Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3197

ตอนที่ 3197 ปราการใจของเถียนรั่วจิ้ง

สำนักสวรรค์ยุทธ์ซึ่งไร้ที่ระบายเพลิงโทสะล้วนไม่พอใจผู้อาวุโสชั้นสูงชิงเฟิงยิ่งกว่าเดิมแล้ว

ผู้คนไม่น้อยยิ่งคิดว่าเขาก็คือตัวการทำร้ายผู้อาวุโสชั้นสูงชิงเหิงจนบาดเจ็บ

ในเงามืดยิ่งไม่รู้ว่ามีเสียงวิพากษ์วิจารณ์เท่าไรดังขึ้น ส่วนใหญ่มุ่งเป้าไปทางผู้อาวุโสชั้นสูงชิงเฟิง

สำหรับเรื่องนี้หลินสวินไม่สนใจและไม่ใส่ใจ

ตอนนี้เขาต้องเก็บงำตนเอง สั่งสมมรรควิถี

สิ่งที่ทำให้สำนักสวรรค์ยุทธ์คิดไม่ถึงคือวันที่สามหลังจากชิงเหิงบาดเจ็บกลับมา เถียนรั่วจิ้งผู้อาวุโสชั้นสูงแห่งสำนักวิญญาณสวรรค์มาเยี่ยมเยือนเพียงลำพัง

ตอนนั้นในงานชุมนุมร้อยสำนัก เถียนรั่วจิ้งเป็นคนโจมตีชิงเหิงจนบาดเจ็บสาหัส ทำให้ทั้งสำนักสวรรค์ยุทธ์เดือดดาล

แต่ตอนนี้นางกลับมาสำนักสวรรค์ยุทธ์ นี่ต้องการจะทำอะไร

วางอำนาจบาตรใหญ่?

หรือต้องการแก้แค้นอีก?

ไม่ว่าอย่างไรฐานะของเถียนรั่วจิ้งตอนนี้ก็เทียบกับแต่ก่อนไม่ได้โดยสิ้นเชิง ต่อให้ในใจต่อต้านและอยากขับไล่แค่ไหน เจ้าสำนักฝูอวิ๋นจื่อก็ยังออกหน้าด้วยตัวเอง

แต่เมื่อรู้จุดประสงค์การมาของเถียนรั่วจิ้ง ฝูอวิ๋นจื่อกลับรู้สึกผิดคาดโดยพลัน

นางถึงกับมาหาผู้อาวุโสชั้นสูงชิงเฟิง!

หอเก็บตำรา

เมื่อรู้ว่ายามนี้เถียนรั่วจิ้งกำลังรอตนอยู่ในโถงรับแขกของสำนัก หลินสวินเลิกคิ้วอย่างอดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้มาทำอะไร

หลินสวินคิดดูครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้น เดินตรงไปข้างหน้า

เขาอยากดูนักว่าหญิงซึ่งเกือบทำลายชิงเฟิงคนนี้ มาคราวนี้ด้วยมีเจตนาอะไรกันแน่

…

โถงรับแขก

เถียนรั่วจิ้งนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว สวมชุดกระโปรงขาวหิมะ ผมดำราวน้ำตก เครื่องหน้าทั้งห้างามประณีต ผิวพรรณพิสุทธิ์ผุดผ่อง ภายใต้คิ้วคือนัยน์ตาส่องประกายดังดวงดาว

เวลานี้นางนั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนเซียนเยือนโลกโลกีย์ มีกลิ่นอายโดดเด่นอย่างมาก

เมื่อหลินสวินมาถึงโถงใหญ่ พริบตาแรกที่เห็นผู้หญิงคนนี้ ในใจรู้สึกขมขื่นตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ทำให้สายตาเขาเปลี่ยนแปลกออกไป

นี่คือความรู้สึกโดยสัญชาตญาณของชิงเฟิง!

แต่เพียงพริบตาก็ถูกหลินสวินสะกดกลั้น ก้าวเท้าเข้าไปในโถงใหญ่

สายตาเถียนรั่วจิ้งมองมาทางเขาทันที เต็มไปด้วยความเฉยชา สีหน้ายิ่งไม่มีคลื่นความรู้สึกใดๆ

ก็เหมือนผู้สูงส่งคนหนึ่งกำลังมองมดปลวกบนพื้นตัวหนึ่งอย่างเฉยชา

“เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องใด”

หลินสวินนั่งบนเก้าอี้ มองเถียนรั่วจิ้งตรงหน้า มองความเย่อหยิ่งรางเลือนกลางหว่างคิ้วของอีกฝ่าย ในใจพลันขบขันอย่างอดไม่ได้

นานมาแล้วยามอยู่โลกยอดนิรันดร์ อย่าว่าแต่เหล่ามกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิ แม้แต่ระดับอมตะเห็นตนก็ต้องก้มหัว

เมื่อผ่านการต่อสู้บนทะเลโชคชะตา กระทั่งเข้าสู่แหล่งสถานอัศจรรย์ จอมมรรคไร้ขอบเขตบนมรรคานิรันดร์พวกนั้นล้วนได้แต่ก้มกราบต่อหน้าตน

