Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2411

เดินเล่นเที่ยวเตร่ในเมืองมาสามวันเต็ม

หลินสวินจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปจวนเจ้าเมืองเพื่อแลกป้ายยืนยัน

จากการชี้แนะของเจ้าอ้วน ทุกหนึ่งเดือนจะมีระดับจักรพรรดิกลุ่มหนึ่งถูกส่งไปในประตูข้ามแดนปฐพี เข้าไปในแดนใหญ่พันศึกนั่น

และวันพรุ่งนี้ระดับจักรพรรดิกลุ่มใหม่ก็จะออกเดินทาง

“ผู้อาวุโส ท่านต้องรักษาตัวด้วย ข้าน้อยคบค้าสมาคมในเมืองข้ามแดนมาหลายปี เคยพบเจอบุคคลสำคัญระดับจักรพรรดิที่เจิดจรัสหาใดเปรียบซึ่งมุ่งหน้าไปแดนใหญ่พันศึกมากมาย แต่ผู้แข็งแกร่งที่ไปถึงโลกยอดนิรันดร์โดยราบรื่นได้อย่างแท้จริงกลับมีน้อยยิ่งกว่าน้อย ส่วนใหญ่ล้วนสิ้นชีพในแดนใหญ่พันศึก แม้แต่ซากศพยังไม่มีใครเก็บให้”

ก่อนจากกันเจ้าอ้วนอาลัยอยู่บ้าง น้ำตาคลอเบ้า

สามวันมานี้นอกจากหลินสวินจะพาเขาเดินเล่นแล้ว ยังซื้อของส่วนหนึ่งให้เขาด้วย ล้วนเป็นสมบัติที่เขาใฝ่ฝันในอดีต

ทั้งหลินสวินยังพาเขาเข้าออกสถานที่ชั้นยอดต่างๆ ทำให้เขาได้เปิดโลกทัศน์ ตื่นเต้นอย่างต่อเนื่อง

นี่ต้องเป็นประสบการณ์ช่วงหนึ่งที่ทำให้เขายากลืมเลือนชั่วชีวิตแน่

“วันหน้าหากมีวาสนาต้องมีวันได้พบกันอีก” หลินสวินยิ้มกล่าว

เจ้าอ้วนพยักหน้าหงึกๆ

หลินสวินจากไปทันที กระทั่งเดินมาได้ถึงครึ่งทาง เบื้องหลังพลันมีเสียงตะโกนของเจ้าอ้วนดังขึ้น “ผู้อาวุโส ข้าลืมว่ามีเรื่องหนึ่งที่ไม่ได้บอกท่าน”

“เรื่องใดหรือ” หลินสวินหยุดเท้าแล้วหันกลับไป

“ข้าชื่อเป่าเล่อ!” เจ้าอ้วนโบกมือตะโกนลั่น

หลินสวินรู้สึกละอายอย่างอดไม่ได้ ตลอดทางนี้เขาลืมถามชื่อของเจ้าอ้วนนี่จริงๆ

“ได้ ข้าจะจำไว้”

หลินสวินพยักหน้าอย่างจริงจัง จากนั้นก็มุ่งตรงไปทางจวนเจ้าเมือง

ผ่านไปครึ่งเค่อ

จวนเจ้าเมืองที่สง่างามเก่าแก่ปรากฏอยู่ในครรลองสายตาของหลินสวิน เขาหยุดเท้าแล้วแอบกล่าวในใจ ‘ข้าอยากดูนักว่าพวกเจ้าจะกล้าตามไปแดนใหญ่พันศึกหรือไม่’

สามวันมานี้เขารู้สึกได้ว่าในที่ลับนั้นมีคนจ้องมองตนอยู่ตลอด ทั้งมองฐานะของอีกฝ่ายออกแล้วว่าเป็นคนข้างกายฟางเสวียนเจินแห่งเรือนกระบี่ต้าเหิง

สำหรับเรื่องนี้เขาไม่ได้ใส่ใจ แต่ในใจก็ยังอยากรู้ว่าหินลับกระบี่ ‘ลับจิตดั่งคม’ นั่นซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่ ถึงกับทำให้อีกฝ่ายยึดติดเช่นนี้

น่าเสียดาย ที่นี่คือเมืองข้ามแดนไม่อาจลงมือ ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของหลินสวินคงจับตัวอีกฝ่ายตั้งแต่พริบตาแรกนานแล้ว

หลินสวินส่ายหัวไม่คิดถึงอีก เดินไปทางจวนเจ้าเมือง

กระทั่งเงาร่างเขาหายไป ระดับจักรพรรดิในที่ลับนั้นก็รีบส่งข่าว

‘เป้าหมายมุ่งหน้าไปจวนเจ้าเมือง มีโอกาสสูงว่าจะลงชื่อไปแดนใหญ่พันศึก เรื่องนี้นายน้อยโปรดตัดสินใจโดยเร็ว!’

