Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 746

ศิษย์สืบทอดสายในสำนักกระบี่เทียมฟ้า มีปราณระดับกระบวนแปรจุติขั้นต้น และยังเป็นทายาทสายตรงของเผ่ากระเรียนเขียวแห่งดินแดนรกร้างโบราณอีกด้วย

ครอบครองพรสวรรค์ชั้นดี ‘ปราณรบยอดเขียว’ เป็นหนึ่งในดาวรุ่งที่โดดเด่นที่สุดของสำนักกระบี่เทียมฟ้า คุณสมบัติพิเศษเหนือปวงชน พลังต่อสู้น่าทึ่ง

หลายวันก่อนชิงเจ๋อติดตามกู้ตงถิงผู้อาวุโสสำนักกระบี่เทียมฟ้ามุ่งหน้ามาจักรวรรดิจื่อเย่า และได้รับการต้อนรับอย่างสมเกียรติจากราชวงศ์

และในงานเลี้ยงคราวนั้นได้เกิดเรื่องใหญ่เป็นที่ฮือฮาขึ้น

ยามนั้นบุคคลสำคัญแห่งราชวงศ์ผู้หนึ่งนามว่าจ้าวกวงซิ่วเป็นคารวะสุราให้ชิงเจ๋อ แต่กลับถูกชิงเจ๋อปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง กล่าวว่า ‘คารวะสุราให้ข้าย่อมได้ แต่เจ้ามีคุณสมบัติไม่พอ’

ประโยคเดียวทำเอาบรรยากาศ ณ ที่นั้นเปลี่ยนไป

โดยเฉพาะจ้าวกวงซิ่วยิ่งตกอยู่ในสถานการณ์น่าอับอาย สีหน้าไร้แวว มีโทสะเป็นอย่างยิ่ง

เขาเป็นท่านโหวแห่งราชวงศ์ผู้หนึ่ง เป็นฝ่ายคารวะสุราเอง กลับถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ ซ้ำยังคิดว่าเขามีคุณสมบัติไม่พอจะคารวะสุราอย่างไม่ไว้หน้าอีก ทำเขาขายหน้าต่อหน้าธารกำนัล นี่มันดูหมิ่นกันอย่างเห็นได้ชัด

‘เช่นนั้นข้าคารวะสุราเจ้าสักจอกเป็นอย่างไร’

ณ ที่นั้นมีคนทนดูไม่ไหว หยัดกายลุกขึ้นเอ่ยเสียงเย็นชา เขาคือท่านอ๋องผู้น่าเคารพยำเกรงและมีชื่อเสียงคนหนึ่ง

ทว่าสิ่งที่ทำให้ทุกผู้คนล้วนคาดไม่ถึงคือ ชิงเจ๋อไม่แม้แต่จะเหลือบตาเลยสักนิดก็ปฏิเสธอีกครั้ง ‘เจ้าก็ไม่ได้’

บัดนั้นบรรยากาศในที่นั้นพลันเปลี่ยนเป็นเงียบกริบและกดดัน ในงานเลี้ยงนี้ล้วนเป็นบุคคลชนชั้นสูงที่เลื่องชื่อลือชาในจักรวรรดิ มีผู้ทรงอิทธิพลระดับแนวหน้าอยู่ไม่น้อย

ยามนี้กลับถูกท่าทียิ่งผยองไร้มารยาท ดูหมิ่นถิ่นแคลนของชิงเจ๋อทำเอาเดือดดาลกันหมด

‘เช่นนั้นเจ้าคิดว่า ณ ที่แห่งนี้มีใครคุณสมบัติครบถ้วนพอจะคารวะสุราเจ้ากัน’

คนใหญ่คนโตผู้หนึ่งเอ่ยถามเสียงเย็นชา

ต้นแต่ต้นจนจบชิงเจ๋อดูเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด รินสุราให้ตนไปพลางกล่าวอย่างราบเรียบ ‘ถ้าผู้ใดรับสามกระบี่ของข้าได้ ย่อมมีคุณสมบัติร่ำสุรากับข้า’

คราวนี้คนใหญ่คนโต ณ ที่นั้นถึงตระหนึกได้ว่า เหตุที่ชิงเจ๋อผู้นี้หยิ่งผยองและไร้มารยาทเช่นนี้ ที่แท้ก็เพราะเห็นว่าตนเหนือกว่า มองว่าท่านอ๋องท่านโหวที่หันไปคารวะสุราเขาเมื่อครู่นั้น ในแง่ของพลังความแข็งแกร่ง ไม่สามารถรับพลังแห่งสามกระบี่ของเขาได้!

