Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2995

ตอนที่ 2995 หลังจากไปสิบปี

วันรุ่งขึ้น

หลินสวินมาถึงนอกแดนลับดวงกมล ยืนอยู่กลางอากาศเพียงลำพัง

“ทะยาน!”

ทันใดนั้นเขาสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง มือทั้งสองเทินห้วงอากาศ

ทั้งแดนลับดวงกมลสั่นสะเทือน จากนั้นก็ลอยขึ้นช้าๆ

เมื่อมือทั้งสองของหลินสวินทำมุทรา แดนลับดวงกมลก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเล็กลง จนในที่สุดกลายเป็นกลุ่มแสงขนาดเท่ากำปั้นลูกหนึ่งลอยมาอยู่กลางฝ่ามือหลินสวิน

นี่เป็นการใช้กฎเกณฑ์แห่งห้วงอากาศขั้นสูงสุด ด้วยมรรควิถีของหลินสวินในตอนนี้ ถ้าให้เวลาเขา โลกใหญ่แห่งหนึ่งยังหลอมแปลงได้โดยสมบูรณ์

ตอนนี้ใช้หลอมแปลงแดนลับดวงกมลย่อมไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ฟู่…

หลินสวินเก็บแดนลับดวงกมลแล้วพ่นลมหายใจออกมายาวๆ ก่อนเดินไปนอกแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์

พวกซย่าจื้อ เสวียนจิ่วอิ้น จินเทียนเสวียนเยวี่ยต่างอยู่ในแดนลับดวงกมล หลังจากนี้ขอเพียงเขาเอาแดนลับดวงกมลจากไปด้วยก็พอแล้ว

นอกแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์

ในน่านน้ำพันลี้เวิ้งว้างว่างเปล่า ไม่มีเงาของผู้ฝึกปราณสักคน

แต่เกินจากพันลี้ออกไปกลับมีขุมอำนาจมากมายตั้งอยู่ ส่วนมากเป็นขุมอำนาจที่มาจากฟ้าดาราอื่น

ในนั้นยังมีกลิ่นอายระดับอมตะไม่น้อย!

ทันทีที่ออกมาจากแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ หลินสวินก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเหล่านี้ เขานิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้

ด้วยพลังปราณของเขาในตอนนี้ การทำลายขุมอำนาจต่างถิ่นเหล่านี้ก็เป็นเรื่องง่ายเพียงดีดนิ้ว

แต่เช่นนี้แล้วก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าผู้บริสุทธิ์

มิหนำซ้ำหลินสวินดูออกว่าขุมอำนาจต่างถิ่นเหล่านี้ก็ทำตามกฎดี ไม่กล้าล่วงล้ำเข้ามาในระยะพันลี้รอบแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้สักก้าว

และที่พวกเขายังสามารถมีชีวิตรอดอยู่ภายใต้พลังระเบียบของอู๋ซวง ก็เป็นการพิสูจน์อย่างไร้ข้อกังขาว่าในช่วงนี้ขุมอำนาจต่างถิ่นเหล่านี้ไม่ได้กระทำเรื่องโหดร้ายป่าเถื่อนแต่อย่างใด

“นายท่าน”

ทันใดนั้นเงาร่างของอู๋ซวงก็ควบรวมขึ้นกลางอากาศ ชุดขาวดุจหิมะ พิสุทธิ์ดุจเด็กสาว กะพริบตาดวงโตอันมีชีวิตชีวาพลางเอ่ยว่า “ท่านจะจากไปแล้วหรือ”

หลินสวินพูดอย่างประหลาดใจ “ทำไม เจ้ากังวลว่าพอข้าจากไปจะทิ้งเจ้าไว้ในทางเดินโบราณฟ้าดาราแห่งนี้หรือ”

อู๋ซวงเอ่ยอย่างว่าง่าย “ซวงเอ๋อร์ไม่ขัดข้องกับการจัดแจงของนายท่าน แต่ซวงเอ๋อร์ก็เชื่อว่านายท่านจะไม่ทิ้งซวงเอ๋อร์ไว้ที่นี่โดยไม่เหลียวแล”

หลินสวินยิ้มอย่างอดไม่ได้ หัวเราะพลางลูบศีรษะน้อยๆ ของอู๋ซวงเอ่ยว่า “คำพูดอะไรเจ้าก็พูดไปหมดแล้ว ข้ายังจะกล้าทิ้งเจ้าไว้ที่นี่หรือ”

อู๋ซวงดวงตาเปล่งประกาย รอยยิ้มอ่อนหวานสดใส พูดเสียงกังวานว่า “นายท่านรักซวงเอ๋อร์ที่สุดแล้ว แต่… ถ้าไม่มีพลังระเบียบของซวงเอ๋อร์ เกรงว่าทางเดินโบราณฟ้าดาราแห่งนี้จะตกอยู่ในความโกลาหล เช่นนี้จะทำอย่างไรดี”

ขณะพูดนางก็ขมวดคิ้วแน่น

หลินสวินยื่นมือพลิกคราหนึ่ง น้ำเต้าม่วงใบหนึ่งปรากฏออกมา “ให้อาจื่อมาปกป้องทางเดินโบราณฟ้าดาราก็พอ”

อาจื่อก็คือชื่อที่เขาตั้งให้น้ำเต้าม่วง

น้ำเต้าม่วงนี้เป็นระเบียบระดับสวรรค์ขั้นเก้าหายาก วิญญาณระเบียบของมันก็คือกระบี่เทพสีเขียวที่อยู่ในน้ำเต้านั้น

แม้ไม่ได้มีร่างมนุษย์อย่างอู๋ซวง แต่ก็เปี่ยมไปด้วยพลังวิญญาณ สามารถจำแนกคำสั่งของหลินสวินได้

สวบ!