ข่าวส่งไปถึงมือของฟางเสวียนเจินทันที เขาใคร่ครวญเล็กน้อยแล้วตัดสินใจ “เช่นนั้นก็มุ่งหน้าไปเยือนแดนใหญ่พันศึก!”

มีเพียงเขาที่รู้ดีว่าหินลับกระบี่ก้อนนั้นเป็นสมบัติที่แม้แต่บิดาของตนยังถวิลหาแม้ยามฝัน มูลค่ามหาศาล ไม่อาจจินตนาการ

เดิมทีฟางเสวียนเจินยังคิดส่งข่าว เชิญบิดาของเขามาที่นี่เพื่อชิงหินลับกระบี่นั่นมาไว้ในมือ

แต่ตอนนี้ดูท่าว่าคงรอไม่ได้แล้ว

“ไป”

ฟางเสวียนเจินพาระดับจักรพรรดิทั้งหมดออกเดินทาง มุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าเมืองทันที

…

จวนเจ้าเมือง

“ชื่ออะไร”

“หลิงเสวียนจื่อ”

“มาจากไหน”

“ทางเดินโบราณฟ้าดารา”

“พลังปราณ”

“ระดับจักรพรรดิขั้นหก”

…ในโถงลงชื่อแลกป้ายยืนยันโดยเฉพาะหลังหนึ่ง หลินสวินกำลังถามตอบกับชายชราในจวนเจ้าเมืองคนหนึ่ง

ในมือของชายชราถือป้ายยืนยันสีทองไว้ป้ายหนึ่ง เมื่อไหร่ก็ตามที่หลินสวินตอบคำถามให้ข้อมูล ชายชราจะใช้วิชาลับสลักลงในป้ายยืนยันสีทอง

กระทั่งได้ยินหลินสวินแจ้งว่าพลังปราณอยู่ระดับจักรพรรดิขั้นหก ชายชราเงยหน้าขึ้น กล่าวอย่างมีนัยลึกล้ำ “สหายยุทธ์ดูถ่อมตัวอยู่บ้าง หากรายงานตามความจริงจะดีกว่า”

เขาพูดพลางสลักคำว่า ‘ระดับมกุฎจักรพรรดิขั้นหก’ บนป้ายหยกสีทอง

หลินสวินนัยน์ตาหดรัดเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรอีก

ถึงอย่างไรชื่อที่เขาแจ้งก็เป็นฉายามรรคของศิษย์พี่สี่

ชายชรายื่นป้ายยืนยันสีทองที่สลักเสร็จแล้วให้หลินสวินพลางกล่าว “ทางเดินโบราณฟ้าดาราไม่มีมกุฎมหาจักรพรรดิถือกำเนิดมานานมากแล้ว สหายยุทธ์ ใต้เท้าตระกูลข้าสนใจในตัวเจ้ามาก ไม่ทราบว่าเจ้าสะดวกไปพบใต้เท้าสักครั้งหรือไม่”

“พบข้าหรือ” หลินสวินอึ้งไป

“สหายยุทธ์วางใจ ต้องเป็นเรื่องดีแน่”

บรรพจารย์จักรพรรดิอวิ้นหยวนพยักหน้า กล่าวทอดถอนใจ “นี่เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันก็เป็นเช่นนี้ หากผู้ฝึกปราณของโลกพันจักรวาลอยากมุ่งหน้าไปโลกยอดนิรันดร์ ก็ได้แต่บุกฝ่าแดนใหญ่พันศึกไปเท่านั้น”

จากนั้นเขาก็ยิ้มกล่าวอย่างจริงจัง “แต่ข้าเชื่อว่าคลื่นยักษ์ซัดเซาะเจอทองแท้ ขอแค่เป็นคนที่ทะลวงผ่านแดนใหญ่พันศึกไปถึงโลกยอดนิรันดร์ได้ ก็ย่อมถูกลิขิตให้เป็นวีรชนคนกล้าและราชันที่แท้จริงในมรรคจักรพรรดิ ต่อให้อยู่ในโลกยอดนิรันดร์ก็ฉายแววอัศจรรย์และเรียกคลื่นลมได้”

หลินสวินเข้าใจในทันที

ความจริงคำพูดนี้ของบรรพจารย์จักรพรรดิอวิ้นหยวนก็หมายความว่า มีแค่คนที่บุกผ่านแดนใหญ่พันศึก ถึงสามารถรับตำแหน่ง ‘ผู้ติดตาม’ ของตระกูลเฮ่อได้

