Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3200

ตอนที่ 3200 ศัตรูมาเยือน

เขาจันทร์ฉาย

อาณาเขตของสำนักวิญญาณสวรรค์

เพียงครึ่งเค่อเงาร่างหลินสวินก็ทะยานมาถึง

หลินสวินไม่ได้ไปสร้างความลำบากให้เจ้าตัวเล็กที่เฝ้าประตูเขาพวกนั้น แต่มุ่งตรงผ่านกระบวนผนึกใหญ่แน่นหนาไปโดยไร้สุ้มเสียง กระทั่งเข้าไปในสำนักวิญญาณสวรรค์

ไม่นานเขาก็มาถึงหน้าถ้ำสถิตแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในส่วนลึกของเขาจันทร์ฉาย

‘เป็นสถานที่ฝึกปราณที่ไม่เลวทีเดียว’

หลินสวินสองมือไพล่หลัง สำรวจถ้ำสถิตแห่งนี้ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยยื่นมือตวัดไปกลางอากาศเบาๆ

วู้ม!

พลังผนึกที่ปกคลุมรอบถ้ำสถิตเกิดคลื่นสะเทือนรุนแรงทันที

แต่กลับไม่มีการตอบสนองใดอยู่เนิ่นนาน

หลินสวินพลันเลิกคิ้ว ก้าวเท้าไปข้างหน้า พลังผนึกซึ่งปกคลุมรอบถ้ำสถิตระเบิดออกมาเหมือนเครื่องแก้วที่แตกง่ายทันที ส่วนเงาร่างเขาก็เข้าไปในถ้ำสถิตแล้ว

‘ผู้หญิงคนนี้ระวังตัวนัก ถึงกับหนีไปก่อนก้าวหนึ่ง…’

สายตาหลินสวินกวาดมองรอบถ้ำสถิต นำชาถ้วยหนึ่งมาไว้ในมือ น้ำชาอุ่น เห็นชัดว่าคนดื่มชาจากไปเกือบครึ่งเค่อแล้ว

‘ครึ่งเค่อก่อนข้าสังหารพวกเหวินถูหยางหน้าประตูเขาสำนักสวรรค์ยุทธ์ ผู้หญิงคนนี้คงสังเกตเห็นการตายของพวกเหวินถูหยางตอนนั้นจึงหลบหนีไปทันที’

เมื่อตระหนักถึงจุดนี้หลินสวินขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาคิดไม่ถึงว่าเถียนรั่วจิ้งจะระวังตัวเช่นนี้จริงๆ

‘หนีไปก็ไม่เป็นไร ข้าอยากดูนักว่าเจ้ายังจะซัดเลิกคลื่นลมได้อีกแค่ไหน’

หลินสวินหันหลังจากไป

แต่เมื่อเงาร่างเขาใกล้ออกจากสำนักวิญญาณสวรรค์ จิตรับรู้พลันจับเงาร่างคุ้นเคยหนึ่งได้…

เว่ยเสียน!

หรือก็คือผู้สืบทอดสำนักวิญญาณสวรรค์ที่เคยเล่นงานชิงเฟิง ทำให้ชิงเฟิงหมดสติไปคนนั้น

เวลานี้เว่ยเสียนที่สวมอาภรณ์ขาวยิ่งกว่าหิมะ ใบหน้างามสง่ากำลังคุยเล่นกับหญิงงามคนหนึ่ง

ทันใดนั้นเว่ยเสียนอึ้งงัน เบิกตากว้าง มองมาพลางกล่าวตกตะลึง “ชิงเฟิง!? ทำไมเฒ่าสวะอย่างเจ้าถึงอยู่ในสำนักวิญญาณสวรรค์ของข้า”

หลินสวินยิ้มเล็กน้อย เหลือบมองหญิงงามข้างกายเว่ยเสียน “หากพลังปราณเว่ยเสียนถูกกำจัด เจ้ายังรับปากว่าจะครองคู่กับเขาไหม”

หญิงงามตกตะลึง เห็นชัดว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

“เจ้ารนหาที่ตาย!”

เว่ยเสียนสีหน้าขรึมลง พุ่งตัวไปข้างหน้า ซัดฝ่ามือไปทางหลินสวิน

แต่ไปได้ครึ่งทางร่างเขาพลันแข็งทื่อ จากนั้นพลังขับเคลื่อนบนตัวไหลออกเหมือนลูกหนังถูกเจาะรู

เพียงพริบตาเท่านั้นมรรควิถีทั้งตัวเว่ยเสียนหายไปจนเกลี้ยง ทั้งตัวเหมือนแก่ชราลงหลายปี เหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อเห็นภาพนี้หญิงงามตกใจจนร้องเสียงแหลม “กรี๊ด…!”

