Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2820

ตอนที่ 2820 ละอายต่อตัวเอง

นางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ขอบคุณมาก”

ประโยคเดียวแค่สองคำ ทำให้สิ่งค้ำจุนสุดท้ายในใจหลินสวินราวกับพังทลาย ในสมองสับสนไปหมด

เมื่อก่อนซย่าจื้อเคยพูดจาห่างเหินและเกรงใจกับตนหรือ

ไม่เคย!

เขาอึ้งงันเหม่อลอย ในใจขมขื่นและหดหู่

หากย้อนกลับไปได้ ยังตัดสินใจเช่นนี้หรือไม่

หลินสวินถามตัวเอง สุดท้ายก็ได้คำตอบ

ใช่!

“สหายยุทธ์ยังมีความทรงจำของแม่นางซย่าจื้ออยู่หรือไม่”

เวลานี้เฉินหลินคงเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้

ทั่วร่างนางมีเงาแสงมืดมิดไหลวน เงาร่างสูงโปร่งดูลึกลับและน่าเกรงขาม นางกล่าวง่ายๆ “จำได้แล้วอย่างไร ความทรงจำเล็กน้อยลบหายไปได้ตลอดเวลา”

เฉินหลินคงเบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้

สือซานก็ร้อนรนแล้ว กล่าวว่า “นายหญิง คุณชายหลินสวินคนนี้…”

ไม่รอให้พูดจบก็ถูกหลินสวินตัดบท “ไม่ต้องพูดแล้ว”

ตอนนี้หลินสวินสีหน้าแข็งทื่อ กล่าวเหมือนไม่มีความรู้สึก “นายหญิงของเจ้าคือนายหญิงของเจ้า ซย่าจื้อ… คือซย่าจื้อ”

เฉินหลินคงถอนใจยาวอย่างอดไม่ได้ เขาก็คิดไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้

“ข้าจะออกไปสูดอากาศ พวกเจ้าคุยกันเถอะ”

หลินสวินพูดจบแล้วก้าวออกไปจากโถงใหญ่

บนยอดเขาราตรีสงัด รัตติกาลมืดมิด ห่างออกไปจากยอดเขาคือแสงโคมทอดยาวดั่งมังกร

หลินสวินนั่งอยู่บนหินก้อนหนึ่งเพียงลำพัง อึ้งงันเหม่อลอย

ในการคาดการณ์ของเขาก็มีผลลัพธ์นี้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเกิดผลลัพธ์เช่นนี้จริง

ตอนนี้เห็นชัดว่าซย่าจื้อฟื้นคืนความทรงจำในอดีตแล้ว ทั้งมีปัญญาและสภาวะจิตเหมือนเมื่อก่อน นางไม่ใช่ซย่าจื้อที่เขารู้จักแล้ว

หลินสวินพลันรู้สึกไร้พลังอย่างบอกไม่ถูก ฝึกปราณมาถึงตอนนี้ ต่อให้ประสบความสำเร็จสูงส่งแค่ไหน กิตติศัพท์ล้นฟ้าแล้วอย่างไร

สุดท้ายก็ยังไม่อาจ… สมปรารถนาดังใจ!!

หลินสวินไม่รู้ว่าภายหน้าหากไม่มีซย่าจื้อแล้ว ตนจะเปลี่ยนไปเช่นไร

เขาไม่รู้อะไรเลย

ความผิดหวังและสับสนที่ไม่เคยมีมาก่อนสะท้อนอยู่ในใจเขาเหมือนหมอกควันที่ไม่อาจลบเลือน ไม่มีแม้แต่แรงจะโกรธ นึกเสียใจ หรือเดือดดาล

ผู้ซึมเซาจิตเลื่อนลอย การแยกจากคือสาเหตุ!

“นึกเสียใจหรือ”

เสียงเยียบเย็นหนึ่งดังขึ้น

หลินสวินตัวแข็งทื่อ เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นเงาร่างของนางมาถึงข้างกายแล้ว ท่ามกลางรัตติกาลนางดูลึกลับ สูงส่ง น่าเกรงขาม

ทั้งดู… แปลกหน้าถึงเพียงนั้น!

หลินสวินเงียบไปครู่ใหญ่แล้วส่ายหัว “นี่คือการตัดสินใจของข้า”

“เจ้าไม่เคยคิดจะทำให้นางลืมอดีตไปทั้งชาติหรือ ถ้าเป็นเช่นนี้เชื่อว่านางคงไม่มีทางปฏิเสธแน่”

นางนั่งอยู่ข้างๆ สองมือสอดประสาน นัยน์ตางามดุจดวงดาวบนฟากฟ้า

“เคยคิด”

หลินสวินเอ่ยเสียงเบา “แต่ข้าหวังให้นางมีชีวิตอยู่โดยเข้าใจกระจ่าง ไม่ใช่แค่อยู่ข้างกายข้าโดยไม่สนใจเรื่องอื่น หรือกล่าวได้ว่าข้าแค่อยากให้นางอยู่ข้างกายข้า ทั้งมีชีวิตอยู่เพื่อตัวนางเองด้วย”

กล่าวถึงตอนท้ายเขาพลันยิ้มขื่น “บางทีการทำเช่นนี้อาจโง่เขลา แต่ใจของข้าบอกข้าว่าหากไม่ทำเช่นนี้คงเสียใจไปทั้งชีวิต จิตใจยากสงบแน่”

“เสียใจไปทั้งชีวิต จิตใจยากสงบ…”

นางพยักหน้าพลางกล่าว “ข้ารู้ความทรงจำของนางทั้งหมด ตั้งแต่พวกเจ้าพบกันที่หมู่บ้านเฟยอวิ๋น จนถึงตอนที่เจอข้า ทุกภาพฉากล้วนแจ่มชัด ข้ารู้ว่าในใจนางมีเจ้าแค่คนเดียว แต่เห็นชัดว่าเจ้ากลับไม่เคยเผชิญหน้ากับความรู้สึกนี้อย่างแท้จริง”

หลินสวินอึ้งไป “หมายความว่าอย่างไร”

นางหยัดร่างขึ้น ทอดสายตามองไปไกล น้ำเสียงเรียบเฉย “หากเจ้าชอบนาง ทำไมไม่เคยเอ่ยปากบอกนางเล่า เจ้าไม่คิดว่า… นางรู้สึกต่ำต้อยยามอยู่ข้างกายเจ้าหรือ”

หลินสวินอึ้งงัน “เป็นเช่นนั้นหรือ”

“นางเคยสนใจหรือว่าเจ้าเป็นใคร”

“เคยสนใจไหมว่าเจ้ามีบุตรภรรยามานานแล้ว”

“ทั้งเคยปฏิเสธเจ้าสักครั้งไหม”