Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3221

ตอนที่ 3221 กฎกรรมเมื่ออดีต โอกาสไม่คาดฝัน

ใต้เวิ้งฟ้า

หลินสวิน เฉินหลินคง หยวนชู และซวีอิ่นทะยานออกไปไกลด้วยกัน

ระหว่างทางหลินสวินได้รู้ว่าหลายปีมานี้หยวนชู ซวีอิ่น และเฉินหลินคงซ่อนตัวอยู่ในโลกหงหลิงมาโดยตลอด

ส่วนอาจารย์เจ้าแห่งคีรีดวงกมลของเขาและจักจั่นทองอยู่ในโลกจำศีล

ส่วนฝั่งศัตรู…

ราชันไท่ชูและอีกาดำอาศัยอยู่ในโลกหม่นมัว

บรรพจารย์วานรและจอมมรรคชะตาสวรรค์คนอื่นๆ อีกเก้าคนอาศัยอยู่ในโลกวิญญาณดำ

แต่ไม่ว่าโลกแดนลับใดล้วนมีจุดที่เหมือนกัน นั่นก็คือสามารถดูดซับและหลอมพลังบ่อเกิดแรกกำเนิดภายในแดนเทพมากเร้นนี้ได้!

ส่วนโลกแดนลับอื่นๆ ของแดนเทพมากเร้น ส่วนใหญ่ล้วนมีสภาพรกร้าง

อิงตามที่เฉินหลินคงพูด แดนเทพมากเร้นกว้างใหญ่ไพศาลมาก โลกแดนลับที่กระจายอยู่ยิ่งมีนับไม่ถ้วน โลกแดนลับอย่างโลกหงหลิง โลกจำศีล โลกหม่นมัว โลกวิญญาณดำ เรียกได้ว่าเป็นสถานที่ฝึกปราณชั้นยอดที่สุดในบรรดาโลกแดนลับแล้ว

และจุดสำคัญที่สุดคือการฝึกปราณในโลกแดนลับสี่แห่งนี้ มีโอกาสสัมผัสถึงกลิ่นอายของเขตผนึกอัศจรรย์!

เขตผนึกอัศจรรย์คือที่ตั้งของแดนเทพอัศจรรย์ ถูกเรียกอีกอย่างว่า ‘เขตผนึกชีวิต’ ตามที่เล่าลือกันภายในนั้นมีมรรคาที่เหนือกว่ามรรคานิรันดร์ดำรงอยู่…

มรรคแห่งชีวิต!

ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดที่ผ่านมา คนชั้นเลิศอย่างไท่ชู เฉินซีล้วนสัมผัสและอนุมานกลิ่นอายในเขตผนึกอัศจรรย์นั่นมาโดยตลอด

ระหว่างพูดคุยพวกหลินสวินก็มาถึงทางเข้าโลกจำศีลแล้ว

ทางเข้าของโลกนี้ราวกับทางน้ำวนที่ควบรวมจากแรกกำเนิด ลึกลับหาใดเปรียบ

“ครอบครองบ่อเกิดแรกกำเนิดของโลกนี้ ยามฝึกปราณอยู่ภายใน เมื่อเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรก็สามารถเตรียมป้องกันได้ล่วงหน้า ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกศัตรูลอบโจมตี ในหลายปีมานี้พวกเราก็ทำเช่นนี้”

เฉินหลินคงอธิบายพร้อมรอยยิ้ม “ก็หมายความว่าภายใต้สถานการณ์ทั่วไป ไม่มีใครเลือกไปจากโลกแดนลับ เพราะง่ายต่อการถูกศัตรูโจมตีมาก สถานการณ์ตอนนี้ก็เป็นเช่นนี้”

หลินสวินถึงได้กระจ่างแจ้ง

วู้ม…

ยามคุยกันทางน้ำวนของโลกจำศีลพลุ่งพล่านระลอกหนึ่ง จากนั้นเสียงหนึ่งดังออกมา “หลินสวิน รีบเข้ามาเถอะ”

น้ำเสียงอบอุ่น เป็นเสียงของเจ้าแห่งคีรีดวงกมลนั่นเอง!

