Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3207

ตอนที่ 3207 ปากพาซวย

พวกคนที่อยู่กลางภูผาธาราใกล้เคียง ทั้งชราและเยาว์วัยล้วนเป็นผู้ฝึกปราณที่มุ่งหวังว่าจะกราบอาจารย์เข้าเป็นศิษย์ในหอเซียน ไม่ขาดแคลนพวกอัจฉริยะ ทั้งไม่ขาดพวกพื้นเพดีมีชื่อเสียง

แต่หอเซียนไม่ใช่สถานที่ซึ่งใครๆ ก็สามารถเข้าไปได้ตามสะดวก

ถ้าอยากเข้าไปเป็นศิษย์ฝึกตนในนั้น จำเป็นต้อง ‘เสี่ยงดวง’ ท่ามกลางผู้คนนับหมื่นพันใช่ว่าจะมีผู้ทำสำเร็จสักคนเสมอไป

แต่เรื่องนี้ยังคงต้านผู้ฝึกปราณทั่วหล้าไม่อยู่ พยายามมุ่งหน้ามาลองเสี่ยงโชค

แต่ชายหนึ่งหญิงหนึ่งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือบุคลิก เห็นชัดว่าเกิดมายากจน ทั้งพลังปราณยังต้อยต่ำอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาคิดเข้าสู่หอเซียน แน่นอนว่าย่อมดึงดูดคำหยอกล้อและเย้ยหยันมาไม่น้อย

ถึงขั้นมีคนหัวเราะร่ากล่าวอย่างมุ่งร้าย “หากคนอย่างพวกเขาเข้าสู่หอเซียนได้ ข้าเป็นวัวเป็นม้าให้พวกเขาก็ย่อมได้!”

ผู้พูดคือเด็กหนุ่มชาติกำเนิดสูงส่งคนหนึ่ง สวมชุดคลุมทอง รูปร่างงามสง่า เมื่อได้ยินคำพูดของเขา บริเวณใกล้เคียงมีเสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างอดไม่ได้

นี่ทำให้เด็กหนุ่มข้างกายหญิงสาวประหม่ายิ่งกว่าเดิม ใบหน้าแดงก่ำ เดือดดาลแต่ไม่กล้าเอ่ยวาจา ท่าทางอัดอั้นนั้นทำให้เด็กหนุ่มชุดทองหัวเราะลั่นอีกครั้ง

หญิงสาวคล้ายไม่รับรู้เรื่องพวกนี้ หรือกล่าวได้ว่าเหมือนไม่ได้ยิน ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนไม่สนใจ

“คอยรอดีๆ”

หญิงสาวพูดพลางโฉบขึ้นไปบนฟ้า มุ่งเข้าไปใกล้เมฆมงคลสีขาวภายใต้เวิ้งฟ้าแถบนั้น

ภาพนี้ทำให้ทั่วลานเงียบกริบ

ทุกคนเบิกตากว้างยากจะเชื่อ หญิงสาวหน้าตาธรรมดาคนนี้กล้ามาจากไหน ถึงกับมุ่งตรงไปยังทางเข้าหอเซียน

นางไม่กลัวโดนเฉดหัวออกมาหรือ

ต้องรู้ว่าที่ผ่านมาพวกชาติกำเนิดสูงส่งหรือพวกพรสวรรค์พลิกฟ้าล้วนมุ่งหน้าไปยังทางเข้าหอเซียน พยายามเรียกความสนใจจากผู้สูงศักดิ์ของหอเซียน

แต่ล้วนถูกขับไล่ออกมาโดยไม่มีข้อยกเว้น!

“ผู้ไม่รู้ย่อมไม่รู้จักกลัวดังคาด”

มีคนหัวเราะเบาๆ “แค่มองก็รู้ว่ามาจากสถานที่เล็กๆ ไม่เข้าใจกฎเกณฑ์อะไร คิดจริงหรือว่าทางเข้าหอเซียนอยู่ตรงนั้นแล้วจะเคาะประตูเข้าไปได้ ไม่ดูเลยว่าพลังปราณและฐานะของตนเป็นอย่างไร!”

คนอื่นต่างหัวเราะขึ้นมา ราวกับเห็นภาพผู้หญิงคนนั้นถูกไล่ออกมาแล้ว

หน้าเมฆมงคลสีขาว

หญิงสาวยืนกลางอากาศ ยื่นมือไปเคาะโดยตรง

ฮูม…

เมฆมงคลม้วนซัดเผยบานประตูว่างเปล่า

เมื่อหญิงสาวกำลังเข้าไปใกล้ เสียงตวาดหนึ่งดังขึ้น “เจ้าเป็นใครถึงกล้าบุกรุกหอเซียนโดยพลการ”

แค่เสียงหนึ่งเท่านั้น แต่เปี่ยมความน่าเกรงขาม ทำให้ผู้ฝึกปราณกลางภูผาธาราแถบนี้ใจสะท้าน เงียบกริบดังจักจั่นเดือนหนาว แต่สายตาที่พวกเขามองผู้หญิงคนนั้นกลับเปี่ยมแววเย้ยหยันและเวทนา

นางกำลังจะประสบเคราะห์แล้ว!

