Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2996

ตอนที่ 2996 เวลาแจ้งมรรค

สิบปี ในลัทธิแรกกำเนิดเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย

เช่นมีผู้สืบทอดรุ่นเยาว์กลุ่มแล้วกลุ่มเล่าเด่นผงาด ทั้งมีบุคคลรุ่นอาวุโสมากมายทะลวงระดับ

แต่ผู้เจิดจรัสที่สุดยังคงเป็นหลินฝาน

ในฐานะที่เป็นบุตรของหลินสวินหัวหน้าหอแรกพิสุทธิ์ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาย่อมถูกสายตาคนนับไม่ถ้วนจับจ้อง นี่เป็นทั้งเกียรติยศที่ทำให้คนทั่วไปอิจฉา ทั้งเป็นความรับผิดชอบอย่างหนักหน่วงด้วย

หลินฝานไม่อยากมีชีวิตอยู่ภายใต้วงแสงของบิดาตัวเอง ดังนั้นเขาจึงเลือกออกไปฝึกประสบการณ์ ทั้งอยากพึ่งพาพลังของตัวเองไปบุกเบิกฟ้าดินของตน

…

สิบปี

นับตั้งแต่หลินสวินเคลื่อนกวาดน่านฟ้าที่แปดเมื่อปีนั้น หลังจากล้มล้างสิบยักษ์ใหญ่อมตะแล้ว บนโลกนี้ก็ไม่มีเรื่องใหญ่พอจะสะเทือนใต้หล้าเกิดขึ้นอีก

น่านฟ้าที่เก้าตัดเส้นทางเชื่อมต่อกับน่านฟ้าที่แปด ในช่วงเวลาที่เคราะห์แห่งยุคสมัยใกล้มาเยือนนี้ เผ่าเทพนิรันดร์เหล่านั้นย่อมยุ่งเกินกว่าจะสนใจเรื่องอื่น

ด้านลัทธิพ่อมดกับลัทธิฌานหลังจากผ่านความพ่ายแพ้ย่อยยับครั้งก่อนก็เหมือนว่าจะหายหน้าหายตาไป ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรอีก

สำหรับสรรพสิ่งทั่วหล้าทุกอย่างคล้ายกลับไปสู่ความสงบเหมือนก่อน

แต่สำหรับสี่หอบรรพจารย์และเผ่าเทพนิรันดร์ในน่านฟ้าที่เก้าพวกนั้น ความนิ่งสงบเช่นนี้ย่อมเป็นแค่เรื่องชั่วคราว

เมื่อเวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า เคราะห์แห่งยุคสมัยที่จะทำลายทั่วหล้านั้นต้องมาเยือนตามกำหนดแน่!

…

สิบปี

ในแต่ละน่านฟ้าทั่วโลกยอดนิรันดร์ปรากฏคนรุ่นใหม่ที่เจิดจรัสมากมาย ต่างคนต่างมีชื่อเสียงสะเทือนแดนดิน ถูกผู้คนบนโลกจับตามอง

แต่สุดท้ายผู้เจิดจรัสที่สุดก็มีแค่หยิบมือ

ในหมู่คนแค่หยิบมือนี้ก็มีชื่อของซูไป๋ด้วย

เขามาจากทางเดินโบราณฟ้าดารา บุกทะยานมาจากแดนใหญ่พันศึก เด่นผงาดขึ้นมาจากน่านฟ้าที่หนึ่งของโลกยอดนิรันดร์ เวลาสั้นๆ แค่สิบปีก็กรำศึกแทบทุกน่านฟ้า มีชัยเหนือศัตรูตัวฉกาจในระดับเดียวกันมากมาย ผลงานการต่อสู้โดดเด่นหล่อหลอมมาจากเลือดสีสดทั้งตัว สะเทือนคลื่นลมทั่วหล้า ไอรีนโนเวล

เผ่าจักรพรรดิอมตะนับไม่ถ้วนคิดชวนเขามาเป็นบริวารของตน ทั้งไม่รู้ว่ามีขุมอำนาจเท่าไรแค้นเขาเข้ากระดูก มองเขาเป็นหนามยอกอก

แต่ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มที่ผงาดกร้าวในช่วงสิบปีคนนี้ อาจารย์ของเขาก็คือหลินสวิน หัวหน้าหอแรกพิสุทธิ์แห่งลัทธิแรกกำเนิดในปัจจุบัน

โลกหล้านี้มีสิ่งมีชีวิตนับหมื่นแสน ปีศาจมากมาย อัจฉริยะนับไม่ถ้วนกระจายอยู่ ไม่มีทางปล่อยให้ซูไป๋โดดเด่นเป็นสง่าคนเดียวแน่

