Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2993

ตอนที่ 2993 เก็บเกี่ยวครั้งใหญ่

“เอ๋ นี่ก็หมดแล้วหรือ”

เมื่อกลับจากภูเขาหยวนเจี้ยว หลิงเสวียนจื่อก็งุนงงอยู่บ้างอย่างอดไม่ได้ ทั้งยังรู้สึกไม่หนำใจเล็กน้อย

ทั้งหมดแล้วใช้เวลาไปทั้งสิ้นเกือบสามเดือน เขากับหลินสวินร่วมกันกวาดล้างห้าภูเขา อิ๋งโจว เผิงไหล ฟางหู ไต้อวี่และหยวนเจี้ยวอย่างต่อเนื่อง

จำนวนวิญญาณร้ายโลหิต ศพคลั่งนิรันดร์ วิญญาณร้ายไร้ดับ ภูตมหามรรคและศาสตราร้ายนิรันดร์ที่ล่ามาได้ รวมแล้วเรียกได้ว่ายิ่งใหญ่

ถึงกับเรียกได้ว่าบนโลกไม่มีเสมอเหมือน

เพราะศุภโชคใหญ่เช่นนี้มีแต่แดนฝังมรรคของแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ถึงมีได้

สำหรับหลิงเสวียนจื่อแล้ว เรื่องนี้ยังรู้สึกเกินจริงเหมือนฝัน

เพียงไม่ถึงสามเดือนสั้นๆ ก็กวาดวาสนาทั่วทั้งห้าภูเขา ก่อนหน้านี้เรื่องนี้เขาคิดไม่ถึงสักนิด!

กระทั่งกลับมาถ้ำสถิต หลิงเสวียนจื่อจึงค่อยๆ ใจเย็นลง

จากนั้นเขาก็มองหลินสวินด้วยสายตาร้อนเร่า เอ่ยว่า “ศิษย์น้อง มีวาสนานี้ พวกเราศิษย์พี่ศิษย์น้องจะกังวลว่าจะไม่อาจแจ้งมรรคนิรันดร์ไปทำไม”

ในใจหลินสวินก็ยินดีปรีดาไม่หยุดเช่นกัน

เขาคิดไม่ถึงว่าการเคลื่อนไหวสืบหาการเปลี่ยนแปลงน่าตกใจของแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ กลับทำให้เขาได้มหาศุภโชคเย้ยฟ้าเช่นนี้

มิหนำซ้ำตลอดการเคลื่อนไหวยังราบรื่น ไม่ได้ประสบอันตรายถึงชีวิตจริงๆ มากเกินไปนัก

“ศิษย์พี่รอเดี๋ยว ข้าไปดูในประตูเนรเทศก่อน”

ขณะที่หลินสวินพูดก็โคจรอภินิหารประตูเนรเทศ

“อ๊ะเจ้ารอก่อน ให้ข้าไปดูกับเจ้าด้วย”

หลิงเสวียนจื่อรีบร้อนเอ่ย ช่วงนี้เขาได้เห็นความแข็งแกร่งของอภินิหารต้องห้ามนี้ของหลินสวินแล้ว ในใจก็สงสัยมานานแล้วว่าในประตูเนรเทศนี้เป็นสถานที่เช่นไรกันแน่

หลินสวินอึ้งไป เอ่ยว่า “เช่นนั้นท่านต้องตามติดอยู่ข้างกายข้า หาไม่แล้วเกรงว่าจะประสบเคราะห์ใหญ่”

ขณะพูดเขากับหลิงเสวียนจื่อก็เคลื่อนไหว หายตัวเข้าไปในประตูเนรเทศนั้น

แดนเนรเทศ

กลางฟ้าดินอันขมุกขมัว หลิงเสวียนจื่อหน้าเปลี่ยนสีไปทันที เขาสัมผัสได้ถึงการกดข่มและพลังผนึกอันน่ากลัวอย่างหนึ่ง ทำให้เงาร่างของตนกระเด็นออกไปไกลอย่างควบคุมไม่ได้

หลินสวินขนับเคลื่อนความคิด พลังฟ้าดินที่ตรึงหลิงเสวียนจื่อไว้นั้นก็หายลับไป

หลิงเสวียนจื่อเพิ่งหายตกใจ เอ่ยว่า “ศิษย์น้อง นี่มันที่บ้าอะไรกัน”

หลินสวินเอ่ย “แดนเนรเทศ ส่วนที่นี่เป็นที่ไหนกันแน่ กระทั่งข้าก็ยังไม่รู้”

“เจ้าก็ไม่รู้หรือ” หลิงเสวียนจื่อประหลาดใจ

หลินสวินพยักหน้า แดนเนรเทศลึกลับนัก มีเพียงพลังที่ควบคุมอภินิหารประตูเนรเทศถึงสามารถเปิดแดนนี้ และควบคุมแดนนี้ได้