ตอนนี้มกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิตัวจ้อยคนหนึ่งกลับวางท่าต่อหน้าตน ช่างน่าขันอะไรเยี่ยงนี้

เถียนรั่วจิ้งอึ้งงันเล็กน้อย คล้ายแปลกใจอยู่บ้างที่ชิงเฟิงพูดกับตนเช่นนี้ “เพราะข้าทำลายรากฐานมหามรรคของศิษย์พี่เจ้า ถึงทำให้เจ้าเริ่มมองข้าเป็นศัตรูแล้วหรือ”

หลินสวินกล่าว “เจ้ามาครั้งนี้คงไม่ได้คิดมาเป็นคู่บำเพ็ญของข้ากระมัง”

ส่วนลึกของนัยน์ตาเถียนรั่วจิ้งเผยแววเย็นชากล่าวว่า “คู่บำเพ็ญ? เหอะ บนโลกนี้คงมีแค่เจ้าชิงเฟิงที่โง่เขลาและน่าขันเช่นนี้ ปีนั้นตั้งแต่รากฐานมหามรรคของเจ้าถูกโจมตีอย่างหนัก เจ้ากับข้าก็ไม่ใช่คนจากโลกเดียวกันนานแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ยอมรับความจริง หลายปีนี้คอยเซ้าซี้ข้าจนลำบากมาตลอด ก่อเรื่องน่าขันนับไม่ถ้วน ข้าสงสัยนักว่าเจ้า… ไม่คิดว่าน่าอายบ้างหรือ”

หัวคิ้วหลินสวินขมวดขึ้น

แต่ไม่รอให้เขาเอ่ยปาก นัยน์ตาเถียนรั่วจิ้งฉายแววเย้ยหยันกล่าวว่า “จันทร์กระจ่างบนฟ้าไม่มีทางเกลือกกลั้วธุลีบนพื้นดิน นี่คือเรื่องที่ผู้คนต่างรับรู้ มีเพียงเจ้าที่ไม่ยอมรับความจริงเช่นนี้ ดูทุกการกระทำของเจ้าช่วงหลายปีมานี้ ทั้งดูชื่อเสียงในโลกผู้บำเพ็ญตอนนี้ของเจ้าสิ ช่างน่าเศร้าอะไรเยี่ยงนี้!”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ยิ่งชิงเฟิงตรงหน้านิ่งสงบ ในใจเถียนรั่วจิ้งกลับเกิดเพลิงโทสะอย่างบอกไม่ถูก

แต่สิ่งที่ทำให้นางผิดคาดคือต่อให้ถูกเย้ยหยันและถากถางเช่นนี้ ชิงเฟิงกลับไม่มีสัญญาณว่าจะถูกยั่วโทสะแม้เพียงเสี้ยว ยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม

“จริงดังคาด เจ้าเหมือนที่คนพวกนั้นพูดกัน ไม่สนว่าชื่อเสียงของตนย่ำแย่แค่ไหน ในใจไม่มีความละอายแม้แต่น้อย ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าสวะอย่างเจ้าอยู่บนโลกแล้วยังมีความหมายอะไร!”

เถียนรั่วจิ้งกล่าวเย็นชา

“พูดจบหรือยัง” หลินสวินถาม

ท่าทางไม่โศกเศร้ายินดีนั้นทำให้เถียนรั่วจิ้งแน่นหน้าอก ขณะเดียวกันยังรู้สึกแปลกอยู่บ้างรางๆ ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ เจ้าหมอนี่ไม่ลุ่มหลงตนแล้วหรือ ทำไมตอนนี้กลับนิ่งเฉยเช่นนี้

“ถือโอกาสนี้ข้าก็มีเรื่องมากมายอยากถามเจ้า”

หลินสวินกล่าว

เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของเถียนรั่วจิ้งเย็นชาขึ้นมา คล้ายเดาออกว่าเขาจะถามอะไร กล่าวว่า “หากเจ้าคิดพูดเรื่องปีนั้นที่ข้าเคยรับปากว่าจะแต่งกับเจ้า ขอเตือนเจ้าว่าอย่าถามเลย ถามไปก็รนหาที่เอง”

หลินสวินกล่าว “ข้าแค่อยากรู้ว่าในเมื่อเจ้าไม่ยินดี ทำไมไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับข้า กลับทำให้ข้าคาดหวังมาตลอด ทำให้ข้ารอเจ้าอย่างยากลำบากมาถึงตอนนี้”

เถียนรั่วจิ้งคล้ายรู้สึกขบขันนัก “ชิงเฟิง ถ้าเป็นคนทั่วไปใครจะโง่เขลาเหมือนเจ้า ไม่เข้าใจว่าสาเหตุที่ข้าไม่เจอเจ้าคือการปฏิเสธเจ้าหรือ”

หลินสวินส่ายหัว “ไม่ใช่ เจ้ากำลังกังวล”