Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3216

ตอนที่ 3216 อดีตปัจจุบัน หลินสวินตัวจริงตัวปลอม

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความจริง!

หากประสบเคราะห์ หลินสวินในอดีตก็จะตายอย่างไม่ต้องสงสัย

และเขาในตอนนี้ก็ต้องสิ้นชีพไปด้วย

เพิ่งคิดถึงตรงนี้…

ก็เห็นอวิ๋นชิ่งไป๋ที่ถือมีดกระดูก จู่ๆ ก็แทงเข้ามาที่คอของเขาอย่างรุนแรง

ส่วนหลินสวินในตอนนี้กลับเป็นทารกที่นอนอยู่ในผ้าอ้อม อ่อนแออย่างที่สุด นี่จะต้านทานอย่างไร

ในช่วงเวลาเป็นตายเช่นนี้ จู่ๆ หลินสวินก็ตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่ง

เด็กทารกในผ้าอ้อม ถึงอย่างไรก็เป็นตนในอดีต

และการที่ตนสามารถสัมผัสทั้งหมดนี้ได้ ล้วนเพราะผลกระทบและการโจมตีของเคราะห์พิฆาตมรรคนั่น

จะสลายเคราะห์สังหารครั้งนี้ ว่ากันถึงที่สุดก็ต้องพึ่งตนเองใน ‘ปัจจุบัน’!

ทุกสิ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มีดของอวิ๋นชิ่งไป๋แทงลงมาอย่างแรง ขณะกำลังจะแทงใส่ทารกในผ้าอ้อมตาย กลับมีมือใหญ่ข้างหนึ่งปรากฏ คว้าข้อมือของอวิ๋นชิ่งไป๋ไว้อย่างมั่นคง ทำให้มีดกระดูกที่เขาแทงลงไปเหลืออีกเพียงชุ่นเดียวก็จะแทงเข้าคอของทารกหลินสวินแล้ว

เจ้าของมือใหญ่ข้างนั้นคือกึ่งจักรพรรดิปาฉี!

แต่ปาฉีในตอนนี้กลับถูกหลินสวินใน ‘ปัจจุบัน’ ควบคุม

ปัง!

ปาฉีโบกมือตบอวิ๋นชิ่งไป๋จนปลิวออกไป

ตอนนี้เองทุกสิ่งตรงหน้าหลินสวินหายไปเหมือนฟองสบู่

ยังไม่รอเขาตอบสนอง ร่างของเขาก็ปรากฏในคุกใต้เหมือง กลายเป็นตนตอนเด็ก

สถานที่เรียบง่ายนี้มีโต๊ะหนังสือ เตียง และวัตถุดิบวิญญาณที่ต้องใช้ในการฝึกสลักวิญญาณ ตะเกียงน้ำมันสลัวๆ สาดแสงกระดำกระด่าง

ภาพนี้หลินสวินคุ้นเคยยิ่ง

แต่สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนไป หากพลังของเคราะห์พิฆาตมรรคปรากฏในตัวของท่านลู่ เช่นนั้นการอาศัยเพียงพลังของ ‘ปัจจุบัน’ ย่อมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจุดจบที่จะถูกฆ่าได้อย่างแน่นอน!

คิดถึงตรงนี้จู่ๆ หลินสวินก็เตะประตูออกไป เงาร่างที่อ่อนแอผอมบางพุ่งไปไกลๆ

ไม่นานทางเข้าของโพรงเหมืองสายหนึ่งปรากฏในสายตาของหลินสวิน

ตอนนั้นท่านลู่ก็ผลักเขาลงไปในโพรงแห่งนี้ จึงทำให้เขาออกจากคุกใต้เหมืองมาได้

เหตุผลเพราะด้านล่างของโพรงมีกระบวนค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ท่านลู่วางเองกับมือ

หลินสวินกระโดดเข้าไปโดยไม่ลังเล

ตูม!

แทบจะทันทีที่เงาร่างของหลินสวินเพิ่งหายไป กลิ่นอายน่ากลัวสายหนึ่งก็พุ่งมาจากไกลๆ เป็นลู่ป๋อหยานั่นเอง เขาพุ่งเข้าไปในโพรงนั้นทันที

แต่กลับช้าไปก้าวหนึ่ง

พร้อมกับเสียงดังสนั่นระลอกหนึ่ง กระบวนค่ายกลเคลื่อนย้ายซึ่งอยู่ในส่วนลึกของเหมืองก็โคจร พาหลินสวินหายไปในชั่วพริบตา

เคราะห์นี้จึงหนีรอดมาได้

ภาพตรงหน้าหลินสวินสลายไปทันควัน

แต่ยามสายตามองเห็นชัด เขาก็มาปรากฏตัวในห้องของเรือนแห่งหนึ่งในหมู่บ้านเฟยอวิ๋น

มีประสบการณ์สองครั้งก่อนหน้านี้ ทำให้หลินสวินระบุได้ทันทีว่าเคราะห์พิฆาตมรรคครั้งนี้ เป็นไปได้สูงมากว่าอาจจะอยู่ที่ซย่าจื้อ!

