Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3206

ตอนที่ 3206 ตัดมารในใจ

ตั้งแต่หลินสวินเข้าสู่หอเซียน กระทั่งสังหารจู๋เฉิงกับทูตชะตาสวรรค์เจ็ดคน ล้วนไม่ถึงครึ่งเค่อ!

ความเร็วของหลินสวินว่องไวนัก แทบจะบุกเข้ามาราวทำลายล้าง ไม่เจอศัตรูที่พอจะสู้กันได้สักคน

เวลานี้สายตาเขากวาดมองโดยรอบพลางกล่าวทันที “เจ้าสำนักหอเซียนสุ่ยฉางหลิวอยู่ไหม”

เสียงดังกระหึ่มกลางฟ้าดินแถบนี้

“ผู้อาวุโสโปรดให้อภัย หอเซียนของข้าไม่มีความคิดเป็นศัตรูกับผู้อาวุโส!”

เสียงเคารพยำเกรงหนึ่งดังขึ้น ที่มาเร็วกว่าเสียงคือชายชราผมขาวคนหนึ่ง เขายืนอยู่กลางอากาศ โค้งตัวคำนับ สีหน้าเปี่ยมความกระวนกระวาย

คนผู้นี้ก็คือสุ่ยฉางหลิวเจ้าสำนักหอเซียน ระดับอมตะขั้นดับเทพคนหนึ่ง

“พวกเจ้าหอเซียนครอบครองศิลาเทพแปรมรรค ย่อมถูกผู้แปรมรรคหมายตาโดยง่ายเป็นธรรมดา ข้าไม่เอาความกับเรื่องพวกนี้”

หลินสวินมองคนผู้นี้แล้วกล่าว “แต่ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากให้เจ้าทำ”

สุ่ยฉางหลิวรีบกล่าว “ผู้อาวุโสโปรดชี้แนะ”

หลินสวินบอกเรื่องการจัดแจงที่อยู่ให้ทุกคนทั้งสำนักสวรรค์ยุทธ์ออกมาทันที

สุ่ยฉางหลิวถอนหายใจยาว เขายังคิดว่าเป็นคำขอเกินกว่าเหตุอะไร ใครจะคิดว่าแค่จัดแจงหาที่อยู่ให้ผู้ฝึกปราณบางส่วนเท่านั้น

“ผู้อาวุโสมอบให้ข้าจัดการก็พอ”

สุ่ยฉางหลิวตกปากรับคำโดยไม่ต้องคิด

“หลังจากข้าออกจากโลกนี้ไป ชิงเฟิงจะอยู่ที่หอเซียน มีเขาดูแล อานุภาพของหอเซียนน่าจะไม่ด้อยกว่าแต่ก่อน” หลินสวินกล่าวง่ายๆ

ในใจสุ่ยฉางหลิวเครียดขมึง รู้ว่าหลินสวินพูดเช่นนี้ ความจริงแล้วกำลังเตือนตนว่าอย่าคิดเป็นอื่น มิฉะนั้นการมีอยู่ของชิงเฟิงย่อมเป็นภัยคุกคามต่อหอเซียนได้!

“หืม?”

หลินสวินกำลังจะพูดอะไรต่อ แต่เขาพลันเลิกคิ้วทันที ครู่ต่อมาเงาร่างเขาหายไปกลางอากาศ

…

ฟุ่บ!

ร่างงามสายหนึ่งพุ่งไปยังทางเข้าหอเซียน

นางสวมชุดกระโปรงขาวหิมะ ผิวพรรณพิสุทธิ์ผุดผ่อง รูปโฉมงามเลิศ เป็นเถียนรั่วจิ้งนั่นเอง

แต่ตอนนี้สีหน้านางหวาดหวั่น ใบหน้างามซีดเผือด ดูตื่นตระหนกหาใดเปรียบ

เมื่อเห็นทางเข้าหอเซียนปรากฏอยู่ไกลๆ เถียนรั่วจิ้งลอบโล่งอก เจ้าหมอนั่นมัวแต่สังหารศัตรู เกรงว่าคงลืมเจ้าตัวจ้อยอย่างตนแล้วกระมัง

เช่นนั้นก็ยิ่งดี!

เถียนรั่วจิ้งเพิ่งนึกถึงตรงนี้ สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนยกใหญ่ ร่างหยุดชะงักกลางอากาศ

ตรงทางเข้าหอเซียนเงาร่างหนึ่งยืนกลางอากาศ เป็นชิงเฟิง หรือก็คือหลินสวิน

ใจของเถียนรั่วจิ้งตกไปที่ตาตุ่ม อึ้งงันอยู่ครู่ใหญ่ กล่าวเศร้าหมองทันที “ผู้แปรมรรคที่น่าเกรงขาม เป็นบุคคลผู้สูงส่งระดับใด แต่กลับสร้างความลำบากให้คนตัวจ้อยอย่างข้าตลอด ข้าควรรู้สึกเป็นเกียรติหรือควรรู้สึกโศกเศร้าดี”

หลินสวินมองหญิงสาวที่ทำให้ชิงเฟิงลุ่มหลงมาเก้าร้อยปีคนนี้แล้วกล่าว “เรียนผูกต้องเรียนแก้ กฎกรรมบนตัวชิงเฟิง แน่นอนว่าข้าต้องจัดการให้เขา”

เถียนรั่วจิ้งกล่าวเดือดดาล “เรื่องของเขาเกี่ยวอะไรกับผู้อาวุโส หรือผู้อาวุโสคิดว่าข้าต้องขอโทษและสำนึกผิดต่อเรื่องเมื่อปีนั้น ไม่มีทาง!”