แต่เกี่ยวกับที่มาของแดนนี้ จนตอนนี้หลินสวินก็ยังไม่รู้ชัด

ไม่นานนักพวกเขาศิษย์พี่ศิษย์น้องก็มาถึงฟ้าดินที่มีจานเทพคร่าศพลอยอยู่

ชั่วพริบตาแสงสมบัติมหามรรคเปล่งประกายสะดุดตาต่างๆ ส่องเข้ามาในครรลองสายตาของพวกเขา ก็พบว่าในพื้นที่ใกล้ๆ กับจานเทพคร่าศพเต็มไปด้วยสมบัติรูปแบบต่างๆ แน่นขนัดเจิดจ้าสะดุดตา

หลิงเสวียนจื่อสูดหายใจ ในดวงตาเต็มไปด้วยความสะท้าน

หลินสวินเองยังทึ่งกับภาพนี้

ตั้งแต่เริ่มกวาดล้างภูเขาอิ๋งโจว ตัวประหลาดที่เขาล่ามาได้ทั้งหมดล้วนถูกส่งมาแดนเนรเทศแห่งนี้ ยังไม่เคยไปนับดูอย่างจริงจัง

และตอนนี้เมื่อเห็นแสงสมบัติมากมายขนาดนั้นก็ตาพร่าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง หลิงเสวียนจื่อกำลังจะไปเก็บรวมรวม ร่างกายกลับสะท้านทันที ถูกพลังกฎระเบียบลบล้างของจานเทพคร่าศพจู่โจม ถ้าไม่ใช่ว่าหลินสวินลงมือทันท่วงทีก็เกือบถูกตลบเข้าไปในจานเทพดำขาวสองชิ้นนั่นแล้ว

“นี่… ถึงกับเป็นพลังกฎระเบียบหรือ!?”

หลิงเสวียนจื่อเหม่อไป ดวงตาจ้องเขม็งไปที่จานเทพคร่าศพนั้น “ศิษย์น้อง แดนเนรเทศนี้ของเจ้าจะเย้ยฟ้าไปแล้วกระมัง”

ถ้อยคำของเขาเจือแววสั่นสะท้าน ไม่อาจคาดคิดได้จริงๆ ว่านี่เป็นฟ้าดินเช่นไรกัน ถึงได้มีพลังที่ลึกลับไม่อาจหยั่งถึงเช่นนี้ ไอรีนโนเวล

มิหนำซ้ำกลางฟ้าดินแห่งนี้ หลินสวินยังควบคุมและใช้พลังทั้งหมดของที่นี่ได้อย่างง่ายดาย!

นี่จะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

หลินสวินก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร จึงคร้านจะอธิบายแล้ว

เขาสะบัดแขนเสื้อครั้งหนึ่ง

ซ่า!

สมบัติต่างๆ ทะยานมาหาเขาเหมือนกระแสน้ำ หลิงเสวียนจื่อจึงถูกดึงดูดความสนใจไปทันที

นับดูแล้วมีศิลาโลหิตนิรันดร์ทั้งสิ้นสี่ร้อยเก้าสิบสามก้อน

กฎเกณฑ์นิรันดร์ที่ไม่สมบูรณ์ยี่สิบสาย

หินมรรคนิรันดร์สิบแปดก้อน

ผลึกจิตนิรันดร์สามพันสี่ร้อยก้อน

ในนั้นสิ่งที่มีค่าที่สุดคือกฎเกณฑ์นิรันดร์ เป็นพลังกฎเกณฑ์ที่ควบรวมจากระดับนิรันดร์ แม้จะบกพร่องแต่ก็เทียบได้กับระเบียบระดับเทพที่ไม่สมบูรณ์สายหนึ่งแล้ว

กฎเกณฑ์นิรันดร์ที่หลินสวินหลอมได้จากเศษเสี้ยวชิ้นส่วนศพเหล่านั้นก่อนหน้านี้ มีเพียงแค่ส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งของพลังกฎเกณฑ์ทั้งตัวของระดับนิรันดร์ เทียบไม่ติดกับกฎเกณฑ์นิรันดร์ที่หลอมจากศพคลั่งนิรันดร์นี้

‘มีของพวกนี้ก็สามารถหลอมกฎเกณฑ์อมตะของข้าถึงขีดสุดได้แล้วกระมัง’

หลินสวินลอบเอ่ยในใจ

หลินสวินครุ่นคิด พาหลิงเสวียนจื่อเคลื่อนตัวไปไกลๆ ด้วยกัน

ไม่นานนักม่านน้ำตกสีขาวโพลนที่ไหลลงมาจากฟ้าแห่งหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตา

น้ำพุเหมือนมาจากนอกเก้าชั้นฟ้า หลั่งไหลเชี่ยวกรากลงมา ประกายแสงสีขาวโพลนพลิกม้วน เกรียงไกรหาใดเทียบกลางฟ้าดินอันขมุกขมัวแห่งนี้

ธารแสงกาลเวลา!

