Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3100

ตอนที่ 3100 มารเฒ่าฉู่สองสามีภรรยา

หลินสวินเดาได้รางๆ แล้ว

อาจารย์น่าจะมีชีวิตอยู่มาหลายยุคสมัย ทั้งยังชื่อเสียงเกรียงไกรสุดขีดในทะเลโชคชะตาแห่งนี้ ถึงทำให้ผู้ยิ่งใหญ่อย่างจอมมรรคซานเฟิงยังรู้เรื่องในอดีตของเขา

ก่อนหน้านี้นานมากแล้วเขาเคยได้ยินจ้งชิวบอกว่าอาจารย์เคยช่วยบรรพจารย์หยวนชูแห่งลัทธิแรกกำเนิด และบรรพจารย์ซวีอิ่นแห่งลัทธิวิญญาณช่วงชิงโอกาสมุ่งหน้าไปแหล่งสถานอัศจรรย์ในทะเลโชคชะตาแห่งนี้

และล่วงเกินบรรพจารย์เทียนอูลัทธิพ่อมดเทียนอูกับบรรพจารย์ซื่อแห่งลัทธิฌานเพราะเหตุนี้

นี่ก็คือสาเหตุว่าทำไมลัทธิแรกกำเนิดกับลัทธิวิญญาณล้วนปกป้องผู้สืบทอดคีรีดวงกมลถึงเพียงนั้น

เวลานี้สิงเจี้ยนสยาถามว่า “ซานเฟิง ในยุควิถียุทธ์ตอนนี้เหลือกี่คนหรือ”

“นอกจากข้าก็เหลือแต่ไป๋เจ๋อ เซียวเหอ และเหล่ามู่แล้ว”

จอมมรรคซานเฟิงในชุดม่วงทั้งชุดกล่าวทอดถอนใจ “ยิ่งคนน้อย ยามช่วงชิงโอกาสก็ยิ่งยากลำบากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนอย่างการต่อสู้คราวก่อน ข้ากับพวกเหล่าไป๋เจ๋อ เซียวเหอ เหล่ามู่ร่วมมือกัน สุดท้ายก็ยังกลับมาในสภาพยับเยิน เหล่าไป๋เจ๋อและเหล่ามู่ยิ่งบาดเจ็บสาหัสเพราะเหตุนี้ ครั้งนี้ไม่ได้เข้ามาด้วยซ้ำ”

“ใครเป็นคนทำร้ายพวกเขาสองคน”

สิงเจี้ยนสยาขมวดคิ้ว

จอมมรรคซานเฟิงหัวเราะลั่น “ในการต่อสู้มหามรรคไม่ว่าใครก็เป็นศัตรูทั้งนั้น ถ้าอยากแก้แค้นจริง เช่นนั้นศัตรูคงเยอะเกินไปแล้ว”

“ข้ารู้แค่อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายพวกเขาสองคน”

สิงเจี้ยนสยาแน่วแน่ยิ่งอย่างเห็นได้ชัด

จอมมรรคซานเฟิงนิ่งเงียบครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ข้ารู้ เจ้าอยากแก้แค้นแทนเฒ่าชราสองคนนั้น แต่เรื่องนี้ช่างมันไปเถอะ”

“ต่อให้เจ้าไม่พูดข้าก็จะสืบหาออกมา”

สิงเจี้ยนสยาแค่นเสียงเย็นคราหนึ่งแล้วกล่าว “ครั้งนี้มีเพียงเจ้ากับเซียวเหอมาเท่านั้นหรือ”

จอมมรรคซานเฟิงพยักหน้า “ไม่ผิด”

“เซียวเหอเล่า”

“เอ่อ…”

จอมมรรคซานเฟิงอึ้งไป หยกประดับชิ้นหนึ่งลอยปรากฏบนฝ่ามือ ก่อนสงบจิตสัมผัส

ครู่หนึ่งให้หลังเขานัยน์ตาหดรัด สีหน้าเปลี่ยนไป “กลิ่นอายของเซียวเหอเดี๋ยวแข็งแกร่งเดี๋ยวอ่อนแอ นี่กำลังเผชิญการต่อสู้อยู่ชัดๆ!”

หัวใจสิงเจี้ยนสยาบีบรัด กล่าวว่า “แล้วยังมัวอึ้งอยู่ทำไม ไป!”

“ได้!”

