Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3220

ตอนที่ 3220 ไอสังหารไร้รูป ฟ้าผ่าที่ราบ

“สหายยุทธ์ เขาเคลื่อนไหวแล้ว”

จักจั่นทองลุกขึ้น เสื้อคลุมโบกสะบัด ในดวงตามีแสงเร้นลับเคลื่อนไหว

“หรือเขายังจะอยู่ในแท่นมรรคมากเร้นไปทั้งชีวิตได้เล่า”

โพธิยิ้มแล้วลุกขึ้นเช่นกัน “เมื่อเคลื่อนไหวจึงเปลี่ยนแปลง เมื่อเปลี่ยนแปลงจึงราบรื่น จะสำเร็จหรือล้มเหลว อย่างไรก็ต้องสำแดงความสามารถที่แท้จริง”

“ข้ากลับคิดไม่ถึงว่าเฉินซีจะให้เฉินหลินคงลงมือ” จักจั่นทองพูดเสียงเบา

โพธิไม่เอ่ยอะไร

จิตใจของเขาจดจ่ออยู่หน้าแท่นมรรคมากเร้นโดยตลอด

โลกหงหลิง

กระท่อมเงียบสงัดไร้สรเสียง

เฉินซีไม่ได้เคลื่อนไหว แต่เขาจับตามองอยู่ไกลๆ

“เจ้าลัทธิ เขาออกมาแล้ว!”

ชั่วขณะนี้อีกาดำมีความตื่นเต้นที่อธิบายไม่ถูก ราวกับรอคอยมาไม่รู้นานเท่าไร ในที่สุดก็ได้เห็นภาพตรงหน้า

ใต้ดินลึก ไท่ชูกล่าว “รออีกหน่อย”

รออีกหน่อยหรือ

อีกาดำไม่เข้าใจอยู่บ้าง

……

นอกแท่นมรรคมากเร้น

จอมมรรคชะตาสวรรค์ทั้งเก้าอย่างพวกเพ่ยถู รวมถึงเทียนอูและซื่อต่างขมวดคิ้ว เผยสีหน้าจริงจัง รอคอยอย่างเคร่งขรึม

ในการคาดเดาก่อนหน้านี้ของพวกเขา ยามหลินสวินอยู่ในโลกโลกาสวรรค์ก็ครอบครองศักยภาพระดับจอมมรรคไร้ขอบเขตแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลินสวินที่ข้ามผ่านทางพิฆาตมรรค มรรควิถีจะพัฒนาไปอีกขั้นแล้วหรือไม่

แทบจะในเวลาเดียวกัน หยวนชูและซวีอิ่นที่อยู่ไกลๆ เตรียมตัวรอท่ากลายๆ พร้อมร่วมมือกับหลินสวิน

ทว่าพริบตาที่ก้าวออกจากแท่นมรรคมากเร้น หลินสวินพลันหันกลับไปมองหยวนชูและซวีอิ่น เอ่ยว่า “ผู้อาวุโสทั้งสอง รอดูละครก็พอ”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงเงาร่างของเขาก็ออกจากแท่นมรรคมากเร้นแล้ว

พริบตาที่ไร้การปิดกั้นของพลังแท่นมรรคมากเร้น ทำให้กลิ่นอายของหลินสวินเปิดเผยออกมา

ทว่าสิ่งที่ทำให้พวกเพ่ยถูขมวดคิ้วคือกลิ่นอายบนร่างกายของหลินสวินราวกับว่างเปล่า ไม่สามารถสัมผัสได้สักนิด

ราวกับไม่ได้ดำรงอยู่ในฟ้าดินนี้ และเหมือนหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดินนานแล้ว ฟ้าดินคือเขา เขาก็คือฟ้าดิน!

ยามสังเกตเห็นภาพนี้ในใจพวกเพ่ยถูล้วนสั่นสะท้าน

แม้แต่จอมมรรคไร้ขอบเขตอย่างพวกเขายังไม่สามารถดูออกได้ นี่ไม่ใช่หมายความว่ามรรควิถีของหลินสวินในตอนนี้เหนือกว่าการรับรู้ของพวกเขาไปไกลแล้วหรือ

ขณะเดียวกันเมื่อไม่มีการปิดกั้นของกลิ่นอายแท่นมรรคมากเร้น จิตรับรู้และจิตใจของหลินสวินก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของแดนเทพมากเร้นแห่งนี้อย่างแท้จริง

ฟ้าดินแห่งนี้ขมุกขมัวดั่งแรกกำเนิด ยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต!