นี่มันบ้าเกินไปอย่างเห็นได้ชัดแล้ว

บรรดาคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้น ไม่เพียงแต่สูงศักดิ์ ฐานะสูงส่ง แต่พวกเขายังเป็นคนใหญ่คนโตผู้มีอำนาจสะท้านแผ่นดิน พลังปราณแทบไม่ได้ด้อยไปกว่าระดับกระบวนแปรจุติ

ทว่าชิงเจ๋อผู้นี้กลับกล้าโพล่งวาจาบ้าคลั่งเช่นนี้ในงานเลี้ยง ย่อมทำให้ผู้คนอึดอัดยิ่งยวดเป็นธรรมดา

หากไม่ได้เห็นแก่ว่าอีกฝ่ายมาจากสำนักกระบี่เทียมฟ้า ป่านนี้พวกเขาคงโยนไอ้บ้าที่ไม่เห็นใครในสายคนนี้ไปให้พ้นตั้งนานแล้ว

ท้ายที่สุดแม่ทัพตรีอวี่เหวินจงแห่งทัพเพลิงทักษิณของจักรวรรดิก็ทนไม่ไหว ยืนขึ้นมาหมายจะอาศัยความแข็งแกร่งไป ‘คารวะสุรา’ ให้บทเรียนแก่ชิงเจ๋ออย่างโหดเหี้ยมสักครา

อวี่เหวินจงเป็นถึงมหายุทธ์แนวหน้าแห่งระดับกระบวนแปรจุติ กรำศึกฆ่าฟันมาหลายปี ประสบการณ์การต่อสู้คับคั่งหาที่เปรียบไม่ได้

ทว่าภายใต้การจับจ้องด้วยสายตาตื่นตระหนกของฝูงชน เขากลับถูกชิงเจ๋อพิชิตชัยในกระบี่เดียว!

หรือควรพูดว่า อวี่เหวินจงตั้งรับไม่ได้แม้แต่กระบี่เดียวเลยด้วยซ้ำ ก็ถูกซัดสะเทือนจนร่างซวนเซถอยร่นออกไปหลายก้าว ท้ายที่สุดก็อดไม่ไหวกระอักเลือดออกมา!

และต้นตั้งต้นจนจบชิงเจ๋อนั่งตัวตรงอยู่หน้าโต๊ะ ในมือยังคงถือจอกเหล้า หนึ่งกระบี่พุ่งออกไป เหล้าในจอกของเขาไม่ได้กระฉอกออกมาแม้แต่หยดเดียว

อากัปกิริยาสงบเยือกเย็นเช่นนั้น ทำเอาบุคคลสำคัญ ณ ที่นั้นต่างตกตะลึงกันอีกระลอก

‘กระบี่แรกนี้ของข้านามว่า ‘รุ่งสาง’ ดุจดังตะวันเพิ่งโผล่พ้น ลำแสงครอบคลุมทั่วพื้นดิน ความมืดมิดสลายตัวไม่มีเหลือ น่าเสียดาย เจ้าสกัดกั้นไม่ได้แม้แต่กระบี่แรก จะมีคุณสมบัติร่ำสุรากับข้าได้อย่างไร’

ชิงเจ๋อถอนหายใจเบาๆ ดูคล้ายหมดความสนใจ

ประโยคนี้เหมือนสั่งสอนผู้อ่อนอาวุโสคนหนึ่งชัดๆ ท่าทางเช่นนั้นพาให้สีหน้าบุคคลสำคัญแห่งจักรวรรดิทั้งกลุ่มยิ่งไม่น่าดูมากขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนอวี่เหวินถิงยิ่งอับอายและโกรธเกรี้ยวจนอยากตาย ถูกทิ่มแทงจนสะบัดแขนเสื้อจากไปทันที

‘หึๆ บ้าดีเดือดดีนี่!’

