Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 570

สรุปบท ตอนที่ 570: Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์

ตอน ตอนที่ 570 จาก Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 570 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ – ตอนที่ 570 เมฆาเคลื่อนทั่วทศทิศ
ตอนที่ 570 เมฆาเคลื่อนทั่วทศทิศ
โดย
ProjectZyphon
เด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์คนหนึ่ง ทว่ายามทะลวงเข้าระดับหยั่งสัจจะกลับนำมาซึ่งด่านเคราะห์อสนีไร้เทียมทาน นับแต่โบราณมายากจะได้เห็น แปลกประหลาดชวนประหวั่น

นี่เดิมทีก็ทำให้ผู้คนรู้สึกเกินคาดหมายและตกตะลึง แต่เมื่อเห็นว่าท้ายที่สุดหลินสวินมีชีวิตรอดจากด่านเคราะห์อสนี ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกคาดไม่ถึงกว่าเดิม

เจ้าหมอนี่เป็นใครกันแน่

ในเผ่ามนุษย์ ตั้งแต่เมื่อไหรกันที่ปรากฏสัตว์ประหลาดพลิกฟ้าตนหนึ่งเช่นนี้

ผู้แข็งแกร่งที่อยู่ตรงนั้นสั่นสะท้านพูดไม่ออก

สวบ!

แต่ทว่าท่ามกลางความเงียบสงัด ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งพลันพุ่งออกมาประดุจสายฟ้าแลบ มุ่งกระโจนสังหารไปยังหลินสวินที่อยู่ห่างไกลทันที

เหตุการณ์นี้กะทันหันเกินไป ทำให้ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดต่างชะงักงัน

จากนั้นพวกเขาก็รู้ตัวทันที เด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์นั่นแม้รอดชีวิตจากด่านเคราะห์อสนีแต่กลับบาดเจ็บหนักใกล้ตายอยู่รอมร่อ เวลานี้คือโอกาสดีที่สุดที่จะกำจัดเขาซะ!

เมื่อนึกถึงว่าบนตัวเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์นั่นยังซ่อนมหาศุภโชคจากเกาะอริยะปัญจธาตุ ทำให้ผู้แข็งแกร่งที่กระจายอยู่บริเวณนี้เหล่านั้นยิ่งอดรนทนไม่ไหวกว่าเดิม

“เจ้าคนเผ่าเหยี่ยววายุนั่นเหลี่ยมจัดนัก ถึงขั้นลงมือเป็นคนแรก!”

“หึ เขาลงมือแล้วอย่างไร แถบนี้มีคู่แข่งกระจายอยู่ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ มีหรือจะให้เขาเผ่าเหยี่ยววายุช่วงชิงศุภโชคไป”

“ฆ่า! ฉวยจังหวะที่เด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์นั่นบาดเจ็บสาหัสต้องกำจัดมันให้ได้ มิฉะนั้นรอมันฟื้นคืนขึ้นมา จะต้องเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งคนหนึ่งแน่นอน!”

เสียงตะโกนก้องดังขึ้นต่อเนื่องเป็นระลอก ทำลายบรรยากาศชวนตระหนกบนฟ้าดินนี้ ผู้แข็งแกร่งทั้งกลุ่มโผนทะยานเต็มอัตรา พุ่งตรงไปยังตำแหน่งที่หลินสวินอยู่

พวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งจากแต่ละเผ่าของทะเลกลืนวิญญาณ อยู่ภายใต้ขุมอำนาจชนพื้นเมืองบรรพกาล คนที่สามารถเข้ามายังแดนลับอสูรมารอริยะได้ล้วนแต่เป็นยอดฝีมือ ไม่มีผู้อ่อนแอแม้เพียงคนเดียว

แต่ตอนนี้พวกเขาเคลื่อนพลพร้อมกัน หนึ่งเพื่อแย่งชิงศุภโชคบนตัวหลินสวิน สองคือหมายฉวยโอกาสนี้กำจัดหลินสวินในคราเดียว

ถึงอย่างไรการก้าวข้ามด่านเคราะห์ของหลินสวินเมื่อครู่ก็พลิกฟ้าและสะเทือนใต้หล้าเกินไป ทำให้พวกเขารู้สึกถึงภัยคุกคามอย่างลึกซึ้ง

ชั่วขณะเดียวในผืนป่านี้ก็เต็มไปด้วยแสงเคลื่อนไหวทุกทิศทาง พร่างพรายละลานตาแน่นขนัด พุ่งออกมาจากทั่วทุกทิศ ราวกับรุ้งศักดิ์สิทธิ์ที่รวมตัวกันหนาแน่น