เขายังมีหนทางยาวไกลให้ก้าวเดิน

…

“สิบปีแล้ว ทำไมหลินสวินยังปิดด่านอีก มรรควิถีทั้งตัวเขาบรรลุขั้นสัมบูรณ์นานแล้วไม่ใช่รึ”

ลัทธิแรกกำเนิด หอแรกนภา ตู๋กูยงเอ่ยถามลอยๆ

ในที่นั้นยังมีเหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าแห่งลัทธิแรกกำเนิดอย่างพวกฟางเต้าผิง หยวนอู่เทียนด้วย

“อาจฝึกวิชาลับบางอย่างอยู่กระมัง”

เสวียนเฟยหลิงดื่มเหล้าจอกหนึ่ง “ใต้หล้าตอนนี้คงไม่มีทางปรากฏจุดเปลี่ยนแจ้งมรรคนิรันดร์อีก เขาปิดด่านครั้งนี้ย่อมไม่ได้ทำเพื่อทะลวงปราณแน่”

“เฮ้อ เวลาไม่คอยข้าจริงๆ”

ฟางเต้าผิงถอนใจเบาๆ

เคราะห์แห่งยุคสมัยครั้งหนึ่งถึงกับทำให้จุดเปลี่ยนแจ้งมรรคนิรันดร์หายไปโดยสิ้นเชิง สำหรับเฒ่าชราที่เคี่ยวกรำพลังปราณขั้นหลุดพ้นสัมบูรณ์มาหลายปีอย่างพวกเขา นี่เป็นข่าวร้ายที่หนักหน่วงหาใดเปรียบอย่างหนึ่งโดยไม่ต้องสงสัย

“นับรวมทั้งหมดก็เหลือเวลาก่อนเคราะห์แห่งยุคสมัยมาเยือนแค่เก้าร้อยปี ถึงตอนนั้นโลกยอดนิรันดร์ แดนใหญ่พันศึก โลกพันจักรวาลนี้ต้องจ่อมจมแน่ เกรงว่าสรรพชีวิตบนโลก… คงไม่รู้ว่าต่อให้อายุยืนแค่ไหนก็มีชีวิตอยู่ต่อได้แค่เก้าร้อยปี…”

ตู๋กูยงกล่าวเสียงต่ำลึก

“ช่วยไม่ได้ นี่ก็คืออานุภาพยิ่งใหญ่ เมื่อก่อนการดับสิ้นของยุคสมัยเคยเกิดขึ้นไม่รู้กี่ครั้ง ทำลายอารยธรรมยุคสมัยไปครั้งแล้วครั้งเล่า คนที่โชคดีรอดจากเคราะห์แห่งยุคสมัยมาได้ สุดท้ายก็มีแค่ส่วนน้อย”

เสวียนเฟยหลิงดื่มเหล้าอีกจอก “ไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แค่พวกเราลัทธิแรกกำเนิด คิดรอดจากเคราะห์แห่งยุคสมัยความเป็นไปได้ก็ไม่มาก”

“ไม่ใช่ว่ามีระเบียบระดับเทพแล้วทำให้ผู้ที่ไม่แจ้งมรรคนิรันดร์ต้านเคราะห์แห่งยุคสมัยได้หรอกหรือ”

ตู๋กูยงถาม

สำหรับผู้ฝึกปราณที่ต่ำกว่าระดับนิรันดร์ เมื่อเกิดการดับสิ้นของยุคสมัยจะถูกเคราะห์มรรคห้าเสื่อมโจมตี แต่หากมีระเบียบระดับเทพปกป้อง ก็มีมั่นใจได้มากขึ้นว่าจะต้านเคราะห์มรรคห้าเสื่อมได้

เสวียนเฟยหลิงกล่าวอธิบายอย่างอดทน “ระเบียบระดับเทพต้านพลังส่วนใหญ่ของเคราะห์มรรคห้าเสื่อมได้จริงดังว่า แต่จะรอดจากเคราะห์นี้ได้หรือไม่ ต้องดูวาสนาของผู้ฝึกปราณแต่ละคน”

“ลัทธิแรกกำเนิดของพวกเรามีระเบียบระดับเทพปกป้องยังต้องเผชิญหน้ากับความเสี่ยงมากเช่นนี้ สำหรับสิ่งมีชีวิตมากมายในใต้หล้า พวกเขา… จะต้านทานเคราะห์นี้ได้อย่างไร”

ฟางเต้าผิงอดถอนใจอีกครั้งไม่ได้

เมื่อโลกประสบเคราะห์ ใครเล่าจะหนีพ้น

พอคิดถึงว่าอารยธรรมยุคสมัยทั้งหมดและสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนที่อาศัยอยู่ทั่วหล้าจะประสบหายนะในเคราะห์แห่งยุคสมัย เหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าในที่นี้ล้วนหนักใจ

“ไม่แน่เสมอไป ทุกท่านยังจำแหล่งสถานศุภโชคได้ไหม”