ไม่นานก็มีคนใหญ่คนโตผู้หนึ่งยืนขึ้นอีกครั้ง เขาคือท่านโหวแห่งราชวงศ์คนหนึ่ง เป็นผู้ฝึกปราณระดับกระบวนแปรจุติขั้นสมบูรณ์ ยามอายุยังน้อยเคยสังหารเจียวหลงที่แท้จริงมาแล้ว เป็นคนร้ายกาจที่พลังต่อสู้ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง

ทว่าท้ายที่สุดเขาพยายามเต็มที่เพื่อหยุดกระบี่ของชิงเจ๋อ แต่ก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วยเหตุนี้ ยามชิงเจ๋อออกกระบี่ที่สอง สุดท้ายเขาก็ยังถอยครูดเสียหลัก ไม่กล้าขวางคมกระบี่อีกฝ่าย

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนในที่นั้นตกตะลึงอย่างที่สุด

มหายุทธ์ระดับกระบวนแปรจุติขั้นสมบูรณ์รุ่นอาวุโสผู้หนึ่ง กลับสกัดได้แค่กระบี่เดียวของชิงเจ๋อเท่านั้น

นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้วชัดๆ!

เนื่องจากทุกผู้คนต่างมองออกว่าชิงเจ๋อคนนั้นเพิ่งเป็นเพียงผู้ฝึกปราณระดับกระบวนแปรจุติขั้นต้น อายุอย่างมากก็ยี่สิบกว่าปีเท่านั้น!

หรือว่า นี่ก็คือศักยภาพของศิษย์สืบทอดสายในแห่งสำนักกระบี่เทียมฟ้า?

กลับเห็นชิงเจ๋อยังคงกล่าวเสียงเรียบ ‘กระบี่ที่สองของข้ามีนามว่า ‘เกล็ดน้ำค้าง’ เมื่อสำแดงสรรพสิ่งล้วนควบแข็ง พลังชีวิตมอดดับ สามารถทำให้ข้าสำแดงกระบี่นี้ออกมาได้ เจ้าก็ภาคภูมิใจได้แล้ว’

ท่านโหวผู้สูงส่งแห่งจักรวรรดิคนหนึ่งพ่ายแพ้แล้ว ซ้ำยังถูกวิจารณ์เช่นนี้อีก นี่มันต่างอะไรกับการสบประมาทและเยาะเย้ยกัน

ท้ายที่สุดท่านโหวผู้นี้ก็โกรธจนหน้าเขียว จากไปอย่างเฉียวฉุน

จากนั้นมีคนใหญ่คนโตลุกออกมาคนแล้วคนเล่าอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนต่างเรียกได้ว่าเป็นบุคคลผู้มีชื่อเสียงโดดเด่นในรุ่นอาวุโส แต่ท้ายที่สุดล้วนถูกชิงเจ๋อพิชิตชัยประหนึ่งลำไผ่หักก็ไม่ปาน!

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยมีใครรับกระบี่ที่สองของชิงเจ๋อได้เลย!

จวบจนบัดนี้ บรรยากาศภายในงานเลี้ยงควบแข็งถึงขีดสุด คนใหญ่คนโตแห่งจักรวรรดิแต่ละคนสีหน้าเขียวคล้ำ นิ่งเงียบจนคำพูด

“ไม่ การท้าดวลครั้งนี้ดึงดูดความสนใจไปทั่วนครต้องห้ามแล้ว ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากหลินสวินหดหัวเลี่ยงศึก คงไม่ได้เสียหน้าเขาแค่คนเดียว!”

