Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2904

ตอนที่ 2904 พบหยวนชิงเหิงอีกครั้ง

จวงปี้ป๋อและเหล่าคนใหญ่คนโตตระกูลจวงรวมตัวกันอย่างราบรื่น ในที่สุดก็วางใจลงไม่น้อย

สายตาของเขามองไปไกลๆ

หลินสวินหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีผู้ช่วยคนอื่นๆ อีก

นี่ทำให้เขากล้าหาญขึ้นมา พูดด้วยเสียงเย็นชา “หลินสวิน เจ้าฆ่าจวงซื่อหลิวผู้อาวุโสตระกูลข้า พวกเรายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้า เจ้ากลับยังกล้ามาก่อเรื่องถึงที่ คิดว่าเป็นผู้สืบทอดลัทธิแรกกำเนิดแล้วจะสามารถรังแกตระกูลจวงได้ตามอำเภอใจหรือ”

“เจ้า…”

จวงปี้ป๋อสูดหายใจลึกคราหนึ่งก่อนเอ่ยว่า “เช่นนี้ เหล้าคารวะเจ้าไม่ดื่ม จะดื่มเหล้าลงทัณฑ์แทนหรือ”

เขาส่งสายตาให้คนอื่นๆ ให้พวกเขาเตรียมพร้อมต่อสู้

หลินสวินพูดเรียบๆ “ตอนนั้นข้าเคยพูดว่าสักวันจะรับแดนมงคลไผ่เขียวกลับคืน หากพวกเจ้าทำลายมรรควิถีของตน ไปจากที่แห่งนี้โดยดี ข้าจะไม่ถือสาเรื่องในอดีต ไม่เช่นนั้นหากข้าลงมือ พวกเจ้าก็จะไม่อาจมีชีวิตรอดได้อีกแล้ว”

“ลงมือ!”

จวงปี้ป๋อออกคำสั่งทันที

พวกเขาครอบครองแดนมงคลไผ่เขียวมานานปี จะยอมสละถ้ำสวรรค์แดนมงคลเช่นนี้ได้อย่างไร

และไม่มีทางทำลายมรรควิถีของตนเด็ดขาด

นี่โหดร้ายยิ่งกว่าฆ่าพวกเขาเสียอีก!

ตูม!

เหล่าคนใหญ่คนโตตระกูลจวงที่รอจังหวะมานานแล้วลงมือ กระตุ้นสมบัติต่างๆ โจมตีเข้าใส่หลินสวินกลางอากาศ แสงมรรคเรืองรอง พุ่งทะยานรดุจสยายอสนี

หลินสวินไม่ได้ประหลาดใจต่อภาพนี้

เขายกมือขวาขึ้นตบไปในอากาศคราหนึ่ง

มือยักษ์สีเขียวเรืองรองข้างหนึ่งควบรวมกลางอากาศ กลายเป็นอานุภาพบดบังฟ้าดินในชั่วพริบตา

มือเดียวบังฟ้า!

ปังๆๆ!

เมื่ออยู่ต่อหน้ามือใหญ่สีเขียวข้างนี้ ทุกการจู่โจมสลายออกราวกับดอกไม้ไฟระเบิดในทันที ไม่สามารถขวางกั้นมือใหญ่สีเขียวข้างนี้ได้สักนิด

นี่ทำให้เหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าอย่างพวกจวงปี้ป๋อหน้าเปลี่ยนสีไป

ในสายตาพวกเขา มือใหญ่สีเขียวข้างนี้ราวกับไร้ขอบเขต เหมือนครอบคลุมจักรวาล ยามพุ่งทะยานมา แสงฟ้าถูกบดบัง เมื่ออานุภาพกดข่มที่น่ากลัวปลดปล่อยออกมาก็กดอัดห้วงอากาศจนระเบิดดังครืนโครม

พลังกฎเกณฑ์สีเขียวหมื่นไพศาลราวกับม่านน้ำตก สาดซัดจากมือใหญ่สีเขียว พร่างพราวสะดุดตา เรืองรองรุนแรง

ราวกับมือแห่งสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น!

“รีบใช้พลังระเบียบ!”

จวงปี้ป๋อตะโกน

ทั้งยอดเขาเขียวมรกต พลังผนึกนับไม่ถ้วนโคจร พลังระเบียบไหลเคลื่อนพวยพุ่ง กลายเป็นพลังป้องกันอันน่ากลัว

เพียงแต่ครู่ต่อมาเสียงระเบิดกึกก้องดังขึ้นระลอกหนึ่ง

พลังผนึกแต่ละชั้นถูกมือใหญ่สีเขียวกดข่มจนระเบิดออก ละอองแสงแตกซ่านพลิกม้วนราวกับกระแสน้ำ

จากนั้นพลังระเบียบที่ปกคลุมอยู่ทั่วยอดเขาก็เกิดเสียงดังอันรุนแรงที่ไม่อาจต้านทาน จากนั้นภายใต้สายตาตะลึงนับไม่ถ้วน พลังระเบียบนี้ถูกบดขยี้จนแหลกละเอียดอย่างรุนแรง

ตูม!

