Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3098

ตอนที่ 3098 รอคอยอย่างยากลำบากสิบสามยุคสมัย

ซู่หวั่นจวินเหลือบมองหลินสวินคราหนึ่ง เอ่ยว่า “หากข้าจะฆ่าคนไม่จำเป็นต้องพูดไร้สาระ เจ้าจะป้องกันอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์” เสียงทรงพลัง นุ่มนวลชัดเจน

แต่ในน้ำเสียงกลับดูเผด็จการอย่างที่สุด

หลินสวินยิ้มเอ่ย “เช่นนั้นเจ้ามาที่นี่ทำไม”

สายตาของซู่หวั่นจวินมองไปยังซย่าจื้อที่อยู่ด้านหลังหลินสวิน กล่าวว่า “มาเพราะนาง หากเจ้าสามารถถอยไปได้ ให้ข้าคุยกับนางสักหน่อย ก็ยิ่งไม่ต้องกังวลว่าข้าจะลงมือ”

หลินสวินพูดเรียบๆ “หากข้าไม่ถอยล่ะ”

ซู่หวั่นจวินขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตางามเผยความไม่พอใจ

ครืน!

เมื่อนางนั่งลง ปักษาเทพนั่นเหมือนสัมผัสได้ถึงสภาวะจิตของเจ้านาย ปีกทองอร่ามกางออกราวกับคมดาบคู่หนึ่ง เลิกประกายศักดิ์สิทธิ์แสงมรรคที่น่ากลัวขึ้นมา กลิ่นอายนั่นถึงกับไม่ด้อยกว่าขั้นไร้ขอบเขตเล็กคนหนึ่ง!

ชั่วพริบตาห้วงอากาศรอบๆ ก็ถูกไอสังหารอันเย็นเยียบน่ากลัวกลบท่วม

หากเป็นขั้นสรรสร้างคนอื่นๆ คงถูกอานุภาพของปักษาเทพสยบไปแล้ว แต่หลินสวินคร้านจะมองอีกฝ่ายแม้แต่แวบเดียว สีหน้าสงบนิ่ง

“พอแล้ว เลิกข่มขู่เสียที สหายน้อยคนนี้ไม่ใช่คนทั่วไป”

ซู่หวั่นจวินตบปักษาเทพสีทองนั่น อีกฝ่ายหุบปีกทันที สงบเสงี่ยมขึ้นมา

ซู่หวั่นจวินเคลื่อนสายตาไปมองหลินสวินอีกครั้ง “ข้าช่วยเจ้าช่วงชิงโอกาสไปแหล่งสถานอัศจรรย์ แม่นางข้างกายเจ้าก็ให้ข้ายืมสักระยะเป็นอย่างไร วางใจได้ ข้าไม่ทำร้ายนาง ถึงขั้นจะให้ศุภโชคที่คิดไม่ถึงกับนาง”

ในใจหลินสวินยิ่งสงสัย เอ่ยว่า “เพราะเหตุใด”

ในข่าวลือซู่หวั่นจวินนิสัยประหลาด สังหารคนมาไม่รู้เท่าไร เป็นปีศาจหญิงที่ทุกคนพูดถึงแล้วหน้าเปลี่ยนสี เดิมทีหลินสวินคิดว่าอีกฝ่ายจะลงมือทันทีที่ได้ยินคำพูดไม่เข้าหู

แต่ตอนนี้ดูท่าอีกฝ่ายกลับดูแตกต่างจากในข่าวลือ

ซู่หวั่นจวินคิดๆ แล้วไม่ได้ปกปิด “เพื่อหยั่งรู้กฎระเบียบโชคชะตา ข้ารออยู่ในทะเลโชคชะตาแห่งนี้มาสิบสามยุคสมัยแล้ว ก่อนเคราะห์แห่งยุคสมัยมาเยือน ขอเพียงบัวชะตามหามรรคปรากฏข้าจะต้องมาที่นี่ คนมากมายคงประหลาดใจว่าเหตุใดข้าจึงไม่ไปแหล่งสถานอัศจรรย์ เหตุผลง่ายมาก ข้าไม่เหมือนคนอื่นๆ ข้าเพียงอยากหยั่งรู้มหามรรคสูงสุดที่ต้องห้ามที่สุดในพลังต้นกำเนิดแหล่งสถานคุนหลุน…โชคชะตา”

พูดถึงตรงนี้บนใบหน้างามของนางปรากฏความผิดหวัง

แต่หลินสวินกลับลอบตกใจ

เพื่อหยั่งรู้กฎระเบียบโชคชะตา ถึงกับอยู่ที่นี่มาสิบสามยุคสมัย!?

ความยึดมั่นของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว!