ม่านน้ำตกที่แปลงจากกฎกาลเวลาทั้งหมดหลั่งไหลลงมากลางฟ้าดิน!

ยามนี้หลิงเสวียนจื่องุนงงไปโดยสิ้นเชิง แววตาเต็มไปด้วยความสั่นสะท้านที่ไม่อาจเก็บกลั้นได้

กาลเวลา!

มหามรรคต้องห้ามสูงสุดชนิดหนึ่ง ตอนนี้ถึงกับวิวัฒน์เป็นน้ำพุ สำแดงเป็นพลังกฎระเบียบที่ตาเนื้อมองเห็นได้!

นี่ถ้าถูกระดับนิรันดร์เห็นเข้า เกรงว่าจะต้องตกตะลึงอ้าปากค้าง

ควรรู้ว่าเส้นทางแห่งระดับจักรพรรดิอาจจะสัมผัสได้ถึงพลังกาลเวลา แต่นั่นเป็นเพียงผิวเผิน และเป็นแค่รู้สึกอยู่ในใจเท่านั้น

แต่ระดับอมตะสามารถหยั่งรู้และศึกษาพลังแห่งกาลเวลาได้ แต่หากต้องการควบคุมก็แทบจะทำให้เป็นจริงได้ยากเช่นกัน

มีเพียงระดับนิรันดร์ถึงไปหยั่งรู้และควบคุมพลังแห่งกาลเวลาได้ เพียงแต่ผู้ที่สามารถหลอมกฎกาลเวลาเข้าไปในกฎเกณฑ์นิรันดร์ของตนเองได้อย่างแท้จริงกลับมีไม่กี่คน!

“ศิษย์น้อง เจ้าไม่รู้ที่มาที่ไปของแดนนี้จริงหรือ” ครู่ใหญ่หลิงเสวียนจื่อจึงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

ฟ้าดินลึกลับแห่งหนึ่งกลับมีพลังกฎระเบียบลบล้าง สมบัติร่วงหล่นและกาลเวลา นี่น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

ประโยคนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับในโลกใบหนึ่งมีระเบียบระดับเทพสามชนิด!

และควรรู้ว่าในเผ่าเทพนิรันดร์ของน่านฟ้าที่เก้ายังมีระเบียบระดับเทพเพียงชนิดเดียว

หลินสวินส่ายหัว เขาเข้าใจความตกตะลึงของศิษย์พี่สี่ดี ตอนแรกสุดที่เขาได้เห็นทั้งหมดนี้ก็สั่นสะท้านไม่หยุด ทั้งยังยังเคยสงสัยว่าแดนเนรเทศแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ไหนกันแน่

หลิงเสวียนจื่อนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ “กวาดวาสนามามากขนาดนั้น ทั้งยังมีพลังกฎระเบียบของแดนเนรเทศแห่งนี้สามชนิด ศิษย์น้อง ถ้าเจ้าแจ้งมรรคนิรันดร์ เกรงว่าจะกลายเป็นยักษ์ใหญ่ระดับนิรันดร์ในก้าวเดียว”

หินมรรคนิรันดร์ เจตวัตถุนิรันดร์ ผลึกจิตนิรันดร์ ศิลาโลหิตนิรันดร์ กฎเกณฑ์นิรันดร์… สิ่งไหนไม่ใช่สมบัติที่ระดับนิรันดร์ต่างเฝ้าฝันหมายปองบ้าง

และพลังกฎระเบียบสามชนิดในแดนเนรเทศแห่งนี้ยังนำมาใช้หลอมกฎเกณฑ์นิรันดร์ได้

คิดดูแล้วถ้าหลินสวินแจ้งมรรคนิรันดร์ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะผงาดขึ้นอย่างแข็งกร้าวไม่ได้!

หลินสวินยิ้มเอ่ยว่า “แม้วาสนาจะมีมาก แต่ก็ต้องดูว่าจิตใจของตัวเองเป็นเช่นไร นี่จึงจะเป็นแก่นของมหามรรค”

หลิงเสวียนจื่ออึ้งไป ได้สติอย่างรวดเร็ว นี่ศิษย์น้องกำลังเตือนเขาว่าอย่าให้วาสนาเหล่านี้มาบดบังสภาวะจิตของตัวเอง

นี่ทำให้หลิงเสวียนจื่ออุ่นวาบในใจ ยิ้มเอ่ยว่า “วางใจเถอะ ศิษย์พี่ไม่ซ้ำรอยอย่างอาจารย์อาคงเจวี๋ยตอนนั้นหรอก”

——