หลินสวินโยนน้ำเต้าม่วงขึ้นฟ้า กระบี่เทพพร่าเลือนสีครามเขียวดุจเวิ้งฟ้าหมื่นกาลเล่มหนึ่งลอยหวือออกมา จากนั้นก็แปลงเป็นรุ้งเทพพุ่งออกมาจากส่วนลึกของเวิ้งฟ้า

“เอาล่ะ เก็บพลังของเจ้ากลับมาได้แล้ว”

หลินสวินเอ่ย

อู๋ซวงขานรับครั้งหนึ่งแล้วโบกมือ ละอองแสงไร้สิ้นสุดเริ่มรวมตัวกลางเวิ้งฟ้า จากนั้นก็พุ่งเข้ามาในร่างเพรียวบางของนางคล้ายน้ำตก

ผ่านไปสักพักอู๋ซวงถึงมองดูเวิ้งฟ้าแล้วเอ่ยถาม “นายท่าน ท่านไม่กังวลหรือว่าถ้าเกิดอาจื่อถูกคนอื่นเก็บไปจะทำอย่างไร”

หลินสวินยิ้มเอ่ย “พวกที่อยู่ต่ำกว่าระดับนิรันดร์ทำอะไรอาจื่อไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเป็นระดับนิรันดร์จริงๆ ในช่วงที่เคราะห์แห่งยุคสมัยกำลังจะมาเยือน จะมีแก่ใจมาทางเดินโบราณฟ้าดาราได้อย่างไร ไปเถอะ”

ขณะที่หลินสวินพูด เงาร่างโผนทะยานขึ้นกลางอากาศ

ด้านอู๋ซวงแปลงเป็นแสงขาวสายหนึ่ง หายลับไปในกฎเกณฑ์อมตะที่อยู่รอบกายหลินสวิน

สำหรับนางแล้ว กฎเกณฑ์อมตะที่หลอมพลังระเบียบนิพพานเก้าส่วนนั้นของหลินสวินก็คล้ายกับรังมารดา อยู่ในนั้นได้รับการหล่อเลี้ยงจากพลังนิพพาน

…… ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

เทือกเขายาวไกล พรมแดนตะวันตกเฉียงใต้ของจักรวรรดิจื่อเย่า

เมืองเฟยอวิ๋น

ในเมืองครึกครื้นจอแจ ผู้คนขวักไขว่เหมือนกระแสน้ำไร้สิ้นสุด

“ทุกท่าน พูดถึงเมืองเฟยอวิ๋นแห่งนี้ มีที่มาที่ไปใหญ่ยิ่ง ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นเส้นทางผงาดของจักรพรรดิเต้ายวน ครั้งเยาว์วัยเขาเคยอาศัยอยู่ที่นี่ช่วงหนึ่ง แต่ตอนนั้นที่นี่เป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆ อันแร้นแค้นแห่งหนึ่ง ชาวบ้านทำนาวิญญาณเลี้ยงปากท้อง…”

ในโรงน้ำชาที่ใหญ่ที่สุดในเมือง นักเล่าเรื่องผู้หนึ่งพูดจาฉะฉาน ดึงดูดให้แขกมากมายหยุดฟัง

จักรพรรดิเต้ายวน!

นี่เป็นชื่อที่กึกก้องทั่วฟ้าดาราที่สุดในตอนนี้ กลายเป็นผู้ที่ได้รับความเคารพจากสรรพชีวิตทั่วหล้านับไม่ถ้วนมานานแล้ว วีรกรรมของเขาก็จึงดึงดูดใจคนที่สุด

‘มหาสมุทรแปรเปลี่ยนเป็นทุ่งนาก็ไม่พ้นเป็นเช่นนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนั้นดำรงอยู่ได้แค่ในความทรงจำ…’

หลินสวินรำพึงในใจแล้วหันหลังจากไปท่ามกลางฝูงชน

เหล่าแขกที่อยู่บริเวณนั้นไม่มีใครสังเกตเห็นว่าตำนานที่พวกเขาเทิดทูนที่สุดเพิ่งกระทบไหล่พวกเขาไป

ต่อมาหลินสวินก็มายังเมืองตงหลิน เขากับซย่าจื้อเคยพำนักที่เมืองนี้ช่วงหนึ่ง และแยกกับนางที่เมืองนี้เช่นกัน

ซย่าจื้อไปตำหนักรัตติกาล

ส่วนเขาไปค่ายกระหายเลือด

เสียดายแต่ว่าพอหลินสวินมาถึงค่ายกระหายเลือด ที่นี่ก็เปลี่ยนแปลงไปนานแล้ว กลายเป็นอาณาเขตของขุมอำนาจตระกูลหนึ่ง