“เผ่ากวางหยก เผ่าคชามาร เผ่าวิญญาณสมุทร เผ่ากาฬพฤกษ์… บัดซบ! ทำไมคู่แข่งถึงมากมายเช่นนี้”

แต่จากที่ผู้แข็งแกร่งแต่ละเผ่าปรากฏตัว ทำให้ที่แห่งนั้นเปิดฉากอึกทึกทันที ต่างคาดไม่ถึงว่าครานี้ เพียงเพราะเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์คนเดียวจะดึงดูดคู่แข่งมามากมายขนาดนี้

นี่ทำให้ผู้ฝึกปราณจำนวนมากตะลึงงัน รู้ดีว่าเพื่อแก่งแย่งศุภโชคที่บนตัวเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์นั่น ที่แห่งนี้จะต้องเกิดฉากคาวเลือดฝนโลหิตเป็นแน่!

…

หลินสวินหลั่งเลือดไปทั้งตัว ร่างกายดำไหม้นอนบนพื้นดิน รู้สึกผ่อนคลายหลังรอดพ้นพิบัติเคราะห์ พร้อมๆ กับเคียดแค้นชิงชังที่ถูกลอบโจมตีด้วย

เขาคิดไม่ถึงสักนิดว่าในช่วงสุดท้ายที่ด่านเคราะห์อสนีใกล้สิ้นสุด จะถึงกับทำให้ตนต้องประสบการโจมตีถึงแก่ชีวิต

ราวกับว่าเคราะห์สวรรค์เจตนามุ่งเป้ามาที่เขา หมายจู่โจมสังหารเขาให้ตายในฉับพลัน!

“นี่มัน…”

ทันใดนั้นหลินสวินสังเกตเห็นว่า ภายในถ้ำสวรรค์ในร่างถึงขั้นทิ้งสายโซ่สีเทาท่อนหนึ่งเอาไว้ รัดพันรอบแท่นมรรค แผ่กระจายกลิ่นอายระเบียบและกฎเกณฑ์อันน่าหวาดกลัว และกัดกร่อนแท่นมรรคไม่หยุด!

พลังแห่งเคราะห์สวรรค์!

สีหน้าหลินสวินพลันเปลี่ยนไปทันที คาดไม่ถึงโดยสิ้นเชิง ด่านเคราะห์อสนีแม้จางหายไปแล้ว แต่กลับมีพลังส่วนนึ่งเป็นตัวแทนเคราะห์สวรรค์ตกค้างอยู่ในตัว!

นี่ก็เท่ากับว่าภายในร่างได้ฝังรากเหง้าแห่งเภทภัยหนึ่งอย่างแท้จริง หากไม่ระวังเพียงนิดเกิดหายนะที่ไม่อาจคาดคิด

ควรรู้ว่าแท่นมรรคหยั่งสัจจะคือการก่อร่างจากรากฐานมหามรรค รวบรวมต้นกำเนิดมรรควิถีทั้งร่างหลินสวินไว้ด้วยกัน แต่ตอนนี้กลับถูกโซ่เคราะห์สวรรค์พันธนาการและกัดกร่อน

นี่ก็เหมือนกับต้องการทำลายรากฐานมรรควิถีของเขา!

“น่าชังนัก!”

นัยน์ตาดำของหลินสวินจ้องมองท้องฟ้า แค้นจนกัดฟันกรอด เขายิ่งรู้สึกว่าเคราะห์สวรรค์ครั้งนี้เต็มไปด้วยความลี้ลับมากกว่าเดิม ราวกับว่าจงใจมุ่งเป้ามาที่ตน!

แต่ไม่นานหลินสวินก็ไม่อาจคิดมากความ ด้วยเขาสังเกตเห็นอันตราย รีบผุดลุกขึ้นและเห็นว่า ห่างไปไม่ไกลมีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาสังหารอย่างหาญเหี้ยม

เงาร่างนั้นรวดเร็วปานภูตผี เมื่อมองดูอย่างถี่ถ้วนก็ให้ตกตะลึงว่าเป็นเหยี่ยววายุตัวหนึ่ง ปีกเขียวสลัวราง กรงเล็บคมกริบดุจใบมีด กลิ่นอายทรงพลังเหลือประมาณ

ขณะเดียวกันหลินสวินก็เห็นว่ากลางเขาทั่วทุกสารทิศ แสงเคลื่อนไหวพุ่งออกมาถี่ยิบมืดฟ้ามัวดิน กำลังมุ่งตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

นั่นคือผู้แข็งแกร่งจากแต่ละเผ่า!

