Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2588

ตอนที่ 2588 เหนือเขายังมียอดเขา

การปรากฏตัวของฮั่วซิงตู สำหรับทุกคนแล้วไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเห็นบุคคลในตำนานมาเยือน สีหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความยำเกรง

แคว้นเมฆวารีประกอบด้วยเมืองหนึ่งร้อยแปดสิบเมือง และฮั่วซิงตูสามารถขึ้นเป็นเจ้าแคว้นเมฆวารีได้ ความแข็งแกร่งของเขาหยั่งลึกกลางใจผู้ฝึกปราณทุกคนในกาลเวลาไร้สิ้นสุดนี้มานานแล้ว

“ใต้เท้า ช่วยชีวิตลูกชายผู้น่าสงสารของข้าด้วย!”

และท่ามกลางบรรยากาศเงียบกริบนี้ ฉินเซี่ยวทงที่ถูกหนึ่งฝ่ามือของหลินสวินตบกระเด็นออกไปก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เหมือนคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย

ฮั่วซิงตูขมวดคิ้ว ทอดสายตามองหลินสวินแล้วเอ่ยว่า “สหายน้อยคิดว่าข้อเสนอแนะของข้าเป็นอย่างไร”

สายตาทุกคนมองไปอย่างควบคุมไม่ได้เช่นเดียวกัน ลอบกล่าวในใจว่าใต้เท้าฮั่วซิงตูถึงขั้นมาเยือนแล้ว เจ้ายังจะไม่ไว้หน้าได้หรือ

แต่เหนือความคาดหมายของทุกคน หลินสวินไม่สนใจฮั่วซิงตูสักนิด ผินหน้าไปพูดกับเสี่ยวซีที่อยู่ข้างตัว “เจ้าคิดว่าเด็กเหลือขอนั่นเป็นคนโง่หรือไม่”

เสี่ยวซีอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว “แน่นอนว่าไม่ใช่”

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าเจ้าเฒ่านั่นเป็นคนโง่หรือไม่”

“คนที่เป็นถึงเจ้าเมืองเมืองหนึ่งย่อมไม่โง่แน่นอน”

หลินสวินพยักหน้ากล่าว “เจ้าพูดถูก ตอนนี้พวกเขาดูน่าสงสารเพราะยั่วโทสะข้า แต่หากครั้งนี้ข้าไม่อยู่ เจ้าคิดว่าจุดจบของเจ้าจะเป็นอย่างไร”

เสี่ยวซีใคร่ครวญครู่หนึ่งก่อนจะตัวสั่นหวาดกลัว หากถูกจับตัวไป ด้วยพลังของตนมีหรือจะตอบโต้ไหว

ถึงตอนนั้นเกรงว่าต้องพบเจอความอับอายและทุกข์ทรมานชนิดอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่สามารถอย่างแน่นอน!

“เช่นเดียวกัน หากเปลี่ยนให้คนใดคนหนึ่งในหมู่คนที่มามุงดูเหล่านั้นเป็นเจ้า จุดจบต้องน่าสังเวชเป็นแน่ แต่สองพ่อลูกคู่นี้ยังคงใช้ชีวิตรุ่งเรื่องเฟื่องฟู อิสระเสรีได้ตามเดิม”

ยามที่หลินสวินเอ่ยประโยคนี้ออกมา สีหน้าผู้คนที่มามุงดูเหล่านั้นชักเริ่มผิดแปลกไป

เพราะนี่คือเรื่องจริง!

โลกนี้ไม่มีปาฏิหาริย์มากมายขนาดนั้น สองพ่อลูกฉินเซี่ยวทงไม่ใช่คนโง่เด็ดขาด ครั้งนี้ที่พวกเขาล้ม เป็นเพราะเตะโดนแผ่นเหล็ก

อันที่จริงใครจะไปคาดคิดกัน ว่าข้างกายเด็กสาวสวมชุดบ้านๆ คนหนึ่งจะมียอดฝีมือที่ซ่อนคมในฝักติดตามอยู่

“เจ้าหนุ่ม นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

ฮั่วซิงตูสีหน้าชักเริ่มไม่น่ามองขึ้นมาแล้ว ภายใต้สายตาจับจ้องของทุกคน กลับถูกหลินสวินเมินเหมือนมองไม่เห็น นี่ทำให้เกียรติของเขาถูกท้าทายอย่างร้ายแรง

ด้วยฐานะของเขากลับถูกปฏิบัติเช่นนี้ นี่ทำให้ในใจเขาอึดอัดถึงขีดสุด

“หมายความว่าอย่างไรหรือ หากเป็นลูกสาวเจ้าถูกปฏิบัติเหมือนอย่างเมื่อครู่ เจ้ายังจะร้องว่าความแค้นพึงละไม่พึงผูกอยู่อีกหรือไม่”

