Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2748

ตอนที่ 2748 ดุจตะวันกลางฟ้า

จักระเทพโกลาหล

เป็นพลังสายเลือดที่มีมาแต่กำเนิดของทายาทสายตรงตระกูลฉี อภินิหารพรสวรรค์ที่ผสมผสานกฎเกณฑ์แรกกำเนิดบุกเบิกออกมา

ความยิ่งใหญ่ในอานุภาพของมันเลื่องระบือทั่วน่านฟ้าที่แปดตั้งแต่ก่อนหน้านี้นานมาแล้ว

ในฐานะทวดของฉินหลิงเจิ้น ฉีเซียวอวิ๋นย่อมรู้ความน่าสะพรึงของอภินิหารพรสวรรค์ระดับนี้ดีที่สุด

แต่เขากลับคิดไม่ถึงว่าแม้ฉินหลิงเจิ้นจะใช้จักระเทพโกลาหล ก็ยังคงถูกหลินสวินใช้พลังกำราบอันอหังการทำลายสิ้น!

เมื่อเห็นภาพที่ฉินหลิงเจิ้นถูกระเบิดกายมรรค พลังจิตถูกจับกุม หัวใจของเขาก็เสมือนถูกบีบแน่น หน้าเปลี่ยนสียกใหญ่ ตะโกนลั่นโดยจิตใต้สำนึก

“หยุดนะ!”

เพียงสองคำดุจดั่งสายสายฟ้าฟาด ดังก้องไปทั่วลาน

เสวียนเฟยหลิงยิ้มเย็นทันที การประลองตัดสินเป็นตายนี้ ในเมื่อเริ่มแล้วไม่ว่าใครก็ไม่สามารถรบกวนและขัดขวางได้

เขากำลังจะตะโกนบอกให้ฉีเซียวอวิ๋นระวังกฎ ก็เป็นตอนนี้เอง…

ปึง!

ในสนามรบพิพาทสวรรค์ พลังจิตของฉินหลิงเจิ้นแตกระเบิดกลางฝ่ามือหลินสวิน อันตรธานสลายไปดุจฟองอากาศ

ส่วนเงาร่างของหลินสวินก็พริบวาบออกไปไกลๆ หลบเลี่ยงการโจมตีจากพวกจงหลีหรันสามคนนานแล้ว

ทุกคนล้วนถูกภาพนี้ทำให้ตกใจสะดุ้งโหยง เผยแววไม่อยากเชื่อ

นั่นเป็นศิษย์อันดับหนึ่งแห่งหอแรกนภา ยิ่งเป็นทายาทสายตรงของตระกูลฉี ฉีเซียวอวิ๋นปู่ทวดของเขาก็ชมการต่อสู้อยู่นอกสนาม

แต่กลับถูกสังหารทั้งอย่างนี้!?

ภาพการตายที่ตั้งตัวไม่ทันนี้ทำให้ในใจคนใหญ่คนโตเหล่านั้นสะท้านสะเทือน สีหน้าล้วนเปลี่ยนไป

ฉินหลิงเจิ้นถูกสังหาร!

กายและจิตของเขาล้วนดับสูญ ไม่มีทางฟื้นคืนชีพได้อีก!

นี่ทำให้ผู้สืบทอดบางส่วนล้วนสะเทือนขวัญ อึ้งค้างอยู่ตรงนั้น

ภายใต้สถานการณ์หนึ่งต่อสี่ หลินสวินกลับสั่นคลอนเหล่าศัตรู สังหารฉินหลิงเจิ้นในเวลานี้ได้!

นี่น่าตกตะลึงยิ่งยวด

เมื่อหันมองฉีเซียวอวิ๋นอีกครา บนใบหน้ามีเส้นเลือดปูดโปน อึมครึมน่าสะพรึง ไอสังหารในดวงตาลุกโชน ถูกกระตุ้นจนแทบระเบิดสิ้ในสนามรบพิพาทสวรรค์ห้ามไม่ให้ใช้พลังระเบียบและสมบัติลับต้องห้ามทุกชนิด การประลองในนั้นมีแต่ต้องพึ่งมรรควิถีและพลังต่อสู้ในตัวล้วนๆ

และเพราะเป็นเช่นนี้จึงทำให้ไพ่ตายรักษาชีพบางส่วนบนตัวฉินหลิงเจิ้นใช้ไม่ได้ผล ไม่สามารถปกป้องชีวิตในช่วงเวลาสุดท้ายได้

แต่แม้ว่าจะรู้เรื่องเหล่านี้ดี เมื่อเห็นฉินหลิงเจิ้นถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา ความรู้สึกนั้นก็เหมือนมีดจ้วงแทงเข้าที่ขั้วหัวใจ ทำให้ฉีเซียวอวิ๋นโกรธแค้นแทบคลั่ง!

ในสนามรบพิพาทสวรรค์

จงหลีหรัน กู้เซ่าอิ้น ฟู่เจาเซิงสามคนก็เย็นวาบไปทั้งตัว การตายของฉินหลิงเจิ้นทำให้พวกเขาก็ไม่อาจสงบได้เช่นกัน ในใจมีความหวาดกลัวยิ่งยวดไหลทะลัก

ก่อนหน้านี้พวกเขายังดูแคลนการร่วมกันกำจัดหลินสวิน

ต่อมาเมื่อตระหนักได้ว่าหลินสวินมีพลังต่อสู้เย้ยฟ้า จึงไม่มัวสนศักดิ์ศรี ออกโจมตีพร้อมกัน เดิมคิดว่าเช่นนี้จะสามารถสังหารหลินสวินได้

แต่ตอนนี้ดูท่าพวกเขาล้วนคิดผิดแล้ว!