หรือเพราะการเคลื่อนไหวขณะก้าวข้ามด่านเคราะห์ของตนยิ่งใหญ่เกินไป ถึงได้ดึงดูดให้เกิดเหตุการณ์ตรงหน้านี้

หลินสวินหรี่ตาลง

“เจ้าหนุ่ม ทิ้งคัมภีร์อริยมรรคไว้ซะ แล้วจะไว้ชีวิตเจ้า!”

ผู้แข็งแกร่งเผ่าเหยี่ยววายุคนนั้นพุ่งเข้ามา คำพูดแม้กล่าวเช่นนั้น แต่การกระทำเขากลับไม่เกรงใจสักนิด ปีกกระพือพัดหมอกแสงสีเขียวผืนหนึ่ง พลุ่งพล่านด้วยท่วงทำนองมรรคมุ่งพิฆาตไปยังหลินสวิน

ในสายตาเขา หลินสวินเพิ่งก้าวข้ามด่านเคราะห์เสร็จสิ้น บาดเจ็บหนักเจียนตาย ถือเป็นช่วงที่อ่อนแอที่สุดอย่างแน่นอน ตอนนี้เป็นจังหวะดีที่สุดในการฆ่าคนชิงทรัพย์อย่างไม่ต้องสงสัย

ด้วยเหตุนี้ทันทีที่เขาลงมือจึงไม่มีการยั้งมือไว้ไมตรีสักนิด

“ไสหัวไป! อาศัยพวกเจ้าเผ่าเหยี่ยววายุ ยังกล้ามาแย่งชิงศุภโชคงั้นรึ”

ทว่าไม่รอให้หลินสวินลงมือ กวางหยกดุร้ายเหี้ยมโหดตัวหนึ่งพุ่งเข้ามา กลิ่นคาววายุเตะจมูก เพียงฝ่ามือเดียวก็ตบผู้แข็งแกร่งเผ่าเหยี่ยววายุนั่นลอยออกไป

จากนั้นส่งเสียงคำรามสะเทือนใต้หล้า ผู้แข็งแกร่งเผ่ากวางหยกกลุ่มหนึ่งปรากฏตัว นำพาไอสังหารร้ายกาจล้นฟ้า ทำให้อากาศแถบนี้ปรวนแปร ในป่าเขาลำเนาไพรใบไม้ป่วนคลั่ง

เวลานี้ผู้แข็งแกร่งมากมายที่รีบเร่งมาต่างตระหนก รีบร้อนหลีกหลบ

แต่ก็มีกลุ่มเผ่าจำนวนมากท่าทีเหิมเกริมน่ากลัวพุ่งสังหาร ไม่หวาดหวั่นเผ่ากวางหยกแม้แต่น้อย

เผ่าคชามารที่ตัวใหญ่โตดุจขุนเขา ใบหน้าเหี้ยมโหด เท้าก้าวเหยียบพื้นดิน กระแทกทลายเนินเขา พลานุภาพร้ายกาจน่าหวาดกลัว

และมีเผ่าวิญญาณสมุทรที่รูปงามหล่อเหลา ผิวหนังเรืองแสงวารีน้ำเงินหม่น พวกเขาโดดเด่นเป็นอันมาก ดูเหมือนเผ่ามนุษย์แต่กลับมีนัยน์ตาฟ้าคราม ผมยาวสีทองเรืองอร่าม

ที่ปรากฏตัวพร้อมกันยังมีขุมอำนาจเผ่าอื่นๆ อย่างเผ่าเพลิงแดง เผ่ากาฬพฤกษ์ เผ่าวานรนทีเป็นต้น ผู้แข็งแกร่งมากมายต่างมากันเป็นกลุ่ม พลานุภาพสง่างามเกรียงไกร

“กระบวนรบยิ่งใหญ่นัก…”

หลินสวินยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ผมดำทั้งศีรษะพลิ้วสยาย แม้เขาอาภรณ์ย้อมไปด้วยเลือด เวลานี้กลับมีพลานุภาพหยิ่งผยอง นัยน์ตาดำดุจหุบเหว ลึกล้ำและเย็นเยียบ

“เผ่าอย่างพวกเจ้าดีแต่คุยโตโอ้อวดรึไง เรียกพวกเจ้าว่าเผ่าขี้อวดก็นับว่าสมชื่อคู่ควร”

หลินสวินขมวดคิ้วมุ่น

เผ่าขี้อวด…

สีหน้าผู้แข็งแกร่งตรงนั้นต่างเปลี่ยนเป็นพิลึกพิลั่น เจ้าเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์นี่ไม่กลัวตายรึไง เป็นเนื้อบนเขียงอยู่แล้วยังกล้าพูดพล่ามเช่นนี้อีก

“รนหาที่ตาย!”