จอมมรรคซานเฟิงนำทางอยู่เบื้องหน้าทันที

สิงเจี้ยนสยา ฟู่หนานหลี และหลินสวินตามอยู่ข้างหลังเขา

ระหว่างทางสิงเจี้ยนสยาสื่อจิตบอกเล่าเรื่องราวส่วนหนึ่งให้หลินสวินรู้

ที่แท้สิงเจี้ยนสยา จอมมรรคซานเฟิง และพวกเซียวเหอก็รู้จักกันตั้งแต่ก่อนหน้านี้นานแล้ว พวกเขาล้วนเคยก้าวผ่านยุคสมัยมากมาย เคยประสบเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพหลายครั้ง

แต่ต่อมาหลังจากยุคสมัยก่อนดับสิ้น สิงเจี้ยนสยาเลือกเข้าสู่ยุควิญญาณยุทธ์พร้อมกับหยวนชูอาจารย์ของเขา

เป็นผลให้ยามเคราะห์แห่งยุคสมัยครั้งนี้มาเยือน สิงเจี้ยนสยาจึงเข้าสู่โลกวิญญาณยุทธ์ในทะเลโชคชะตานี้

อันที่จริงสถานการณ์เช่นนี้พบได้บ่อย ไม่แปลกใหม่ในโลกยุคสมัยแต่ละแห่งในทะเลโชคชะตา

ทุกครั้งที่แต่ละยุคสมัยดับสิ้น บางคนเลือกอยู่รอคอยต่อที่ทะเลโชคชะตา บางคนก็เลือกเข้าไปแสวงมรรคฝึกปราณในยุคสมัยที่ถือกำเนิดใหม่

นี่ก็หมายความว่าผู้แข็งแกร่งที่เข้าไปฝึกปราณในยุคสมัยใหม่ ยามเข้าสู่ทะเลโชคชะตาก่อนเคราะห์แห่งยุคสมัยครั้งใหม่มาเยือนก็จะปรากฏตัวในโลกที่สอดคล้องกับยุคสมัยใหม่นั้น

อย่างสิงเจี้ยนสยาก็เข้าสู่โลกวิญญาณยุทธ์

ส่วนบรรดาผู้แข็งแกร่งที่อยู่ทะเลโชคชะตาตลอดก็จะอยู่ในโลกยุคสมัยเดิมของพวกเขาตลอดเวลา

อย่างจอมมรรคซานเฟิง ปีนั้นก็เลือกอยู่ต่อในโลกวิถียุทธ์ในทะเลโชคชะตา

ฉะนั้นแม้ว่าเขาและสิงเจี้ยนสยาจะเป็นสหายเก่า แต่ในทะเลโชคชะตาแห่งนี้ โลกยุคสมัยที่แต่ละฝ่ายอยู่กลับเป็ฯคนละที่กัน

หลินสวินย่อมรู้จุดนี้ดี

คราแรกยามถามการตัดสินใจของพวกจ้งชิว รั่วซู่ เขาก็เคยพิจารณาปัญหาข้อนี้แล้ว

เพราะหากบรรดาศิษย์พี่เหล่านั้นเลือกอยู่ต่อในทะเลโชคชะตาตลอด ก็ไม่สามารถข้ามเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพได้ พลังปราณของพวกเขาอย่างมากสุดก็เคี่ยวกรำได้ถึงขั้นสรรสร้างสัมบูรณ์เท่านั้น

หากบรรดาศิษย์พี่เหล่านั้นเลือกมุ่งหน้าไปฝึกปราณในยุคสมัยใหม่ คราวต่อไปยามพวกเขาต้องต่อสู้เพื่อไปยังแหล่งสถานอัศจรรย์ แน่นอนว่าก็ยังต้องรอคอยเป็นเวลาแสนยาวนานสุดขีด

เพราะมีเพียงช่วงก่อนเคราะห์แห่งยุคสมัยมาเยือนเท่านั้นพวกเขาจึงจะสามารถไปข้ามเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพได้ และถึงจะสามารถแจ้งมรรคขั้นไร้ขอบเขต รวมถึงมีโอกาสเข้าสู่ทะเลโชคชะตาอีกครั้ง

ทว่าหากเข้าสู่ทะเลโชคชะตาในตอนนั้น พวกเขาก็ไม่อาจมายังโลกวิญญาณยุทธ์แห่งนี้ได้อีก แต่จะปรากฏตัวในโลกที่สอดรับกับยุคสมัยใหม่นั้นแทน

ที่ต้องเอ่ยถึงคือ…

ทุกครั้งก่อนที่เคราะห์แห่งยุคสมัยมาเยือน ระดับนิรันดร์ส่วนใหญ่ล้วนถูกเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพกวาดล้าง

แต่เช่นเดียวกัน ก็มีพวกกร้าวแกร่งเย้ยฟ้ารอดชีวิตจากการโจมตีของเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพก่อนที่เคราะห์แห่งยุคสมัยมาเยือนได้หลายต่อหลายครั้ง

แน่นอนว่าระดับนิรันดร์ส่วนใหญ่จะเลือกเข้าสู่แหล่งสถานคุนหลุนเพื่อซ่อนตัวจากหายนะระดับนี้

กล่าวง่ายๆ คือบางคนตายเพราะข้ามเคราะห์ บางคนข้ามเคราะห์สำเร็จ และบางคนก็เลือกไปหลบซ่อนในทะเลโชคชะตา

