Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 789

ตอนที่ 789 ความโลภครอบงำ
ชายที่หน้าตาค่อนข้างหล่อเหลาคนนั้น ทันทีที่จำหลินสวินได้ หว่างคิ้วก็ปรากฏเงามืดวูบหนึ่ง ในใจถาโถมด้วยความรู้สึกเหลือจะเอ่ยที่ไม่รู้ว่าคับแค้นหรือหวาดกลัว

ชายผู้นี้หาใช่ใครอื่น เป็นโม่เฟิงผู้สืบทอดสำนักมุกวิญญาณนั่นเอง

ตอนนั้นยามทดสอบบนภูเขาโคม่วง เพราะปัญหาเรื่องการขอโทษอย่างเดียว ทำพวกเขาทั้งขบวนถูกหลินสวินเล่นงานต่อเนื่อง โกรธแค้นกลัดกลุ้มเสียจนแทบกระอักเลือด

แต่ท้ายที่สุดพวกเขายังยอมจำนนไม่กล้าแก้แค้น เพราะแม้แต่เยวี่ยเจี้ยนหมิงยังยกย่องหลินสวิน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาไหนเลยจะกล้าล้างแค้นอีก

ทว่าโม่เฟิงกลับคาดไม่ถึงยิ่งว่าจะพบหลินสวินกลางนครเตโชอีกครา

“เจ้ารู้จักเด็กนั่นรึ”

ผู้อาวุโสด้านข้างเอ่ยปาก เขาสวมชุดนักพรตสีน้ำเงิน มวยผมเหนือศีรษะ ผิวพรรณแวววาวหมดจดเหมือนเด็กทารก ท่าทางสง่างามดุจเซียนองค์หนึ่ง

เขามีนามว่าหานเหยียนเชวีย เป็นผู้อาวุโสระดับกระบวนแปรจุติคนหนึ่งของสำนักมุกวิญญาณ และยังเป็นอาจารย์ผู้สั่งสอนวิชาแก่โม่เฟิง

“อืม” โม่เฟิงผงกศีรษะ

คิดไปคิดมาเขาจึงพูดอย่างขมขื่น “อาจารย์ งานประลองใหญ่รวมสำนักเมื่อหลายวันก่อน สาเหตุที่อันดับพวกเราสำนักมุกวิญญาณรั้งท้าย เพราะระหว่างการทดสอบถูกรบกวนจากคนผู้นี้”

พูดถึงตรงนี้ในใจโม่เฟิงมีความทรมานลึกล้ำพรั่งพรูขึ้นมา กล่าวต่อ “ว่าไปแล้ว เป็นพวกเราที่ผิดก่อน เผลอล่วงเกินฝ่ายตรงข้ามจึงทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้”

“ที่แท้ถูกเด็กนี่รบกวน นี่ก็สมเหตุสมผล”

หานเหยียนเชวียสีหน้าเจือแววประหลาด น้ำเสียงแฝงรสยากจะเอ่ย

ทำเอาโม่เฟิงชะงัก เดิมคิดว่าหานเหยียนเชวียต้องโกรธหรือตำหนิเขา คาดไม่ถึงว่ากลับมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนี้

ที่ทำโม่เฟิงงงงันที่สุดคือ ต่อมาหานเหยียนเชวียถึงกับยกมือตบบ่าเขา กล่าวปลอบใจเสียงอบอุ่น “พวกเจ้าแพ้ในมือเขาก็ไม่เสียหลาย พลังต่อสู้ของเด็กนี่ป่าเถื่อนชวนประหวั่นยิ่งยวด เขาไม่ลงมือกับพวกเจ้ารุนแรงถือว่าไม่เลวแล้ว”

โม่เฟิงตะลึงงันอยู่บ้าง นี่มันเรื่องอะไร อาจารย์ที่เข้มงวดหาใดเปรียบในอดีตที่ผ่านมา ทำไมเปลี่ยนเป็นใจดีเช่นนี้

ทั้งยังปลอบโยนตนเป็นครั้งแรก!

โม่เฟิงมีรู้สึกจวนเจียนน้ำตาคลอ ตั้งกี่ปีมาแล้ว อาจารย์เข้มงวดกับตนมาตลอด ไม่เคยปลอบประโลมตนเช่นนี้มาก่อน

ยามนี้ในใจหานเหยียนเชวียก็รู้สึกซับซ้อนเช่นกัน

เขาเคยเจอหลินสวินตอนอยู่ใต้ยอดเขาดาราโรย เคยเห็นแสนยานุภาพของหลินสวินว่ายิ่งใหญ่แค่ไหนยามปีนขึ้นยอดเขาดาราโรยอย่างแกร่งกร้าวกับตาตนเอง ระหว่างทางแทบไม่มีใครกล้าขัดขวาง!

ที่คาดไม่ถึงที่สุดคือ ตอนท้ายแม้อสูรเฒ่าเครือเถาออกจัดการล้วนไม่อาจฆ่าเด็กหนุ่มนั่น ซ้ำถูกเขาใช้ยานสำเภาที่คล้ายสมบัติอริยะหนีหายไป!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เมื่อทราบว่าศิษย์ของตนเคยถูกหลินสวินแกล้ง แน่นอนว่าเขาเข้าใจดี เพราะเขารู้ชัดแจ่มแจ้งว่าโม่เฟิงไม่อาจเป็นคู่ต่อกรเด็กหนุ่มนั่นแต่แรก

“หืม?”