“ขอรับ”

หลินสวินกดความตื่นเต้นในใจ ประสานหมัดพูดกับพวกเฉินหลินคง “วันหน้าข้าค่อยไปเยี่ยมทุกท่านที่โลกหงหลิง”

เฉินหลินคงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “รีบไปเถอะ”

หลินสวินหมุนตัวเดินเข้าไปในทางน้ำวนก่อนหายลับไป

พวกเฉินหลินคงออกเดินทางต่อ

……

โลกหม่นมัว

กลิ่นอายแรกกำเนิดอบอวล

ยามถูกบรรพจารย์วานรพาเข้าโลกนี้ ในใจพวกเพ่ยถู เทียนอู ซื่อเพิ่มความระมัดระวังขึ้นอีกเสี้ยวอย่างไม่อาจเลี่ยง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

ตลอดเวลาที่ผ่านมานี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเข้าสู่ที่พักของเจ้าลัทธิไท่ชู

ฟ้าดินกว้างใหญ่ไพศาล ภูผาธาราซ้อนตัวสูงต่ำ ล้วนคลุมด้วยกลิ่นอายแรกกำเนิดขุ่นมัวชั้นหนึ่ง ทำให้หมื่นลักษณ์ฟ้าดินล้วนอึมครึมและคลุมเครือ

ไม่นานต้นไม้โบราณสีดำโล้นเลี่ยนต้นหนึ่งปรากฏบนพื้นดิน ฝังรากอยู่ตรงนั้นอย่างโดดเดี่ยว

บนกิ่งไม้มีอีกาขนดำสนิทราวกับหมึกตัวหนึ่งเกาะอยู่ ดวงตาสีแดงสดทั้งคู่เป็นประกาย เป็นอีกาดำผู้ติดตามอันดับหนึ่งของไท่ชู

“คารวะคุณหนู!”

พวกเพ่ยถูต่างพากันคำนับ

“กลับมาด้วยความพ่ายแพ้ ไม่รู้สึกอับอายหรือ”

อีกาดำเอ่ยเย็นเยียบ

สีหน้าของพวกเพ่ยถูแข็งทื่อ ในใจยิ่งกดดันและเคร่งเครียด

“นี่ไม่เกี่ยวกับพวกเขา เหตุใดจึงต้องอารมณ์เสียใส่พวกเขาด้วย อีกาน้อย สหายเก่าเหล่านี้ต่อสู้กับข้ามานานปี เรียกได้ว่าเป็นผู้ร่วมมรรค เจ้าต้องพูดจาเกรงใจหน่อย”

ใต้ดินลึกมีเสียงราบเรียบผ่อนคลายของไท่ชูดังออกมา

เสียงนั้นเหมือนมีเวทมนตร์ ทำให้ความตึงเครียดในใจพวกเพ่ยถูหายเกลี้ยง เปลี่ยนเป็นสงบนิ่งและมั่นคง ทั้งตัวคล้ายผ่อนคลายลง

และในใจพวกเขาอดถอนหายใจไม่ได้

ย้อนคิดถึงเมื่ออดีตนานมาแล้ว พวกเขาติดตามไท่ชูต่อสู้ทั่วหล้า เดินทางบนมหามรรค ตอนนั้นปณิธานยิ่งใหญ่แค่ไหน สง่างามเพียงใด

ทว่าหลังจากเข้าสู่แหล่งสถานอัศจรรย์แห่งนี้…

พวกเขาได้เจอไท่ชูน้อยครั้งนัก ทว่ายิ่งมรรควิถีลึกล้ำขึ้น ความเคารพหวั่นเกรงที่มีต่อไท่ชูในใจพวกเขาก็ยิ่งมากขึ้น

ครู่ใหญ่นางอดพูดไม่ได้ “หรือยิ่งเขาร้ายกาจ คุณค่ายิ่งมากสำหรับเจ้าลัทธิ”

“ตัวแปรเช่นนี้จะวัดค่าได้อย่างไร”

ไท่ชูพูดเนิบๆ “รู้หรือไม่ว่าเหตุใดตอนนั้นแม้ถูกมือกระบี่นั่นกำราบไว้ที่นี่ข้าก็ไม่เคยแค้น เพราะเขาทำให้ข้ารู้ว่าแม้มหามรรคที่เสาะหาไม่เหมือนกัน แม้ขัดแย้งกัน แต่ชีวิตนี้ข้ามีศัตรูย่อมไม่เงียบเหงาเกินไป”

เขาเว้นช่วงไปก่อนยิ้มกล่าว “ที่ยากยิ่งคือการปรากฏตัวของศัตรูที่เป็นคู่มือได้ ก็เป็นการพิสูจน์ว่ามหามรรคของข้ายังไม่ไร้ศัตรู นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรือ หนทางเสาะแสวงมหามรรคก็เช่นนี้!”