เหนือความคาดหมายของทุกคน หญิงสาวกลับสีหน้านิ่งสงบ กล่าวโดยไม่มีความกลัวเลยสักนิด “ข้ามาหาหลินสวิน”

หลินสวิน!

ชื่อนี้ราวกับมีเวทมนตร์ประหลาด ทำให้ผู้คนใกล้เคียงใจกระตุกวูบ จากนั้นจึงสูดหายใจหนาวเยือก ผู้หญิงคนนี้ไม่ใจกล้าเกินไปหน่อยหรือ กล้าเรียกชื่อผู้อาวุโสหลินสวินโดยตรงใกล้ทางเข้าหอเซียนนี้ด้วย!

บนพื้นดินในใจเด็กหนุ่มผู้เจียมตัวคนนั้นพลันตึงเครียด เหงื่อซึมเต็มมือเท้า เขาไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวต้องยืนกรานมาที่นี่ ทั้งยังเรียกชื่อแซ่ของผู้อาวุโสหลินสวินโดยตรง นี่… นี่มันใจกล้าเกินไปแล้ว…

บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเงียบสงัดหาใดเปรียบ

แต่ทุกคนไม่ได้เห็นภาพที่อยากเห็น หญิงสาวยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งไม่ถูกขับไล่ เสียงน่าเกรงขามที่ดังมาจากทางเข้าหอเซียนก่อนหน้านี้ก็ไม่ดังขึ้นอีก

เหตุการณ์ผิดปกตินั้นทำให้ทุกคนต่างแปลกใจสงสัยไม่หยุด

ไม่นาน…

ตูม!

ประตูทางเข้าหอเซียนมีแสงศักดิ์สิทธิ์ไหลวน เงาร่างกำยำน่าเกรงขามหนึ่งปรากฏตัวกลางอากาศ ผมเผ้าหนวดเคราขาวโพลน กลิ่นอายอมตะหมุนวนรอบกาย

“สวรรค์ เป็นเจ้าสำนักหอเซียน!”

ชายชราคนหนึ่งร้องเสียงหลง จากนั้นค่อยรู้ตัวว่าเสียอาการ รีบหมอบคลานกับพื้น โขกศีรษะกล่าว “ผู้น้อยทายาทตระกูลอวี่แห่งเขาเหิงเหลียง คารวะผู้อาวุโส!”

เมื่อเห็นดังนี้คนอื่นกลางภูผาธาราแถบนั้นมีหรือจะไม่รู้ฐานะของร่างกำยำนั่น

ตึง! ตึง!

ในที่นั้นมีคนไม่น้อยคุกเข่าลงกับพื้น คารวะด้วยความเคารพ “คารวะผู้อาวุโส!”

ถึงตอนท้ายแม้แต่เด็กหนุ่มชุดทองกับคนอื่นก็คุกเข่า แต่ละคนสีหน้าเลื่อมใส ตื่นเต้น ถ่อมตน

ใครก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าสำนักผู้สูงส่งที่สุดในหอเซียน ถึงกับเผยร่องรอยออกมาในยามนี้!

เด็กหนุ่มผู้สำรวมระวังและประหม่านั่นเห็นดังนี้แล้วหวั่นใจ กำลังจะคุกเข่าตามฝูงชนโดยไม่รู้ตัว แต่เวลานี้เสียงของหญิงสาวนั่นกลับดังขึ้น

“หากเจ้าคุกเข่า จากนี้ไปจะไม่ใช่น้องชายข้า”

เสียงไพเราะบริสุทธิ์

เด็กหนุ่มอึ้งงันทันที ทำอะไรไม่ถูก

ฝูงชนซึ่งคุกเข่ากับพื้นล้วนตกตะลึง แทบไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง

จากนั้นพวกเขาจึงพบว่าหญิงสาวที่ดูธรรมดาและยืนอยู่ตรงทางเข้าหอเซียนนั้นกลับยืนอยู่ตลอด ต่อให้เผชิญหน้ากับเจ้าสำนักหอเซียนก็ไม่มีท่าทีว่าจะก้มหัวคารวะสักนิด!

นี่…