และพลังต่อสู้ที่ซย่าจื้อครอบครองตอนนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เขาในตอนนั้นสามารถต้านทานได้

หลินสวินสูดหายใจลึกคราหนึ่ง ตัดสินใจแทบจะในทันที เดินไปข้างหน้าแล้วลงกลอนประตู

จากนั้นเขาหากล่องไม้เก่าใบหนึ่งออกมาอย่างคุ้นเคย หยิบด้ามสลักและม้วนตำราที่อยู่ข้างในออกมา กัดปลายนิ้วหยดเลือดหยดหนึ่งลงไปในม้วนตำรา

ปัง!

ประตูที่ลงกลอนแน่นถูกทำลาย เงาร่างของซย่าจื้อพุ่งเข้ามาโดยตรง ทวนกระดูกขาวในมือนางแทงเข้าใส่หลินสวินด้วยประกายแหลมคมน่ากลัว

ความเร็วนี้ทำให้คนอกสั่นขวัญหนี

แต่การโจมตีนี้กลับล้มเหลว เพราะด้ามสลักและม้วนตำราผสานรวมกลายเป็นห้องโถงมรรคาสวรรค์ และพาหลินสวินในเยาว์วัยเข้าไปแล้ว

เคราะห์ครั้งนี้ก็สลายไปด้วย

จนถึงตอนนี้หลินสวินเข้าใจแล้ว

เคราะห์พิฆาตมรรคในตอนนี้ พิฆาตตนเองในอดีต เคราะห์นี้สามารถปรากฏอยู่บนร่างใครก็ได้ในอดีต รวมถึงญาติมิตรและศัตรูเหล่านั้น!

และตนที่ยืนอยู่บนทางพิฆาตมรรคใน ‘ปัจจุบัน’ อยากขัดขวางทั้งหมดนี้มีเพียงสองวิธี

วิธีแรกคือใช้พลัง ‘ตนในอดีต’ ไปรับมือ

อีกวิธีคือใช้พลังของ ‘ตนในปัจจุบัน’ ควบคุมคนและสิ่งของในอดีตไปขัดขวางทั้งหมดนี้

อย่างเช่นยามเล่นงานอวิ๋นชิ่งไป๋ ‘ตนในปัจจุบัน’ ใช้ปาฉีขัดขวางอวิ๋นชิ่งไป๋

สิ่งที่ควรค่าแก่การพูดถึงคือ เพราะตอนนั้นปาฉีก็อยู่ในเหตุการณ์นั้น จึงสามารถถูกใช้เป็นเครื่องมือได้

แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็จะต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาด หา ‘หนทางรอดชีวิต’ ภายใต้สถานการณ์จนตรอกที่สร้างโดยเคราะห์พิฆาตมรรค

อย่างเช่นในคุกใต้เหมือง จะหลบการโจมตีสังหารของลู่ป๋อหยา การออกจากคุกใต้เหมืองด้วยกระบวนค่ายกลเคลื่อนย้ายเป็นหนทางรอดเดียว

ไม่เช่นนั้นด้วยมรรควิถีของลู่ป๋อหยา การสังหารเขาในตอนนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

และในที่พักของหมู่บ้านเฟยอวิ๋น ซย่าจื้ออยู่ในเรือน หนทางรอดชีวิตเดียวอยู่ที่ห้องโถงมรรคาสวรรค์

สามารถพูดได้ว่าในเคราะห์สังหารทั้งสามครั้ง หากการเคลื่อนไหวของหลินสวินช้าแม้แต่น้อย ตนในอดีตก็จะถูกเคราะห์พิฆาตมรรคกำจัด

และหลังจากเข้าใจเรื่องเหล่านี้ หลินสวินกลับยิ่งนิ่งสงบ

เขาที่ยืนอยู่บนทางเดินเริ่มอนุมานประสบการณ์ทั้งหมดในอดีตเต็มกำลัง และวิเคราะห์เคราะห์สังหารที่อาจจะเจอในประสบการณ์เหล่านั้นเพื่อหาหนทางรอดชีวิต…

ห้วงอากาศไกลๆ จู่ๆ ก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น

ดวงตาของหลินสวินเบิกโพลงทันที

ก็เห็นกลางห้วงอากาศ เงาร่างสูงโปร่งสายเดินเข้ามา สวมชุดสีขาวพระจันทร์ ผมยาวสีดำทิ้งตัวระเอว และไม่ว่าจะเป็นหน้าตา บุคลิก ถึงขั้นมรรควิถีในตัวของอีกฝ่าย ล้วนเหมือนหลินสวินไม่มีผิด!