เมื่อมองไปอีกครั้งก็ไม่มีเงาร่างของหลินสวินแล้ว

“ไม่… ไม่… พลังปราณของข้า? พลังปราณของข้าล่ะ?!” เว่ยเสียนทรุดลงไปกองกับพื้น สั่นไปทั้งตัว สีหน้าตื่นตระหนกมึนงง ทั้งตัวราวกับมารคลั่งพังทลาย

ผู้ฝึกปราณที่สูงส่งอยู่เหนือผู้อื่นถูกเล่นงานจนกลับเป็นปุถุชนคนธรรมดาในชั่วขณะเดียว เรื่องนี้จะให้เว่ยเสียนยอมรับได้อย่างไร

“ศิษย์พี่ ข้าจะไปหาอาจารย์!”

หญิงงามเอ่ยเสียงสั่น กำลังหันหลังจากไป เว่ยเสียนตะโกนลั่น “ศิษย์น้อง เจ้า… เจ้าอย่าจากข้าไป! ขอร้องเจ้าล่ะ ขอร้องเจ้าล่ะ…”

“ศิษย์พี่ ข้าไม่ทำหรอก ท่านรอก่อน ข้าจะไปตามอาจารย์มา” หญิงงามฝืนยิ้มแล้วหันหลังจากไป

ไม่นานคนกลุ่มหนึ่งพุ่งตัวมาอย่างรีบเร่ง เป็นอาจารย์ของเว่ยเสียนกับคนใหญ่คนโตบางส่วน

เว่ยเสียนหาไปหามาแล้วไม่เจอเงาร่างของหญิงงามนั่น ความหวังเสี้ยวสุดท้ายในใจดับสลาย

เขานึกถึงชิงเฟิงขึ้นมา นึกถึงคำดูถูกและถากถางซึ่งสวะอย่างชิงเฟิงได้รับในช่วงหลายปีมานี้…

‘ชิงเฟิงยังมีชิงเหิงศิษย์พี่เขาปกป้อง ยังมีมรรควิถีระดับกระบวนแปรจุติ ข้าล่ะ… ไม่มีพลังปราณ… ข้าไม่มีอะไรเลย…’

เวลานี้เว่ยเสียนพังทลายและคลุ้มคลั่งอย่างสมบูรณ์แล้ว

…

สำนักสวรรค์ยุทธ์

โถงใหญ่ของสำนัก

เมื่อหลินสวินมาถึง พวกชิงเหิงกับฝูอวิ๋นจื่อรออยู่ตรงนั้นนานแล้ว

“สหายยุทธ์การเดินทางครั้งนี้ราบรื่นหรือไม่” ชิงเหิงลุกขึ้นเอ่ยถาม

“เถียนรั่วจิ้งหนีไปล่วงหน้า หากไม่เกินคาดหมาย ถ้านางไม่ไปสำนักเซียนจงอางแดงก็ไปหอเซียน” หลินสวินกล่าวง่ายๆ

เขากวาดมองทุกคนแล้วพบว่า ไม่ว่าชิงเหิงหรือพวกฝูอวิ๋นจื่อ ยามเผชิญหน้าตนล้วนนิ่งสงบนัก เห็นชัดว่ายอมรับความจริงที่ชิงเฟิงเป็นผู้แปรมรรคแล้ว

“เช่นนั้นก็ไม่เข้าทีแล้ว”

ชิงเหิงขมวดคิ้ว “ด้วยสติปัญญาของเถียนรั่วจิ้งต้องเดาเค้าเงื่อนบางอย่างออกแน่ ด้วยฐานะของนาง ไม่ว่าจะเป็นสำนักเซียนจงอางแดงหรือหอเซียน เกรงว่าคงส่งกำลังพลมาสืบเรื่องนี้ ถ้าพวกเขาพบว่าฐานะของสหายยุทธ์มีปัญหา…”

ไม่ต้องพูดจนจบความนัยล้วนเผยชัดเจนแล้ว

พวกฝูอวิ๋นจื่อหน้าเปลี่ยนสีไม่หยุด ไม่ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร พวกเขาสำนักสวรรค์ยุทธ์คงไม่อาจวางตัวอยู่เหนือปัญหา!

กลับเห็นหลินสวินกล่าว “หากทุกท่านเชื่อใจข้าคนแซ่หลิน ข้าย่อมพาคนทั้งสำนักสวรรค์ยุทธ์จากที่แห่งนี้ไปพร้อมข้า”

พวกฝูอวิ๋นจื่อมองหน้ากันไปมา