ผู้แข็งแกร่งเผ่ากวางหยกนั่นเดือดจัด ร้องคำรามแล้วซัดฝ่ามือออกไป รอยฝ่ามือราวโม่หินพลันปรากฏ เต็มไปด้วยท่วงทำนองมรรคเขียวขจี มากพอจะซัดทลายภูเขาสูงใหญ่ลูกหนึ่ง

นี่คือผู้แข็งแกร่งรุ่นอาวุโสคนหนึ่ง พลังต่อสู้แข็งแกร่ง ทำให้ผู้แข็งแกร่งมากมายต่างตะลึงงัน ไม่อาจไม่ถอยหลบ ไม่กล้ายืนอยู่ตรงนั้นด้วยกลัวจะโดนลูกหลง

แต่ทว่าที่ทำให้รู้สึกคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น หลินสวินไม่แม้แต่จะขยับหนี ปล่อยหมัดออกไปลวกๆ ปะทะกับฝ่ายตรงข้าม

ในกระบวนการนี้พลังอันน่ากลัวหาใดเปรียบสายหนึ่งพุ่งออกมาจากกำปั้นของหลินสวิน เต็มไปด้วยกลิ่นอายทำลายล้าง ตรงเข้าปกคลุมผู้แข็งแกร่งเผ่ากวางหยกนั่น

ห้วงอากาศทรุดลง พลังทำลายรุนแรง!

จู่โจมเพียงคราเดียวทำให้ผู้แข็งแกร่ง ณ ที่นั้นต่างตระหนกตกใจ นี่มันพลังหมัดระดับไหนกันถึงได้น่ากลัวเช่นนี้ พริบตาก็เข้าปกคลุมคู่ต่อสู้

ตูม!

ที่ตามเสียงกัมปนาทรุนแรงมา คือเสียงโหยหวนของผู้แข็งแกร่งเผ่ากวางหยกนั่น จากนั้นร่างกายพลันระเบิดออกสนั่นหวั่นไหว ฝนโลหิตราวน้ำตกสาดพรม ย้อมอากาศเป็นสีชาด งดงามชวนประหวั่น

“สวรรค์ เขาไม่ใช่บาดเจ็บหนักใกล้ตายรึ ทำไมถึงยังมีพลังต่อสู้เช่นนี้”

ผู้แข็งแกร่งทั้งหมดต่างไหวหวั่น หมัดเดียวบดขยี้ผู้แข็งแกร่งรุ่นอาวุโสระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งจนแหลกละเอียด! ใครจะกล้าคิดได้

“ความสามารถขี้ผงแค่นี้ เผ่าพวกเจ้าก็ได้แต่คุยโตโอ้อวดจริงดังว่า”

สีหน้าหลินสวินปรากฏความเหนียดหยันวูบหนึ่ง

ชั่วขณะเดียวผู้แข็งแกร่งเผ่ากวางหยกที่อยู่ใกล้เคียงต่างโกรธจัด พุ่งตรงเข้าไปในบัดดล ใช้วิธีที่แกร่งที่สุดหมายกำจัดหลินสวินให้สิ้นซาก

เจ้าเด็กหนุ่มเผ่ามนุษย์นี่ชั่วช้านัก ดูถูกพวกเขาเป็นเผ่าขี้อวด ต้องฆ่ามันให้ตาย ชะล้างความอัปยศ!

ผู้แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งออกมือต้องเต็มไปด้วยพลานุภาพเป็นธรรมดา ห้วงอากาศแถบนี้ปั่นป่วน กรวดหินทะลวงแหวกอากาศเกิดเสียงครั่นครื้น

ตูม!

ไอสังหารเย็นชาพุ่งวาบออกมาจากนัยน์ตาหลินสวิน น่าพรั่นพรึงหาใดเปรียบ พร้อมกันนั้นเขาก็จู่โจมออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด

แม้ว่ารอบด้านล้วนเป็นศัตรู เขาก็ไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย

นี่คือความเชื่อมั่นและมาดสง่างามไร้คู่ต่อกรอย่างหนึ่ง!

เฉกเช่นเดียวกัน นี่คือสมรภูมิแรกหลังเขาบรรลุสู่ระดับหยั่งสัจจะ จึงรีบเร่งต้องการคู่ต่อสู้ส่วนหนึ่งมายืนยันพิสูจน์พลังต่อสู้ของตนว่าอยู่ในระดับไหนแล้ว!

…………….