Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2951

ตอนที่ 2951 ความสูงส่งของจักจั่นทอง

บรรยากาศดุดันน่ากลัว

แต่ชายหนุ่มจักจั่นทองที่ถูกหมายหัวไม่กระวนกระวายสักนิด ตรงข้ามกลับถอนใจเบาๆ เอ่ยว่า “บนโลกนี้มีบางเรื่องที่ต้องใช้หมัดคุยกันถึงได้ผลอยู่ดี”

หยวนชูเอ่ย “สหายยุทธ์ ลงมือด้วยกันดีไหม”

จักจั่นทองสายหน้า “ให้ข้าจัดการเองเถอะ”

ขณะพูดแขนเสื้อเขาไหวกระพือ ก้าวไปข้างหน้าเอ่ยว่า “ทุกท่าน ชี้แนะด้วย”

“หึ!”

เทียนอูชิงออกโจมตีก่อน เมื่อพลิกมือ โลกใหญ่ประหนึ่งนรกดำมืดอุบัติขึ้นบดบังฟากฟ้า เต็มไปด้วยกลิ่นอายนิรันดร์เหมือนไม่อาจประเมินได้

ในฐานะบรรพจารย์ผู้ก่อตั้งลัทธิพ่อมด ต่อให้เป็นรูปจำลองเจตจำนง แต่อานุภาพที่สำแดงยังทำให้ร่างต้นระดับนิรันดร์เหล่านั้นหน้าเปลี่ยนสีอย่างอดไม่ได้

แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

สมกับเป็นยักษ์ใหญ่น่ากลัวที่ข้ามผ่านเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพหลายครั้ง ท่องไปในหลายยุคสมัย!

จักจั่นทองยืนนิ่งไม่ขยับ ระฆังมหามรรคไร้กฎในมือพลันดังก้องขึ้น

แกร๊ง!

สำหรับคนอื่นแล้ว เสียงระฆังนี้ยิ่งใหญ่เหลือประมาณ สะท้านจิตวิญญาณ

แต่สำหรับเทียนอูแล้วกลับไม่ด้อยกว่าการโจมตีที่น่ากลัวที่สุดในโลก ก็พบว่าโลกใหญ่เหมือนนรกดำมืดที่เขาปลดปล่อยออกมา สลายเป็นผุยผงในชั่วพริบตาราวกับใบไม้ที่ถูกพายุฉีกกระจุย

โครม!

ส่วนเงาร่างของเขาก็เหมือนสั่นโคลงทันควัน ถูกโจมตีจนโซเซถอยออกไป สีหน้ายังเปลี่ยนไปในชั่วพริบตานี้

แข็งแกร่งนัก!

ทั้งที่นั้นสั่นสะท้าน ต่างตกตะลึงกับภาพนี้

ควรรู้ว่าที่นี่คนที่อ่อนแอที่สุดยังมีมรรควิถีขั้นหลุดพ้น ทั้งยังไม่ขาดระดับนิรันดร์ที่แท้จริง ไม่ว่าใครล้วนกระจ่างว่ารูปจำลองเจตจำนงของเทียนอูแข็งแกร่งปานไหน

แต่ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งเช่นนี้กลับต้านการจู่โจมของเสียงระฆังไว้ไม่อยู่ นี่จะน่าตกตะลึงเกินไปแล้ว

“ลงมือพร้อมกัน!”

บรรพจารย์ลัทธิฌานซื่อตวาดเบาๆ

ตูม!

จีวรของเขาไหวกระพือ พันแดนธรรมควบรวมตรงหน้าเขา เต็มไปด้วยคลื่นกฎระเบียบที่ลึกลับไพศาล ประกายเจิดจ้าสาดส่องไปทั้งเก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดิน ไอรีนโนเวล

“ทะยาน!”

ยามนี้ระดับนิรันดร์อย่างพวกหยวนเฟยหูก็ออกโจมตีอย่างเหี้ยมหาญเช่นกัน

บ้างควบรวมเสียงมรรค บ้างกระตุ้นกระบี่เทพ บ้างเรียกอสนีวาโย บ้างโจมตีด้วยพลังหมัดตรงๆ…

ชั่วขณะเดียวกฎระเบียบฟ้าดินของที่นี่ก็มีสัญญาณว่าจะพังลงอีกครั้ง ฟ้าดินหมองมัว สิบทิศสั่นสะเทือนประหนึ่งมหาเคราะห์วันสิ้นโลกมาเยือน

รูปจำลองเจตจำนงของบรรพจารย์ทั้งสอง รวมถึงระดับนิรันดร์เจ็ดคนลงมือพร้อมกัน พลังเช่นนี้ล้วนเคลื่อนกวาดน่านฟ้าที่เก้าได้!

ชั่วพริบตานี้พวกหยวนชูและซวีอิ่นสบตากัน ต่างเตรียมพร้อมสู้แล้ว

แต่ตอนนี้เองกลับพบว่าจักจั่นทองสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง

ฮูม!