อีกาดำพูดไปม่ออกไปชั่วขณะ

นางไม่เคยรู้ว่ามีศัตรูเป็นเรื่องดีได้อย่างไร ยิ่งคิดไม่ถึงว่าจะเบิกบานเพราะมีศัตรูปรากฏตัว

“เจ้าลัทธิ หรือท่านคิดว่าหลินสวินนั่นเป็นศัตรูที่ประมือด้วยได้แล้ว” อีกาดำถาม

ไท่ชูเงียบไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า “ยากจะมีความสุขเช่นนี้ จะบอกเจ้าก็ได้ เมื่อเทียบกับเฉินซีและมือกระบี่ หลินสวินคนนี้ยังขาดประสบการณ์ไปหน่อย สิ่งที่ทำให้ข้ามองเขาไม่ออกที่สุดก็อยู่ที่คำว่า ‘เปลี่ยนแปลง’ นี่ก็เหตุผลที่ข้ามองเขาเป็นศัตรู”

เขาเอ่ยต่อ “เรือนิรันดร์ที่โฉบออกจากเขตผนึกอัศจรรย์ตอนนั้น เดิมทีควรเป็นของข้า แต่ภายหลังกลับคลาดกับข้า แม้ว่าตอนนั้นเรือนิรันดร์จะทำให้ข้าเข้าสู่ประตูนิรันดร์ หยั่งถึงต้นกำเนิดมอบวิญญาณ สัมผัสนัยเร้นลับแห่งชีวิต แต่สุดท้ายเรือนิรันดร์นี้ก็หายไปจากมือข้า…”

พูดถึงตรงนี้เสียงของเขาก็เจือนัยประหลาด “ที่น่าสนใจคือหลังจากผ่านวันเวลามาไม่รู้นานเท่าไร สุดท้ายเรือนิรันดร์นี่กลับปรากฏในมือหลินสวิน นี่ไม่อาจใช้เพียงคำว่าบังเอิญมาอธิบายได้”

“จักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์นั่นถือกำเนิดจากโลกมอบวิญญาณ ตอนนั้นหนีไปกับเรือนิรันดร์ หลังจากจุติเกิดใหม่ เรือนิรันดร์ก็ตกอยู่ในมือของลั่วทงเทียน ทว่าแม้ลั่วทงเทียนหยั่งถึงพรสวรรค์หุบเหวกลืนกิน แต่กลับไม่ได้ครอบครองเรือนิรันดร์ไว้อย่างแท้จริง”

“หลังจากจักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์จุติเกิดใหม่กลายเป็นซย่าจื้อ ยามซย่าจื้อปรากฏตัวข้างกายหลินสวิน เป็นเวลาที่หลินสวินเปิดห้องโถงมรรคาสวรรค์ด้วยสายเลือดหุบเหวกลืนกินพอดี”

“ตอนนั้น… ซย่าจื้อหาหลินสวินเจอเพราะหุบเหวกลืนกิน แต่เพียงเพราะพรสวรรค์หุบเหวกลืนกิน ไม่มีทางทำให้หลินสวินรักษาเรือนิรันดร์นี้ไว้ได้”

“ภายหลังยามข้ารู้ถึงนิพพาน ข้าจึงได้เข้าใจในที่สุดว่าหลินสวินสามารถรักษาสมบัตินี้ไว้ได้ เป็นเพราะเกี่ยวข้องกับนิพพาน ”

“พูดง่ายๆ ก็คือ เรือนิรันดร์มาจากเขตผนึกอัศจรรย์ และสถานที่พักพิงของมันก็เกี่ยวข้องกับนิพพาน เช่นเดียวกัน ซย่าจื้อนั่นคือร่างที่จุติและเกิดใหม่ของจักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์ ภูมิหลังของนางมาจากเขตผนึกชีวิต ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงในตัวนางก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับนัยเร้นลับนิพพานของหลินสวินเช่นกัน”

หากหลินสวินอยู่ที่นี่จะต้องตกใจแน่

เพราะเมื่อนานมาแล้วเขาเคยให้ซย่าจื้ออยู่ในเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งจริงๆ อาบอยู่ในพลังของนัยเร้นลับนิพพาน!

นี่ก็หมายความว่าที่ซย่าจื้อสามารถมีมรรควิถีในวันนี้ได้ เพราะเคยได้รับผลกระทบจากมรรคแห่งนิพพาน

และทั้งหมดนี้ถูกราชันไท่ชูมองออกทั้งหมด

หลังพูดเรื่องนี้จบ ไท่ชูกล่าวอย่างใคร่ครวญ “หากถกกันถึงกฎกรรม ตอนนั้นข้าผ่านการเสาะแสวงมาหนึ่งแสนปีถึงดึงดูดเรือนิรันดร์ที่ออกมาจากเขตผนึกอัศจรรย์นี้ได้”

“และก็เพราะสมบัตินี้ถึงมีจักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์ มีหุบเหวกลืนกิน มีวาสนาระหว่างหลินสวินและซย่าจื้อที่พันผูกเป็นกฎกรรม นี่ก็คือสิ่งที่ทำให้ข้ารู้สึกสนใจ”

อีกาดำฟังถึงตรงนี้แล้วรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก “เจ้าลัทธิ ท่านคิดว่าเพราะเรือนิรันดร์นี่ ทำให้ระหว่างท่านกับหลินสวินเกิดเป็นกฎกรรมขึ้นมาสายหนึ่งหรือ”

………………….