หากตายในแดนใหญ่พันศึกก็ตายไป แน่นอนว่าทุกอย่างนั้นไม่ต้องพูดถึง

กล่าวสรุปโดยง่าย บรรพจารย์จักรพรรดิอวิ้นหยวนกำลังหว่านแห ดูว่าปลาตัวไหนสามารถตีฝ่าออกมาจากแดนใหญ่พันศึกได้อย่างแท้จริง

“สหายน้อย ใช่ว่าตระกูลเฮ่อของข้าไม่ยอมช่วยเหลือ ความจริงไม่ว่าใครเข้าไปในแดนใหญ่พันศึก ย่อมไม่อาจได้รับความช่วยเหลือใดๆ ทั้งไม่มีทางลัดให้เลือก อย่าว่าแต่ตระกูลเฮ่อของข้าไม่อาจช่วยเหลือ ต่อให้เป็นเผ่าจักรพรรดิอมตะอื่นใดในโลกยอดนิรันดร์ก็ไม่อาจแทรกแซงได้อย่างสิ้นเชิง”

บรรพจารย์จักรพรรดิอวิ้นหยวนกล่าวด้วยเสียงอบอุ่น “นี่คือกฎเหล็ก นับแต่โบราณมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง ไม่สั่นคลอนชั่วนิรันดร์ แต่หากวันหน้าสหายน้อยมีโอกาสไปถึงโลกยอดนิรันดร์จริง ข้ารับรองได้ว่าเพียงสหายน้อยอาศัยป้ายยืนยันในมือ ก็จะได้รับการคุ้มครองจากตระกูลเฮ่อของข้าแล้ว!”

“ถึงตอนนั้นด้วยความสามารถของสหายน้อย ต่อให้รับตำแหน่งผู้อาวุโสต่างสกุลในตระกูลเฮ่อของข้าก็ยังเหลือเฟือ!”

นี่ก็คือการแลกเปลี่ยน

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ระดับจักรพรรดิทุกคนที่ออกเดินทางจากเมืองข้ามแดน เกือบทั้งหมดล้วนได้รับ ‘การชักจูง’ และ ‘รับปาก’ เช่นนี้

สำหรับเผ่าจักรพรรดิอมตะอย่างตระกูลเฮ่อ ถ้าพวกเขาต้องการขยายอำนาจ ก็ต้องการผู้แข็งแกร่งมาเข้าร่วมอย่างไม่ขาดสาย

สำหรับระดับจักรพรรดิของโลกพันจักรวาล หลังจากมุ่งหน้าไปโลกยอดนิรันดร์ ในสถานที่แปลกใหม่ก็ต้องการที่ยืน หากได้รับการช่วยเหลือและคุ้มครองจากขุมอำนาจท้องถิ่น แน่นอนว่าคงดียิ่งกว่า

การค้าเช่นนี้กล่าวได้ว่าต่างฝ่ายต่างได้สิ่งที่ต้องการ

แน่นอนว่าเงื่อนไขแรกคือสามารถรอดชีวิตจากแดนใหญ่พันศึกไปถึงโลกยอดนิรันดร์

หลินสวินใคร่ครวญครู่หนึ่งก็พยักหน้ากล่าว “หากไปถึงโลกยอดนิรันดร์ได้ ข้าจะมุ่งหน้าไปเยือนตระกูลเฮ่อสักรอบ”

โลกยอดนิรันดร์เป็นอย่างไรกันแน่

หลินสวินก็ไม่รู้

หลังจากไปถึง ถ้าได้รู้จักโลกยอดนิรันดร์ผ่านขุมอำนาจเผ่าจักรพรรดิอมตะท้องถิ่นอย่างตระกูลเฮ่อ ก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว

ทั้งเมื่อถึงตอนนั้นหากมีขุมอำนาจอย่างตระกูลเฮ่อคุ้มครอง ตระกูลลั่วแห่งฟากฝั่งมีหรือจะคิดได้ว่าตนไปซ่อนอยู่ภายใต้การดูแลของเผ่าจักรพรรดิอมตะที่ไม่ด้อยไปกว่าพวกเขา

เมื่อเห็นหลินสวินรับปาก บรรพจารย์จักรพรรดิอวิ้นหยวนส่งเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจ

พูดคุยต่อได้ไม่นาน หลินสวินก็ลุกขึ้นขอตัวกลับ

บรรพจารย์จักรพรรดิอวิ้นหยวนมาส่งด้วยตัวเองพลางเอ่ยกำชับ “สหายน้อยจงจำไว้ เช้าวันรุ่งขึ้นรวมตัวกันหน้า ‘แท่นมรรคข้ามแดน’ ทางตะวันออกของเมือง อย่ามาสาย ไม่อย่างนั้นถ้าอยากมุ่งหน้าไปแดนใหญ่พันศึกก็ได้แต่รอถึงเดือนหน้าแล้ว”

…………………..