะในเวลาเดียวกัน กายมรรควารีดำที่ดูแลอยู่บนภูเขาชำระจิตมาโดยตลอดก็ตื่นจากนั่งสมาธิ ยืดกายลุกขึ้น

ครู่ต่อมาเงาร่างของเขาก็ปรากฏหน้าประตูภูเขาสำนักกลางอากาศ มองดูหยวนชิงเหิงด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย เอ่ยว่า “คิดไม่ถึงว่าแม่นางหยวนจะเป็นฝ่ายมาเยือนด้วยตัวเอง คราวนี้มีธุระใดหรือ”

“ไม่มีธุระก็มาไม่ได้หรือ”

เนตรดาราของหยวนชิงเหิงประหนึ่งน้ำพราวระยับ ชำเลืองมองหลินสวินคราหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลไป เดี๋ยวข้าก็จะกลับโลกยอดนิรันดร์แล้ว ก่อนจากไปอยากคุยกับเจ้าสักหน่อย”

“ยินดีต้อนรับอย่างยิ่ง”

หลินสวินยิ้มเอ่ยว่า “ข้าก็มีหลายเรื่องอยากขอคำชี้แนะจากแม่นางมานานแล้ว เชิญเลย”

ขณะพูดก็นำทางไปก่อน

หยวนชิงเหิงพยักหน้าแล้วตามหลังไป

ตลอดทางผู้สืบทอดสำนักยุทธ์ก่อเกิดไม่รู้เท่าไรต่างตกตะลึง ข้อแรกคือตื่นตะลึงกับรูปโฉมของหยวนชิงเหิง งดงามเกินไปแล้วจริงๆ