Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3219

ตอนที่ 3219 ไร้อุปสรรค เดินหน้าต่อไป

แดนเทพมากเร้น

โลกจำศีล

โพธิขมวดคิ้ว “พ่ายแพ้ตั้งแต่เริ่มหรือ”

ชั่วขณะที่หลินสวินไปถึงแท่นมรรคมากเร้นเขาก็สังเกตเห็นแล้ว กล่าวกับจักจั่นทองพร้อมรอยยิ้มว่าการประชันหมากกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

ยามได้ยินคำพูดของบรรพจารย์วานรยังทำให้โพธิประหลาดใจเล็กน้อย

คำพูดนี้แน่นอนว่าไม่ใช่ความคิดของบรรพจารย์วานร เบื้องหลังของคำพูดนี้แสดงถึงท่าทีของไท่ชู

ไท่ชูที่ถูกคุมขังใต้โซ่กระบี่เอาความมั่นใจมาจากไหนถึงกล้าพูดอย่างมาดมั่นว่า ‘ต้องพ่ายแพ้โดยไม่ต้องสงสัย’

จักจั่นทองเอ่ยเสียงอบอุ่น “คำพูดนี้เข้าใจง่ายมาก สำหรับไท่ชู ตั้งแต่ก่อนหลินสวินจะมา ไม่ว่าเจ้าหรือข้า ทั้งต่อให้รวมเฉินซีเฉินหลินคง ล้วนอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องพ่ายแพ้โดยไม่ต้องสงสัย”

โพธิเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยว่า “หากพูดถึงพลังปราณ เจ้ากับข้าด้อยกว่าไท่ชูเล็กน้อยจริงๆ แต่ในแดนเทพมากเร้นยังมีพวกชั้นเลิศที่อย่างเฉินซี ในด้านมหามรรคสามารถเทียบไท่ชูได้ แต่คำพูดนี้ของไท่ชูเห็นได้ชัดว่าคิดว่าแม้แต่เฉินซีก็ต้องพ่ายแพ้…”

เขาเดาไม่ออกอยู่บ้าง

ในเมื่อไท่ชูพูดเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่ได้เจตนาพูดอวดอ้าง ถึงอย่างไรคนอย่างเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องข่มขู่และวางท่า

ถ้าอย่างนั้นก็เหลือเพียงความเป็นไปได้เดียว…

ไท่ชูวางหมากไว้นานแล้ว!

และหมากนี้สามารถประชันกับเฉินซีได้ ทำให้พวกเขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ!

คิดถึงตรงนี้สีหน้าของโพธิเองก็อดเผยความหนักใจไม่ได้

จักจั่นทองมองโพธิแล้วเอ่ยว่า “สหายยุทธ์ คอยดูก่อนเถอะ การประชันหมากเพิ่งจะเริ่มขึ้น ไท่ชูและเฉินซีล้วนยังไม่ได้เคลื่อนไหว”

โพธิพยักหน้า

……

“จะต้องพ่ายแพ้โดยไม่ต้องสงสัย…”

โลกหงหลิง ในกระท่อม เงาร่างหนึ่งผลักประตูเดินออกมา

ใบหน้าราวกับหยก สะพายกระบี่โบราณไว้กลางหลัง

เป็นเฉินซีนั่นเอง!

เขาเอามือไพล่หลัง มองท้องฟ้าไกลๆ แล้วเอ่ยว่า “ไท่ชู ในเมื่อหลินสวินมาแล้ว เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องหดหัวอยู่ตรงนั้นตลอดแล้ว มรรควิถีโซ่กระบี่ของมือกระบี่ผู้นั้นสามารถกักขังเจ้าได้ชั่วขณะ แต่ไม่สามารถกักขังเจ้าได้ตลอดไป”

เสียงกระต่างชัดดังกังวาน

เวลาเดียวกันในโลกดั่งแรกกำเนิดแห่งนั้น ส่วนลึกใต้ดินเสียงหัวเราะของไทชูดังขึ้น “สหายยุทธ์เฉินเองก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ”

“เหอะ”

เฉินซีหัวเราะ “ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ เช่นนั้นข้าอยากดูนักว่าเจ้าจะรอถึงเมื่อไร”

พูดจบเขาก็กลับเข้ากระท่อมไป

ใต้ดินลึกในโลกดั่งแรกกำเนิดนั่น ไท่ชูอดส่งเสียงทอดถอนใจอย่างพึงพอใจไม่ได้ “บนโลกมีศัตรู มรรคข้าไม่โดดเดี่ยว!”