เสียงการวิพากษ์วิจารณ์ทุกรูปแบบราวกับพายุพัดกระหน่ำทุกซอกมุมในนครต้องห้าม เพียงชั่วข้ามคืนเรื่องการท้าดวลระหว่างหลินสวินกับชิงเจ๋อก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาอันร้องแรงที่สุด เป็นเป้าสายตาของปวงชน

หลินสวินจะสู้ศึกหรือไม่กันแน่

ทุกผู้คนต่างกำลังใจจดใจจ่อ

……

บนยอดภูเขาชำระจิต

ทะเลหมอกลอยเอื่อย ไอหมอกแห่ห้อมภูผา ทิวทัศน์งดงาม

หลินสวินนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสบายอารมณ์ เบื้องหน้ามีหินหยกสีดำขนาดมหึมาทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าตั้งอยู่ก้อนหนึ่ง หินหยกเปล่งประกายระยับ คละคลุ้งด้วยเกลียวคลื่นคลุมเครือแสนลึกลับ

และภายในหินหยก เด็กหญิงคนหนึ่งกำลังเอนกายนอนอยู่เงียบๆ

เด็กน้อยสวมชุดคลุมสีดำ มีดวงหน้างดงามที่ทำให้ผู้คนแทบกลั้นหายใจ ความงามเช่นนั้นราวกับผลงานชิ้นเอกแห่งสวรรค์ เพียงพอจะทำให้ฟ้าดินมืดสลัวลงได้

นางนอนนิ่งอยู่ในหินหยก สองมือสอดประสานอยู่ตรงท้องน้อย ทำท่ามุทราประหลาดอย่างหนึ่ง ดวงตาปิดสนิท สีหน้าสงบนิ่ง ระหว่างที่หายใจเข้าออกแฝงจังหวะอันเป็นเอกลักษณ์ ประดุจจมสู่ห้วงนิทรานิรันดร์กาล

สามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าแสงเรืองรองสีดำที่ดุจดั่งรัตติกาลนิรันดร์สายแล้วสายเล่าราวกับแสงพิรุณ ร่ายระบำอยู่รอบกายนาง

เด็กหญิงคนนี้ย่อมเป็นซย่าจื้อที่กำลัง ‘จุติ’ เป็นครั้งที่สอง

‘ก็ไม่รู้ว่าแม่นางน้อยคนนี้จะตื่นขึ้นมาเมื่อไร…’

เนิ่นนานกว่าหลินสวินจะละสายตากลับไป ถอนหายใจอยู่ในทรวง

วิชาลึกลับเย้ยฟ้าที่ซย่าจื้อฝึกฝนนั้นเรียกว่า ‘คัมภีร์จุตินพชาติ’ การตื่นขึ้นของพลังในทุกครั้งจะมาพร้อมการดับสูญหนึ่งครั้ง บังเกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่จากจุดนั้นราวกับเป็นการกำเนิดใหม่

นี่เป็นการ ‘จุติ’ ครั้งที่สองของซย่าจื้อ เริ่มขึ้นตั้งแต่ก่อนที่หลินสวินจะไปทะเลกลืนวิญญาณแล้ว

ที่น่าเสียดายคือ จวบจนตอนนี้การ ‘จุติ’ ครั้งนี้ก็ยังไม่สิ้นสุด เห็นได้ชัดว่ายืดยาวเกินไปแล้ว…

ท้ายที่สุดหลินสวินก็นำซย่าจื้อที่หลับใหลอยู่ในหินหยกสีดำมาวางไว้ในชั้นแรกของเจดีย์ไร้อักษรอย่างระมัดระวัง เขาตัดสินใจแล้ว ตอนที่มุ่งหน้าไปดินแดนรกร้างโบราณ เขาจะพาซย่าจื้อไปด้วยกัน

เนื่องจากตอนที่แม่นางน้อยคนนี้ตื่นจากการจุติ ความทรงจำก่อนหน้านี้จะถูกตัดขาดและกำจัดทิ้งไปจนสิ้นซาก สิ่งเดียวที่ยังจำได้ ก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

“นายน้อย เรื่องราวชักไม่เข้าทีแล้ว ชิงเจ๋อผู้สืบทอดสำนักกระบี่เทียมฟ้าคนนั้นมาด้วยตัวเองแล้ว ตอนนี้กำลังรออยู่นอกประตูภูเขาชำระจิตของพวกเราขอรับ!”

ไกลออกไป หลินจงวิ่งพรวดพราดมาอย่างกะทันหัน