ระฆังมหามรรคไร้กฎทะยานขึ้นฟ้า ตัวระฆังอันใหญ่โตหนักอึ้งเปล่งแสง จากนั้นก็มีเสียงระฆังประหนึ่งอสนีบาตเป็นระลอกดังก้องฟ้าดินแห่งนี้

แกร๊ง… แกร๊ง…

เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น การโจมตีของพวกเทียนอู ซื่อต่างถูกกดข่มอย่างแรง ฟ้าดินที่กำลังจะถล่มลงแห่งนี้จึงเปลี่ยนเป็นหนักแน่นขึ้นอีกครั้ง

มิหนำซ้ำพลังน่ากลัวยิ่งที่เสียงระฆังนี้สร้างขึ้นก็โจมตีเงาร่างพวกเทียนอูไม่ว่างเว้น ทำให้มรรควิถีและพลังของพวกเขาแต่ละคนถูกกดข่ม

คล้ายตกอยู่ในบ่อโคลน มีความรู้สึกพันแข้งพันขา ต่อให้โจมตีเต็มกำลังยังไม่อาจสลัดตัวจากการโจมตีของเสียงระฆังที่ถาโถมแผ่กระจายนั้นได้!

หลินสวินเห็นภาพนี้จากไกลๆ ยังอึ้งอยู่ตรงนั้น ตาเบิกกว้างขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

เขาเคยพาวิญญาณอาวุธของระฆังมหามรรคไร้กฎออกเดินทาง แต่จะคิดได้อย่างไรว่าสมบัติที่ถือกำเนิดในแหล่งสถานคุนหลุนชิ้นนี้จะถึงกับมีอานุภาพน่ากลัวเช่นนี้

ไม่ใช่!

ควรพูดว่าพลังของจักจั่นทองแข็งแกร่งเกินไป

หาไม่แค่อาศัยพลังสมบัติชิ้นเดียวจะสั่นคลอนยักษ์ใหญ่น่าครั่นคร้ามกลุ่มนั้นได้อย่างไร

“ทุกท่าน ขอให้ร่วมทางด้วย”

จักจั่นทองในชุดป่าน ยืนเท้าเปล่าอยู่กลางอากาศเอ่ยเสียงเบา

ก็พบว่าเขายื่นมือไปคว้าคราหนึ่ง

ตูม!

รูปจำลองเจตจำนงของเทียนอูถึงกับถูกคว้าผ่านอากาศ

“น่าแค้นนักที่ร่างต้นของข้าไม่อยู่ที่นี่ หาไม่จะยอมให้เจ้าลบหลู่เช่นนี้ได้อย่างไร!”

เทียนอูกราดเกรี้ยว สีหน้าคล้ำเขียว เขาดิ้นรนเต็มกำลัง ถึงขั้นลองทำลายรูปจำลองเจตจำนงของตนเพื่อระเบิดชายหนุ่มจักจั่นทองไปด้วยกัน

แต่ทั้งหมดนี้ต่างเปลืองแรงเปล่า

ไม่ว่าเขาจะออกแรงเช่นไรล้วนไม่อาจดิ้นหลุด ทั้งร่างเหมือนถูกจับไว้มั่น แล้วโยนเข้าไปในประตูมิติที่ลอยอยู่กลางห้วงอากาศบานนั้น

ชั่วพริบตารูปจำลองเจตจำนงของบรรพจารย์ลัทธิพ่อมดเทียนอูก็หายลับไป 艾琳小說

พอพวกหยวนชู ซวีอิ่น ไท่เสวียนเห็นดังนี้ยังหน้าเปลี่ยนสีอย่างอดไม่ได้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

และไกลออกไป พวกสัตว์ประหลาดเฒ่าลัทธิพ่อมดอย่างถูมู่หุนต่างงุนงงกันไปหมด เหมือนถูกสายฟ้าฟาด นี่เป็นไปได้อย่างไร!

ไม่เพียงแต่พวกเขา พวกบรรพจารย์ลัทธิฌานซื่อ หยวนเฟยหูที่กำลังต่อสู้อยู่ต่างก็ใจสะท้าน หนาววาบด้วยความกลัว

แข็งแกร่งไปแล้ว!

จักจั่นทองนี่มรรคสูงล้ำฟ้าอย่างที่ลือกันจริงๆ!

ถึงตอนนี้พวกเขาต่างไม่กล้าลังเล ออกโจมตีเต็มกำลัง แต่ละคนกลิ่นอายพุ่งสูง น่าครั่นคร้ามเกินจินตนการ แต่พลังของพวกเขากลับถูกเสียงระฆังที่ดังไม่หยุดนั้นกดข่มทั้งอย่างนั้น

ที่ชวนให้ใจสั่นที่สุดก็คือพลังของระฆังมหามรรคไร้กฎยังรักษาเสถียรภาพของกฎระเบียบฟ้าดินไปพร้อมกัน หาไม่แล้วทันทีที่กลิ่นอายการต่อสู้แผ่กระจายจะต้องกระทบไปทั้งน่านฟ้าที่เจ็ด

“จับ!”

ชายหนุ่มจักจั่นทองยื่นมือไปคว้าอีกครั้ง

ท่ามกลางสายตาสั่นสะท้านที่จับจ้อง รูปจำลองเจตจำนงของบรรพจารย์ผู้ก่อตั้งลัทธิฌานซื่อก็ถูกจับขึ้นกลางอากาศ ไร้พลังดิ้นรนเช่นเดียวกัน!

“เจ้า… ทำไมถึงแข็งแกร่งปานนี้…”

ในดวงตาซื่อปรากฏแววยากจะเชื่อ