ทันใดนั้น หานเหยียนเชวียพลันคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ยานสำเภาในมือเด็กหนุ่มนั่นคือสมบัติอัศจรรย์ยากหยั่งถึง คล้ายสมบัติอริยะในตำนาน กระทั่งสามารถหลีกหนีการควบคุมของค่ายอริยะโบราณบนยอดเขาดาราโรยนั่น!

นึกถึงตรงนี้ในใจหานเหยียนเชวียเกิดความละโมบขึ้นอย่างระงับไม่อยู่ กล่าวกำชับทันที “เจ้ารออยู่ตรงนี้ จับตาดูเด็กนี่ให้มั่น ข้ามีเรื่องด่วนจะกลับสำนักก่อน”

เขาคิดกลับไปเจรจากับบุคคลแนวหน้าของสำนักมุกวิญญาณ หากสามารถฉวยโอกาสนี้ชิงสมบัติอริยะเพื่อสำนัก นั่นคงไม่ด้อยไปกว่าการได้รับศุภโชคยิ่งใหญ่แน่!

สมบัติอริยะเชียวนะ มีอานุภาพปิดฟ้าคลุมดิน น่าหวาดกลัวหาใดเปรียบ หากสามารถมีไว้ในครอบครอง ต้องทำให้อิทธิพลของสำนักมุกวิญญาณของพวกเขาโดดเด่นเหนือบรรดา ‘สี่สำนักสามตระกูล’ กลายเป็นราชันที่แท้จริงแห่งแคว้นวิญญาณอัคนี!

‘จะต้องเร่งมือ อย่าปล่อยโอกาสให้พลาด!’

หานเหยียนเชวียยิ่งคิดความโลภในใจยิ่งแรงกล้า มีสัญญาณระงับไม่อยู่อยู่บ้าง แทบอยากลงมือทันที

แต่ท้ายที่สุดเขายังคงอดกลั้น ด้วยรู้ว่าเรื่องนี้คิดอย่างเดียวไม่ได้ ต้องดำเนินการวางแผนอย่างรอบคอบด้วย

ถึงอย่างไรเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนอยู่แค่ระดับหยั่งสัจจะคนนั้น แต่กลับสามารถหนีรอดการจู่โจมสังหารของอสูรเฒ่าเครือเถาได้ หากไม่อาจจับมันในคราเดียว ผลที่ตามมาคงยากคาดเดาจริงๆ

“อาจารย์ ท่านคิดจะทำอะไร”

โม่เฟิงไม่ได้โง่ เขาสามารถกลายเป็นคนโดดเด่นรุ่นเยาว์แห่งสำนักมุกวิญญาณได้ กล่าวถึงพรสวรรค์และเชาวน์ปัญญาล้วนเป็นสิ่งที่ผู้ฝึกปราณทั่วไปไม่อาจเทียบอยู่โข

เขาสังเกตเห็นตั้งแต่แรก ว่าการตัดสินใจของอาจารย์เวลานี้ เกรงว่าคงเกี่ยวข้องกับหลินสวินซึ่งเดินเข้าไปในลานประลองยุทธ์หมอกสนเมื่อครู่!

“เรื่องพวกนี้ไม่จำเป็นต้องรู้ เจ้าแค่จับตามองเด็กหนุ่มนั่น คว้าจับร่องรอยของมันตอนนี้ก็พอแล้ว จงจำไว้ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น!”

หานเหยียนเชวียกำชับเคร่งครัดอีกรอบก่อนรีบเร่งจากไป

เห็นดังนั้นในใจโม่เฟิงสะดุดกึก ปรากฏลางสังหรณ์ไม่ดีวูบหนึ่ง อาจารย์ดูเหมือนจะกลับไปขอความช่วยเหลือจากสำนักมาจัดการเจ้าหนุ่มนั่นรึ

เขาสูดหายใจลึก สะกดข่มความตระหนกภายในใจเต็มที่ พลันกัดฟันกรอดเบี่ยงร่างเดินเข้าลานประลองยุทธ์หมอกสนทันที

…

ลานประลองยุทธ์หมอกสน

ในเขตพักผ่อน เด็กสาวเงาร่างสง่างาม บุคลิกเย็นเยียบผู้หนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมเงียบ นางสวมชุดกระโปรงดำ หน้ากากขาวเงินดุจหิมะบดบังใบหน้ากว่าครึ่ง เผยเพียงริมฝีปากแดงโค้งงามอวบอิ่ม คางเรียวแหลมขาวดุจหิมะเปล่งประกาย

นางนั่งอยู่ตรงนั้นตามอารมณ์ ดูเย็นชาและลึกลับชัดแจ้ง นัยน์ตากระจ่างแวววาวเป็นประกายดุจอัญมณี เงียบสงบราวน้ำในทะเลสาบ

“คุณหนู ท่านหลบอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ผู้อาวุโสทุกท่านในสำนักต่างรอท่านกลับไปตาปริบๆ” ด้านข้าง หญิงชราชุดเขียวคนหนึ่งทอดถอนใจ จนปัญญาอยู่บ้าง

“ข้าเคยบอกแล้ว ก่อนมหาสงครามมาเยือนไม่พบใครทั้งนั้น แต่พวกเขาดันไม่ฟัง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ให้พวกเขาปวดหัวไปเถอะ”