มุมปากหลินสวินผุดแววเย้ยหยัน “หากตอนที่เกิดเรื่องเช่นนั้นจริง จู่ๆ มีคนโผล่ออกมาขอให้เจ้ายอมถอยหนึ่งก้าว รามือไว้เพียงเท่านี้ เจ้า… จะรู้สึกอย่างไร”

ฮั่วซิงตูสีหน้าอึมครึมยิ่ง เอ่ยว่า “พูดไปพูดมา นี่เจ้าไม่คิดจะไว้หน้าข้าใช่หรือไม่”

บรรยากาศทั่วบริเวณพลันเปลี่ยนเป็นกดดันขึ้นมา

“ข้าเห็นแก่ที่ไม่มีแค้นพยาบาทต่อกันจึงได้ถกเหตุผลกับเจ้า แต่เจ้ากลับเอาสิ่งที่เรียกว่าหน้าตามาข่มขู่ข้า”

หลินสวินกล่าวถึงตรงนี้ก็อดหัวเราะไม่ได้ มองฮั่วซิงตูด้วยสายตาลุ่มลึก “นี่เรียกว่า… ไว้หน้าแล้วยังไม่รู้สำนึกใช่หรือไม่”

ประโยคนี้ไม่เพียงแต่ไม่เกรงใจ ซ้ำยังแฝงกลิ่นอายเหยียดหยามและหลู่เกียรติ

ผู้ที่มุงดูเหล่านั้นล้วนเบิกตากว้าง ยากจะเชื่อ เจ้าหมอนี่บ้าไปแล้วชัดๆ ถึงกับกล้าลบหลู่ใต้เท้าฮั่วซิงตูขนาดนี้ ไม่กลัวตายจริงๆ หรือ!?

กลับเห็นใบหน้าชราของฮั่วซิงตูคล้ำเขียว ไอสังหารในดวงตาพวยพุ่ง กี่ปีมาแล้ว เขาเพิ่งเคยพบเจอคนบ้าระห่ำที่โอหังไม่สนโลกเช่นนี้เป็นครั้งแรก

ตูม!

อานุภาพระดับบรรพจารย์อันน่าสะพรึงสายหนึ่งทะลักออกมาจากตัวเขา ทำให้เขามีบารมีดุจฟ้า กดดันจนทั่วทั้งที่นั้นสั่นโคลงรุนแรง

ผู้ฝึกปราณใกล้เคียงยิ่งถอยหลบไปไกลๆ สีหน้าหวาดหวั่น

แต่หลินสวินกลับเหมือนไม่รู้สึกรู้สา กล่าวเรียบๆ ว่า “อายจนพานโมโหคิดจะลงมือหรือ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้ก็จะกำราบเฒ่าชราเช่นเจ้าไปพร้อมกันเสียเลย”

“คุยโวไม่อายปาก!” ฮั่วซิงตูเดือดจัด ขณะที่กำลังจะลงมือ

“ช้าก่อน!”

จู่ๆ เสียงเย็นชาสายหนึ่งก็ดังขึ้น จากนั้นหญิงสวมเสื้อคลุมนกกระเรียนสีม่วงเข้มทั้งตัว ผมดำเกล้าเป็นมวย หน้าตางดงามหยาดเยิ้มคนหนึ่งเดินเข้ามาในจวน

ท่วงท่าเหนือคนทั่วไปเช่นนั้น เพิ่งปรากฏตัวก็กลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งลาน

แต่ผู้ชมรอบบริเวณเหล่านั้น มองเข้าไปเพียงปราดเดียวก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ในใจเกิดความหวาดกลัว รีบก้มหน้าลงทันที ประหนึ่งขุนนางพบกับจอมราชัน ราวกับว่าหากมองอีกแม้แต่นิดเดียวก็จะถือเป็นการดูหมิ่นและจาบจ้วงยิ่งยวด

ส่วนฮั่วซิงตูที่ก่อนหน้านี้ยังเดือดดาลไร้สิ้นสุด เวลานี้กลับเผยสีหน้าแปลกใจ เดินไปข้างหน้าทันที แล้วโค้งคำนับพลางกล่าวว่า “ใต้เท้า ทำให้ท่านพลอยตกใจไปด้วยหรือ”

เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนในที่นี้ล้วนรู้สึกปั่นป่วนในใจ สมองมึนตื้อ

ใต้เท้าฮั่วซิงตูมีฐานะเช่นไร แต่ตอนนี้ถึงกับถ่อมตัวเช่นนี้!?

