Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2418

ตอนที่ 2418 สามจอกแจ้งมหามรรค หนึ่งไหร่วมธรรมชาติ

นกกระจอกเขียวเอ่ย “ประทับกักเทพที่ผนึกพลังจิตของคนผู้นี้มาจากฝีมือระดับอมตะคนหนึ่ง นี่ก็หมายความว่าหากเจ้าคิดสลายประทับกักเทพนี้ อย่างน้อยก็ควรมีพลังระดับอมตะ”

หลินสวินอึ้งไป “ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ”

“แน่นอนว่ามี”

นกกระจอกเขียวกล่าวชี้แนะ “ในศาสตราจักรพรรดิบริสุทธิ์นั้นของเจ้าปกคลุมด้วยพลังระเบียบสองอย่าง อย่างหนึ่งอบอวลด้วยกลิ่นอายต้นกำเนิดหงส์เซียน แม้ว่าเป็นแค่พลังส่วนหนึ่งที่บกพร่อง แต่ก็จัดอยู่ในระดับปฐพีขั้นหก… ส่วนพลังระเบียบอีกอย่าง… อืม…”

นกกระจอกเขียวพูดถึงตรงนี้แล้วลังเลอยู่บ้าง กล่าวไม่ชัดเจน “พลังระเบียบนี้เอง… ก็ไม่ได้สมบูรณ์ แต่กลิ่นอายพิเศษโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง เท่าที่เห็นอานุภาพของมันน่าจะสูสีกับพลังระเบียบระดับปฐพีขั้นเก้า แต่กลิ่นอายของมันกลับคลุมเครือหาใดเปรียบ นี่ทำให้ข้าระบุระดับขั้นโดยละเอียดของมันไม่ได้เช่นกัน”

หลินสวินได้ยินดังนี้ก็กระจ่างในใจ

เพลิงหงส์ระเบียบส่วนหนึ่งในเตากระบี่ไร้ก้นบึ้ง ต่อให้บกพร่องก็ทัดเทียมระเบียบระดับปฐพีขั้นหก

ส่วนพลังระเบียบของแดนปรินิพพานกลับชวนตะลึงหาใดเปรียบ อานุภาพเทียบได้กับระดับปฐพีขั้นเก้า! ทั้งกลิ่นอายของมันยังแข็งแกร่งกว่าระเบียบระดับปฐพีขั้นเก้าด้วย!

“แต่ไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ ขอแค่เจ้าใช้หนึ่งในพลังระเบียบสองอย่างนี้ก็บดขยี้ประทับกักเทพของคนผู้นี้ได้แล้ว”

นกกระจอกเขียวกล่าว “แต่ถึงตอนนั้นพลังจิตของคนผู้นี้ก็จะกลายเป็นจุณด้วย”

หลินสวินพลันลังเลแล้ว

เนิ่นนานกว่าเขาจะหยิบหินลับกระบี่ที่สลักคำว่า ‘ลับจิตดั่งคม’ ออกมาถามนกกระจอกเขียว “เจ้ารู้จักของสิ่งนี้ไหม”

นกกระจอกเขียวจ้องมองครู่ใหญ่ ดวงตาฉลาดเฉลียวแข็งค้างเผยแววตกตะลึง แต่สุดท้ายก็ส่ายหัว “ข้ามองออกแค่หินก้อนนี้ไม่ธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง แต่กลับดูไม่ออกว่ามีความอัศจรรย์อะไรกันแน่”

นกกระจอกเขียวมาจากเผ่าจักรพรรดิอมตะตระกูลหยวน หยิ่งทะนงหาใดเปรียบ แม้แต่มันยังรู้สึกตกตะลึง ยิ่งพิสูจน์ความเร้นลับของหินลับกระบี่ก้อนนี้ได้อย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว

หลินสวินที่เดิมผิดหวังอยู่บ้างกำลังเตรียมเก็บหินลับกระบี่ลงไป ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่ามีกลิ่นอายประหลาดสายหนึ่งปรากฏขึ้นมาจากตัวฟางเสวียนเจินเงียบๆ สัมผัสถึงการมีอยู่ของหินลับกระบี่

วู้ม…

ขณะเดียวกันหินลับกระบี่ในมือหลินสวินก็สั่นเล็กน้อยอย่างยากสังเกตเห็น

นัยน์ตาหลินสวินเป็นประกาย จิตรับรู้แผ่ขยายเข้าไปในร่างของฟางเสวียนเจินทันที

เจ้าหมอนี่เหมือนตกอยู่ในสภาพจำศีล พลังกายเงียบสงบ ถูกจิตรับรู้ของหลินสวินแทรกเข้าไปในร่างอย่างง่ายดาย

เนิ่นนานกว่าหลินสวินจะเจอแหล่งที่มาของกลิ่นอายประหลาดเสี้ยวนั้นได้ในที่สุด…

ในโลกจักรพรรดิบริสุทธิ์ของฟางเสวียนเจินหล่อเลี้ยงก้อนหินสีขาวไว้ก้อนหนึ่ง ขนาดเท่าฝ่ามือ ราบเรียบขาวกระจ่าง ราวกับหยกเทพที่นุ่มนวลกระจ่างที่สุดบนโลก แผ่แสงมรรคอ่อนโยนที่ทำให้คนสงบใจ