ท่าทางนางราวกับคลุ้มคลั่ง ใบหน้างามบิดเบี้ยว “ข้าไม่เคยนึกเสียใจต่อการกระทำเมื่อปีนั้น เขาช่วยชีวิตข้า แต่มีสิทธิ์อะไรให้ข้าแต่งกับเขา รากฐานมรรคเขาบาดเจ็บ แต่เรื่องอะไรข้าต้องดูแลเขาด้วย”

แววตาหลินสวินเปลี่ยนเป็นเย็นชา “เรื่องแต่งงานกับเขาเจ้าเป็นคนพูดเอง แต่เจ้ากลับผิดสัญญา แน่นอนว่าเจ้าเปลี่ยนใจได้ ไม่สนใจแผลมรรคของชิงเฟิงได้ แต่เจ้าอย่าลืมสิ ตอนนั้นใครเป็นคนช่วยเจ้า! หรือว่าแม้แต่บุญคุณช่วยชีวิตก็นิ่งดูดาย”

ใบหน้างามของเถียนรั่วจิ้งปรวนแปรไม่หยุด ก่อนกัดฟันกล่าว “ปีนั้นข้าไม่ได้บอกให้เขามาช่วยข้า เขาอยากมาช่วยเอง เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้า”

หลินสวินเลิกคิ้ว แม้แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าคนผู้หนึ่งถึงกับพูดจาไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาได้

ผู้หญิงคนนี้ถึงกับทำให้ชิงเฟิงลุ่มหลงมาเก้าร้อยปี นี่ทำให้หลินสวินรู้สึกว่าไม่คู่ควรกับชิงเฟิง

“ผู้อาวุโส”

เถียนรั่วจิ้งสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่งแล้วกล่าว “หากท่านอยากเห็นท่าทางคุกเข่าอ้อนวอนของข้า เช่นนั้นก็ผิดมหันต์แล้ว ข้ายอมตายแต่ไม่มีทางก้มหัวให้สวะอย่างชิงเฟิง!”

หลินสวินกล่าว “เจ้าคิดผิดแล้ว หลังข้าจากไปชิงเฟิงจะมีพลังปราณขั้นหลุดพ้นสัมบูรณ์ ครองยอดมรรคาที่สมบูรณ์สายหนึ่ง แม้ถูกจำกัดด้วยพลังกฎระเบียบฟ้าดินของโลกนี้ ชีวิตนี้ไม่อาจออกจากโลกแปรมรรค แต่ในโลกแปรมรรคนี้เขากลับยืนอยู่เหนือโลกได้ตลอด ส่วนเจ้า… สุดท้ายจะอยู่แค่ระดับมกุฎบรรพจารย์จักรพรรดิเท่านั้น”

คำพูดนี้ราวกับใบมีดคมกริบแทงเข้ากลางใจเถียนรั่วจิ้งอย่างไร้ปรานี ทำให้นางหายใจติดขัด ผิวหนังทั่วร่างสั่นสะท้าน หน้าเปลี่ยนสีครั้งแล้วครั้งเล่า

สวะซึ่งถูกนางเดียดฉันท์ชิงชังมาเก้าร้อยปี ภายหน้ากลับเป็นบุคคลชั้นยอดที่นางได้แต่แหงนมอง การโจมตีเช่นนี้ทำให้นางมีความรู้สึกว่าจะพังทลาย

“ต่อให้เป็นเช่นนั้นข้าก็ไม่ยอมก้มหัว! ข้ามีแต่จะแค้นเขายิ่งขึ้น!”

เถียนรั่วจิ้งกล่าวข่มขู่ นัยน์ตาเจือสีเลือด

เวลานี้หลินสวินพลันยิ้มแล้ว

เขารู้สึกว่าความยึดติดตรงส่วนลึกก้นบึ้งจิตใจของชิงเฟิงสลายหายไปในยามนี้

กล่าวอีกนัยคือยามนี้ชิงเฟิงทำลายความลุ่มหลงนานเก้าร้อยปีจนย่อยยับแล้ว ทำให้สภาวะจิตของเขาได้รับการปลดปล่อย!

“ลืมบอกเจ้าไปเรื่องหนึ่ง ในใจเจ้าชิงเฟิงคือปราการหนึ่ง ส่วนในใจชิงเฟิงเจ้าเป็นเหมือนมารในใจ”

หลินสวินกล่าวเสียงเบา “แต่ตอนนี้มารในใจของชิงเฟิงถูกกำจัดแล้ว”

เถียนรั่วจิ้งอึ้งงัน จากนั้นค่อยเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นดังตึงราวกับถูกฟ้าผ่า ดวงตาทั้งสองเลื่อนลอย “ที่แท้เจ้าพูดมากกับข้าเช่นนี้ก็เพื่อช่วยชิงเฟิงตัดมารในใจ แต่ข้ายังคงไม่เข้าใจ ทำไมเจ้าต้องช่วยเขาเช่นนี้”

นางเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง ทั้งไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

หลินสวินกล่าว “ช่วยเขาก็เท่ากับช่วยข้า ถ้าความยึดมั่นในใจเขาไม่สลาย ข้าก็ไม่อาจจากโลกแปรมรรคนี้ไปได้อย่างแท้จริง นี่ก็คือกฎกรรม เจ้าเข้าใจไหม”