ขั้นไร้ขอบเขต ถูกเรียกว่ายอดอิสระ ยอดเสรี สามารถท่องไปในหลากหลายยุคสมัย

นี่ไม่เกินจริงสักนิด

เพราะการรอดชีวิตจากเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพมาได้ก็ไม่ง่ายอย่างที่สุดแล้ว

และขั้นไร้ขอบเขตใหญ่เหล่านั้นล้วนเคยข้ามเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพมาแล้วสามครั้งขึ้นไป

ส่วนชายชุดดำที่ถูกชายหญิงคู่นี้โจมตีขนาบ เรือนกายสูงใหญ่กำยำ สองมือกุมกระบี่ยักษ์สีดำเล่มหนึ่ง ปราณกระบี่ตัดสลับพลุ่งพล่าน กร้าวแกร่งสุดขีดเช่นกัน

เพียงแต่สถานการณ์ของเขากลับไม่สู้ดีอย่างเห็นได้ชัด ถูกกดข่มจนแทบเงยหัวไม่ขึ้น

พริบตาสีหน้าจอมมรรคซานเฟิงก็เปลี่ยนเป็นไม่น่ามองขึ้นมา “เป็นชายโฉดหญิงชั่วอย่างมารเฒ่าฉู่และอวิ๋นเซียงจื่อคู่นี้อีกแล้ว!”

“เป็นพวกเขาอีกแล้วหรือ หรือว่าก่อนหน้านี้พวกเขาก็เคยลงมือกับเซียวเหอเช่นนี้”

สิงเจี้ยนสยาสีหน้าขรึมลง

ชายชุดดำที่ถูกชายหญิงคู่นั้นกรอบคนนั้นก็คือเซียวเหอนั่นเอง

และชายหญิงคู่นั้นก็คือมารเฒ่าฉู่และอวิ๋นเซียงจื่อจากยุคมรรคมาร ล้วนเป็นขั้นไร้ขอบเขตใหญ่ทั้งคู่

“เดี๋ยวค่อยอธิบายกับเจ้าทีหลัง”

จอมมรรคซานเฟิงยกมือเรียกดาบศึกเล่มหนึ่งออกมา พุ่งตะลุยไปทางสนามรบ “เซียวเหอ ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว!”

“พวกเราก็ตามไปด้วย”

สิงเจี้ยนสยากระตุ้นเจดีย์สมบัติอสนีโดยไม่ลังเลใดๆ พุ่งเข้าไปเช่นกัน

ฟู่หนานหลีและหลินสวินตามหลังเขาติดๆ

“จุ๊ๆ เซียวเหอ ผู้ช่วยของเจ้ามาแล้ว ช่างเถอะ ปล่อยให้เจ้ารอดชีวิตไปก่อนระยะหนึ่ง คราวหน้าค่อยมารับชีวิตเจ้า”

ไกลออกไปชายสวมเกี้ยวดอกบัวใส่ชุดนักพรตเพลิงเห็นเช่นนี้ก็สบสายตากับหญิงชุดหงส์คนนั้นปราดหนึ่ง ไม่รอพวกสิงเจี้ยนสยาบุกมาก็ถอนตัวถอยหนีทันที

สวบ! สวบ!

เงาร่างพวกเขาวาบกะพริบ เคลื่อนย้ายผ่านห้วงอากาศอย่างเด็ดขาด ไม่อ้อยอิ่งล่าช้าสักนิด เห็นชัดว่าตระหนักได้ว่ายามนี้ไม่มีโอกาสฆ่าเซียวเหอแล้ว

“มารเฒ่าฉู่ แน่จริงอย่าหนีสิ!!”

จอมมรรคซานเฟิงตะโกนเสียงดัง ไอสังหารล้นทะลัก

“ซานเฟิงอย่าไล่ตาม”

เซียวเหอรีบขวางเขาไว้เป็นพัลวัน “หากชายหญิงชาติสุนัขคู่นี้อยากหนี ก็ยากจะมีคนไล่ตามพวกเขาได้”

“ฮ่าๆๆ เซียวเหอ ซานเฟิง อย่าคิดว่าครั้งนี้พวกสิงเจี้ยนสยาเข้าโลกบัวชะตาก็จะสามารถช่วยพวกเจ้าได้ พวกเราคอยดูกันต่อไป”

เสียงหัวเราะกำเริบเสิบสานของมารเฒ่าฉู่ลอยมาจากไกลๆ

“ไม่เจอหลายปี เจ้าเฒ่าสวะอย่างฉู่ปู้จิ้วนับวันยิ่งโอหังขึ้นเรื่อยๆ…”

สิงเจี้ยนสยายังอดขมวดคิ้วไม่ได้ หว่างคิ้วเผยแววโกรธกรุ่นเสี้ยวหนึ่ง

——