ฟ้าซัดดินสะเทือน ละอองแสงสาดกระเซ็น

ตอนที่พวกจวงปี้ป๋อคิดจะหนี ห้วงอากาศสี่ทิศแปดด้านล้วนถูกมือใหญ่สีเขียวปกคลุมไปแล้ว อีกทั้งอานุภาพที่มือใหญ่สีเขียวปลดปล่อยออกมาก็ทำให้ร่างของพวกเขาราวกับถูกคุมขัง ไม่สามารถขยับได้

ไม่ทันไรพวกเขาทุกคนล้วนสิ้นหวัง แววตาเต็มไปด้วยความงุนงง ไม่จำยอม หวาดกลัว

เพิ่งผ่านไปไม่กี่ปี เจ้าหนุ่มที่ตอนนั้นทำได้เพียงหนีเอาชีวิตรอดจากตระกูลจวงของพวกเขา กลับเปลี่ยนเป็นน่าสะพรึงขนาดนี้แล้วหรือ

ตูม!

มือใหญ่สีเขียวตบลง ยอดเขาเขียวมรกตหลายพันจั้งถูกตบพังทลายทันที ภูเขาหินผาล้วนแหลกละเอียด สิ่งก่อสร้างต่างๆ กลายเป็นฝุ่นผง

ส่วนคนใหญ่คนโตอย่างพวกจวงปี้ป๋อล้วนถูกฝ่ามือนี้ตบแหลก ตายคาที่ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

ตอนที่ฝุ่นควันสลายไป

ยอดเขาหลายพันจั้งนั้นล้วนหายสิ้น เหมือนถูกลบออกจากพื้นดิน สิ่งที่หายไปด้วยยังมีเหล่าคนใหญ่คนโตตระกูลจวง

และตั้งแต่ต้นจนจบ หลินสวินยืนอยู่ที่เดิม เรือนร่ายผ่าเผย ท่าทางผ่อนคลาย

เขารออีกครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพุ่งออกมาก็เตรียมจากไป

เสียงที่เดือดดาลดังมาจากไกลๆ “เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงต้องบุกเข้ามาก่อเรื่องในตระกูลจวงของข้า!”

นั่นเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง สวมชุดขาว ท่าทางองอาจ บุคลิกไม่ธรรมดา

เพียงแต่ตอนนี้เขาเผ้าผมยุ่งเหยิง ใบหน้าคล้ำเขียวดุร้าย ดวงตาที่เดือดดาลเต็มไปด้วยความชิงชัง

เขามีพลังเพียงระดับอริยะ แต่ตอนนี้กลับพุ่งออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่สนว่าจะถูกฆ่าหรือไม่

มองเห็นเด็กหนุ่มที่ไม่กลัวตายคนนี้ หลินสวินอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดง่ายๆ “ข้าหลินสวิน รองหัวหน้าหอแรกนภาแห่งลัทธิแรกกำเนิด ผู้สืบทอดคนที่ห้าสิบของคีรีดวงกมล หากเจ้าอยากแก้แค้นให้ตระกูลจวงของพวกเจ้า ภายหน้าสามารถมาหาข้าได้”

เด็กหนุ่มตาแดงก่ำ กัดฟันแน่นเอ่ยว่า “เจ้าจำไว้ ข้านามว่าจวงเทียนซื่อ! ภายหน้าข้าจะล้างแค้นหนี้เลือดด้วยเลือด!”

หลินสวินขานรับคำหนึ่งแล้วหมุนตัวจากไป

“เหตุใดเจ้าไม่ฆ่าข้า”

เด็กหนุ่มจวงเทียนซื่อตะโกน ท่าทางเหมือนบ้าคลั่ง

“หากฆ่าเจ้า ก็เท่ากับข้ากลัวเจ้าแก้แค้นไม่ใช่หรือ”

หลินสวินไม่หันหลังกลับด้วยซ้ำ “คนที่ถอนรากถอนโคน มักเป็นคนที่กลัวอันตรายและการแก้แค้นที่อาจปรากฏในอนาคต นี่เป็นความกลัวอย่างหนึ่ง แต่ข้าไม่เคยกลัวเรื่องพวกนี้ หากเจ้ามีความสามารถย่อมสามารถมาแก้แค้นข้าได้”

จวงเทียนซื่ออึ้งไป สุดท้ายทรุดนั่งลงพื้น ร้องไห้โฮ