“ตาพวกเจ้าแล้ว”

ไกลออกไปหลินสวินสีหน้าเฉยเมย การสังหารฉินหลิงเจิ้นยังไม่พอระบายความแค้นในใจเขา

สวบ!

เสียงเพิ่งสิ้นสุดเงาร่างของเขาก็หายไปจากที่เดิม เมื่อปรากฏตัวอีกครั้งก็มาอยู่ตรงหน้าจงหลีหรันแล้ว เขาชูหมัดโจมตี

สนามรบพิพาทสวรรค์มีที่ถอยหลบจำกัด หากไม่รอดก็ต้องตาย

จงหลีหรันไม่กล้าชะล่าใจ ปลดปล่อยมรรควิถีในตัวเต็มกำลัง ประหนึ่งสู้สุดชีวิต

นอกจากนี้ฟู่เจาเซิงและกู้เซ่าอิ้นก็ราวกับบ้าคลั่ง ร่วมมือกับจงหลีหรันโจมตีขนาบหลินสวิน

เพียงแต่ก่อนหน้านี้มีฉินหลิงเจิ้นร่วมด้วย พวกเขายังไม่สามารถกำราบหลินสวินได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้

ต่อให้สู้สุดตัวก็เห็นชัดว่ายังไม่พอ

ตูม!

ในการต่อสู้ดุเดือด หลินสวินซัดหมัดโจมตี อหังการไร้ขอบเขต กฎเกณฑ์อมตระทั้งร่างบ้างแปลงเป็นเหวใหญ่คลุมเครือ บ้างสำแดงลักษณ์เป็นเตาหลอมกลียุค เกรียงไกรดุจไร้ศัตรู อานุภาพระดับนั้นทำให้คนไม่รู้เท่าไรในที่นี้ตกตะลึง

ไม่ทันไรพวกจงหลีหรันก็บาดเจ็บตามๆ กัน!

“ข้าจะสู้ตายกับเจ้า!”

ทันใดนั้นจงหลีหรันที่บาดเจ็บเลือดอาบส่งเสียงคำรามเดือด

ดวงตาเขาเต็มไปด้วยเลือด เดือดดาลจนผมแผ่สยาย ทั่วร่างปรากฏเพลิงเทพอมตะขาวหิมะออกมาทันควัน ตัดสลับกลางห้วงอากาศ กลายเป็นดอกมันดาลาสีขาวเร้นลับดอกหนึ่ง

อภินิหารพรสวรรค์…

จุติขาวชำระเพลิง!

ดอกไม้สีขาวประหลาดนั้นลุกโชน เปลวเพลิงขาวหิมะพวยพุ่งหมื่นจั้ง ปิดครอบพื้นที่แถบนั้น และกลบร่างของหลินสวินไปด้วย

เสียงอุทานระลอกหนึ่งดังขึ้นจากนอกสนาม

เปลวเพลิงนี้เผด็จการเกินไป อาละวาดอยู่ในสนามรบ หลอมละลายฟ้าดินแถบนั้นหมดสิ้น หากไม่เพราะมีพลังผนึกขวางกั้น ทันทีที่กระจายออกมา ต้องทำลายล้างภูผาธาราแถบนี้แน่

และอานุภาพระดับนี้ก็ทำให้ระดับอมตะบางส่วนใจเต้นเนื้อกระตุกเช่นกัน

นี่เป็นการโจมตีสุดชีวิตแบบไม่สนใจสิ่งใดอย่างไม่ต้องสงสัย!

ทว่า…

เมื่อละอองเพลิงสีขาวไพศาลนั่นกระจายไป เงาร่างของหลินสวินกลับปรากฏอยู่ในครรลองสายตาของทุกคนอย่างสมบูรณ์ไร้บาดเจ็บ

แม้แต่เสื้อผ้ายังไม่มีความเสียหายใดๆ แม้เพียงเสี้ยว

เมื่อมองเห็นภาพนี้ จงหลีหรันราวกับถูกสายฟ้าฟาด แรงสะเทือนนี้รุนแรงเกินไปจริงๆ การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเขากลับไม่สามารถทำร้ายอีกฝ่ายได้แม้แต่น้อย!

“ตาย”

ริมฝีปากหลินสวินเอ่ยออกมาเบาๆ คำเดียว

ปราณกระบี่สะท้านนับไม่ถ้วยพวยพุ่งออกมาจากผิวหนังทั่วร่างเขา ก่อตัวเป็นกระบวนค่ายกลกระบี่ไพศาลที่ประหนึ่งเขาอมตะลูกหนึ่งกลางอากาศ ก่อนกดลงมาอย่างกึกก้อง

จงหลีหรันไม่สามารถหลบได้สักนิด เพราะสี่ทิศแปดทางล้วนเต็มไปด้วยปราณกระบี่แน่นขนัด หนีจนไม่อาจหนี

“ทลาย!”

เขาตะโกนเสียงดัง ทั้งตัวดุจดั่งเพลิงโหม อานุภาพอมตะปะทุออกมา หมายจะเปิดทางรอด