Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 380

พญาแร้งยังคงมองท้องฟ้า สีหน้าราบเรียบกล่าวว่า “ไม่ถึงกับเป็นเรื่องทุกข์ใจ เพียงแค่ชีวิตสงบสุขเกินไปจนระแวง บางอย่างก็ควรเตรียมพร้อมเอาไว้บ้าง”

หลินสวินนั่งลงที่พื้นข้างๆ ลวกๆ สองแขนกอดเข่า ดวงตาดำขลับทอดมองฟ้า “ท่านจะแบ่งปันกับข้าได้หรือไม่”

“จะว่าไป เรื่องพวกนี้ก็เกี่ยวกับเจ้าทั้งสิ้น”

“ข้าหรือ”

“ใช่”

พญาแร้งเก็บสายตาแล้วหันมองเสี้ยวหน้าคมคายของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ “ภูเขาชำระจิตในตอนนี้ดูแล้วเจริญรุ่งเรือง เรื่องที่คั่งค้างได้รับการสะสาง ทว่าความจริงมีภัยร้ายบางอย่างซ่อนอยู่”

หลินสวินหรี่ตาลงเล็กน้อย “ท่านพูดตามจริงได้เลย”

“อย่างไรภูเขาชำระจิตก็ยังขาดกำลังหลักในการบัญชาการภาพรวมอย่างแท้จริง”

พญาแร้งพูดอย่างหนักใจ “เจ้าคงรู้ดีว่าสักวันจูเหล่าซานต้องไปจากที่นี่ แม้ทั่นฮวาม้าขาวเสิ่นจิงหลุนยังอยู่ แต่เขาวางตนเป็นบ่าวรับใช้ เกรงว่าจะแบกรับภาระใหญ่โตไม่ได้”

“ย้อนกลับไปมองที่สามตระกูลรองของตระกูลหลิน แม้ตอนนี้จะยังทำอะไรเจ้าไม่ได้ แต่ในตระกูลของพวกเขามียอดฝีมือระดับหยั่งสัจจะอยู่มากมาย ถึงขนาดมีผู้แข็งแกร่งระดับกระบวนแปรจุติเป็นผู้บัญชาการ ขอเพียงพวกเขามีโอกาส ย่อมต้องโจมตีภูเขาชำระจิตอย่างไม่คิดไว้ชีวิตแน่”

หลินสวินหัวใจกระตุกวูบ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นไม่น้อย

“หากไม่จัดการภัยร้ายนี้ สักวันทุกสิ่งทุกอย่างที่ภูเขาชำระจิตสร้างมาคงกลายเป็นของคนอื่น”

นัยน์ตาของพญาแร้งฉายประกายแห่งสติปัญญา “แม้ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหลินแห่งแสงอุดร แต่ถึงตอนนั้นพวกเขาก็คงช่วยอะไรไม่ได้”

หลินสวินเงียบไปครู่ “ท่านมีแผนการแก้ไขใดหรือไม่”

พญาแร้งครุ่นคิดอยู่นานค่อยกล่าว “ยากเกินไป นอกเสียจากเจ้าจะสามารถเชิญเจ้าของกระบี่โบราณเหมยคดมาช่วยเจ้าได้”

“เป็นไปไม่ได้”

หลินสวินปฏิเสธทันควัน อีกฝ่ายเพียงคอยหนุนหลังตน แต่ถ้าอยากให้ช่วยแก้ไขปัญหา นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

ส่วนตำหนักรัตติกาล หลินสวินเองก็ไม่อาจคาดหวัง อีกฝ่ายช่วยตนมามากพอแล้ว อีกทั้งในนครต้องห้ามนี้ ผู้อาวุโสท่านนั้นได้พูดชัดแล้วว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของเขาอีก

ในสถานการณ์แบบนี้หลินสวินต้องแก้ปัญหาทั้งหมดด้วยตัวเองเท่านั้น

พญาแร้งกล่าวอย่างไตร่ตรอง “ถ้าเจ้าสามารถทำให้จูเหล่าซานอยู่ที่นี่ตลอดไปได้ ขณะเดียวกันก็หาผู้แข็งแกร่งระดับหยั่งสัจจะมาใช้งาน บางทีอาจจะแก้ปัญหานี้ได้”

ให้จูเหล่าซานอยู่ต่อ!