ในฟ้าดินปานไม่มีที่สิ้นสุดนี้ โลกแดนลับนับไม่ถ้วนส่องสว่าง และในโลกแดนลับสามแห่งในนั้น เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่แตกต่าง

เขาเข้าใจโดยพลัน เจ้าแห่งคีรีดวงกมลอาจารย์ตนและจักจั่นทองอยู่ในโลกแดนลับเดียวกัน กลิ่นอายของฝ่ายแรกละเอียดอ่อนยิ่งใหญ่ กลิ่นอายของฝ่ายหลังราบเรียบราวกับสายน้ำ

ในโลกแดนลับที่สอง กลับมีกลิ่นอายลึกลับไม่อาจคาดเดาสายหนึ่ง มีวัฏจักรศักดิ์สิทธิ์มหัศจรรย์และร่องรอยลายเทพแผ่ขยายอยู่ในความว่างเปล่า

นี่จะต้องเป็นโลกแดนลับที่ผู้อาวุโสเฉินซีอยู่อย่างแน่นอน

ในโลกแดนลับที่สามกลับขุ่นมัวดั่งแรกกำเนิด มีกลิ่นอายเย็นเยียบเสียดกระดูกอุบัติ และมีกลิ่นอายคลุมเครือที่แทบจะไม่สามารถสัมผัสได้

ยามสัมผัสกลิ่นอายคลุมเครือสายนั้นได้ ในใจหลินสวินเกิดความรู้สึกคุ้นเคยทันที นี่คือกลิ่นอายของราชันไท่ชูอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเคยพบตั้งแต่ยามอยู่โลกมอบวิญญาณแล้ว

และกลิ่นอายที่เย็นเยียบเสียดกระดูกสายนั้นย่อมมาจากอีกาดำ ผู้ติดตามอันดับหนึ่งใต้อาณัติไท่ชู

แต่ไม่นานหลินสวินก็เก็บการสัมผัสเช่นนี้

เขายืนอยู่กลางอากาศ สายตากวาดมองพวกเพ่ยถูที่รออย่างเคร่งขรึมไกลๆ แล้วเคลื่อนสายตามองโลกแดนลับแห่งหนึ่งไกลๆ เอ่ยว่า “ไท่ชู ข้ามายืนอยู่ในโลกนี้แล้ว เจ้าคงไม่ได้คิดจะให้คนพวกนี้มารนหาที่ตายกระมัง”

เสียงราบเรียบแต่กลับก้องสะท้อนฟ้าดิน

สีหน้าของพวกเพ่ยถู เทียนอู ซื่อทั้งสิบเอ็ดคนแม้จะราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้สึกเหลวไหลนัก

เจ้าหลินสวินนี่… ตอนนี้ถึงกับไม่เห็นพวกเขาในสายตาแล้วหรือ

หยวนชูกับซวีอิ่นสบตากัน สีหน้าแปลกประหลาดเช่นกัน

จากที่พวกเขาดู หลินสวินไม่เห็นพวกเพ่ยถูอยู่ในสายตาจริงๆ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือมองข้ามโดยตรง!

โพธิเผยสีหน้าปลาบปลื้ม “ที่แท้เขาก็มีมรรควิถีระดับนี้แล้ว…”

“ก่อนหน้านี้สหายยุทธ์ก็คิดไม่ถึงหรือ”

จักจั่นทองถาม

“ข้าคิดว่าเขาจะยืนอยู่ในขอบเขตปลายยอดของขั้นไร้ขอบเขตเหมือนกับข้า หากอยากสัมผัสมรรคแห่งชีวิตยังต้องการเสาะแสวงในแดนเทพมากเร้น แต่ตอนนี้ดูท่า… เขาก้าวนำข้าไปแล้ว”

คิ้วตาริมฝีปากของโพธิเต็มไปด้วยรอยยิ้มจากใจ “ก่อนหน้านี้ข้าบอกผู้สืบทอดเหล่านั้นว่าลูกศิษย์ไม่จำเป็นต้องด้อยกว่าอาจารย์ และหลินสวินในตอนนี้ก็เหนือกว่าอาจารย์แล้ว”

จักจั่นทองเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มพูด “เหนือความคาดหมายจริงๆ เห็นชัดว่าเขาไม่ได้ทำให้ความทุ่มเทของสหายยุทธ์เสียเปล่า”

“ยอดเยี่ยมนัก!”

ในโลกหงหลิง เสียงชื่นชมแฝงความประหลาดใจดังขึ้นในกระท่อม

เหนือความคาดหมายของผู้คน เดิมก็เป็นตัวแปรหนึ่งอยู่แล้ว!

“นี่ก็น่าสนใจแล้ว แต่อย่ารีบไป การประชันหมากเพิ่งจะเริ่มขึ้น สหายน้อยหลิน ข้าจะให้โอกาสเจ้าสักหน่อย ให้เจ้าได้มองแดนเทพมากเร้นนี้ให้ดี”

ตอนนี้เองเสียงของไท่ชูดังก้องในฟ้าดินบริเวณแท่นมรรคมากเร้น เสียงไม่เร่งไม่รีบ พูดสบายๆ ว่า “บรรพจารย์วานร เจ้าพาพวกเขากลับไปเถอะ”

“ขอรับ”