หลินสวินหยิบก้อนหินสีขาวนี้ออกมาโดยไม่ลังเล

เมื่อถือไว้ในมือจะรู้สึกอุ่น นุ่มนวลเบาพอเหมาะ แค่มองก็ทำให้สภาวะจิตและจิตวิญญาณของผู้คนรู้สึกสงบเหมือนถูกชะล้าง

ด้านหลังก้อนหินสลักอักษรไว้สี่คำ ‘หล่อจิตดุจหยก’

ทุกคำสละสลวย ราวกับสายลมเย็นพัดผ่าน มีความรู้สึกปลอดโปร่งอิสระ

“ลับจิตดั่งคม หล่อจิตดุจหยก…” นกกระจอกเขียวพึมพำเหมือนงุนงง คล้ายว่าในนั้นมีนัยแก่นแท้ แต่หากจะแยกแยะกลับพูดไม่ออก

ขณะเดียวกันหลินสวินก็จิตใจสั่นไหว

ลับจิตดั่งคม อักษรดั่งรอยกระบี่ เฉียบคมไร้เทียมทาน หยิ่งผยองกำแหง

หล่อจิตดุจหยก อักษรดั่งสายลมเย็น นุ่มนวลสละสลวย มีอิสระเสรี!

หินหนึ่งดำหนึ่งขาวนี้ ก้อนหนึ่งลับกระบี่ อีกก้อนหล่อจิต ขานรับซึ่งกันและกัน กลายเป็นท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์ที่พาให้คนใจสั่นสะท้านอย่างหนึ่ง

ท่ามกลางความเลือนรางเหมือนมีเสียงหัวเราะหนึ่งดังขึ้น

‘สามจอกแจ้งมหามรรค หนึ่งไหร่วมธรรมชาติ ฝันเมามายไม่รู้วันเวลา วัฏจักรฟื้นฟูยุคสมัย…’

เสียงนั้นราวกับมีเวทมนตร์ ดึงดูดจิตใจหลินสวินเข้าสู่สภาวะประหลาด ดั่งอยู่ในสายน้ำแห่งชะตาชีวิตที่กว้างใหญ่ไพศาล กาลเวลาเคลื่อนคล้อย วัฏจักรสับเปลี่ยน ฟองคลื่นม้วนซัดเรื่องทางโลกเวียนวน…

เสียงถอนหายใจหนึ่งพลันดังขึ้นเหนือสายน้ำแห่งชะตาชีวิตที่กว้างใหญ่นั้น แฝงความอ้างว้างและกลัดกลุ้มอย่างเห็นได้ชัด

‘เอ่ยถามกระบี่ ฟันฝ่าในวัฏจักร ก้าวเดินกลางยุคสมัยผันเปลี่ยน เสาะหาแต่กลับไม่เจอแก่นแท้…’

‘บนโลกไร้คู่ต่อกร สุดท้ายช่างเดียวดาย หรือมีเพียงความตายที่ทำให้หลุดพ้น’

‘มรรคที่อธิบายได้ มิใช่มรรคอันเที่ยงแท้ มรรคฟ้ามรรคมนุษย์ มรรคใหญ่มรรคเล็ก… สุดท้ายกลับติดอยู่ในมรรค…’

‘ฮ่าๆๆ มหามรรคบ้าบออะไรกัน ไร้สาระทั้งนั้น!’

แต่ละคำราวอสนีบาตสะท้านฟ้า ดังก้องสะเทือนจนหลินสวินใจสั่น สมองบวมจนปวดแสบ

เมื่อเขารู้สึกว่าใกล้จะรับไม่ไหว เสียงนั้นพลันเปลี่ยนเป็นทุ้มต่ำและนิ่งสงบ ราวกับคลายใจและปล่อยวางได้อย่างสมบูรณ์

‘ช่างเถอะ มรรคนี้ไม่กระจ่าง ก็แค่แปรนิพพานอีกครั้ง สร้างหนทางใหม่ขึ้นมา…’

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในหัวหลินสวินปรากฏภาพหนึ่งขึ้นมาเงียบๆ…

ในสถานที่เงียบสงัดแห่งหนึ่ง เงาร่างสายหนึ่งหันหลังเดินเข้าไปในความว่างเปล่าไร้ขอบเขต ทั้งตัวยับเยิน กลายเป็นละอองแสงนับไม่ถ้วนก่อนลอยล่องหายไป

เหลือเพียงสถานที่เงียบสงัดแห่งนั้น อ้างว้างมาตั้งแต่โบราณกาล

ในความรางเลือน หลินสวินเห็นว่าส่วนลึกของสถานที่นั้นเหมือนมีประตูบานหนึ่งปิดลงช้าๆ ส่วนลึกยิ่งกว่าของบานประตูมีเสียงกระบี่ครวญดังขึ้น

ตูม!

เมื่อได้ยินเสียงกระบี่ครวญนี้ หลินสวินเพียงรู้สึกว่าสมองแทบระเบิด พลังลึกลับคลุมเครือนับไม่ถ้วนจู่โจมจิตใจ ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว สภาวะจิตล้วนมีสัญญาณว่าจะพังทลาย