ชั่วขณะนี้ไม่ว่าใครต่างมองออกว่าหญิงสาวบุคลิกงามสง่าซึ่งปรากฏตัวกะทันหันคนนี้มีที่มาไม่ธรรมดาสุดขีด หาไม่มีหรือจะทำให้เจ้าแคว้นเมฆวารียังก้มหัวได้

ทว่าสตรีผู้นั้นกลับไม่สนใจฮั่วซิงตู แต่เดินตรงมาหยุดเบื้องหน้าหลินสวิน ก้มหน้าหลุบตาลงคารวะคราหนึ่ง ในเสียงอ่อนนุ่มเจือความยำเกรง กล่าวว่า “สหายยุทธ์ ไม่พบกันหนึ่งปี สบายดีหรือไม่”

ทั่วลานตะลึงอึ้งค้าง เงียบกริบไร้เสียง

ภาพเช่นนี้ทำให้คนอ้าปากค้างจนคางยืดแตะพื้นได้ชัดๆ… นี่มันเรื่องอะไรกัน!?

โดยเฉพาะฮั่วซิงตู เขายังคงอยู่ในท่าโค้งคำนับนอบน้อม เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ภายในใจเหมือนมีม้าป่าพุ่งทะยาน อึ้งงันไปทั้งตัว

หรือว่าตน… ล่วงเกิน… คนใหญ่คนโตที่ซ่อนคมไว้ลึกเร้นเข้าให้แล้ว

เสี่ยวซีร้องหาคราหนึ่ง ขณะที่จะพูดอะไรกลับถูกหลินสวินเอ่ยห้ามไว้ด้วยรอยยิ้ม “เก็บไว้ในใจก็พอ เหตุผลภายในนี้ รอเจ้าปราณสูงขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ค่อยๆ เข้าใจเอง”

ว่าพลางเขาพาเสี่ยวซีเดินออกไปนอกจวน

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้มองพวกฮั่วซิงตู ฉินเซี่ยวทงอีกเลย

“เรื่องในที่นี้เจ้ามาจัดการเอง หากจัดการไม่ดี ก็ให้ข้าเป็นคนจัดการ”

เนี่ยชิงหรงปรายตางามมองฮั่วซิงตูปราดหนึ่ง ก่อนหมุนตัวตามหลังหลินสวินและเสี่ยวซีไป

จนกระทั่งเงาร่างชดช้อยงามสง่าของเนี่ยชิงหรงหายลับไป

ฮั่วซิงตูจึงเงยหน้าขึ้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นมืดทะมึนน่ากลัว แววตาเหมือนจะจับคนมากินเลือดกินเนื้อ ทอประกายน่าหวาดหวั่น

“ฉินเซี่ยวทง เจ้ารู้ความผิดหรือไม่” เขาเอ่ยพูดเย็นชา

“ใต้เท้า ข้า…”

ฉินเซี่ยวทงขวัญกระเจิง หน้าซีดขาว เพิ่งอ้าปากกำลังจะอธิบาย จู่ๆ ฮั่วซิงตูก็ตบฝ่ามือหนึ่งเข้ามา

ปึง!

ฉินเซี่ยวทงกระอักเลือด ทั่วร่างกระตุกเกร็ง มรรควิถีในกายอันตรธานหายเกลี้ยงราวลูกหนังที่ถูกเจาะทะลุ ทั้งตัวเหมือนแก่ชราลงหลายปีในคราวเดียว

“อย่าโทษข้า ทั้งหมดนี้เจ้าเป็นคนหาเรื่องเอง” ฮั่วซิงตูว่าพลางทอดสายตามองฉินฮุยหรันที่อยู่ไม่ไกล

เด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีคนนี้ตกใจจนขวัญกระเจิงนานแล้ว ตอนที่ถูกสายตาของฮั่วซิงตูจ้องมอง เบื้องหน้าถึงกับพลิกหมุน ตกใจจนเป็นลมล้มทั้งยืน

“สวะ!”

สายตาฮั่วซิงตูทอประกายดูหมิ่น ดีดนิ้วคราหนึ่ง

ปึง!

ปราณในตัวฉินฮุยหรันก็ถูกทำลายทิ้งหมดเกลี้ยงเช่นกัน

“ทหาร โยนพวกเขาสองพ่อลูกออกไป นับแต่วันนี้เป็นต้นไป ตำแหน่งเจ้าเมืองเมืองหลิวเขียวนี้มอบให้คนอื่นมาดูแล!”

ฮั่วซิงตูออกคำสั่ง

องครักษ์ทั้งกลุ่มที่ก่อนหน้านี้ยังเชื่อฟังคำสั่งของสองพ่อลูกตระกูลฉินพุ่งตัวออกมาทันที ลากตัวพวกเขาสองคนออกไป

เมื่อเห็นภาพทุกอย่างนี้กับตาตัวเอง ผู้คนในบริเวณโดยรอบเหล่านั้นไม่สามารถดึงสติกลับมาได้อยู่นาน อารมณ์สั่นสะท้านภายในใจแผ่ขยายไปทั่วร่างอย่างควบคุมไม่ได้

ก่อนหน้านี้ใครจะกล้าเชื่อ ว่าข้อพิพาทนี้จะจบลงด้วยวิธีที่แปลกพิสดารเช่นนี้

…………………….