เหมือนหลินสวินในกระจกอย่างไรอย่างนั้น!

ยามเห็นภาพนี้ในใจหลินสวินอดสะท้านไม่ได้ นี่ไม่ใช่ภาพมายา! แต่เป็นตนที่ดำรงอยู่จริง!

เขาสามารถสัมผัสได้ถึงคลื่นชีวิตที่ปรากฏในตัวอีกฝ่าย!

‘หรือนี่คือเคราะห์พิฆาตมรรคที่เจาะจงเล่นงานปัจจุบัน’

หลินสวินขมวดคิ้ว

ไม่ไกลนัก ‘หลินสวิน’ ยืนอยู่กลางอากาศ ยิ้มพูด “ข้ากำจัดเจ้า ข้าก็จะเป็นเจ้า เจ้ากำจัดข้า เจ้าก็จะเป็นข้า”

คำพูดประโยคนี้พิกลมาก มีความรู้สึกขัดแย้ง

ตอนนี้หลินสวินกลับสงบนิ่งลง กล่าวว่า “บนโลกนี้ไม่มีทางมีคนสองคนที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก ข้าไม่อาจเป็นเจ้า และเจ้าก็ไม่อาจเป็นข้าได้”

มอง ‘หลินสวิน’ ที่อยู่ตรงหน้า ตัวหลินสวินยังรู้สึกประหลาดหาใดเปรียบ และต่อต้านปฏิเสธอย่างที่สุด เหมือนกับตัวตนของตนถูกล่วงล้ำอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

นี่ทำให้เขาไม่ชอบใจอย่างที่สุด

“ไม่ มรรควิถีของเจ้ากับข้าเหมือนกัน รูปลักษณ์เหมือนกัน นิสัยก็เหมือนกัน ข้าคือเจ้าในปัจจุบัน เจ้าก็คือข้าในปัจจุบัน”

ไกลออกไป ‘หลินสวิน’ เอ่ยเรียบๆ “ในใจเจ้าปฏิเสธข้า ก็หมายความว่ากำลังปฏิเสธตัวเอง”

“ข้าไม่ได้ปฏิเสธตัวเอง แต่ปฏิเสธสิ่งที่แปลงมาจากเคราะห์พิฆาตมรรคอย่างเจ้า!”

พูดจบหลินสวินก้าวเข้าไป ปล่อยหมัดหนึ่งออกไปโดยพลัน

ห่างออกไป ‘หลินสวิน’ ยืนอยู่กลางอากาศ ไม่หลบไม่หนี เงาร่างถูกพลังหมัดโจมตีโดยตรง

แต่ในเวลาเดียวกันหลินสวินกลับกระอักเลือดออกมา ราวกับว่าพลังของหมัดนี้กระแทกใส่ตัวเขาอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเทียบกันเช่นนี้ ในใจหลินสวินยิ่งตกใจยากจะปกปิด หรือเจ้าหมอนี่จะเป็นตนจริงๆ

ไม่เช่นนั้นหมัดของตนโจมตีใส่เขาแท้ๆ เหตุใดคนที่บาดเจ็บกลับเป็นตน

ทว่าหากเป็นเช่นนี้ แล้วตนเล่าเป็นใคร

เวลานี้ในห้วงอากาศไกลๆ

เงาร่างของ ‘หลินสวิน’ ควบรวมอีกครั้ง พูดอย่างเรียบเฉย “ยังไม่เข้าใจอีกหรือ เจ้าก็คือข้า ข้าก็คือเจ้า เจ้าทำเช่นนี้มีแต่จะฆ่าตนเองตาย”

พูดอย่างไม่เกินจริง ตอนนี้แม้ให้ซย่าจื้อที่อยู่เคียงข้างหลินสวินมาตลอดหลายปีอยู่ด้วย เกรงว่าก็คงแยกไม่ออกว่าคนไหนคือหลินสวินที่แท้จริง

แต่ก็เป็นตอนนี้ที่หลินสวินสูดหายใจลึก พลันยิ้มออกมา

หลินสวินชี้บริเวณหัวใจของตน เอ่ยว่า “น่าเสียดาย ถึงอย่างไรเจ้าก็แปลงมาจากเคราะห์พิฆาตมรรค ต่อให้มีกลิ่นอายของชีวิต แต่เจ้ากลับไม่สามารถมีสภาวะจิตที่แท้จริง!”

——