หลินสวินตาทอประกาย ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้ เพียงแต่ตลอดมายังคิดวิธีดีๆ ไม่ออกเท่านั้น

“ท่านมีวิธีหรือไม่” หลินสวินอดถามไม่ได้

พญาแร้งระบายยิ้มกล่าว “ก่อนหน้านี้ข้าก็คิดเรื่องนี้มาตลอด แม้จะยังไม่มีวิธีที่เป็นรูปธรรม แต่ถ้าเจ้าสามารถสนองความต้องการได้ตรงจุด บางทีอาจจะทำให้จูเหล่าซานติดตามเจ้าได้”

หลินสวินจมสู่ห้วงความคิดทันที อยากชนะใจผู้แข็งแกร่งระดับหยั่งสัจจะขั้นสูงย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ต้องเอาอะไรออกมาล่อเล่าจึงจะทำให้จูเหล่าซานอยู่ต่อ?

หลินสวินคิดไม่ออกจริงๆ

ผู้หญิง เงินทอง อำนาจ… เรียกได้ว่าของทั่วๆ ไปเหล่านี้ไม่สามารถดึงดูดยอดฝีมือระดับจูเหล่าซานได้

“เจ้าไม่ต้องเสียเวลาคิดแล้วล่ะ”

ทันใดนั้นเสียงต่ำลึกเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น ไม่รู้ว่าร่างสูงใหญ่กำยำของจูเหล่าซานมายืนอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าสีรัตติกาลที่ห่างออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่

หลินสวินอึ้งไปทันที

พญาแร้งกลับยิ้มบางๆ ราวกับเดาออกตั้งนานแล้วว่าจูเหล่าซานต้องปรากฏตัว

“ระดับมหาสมุทรวิญญาณมีอายุขัยสามร้อยปี ระดับหยั่งสัจจะมีอายุขัยหกร้อยปี ตอนนี้อายุขัยของข้าเหลือไม่ถึงสองปี แม้เจ้าให้ข้าอยู่ต่อ ก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาของเจ้าได้”

จูเหล่าซานเอ่ยปากอย่างราบเรียบ

หลินสวินคาดไม่ถึง ในใจพลันรู้สึกสับสน ไม่คิดเลยว่าจูเหล่าซานจะเหลืออายุขัยไม่ถึงสองปี!

แต่นี่ก็คือความจริง!

หนทางที่ผู้ฝึกปราณแสวงหานั้น ถ้าไม่นับชื่อเสียงและพลัง เป้าหมายพื้นฐานที่สุดก็เพื่อยืดอายุขัย เพื่อชีวิตอันเป็นอมตะ!

แต่หนทางนั้นแสนจะโหดร้าย นับตั้งแต่โบราณกาล ไม่รู้ว่ามียอดฝีมือมากมายเท่าไรที่สุดท้ายพ่ายแพ้ให้กับกาลเวลา เพราะไม่สามารถทะลวงระดับปราณได้ ทำให้อายุขัยดับสูญ พลังปราณดับสลายไปพร้อมความคั่งแค้น

ตัวอย่างแบบนี้มีให้เห็นมากมาย

โดยเฉพาะยิ่งระดับพลังปราณสูงเท่าไหร่ การจะบรรลุขั้นต่อไปก็ยิ่งยาก ถ้าไม่สามารถทะลวงขั้นได้ ต่อให้เป็นบุคคลที่มีอำนาจมากเพียงใด สุดท้ายก็ต้องหยุดก้าวเดินและสูญสลายไปในที่สุด

สิ่งที่จูเหล่าซานเผชิญในตอนนี้ ก็คือปัญหาใหญ่ของอายุขัยที่กำลังจะดับสูญ!

แม้จะเห็นว่าพลังปราณของเขาโดดเด่นเพียงใด แข็งแกร่งขนาดไหน เมื่อเผชิญหน้ากับกาลเวลากลับดูเล็กจ้อยเกินกว่าจะต้านทาน

นี่ก็คือหนทางที่ต้องก้าวเดิน ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยขวากหนาม ทุกย่างก้าวล้วนลำบากยากเข็ญ ต้องต่อสู้กับวันเวลา หากพ่ายแพ้ก็จำต้องหยุดเดิน!

หลินสวินยังเด็ก พลังแฝงไร้ขีดจำกัด อีกทั้งพลังปราณยังไต่ระดับอย่างรวดเร็ว จึงยังไม่ตระหนักถึงเรื่องนี้

ทว่ายามรู้ว่าอายุขัยชองจูเหล่าซานกำลังจะหมดลงแล้ว ก็ยังกระทบกระเทือนจิตใจเขาอย่างหนัก ทำให้จิตใจสับสน ไม่เป็นตัวเอง