หนึ่งยุคสมัยก็เป็นเวลาหลายล้านปีแล้ว แม้เป็นระดับนิรันดร์ ใครจะเสียเวลาหนึ่งยุคสมัยเพื่อหยั่งรู้มรรคสูงสุดสายหนึ่ง

แต่ซู่หวั่นจวินกลับเสียเวลาอยู่ที่นี่สิบสามยุคสมัย!

นี่น่าทึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย

ไร้ความยึดติด ไร้ความสำเร็จ

แต่ถ้ายึดติดเกินไปก็ง่ายจะถูกธาตุไฟเข้าแทรก

หลินสวินไม่กล้ามั่นใจว่าซู่หวั่นจวินยึดติดเรื่องนี้จนธาตุไฟเข้าแทรกหรือยัง…

“แต่สิบสามยุคสมัยแล้ว… ข้าก็หยั่งรู้แค่เพียงผิวเผินเท่านั้น”

ซู่หวั่นจวินถอนหายใจเบาๆ “ยังจำได้ว่าเมื่อก่อนมีมือกระบี่คนหนึ่งเคยเตือนข้า ว่าให้ข้าทิ้งความยึดมั่นการหยั่งรู้กฎระเบียบโชคชะตา ไม่เช่นนั้ ชาตินี้ทั้งชาติจะถูกขังอยู่ที่นี่…”

“ตอนแรกข้าคิดว่ามือกระบี่พูดถูก แต่ตอนนี้ดูท่าเกรงว่าเขาคงคิดไม่ถึงว่าข้าในตอนนี้จะเจอโอกาสเช่นนี้”

จู่ๆ นางก็ยิ้ม นั่นเป็นความดีใจจากใจจริง สดใสเป็นประกาย

“ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือยัง”

ซู่หวั่นจวินพูด

หลินสวินเงียบไปครู่หนึ่ง เอ่ยว่า “เรื่องนี้คงช่วยเจ้าไม่ได้ ไม่ใช่เพราะข้าไม่ยินยอม แต่ข้าคิดว่ากฎระเบียบโชคชะตาที่คนอื่นครอบครอง สามารถให้เจ้าครอบครองได้ด้วยหรือ หากเป็นเช่นนี้เหตุใดมรรคาที่ผู้ฝึกปราณบนโลกแสวงหาจึงไม่เหมือนกัน”

ซู่หวั่นจวินพูดเรียบๆ “เจ้าหนุ่ม เจ้าไม่เข้าใจ ข้าเพียงอยากรู้ว่านางหยั่งรู้กฎระเบียบโชคชะตาได้อย่างไรก็เพียงพอแล้ว”

“นางมีมาแต่กำเนิด”

หลินสวินพูดโดยไม่คิด

ซู่หวั่นจวินอึ้ง “ติดตัวมาแต่กำเนิดหรือ”

“ไม่ผิด” หลินสวินพยักหน้า

“เจ้า… ไม่ได้โกหกข้าใช่หรือไม่”

อารมณ์ของซู่หวั่นจวินเห็นได้ชัดว่าผิดปกติอยู่บ้าง

หลินสวินกล่าว “ข้าสามารถใช้จิตมรรคของตนสาบานได้”

“เป็นไปได้อย่างไร…”

ซู่หวั่นจวินสติหลุด ร่างแบบบางประหนึ่งสาวน้อยสั่นไหวเล็กน้อย

กฎระเบียบโชคชะตาที่นางแสวงหาอย่างยากลำบากสิบสามยุคสมัยยังไม่ถึงมือ สำหรับคนอื่นกลับเป็นพลังที่สามารถครอบครองได้ตั้งแต่แรกเกิด!

สิบสามยุคสมัยเชียวนะ!

เวลาที่เสียไปไม่ถึงกับสำคัญมากนัก แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานางกลับสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป!

ไม่รู้กี่วันคืนที่นางนึกถึงคำพูดที่มือกระบี่คนนั้นพูดไว้ก่อนไป

‘หวั่นจวิน ข้าจะรอเจ้าที่แหล่งสถานอัศจรรย์ เจ้าต้องมานะ’

จากกันครั้งก่อนถึงตอนนี้ก็สิบสามยุคสมัยแล้ว!!

มือกระบี่คนนั้น… เขายังจะรอตนอยู่หรือไม่

ทุกครั้งที่คิดถึงตรงนี้ความยืนหยัดในใจซู่หวั่นจวินก็สั่นคลอน ลังเล โศกเศร้า และเสียใจภายหลัง…

แต่สุดท้ายนางก็ยังยืนหยัดเอาไว้

เรื่องที่เขาบอกว่าเป็นไปไม่ได้ นางจะทำให้ได้!

นางอยากพิสูจน์ให้เขาเห็น

เพียงแต่…