ไม่ไกลนักอีกาดำที่อยู่บนกิ่งไม้สั่นเทิ้มไปทั้งตัว

ยามเสียงของเฉินซีดังก้องโลกเมื่อครู่ นางรู้สึกสิ้นหวังปานพังทลาย ลมหายใจติดขัด นั่นคือการกำราบมหามรรคที่แท้จริงอย่างหนึ่ง เหนือกว่าที่นางจะคาดคิดได้!

“อีกาน้อยเห็นหรือยัง นี่ก็คือความองอาจของเฉินซี คำพูดหนึ่งประโยคก็ทำให้เจ้าตกใจขวัญเสียแล้ว” ไท่ชูยิ้ม ถึงกับเบิกบานและยินดี

“เจ้าลัทธิ พวกเขาต้องพ่ายแพ้โดยไม่ต้องสงสัยจริงหรือ”

ครู่ใหญ่อีกาดำถึงสงบใจถามออกมา

“บนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน”

ไท่ชูพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้ารอชมดูละครก็พอ”

อีกาดำเงียบไปแล้ว

……

ตรงหน้าแท่นมรรคมากเร้น

“คำพูดนี้แม้ไม่ใช่การขู่ขวัญ แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับการขู่ขวัญ”

หลินสวินที่เดิมทีขมวดคิ้วพลันยิ้มออกมา “เช่นนั้นข้าอยากเห็นจริงๆ ว่าใต้เท้าเจ้าลัทธิเบื้องหลังนั่น จะทำให้ข้าพ่ายแพ้โดยไม่ต้องสงสัยอย่างไร”

“เจ้าต้องได้เห็นแน่”

บรรพจารย์วานรพยักหน้า สีหน้ายังคงราบเรียบ ไม่ได้แปลกใจต่อการตอบสนองของหลินสวิน

“ข้าเองก็อยากเห็น”

ตอนนี้เองเสียงหนึ่งดังมาจากไกลๆ

ก็เห็นเงาร่างของเฉินหลินคงมาเยือนกลางอากาศ ด้านหลังเขายังมีบรรพจารย์ลัทธิแรกกำเนิดหยวนชูและบรรพจารย์ลัทธิวิญญาณซวีอิ่น

“สหายน้อยหลิน ไม่เจอกันนาน”

ทันทีที่มาถึงเฉินหลินคงก็โบกมือทักทาย สง่างามอย่างยิ่ง

หลินสวินเองก็ประสานมือจากไกลๆ คำนับเฉินหลินคง หยวนชู ซวีอิ่น จากนั้นชี้พวกบรรพจารย์วานรแล้วเอ่ยว่า “ผู้อาวุโสต้องระวังคนพวกนี้สักหน่อย”

เฉินหลินคงพยักหน้ากล่าว “วางใจเถอะ”

“เฉินหลินคง เจ้าไม่ควรมา” สายตาของบรรพจารย์วานรมองไปยังเฉินหลินคง สีหน้าราบเรียบ “นี่จะเป็นการส่งตัวเองและสองคนข้างหลังเจ้ามาตายเปล่า”

เฉินหลินคงอดขำไม่ได้ กล่าวว่า “เช่นนั้นข้าอยากเห็นสักหน่อยจริงๆ”

พูดจบเขาให้หยวนชู ซวีอิ่นถอยหลัง จากนั้นบนร่างสูงโปร่งปรากฏเจตกระบี่แรกกำเนิดอันน่าสะพรึงสายหนึ่ง

พริบตานั้นเขาเหมือนกลายเป็นราชันมรรคกระบี่คนหนึ่ง คมกริบไร้ใดเปรียบ!

“บรรพจารย์วานร ข้าอยากวัดสูงต่ำกับเจ้ามานานแล้ว ไม่สู้ตอนนี้เลยเป็นอย่างไร” เฉินหลินคงเอ่ยปาก เสียงเหมือนกระบี่ครวญไร้สิ้นสุดกำลังดังแผ่วโผย

ความองอาจเช่นนี้หายากมาก

‘กลิ่นอายของขั้นไร้ขอบเขตสัมบูรณ์ และมหามรรคทั้งร่างก็บรรลุถึงขอบเขตแรกกำเนิดแล้ว…’ หลินสวินมองท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์บนตัวเฉินหลินคงออกตั้งแต่แวบแรก อดโล่งอกไม่ได้