Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 934

สำหรับหลินสวิน การที่เยวี่ยเจี้ยนหมิงสามารถ ‘ตายแล้วฟื้นคืนชีพ’ ทำให้เขายิ่งรู้สึกว่า สถานการณ์เช่นนี้มีเพียงดื่มให้เมาจึงจะสะใจ

“หากข้าพูดความจริงเจ้าอย่าตีข้าล่ะ”

“ว่ามา!”

“ตอนที่เลือกจบชีวิตตัวเองในเทศกาลโคมกถามรรค ข้าก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์เท่าไหร่ เพราะข้ารู้ว่าสักวันข้าจะฟื้นกลับมา แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะรู้สึกผิดถึงเพียงนี้ ฮ่าๆๆๆ หากเผยแพร่ออกไปว่าเทพมารหลินเองก็รู้สึกผิดเป็น ผู้คนบนโลกจะคิดอย่างไร”

“ไสหัวไป!”

“นี่ อย่าทำสีหน้าแย่ขนาดนี้ ดื่มเหล้าๆ”

ริมทะเลสาบหลิวเขียว หลินสวินกับเยวี่ยเจี้ยนหมิงกำลังดื่มเหล้า ข้างๆ ทั้งสองมีไหเหล้าล้มระเนระนาดอยู่สิบกว่าไหแล้ว

เหล้านี้คือ ‘เมานิรันดร์’ ที่เมืองพันทะเลสาบหมักขึ้นพิเศษ รสชาติเผ็ดร้อนราวกับกลืนไฟลงคอ

ทั้งสองต่างเมาจนตาเบลอพร่า หากไม่ใช่เพราะมีพลังปราณอยู่กับตัว คงเมามายจนไม่รู้เรื่องราว เฝ้าฝันถึงไหนต่อไหนตั้งนานแล้ว

ข้ารับใช้ชราตระกูลเยวี่ยยืนอยู่ห่างๆ ยิ้มมองภาพทั้งหมด แค่มองอยู่เช่นนี้เขาก็รู้สึกมีพลังและสบายใจอย่างมากแล้ว

“เพื่อไม่ให้พลอยเดือดร้อนไปด้วย สำนักยุทธ์พันเวทได้ตัดขาดกับเจ้าแล้ว ต่อไปเจ้าจะทำอย่างไร”

“ง่ายมาก เดินบนทางของตน แจ้งมรรคของตน ใต้หล้ายิ่งใหญ่เพียงนี้ จะไม่มีที่ยืนของข้าเยวี่ยเจี้ยนหมิงเลยหรือ”

“เจ้าไม่แค้นหรือ”

“แน่นอนว่าแค้น ข้าเห็นสำนักเป็นบ้าน พวกเขากลับทอดทิ้งข้า แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็มีบุญคุณอย่างใหญ่หลวงกับข้า แม้จะเกลียดแค้น ก็จะไม่ไปทวงความเป็นธรรมอะไร ตัดขาดความสัมพันธ์กันเช่นนี้ก็ดีแล้ว”

“ดูท่าเจ้าจะคิดตกแล้ว”

“ไม่ เจ้าพูดผิดแล้ว ข้าไม่ได้คิดตก ข้าไม่ใช่อริยะที่รู้แจ้งถ่องแท้ ถูกทอดทิ้งเช่นนี้ในใจข้าก็อัดอั้น คอยดูเถอะ สักวันข้าจะทำให้สำนักยุทธ์พันเวทเสียใจภายหลังกับการตัดสินใจนี้!”

“นี่ถึงจะเหมือนลูกผู้ชาย”

“ข้าก็เป็นลูกผู้ชายอยู่แล้ว!”

ระหว่างดื่มเหล้า ทั้งสองคุยกันหลายเรื่องเหมือนขี้เหล้าสองคน คุยกันอยู่ริมฝั่งทะเลสาบหลิวเขียวอันเงียบสงบไม่หยุด นกกระสาไม่รู้เท่าไหร่บินว่อน

จวบจนกระทั่งสายันณ์ แสงอาทิตย์ยามเย็นเรืองรอง ย้อมพื้นผิวทะเลสาบเป็นสีแดง เยวี่ยเจี้ยนหมิงที่กลิ่นเหล้าคลุ้งไปทั้งร่างเมาจนตาพร่ามัว สะอึกพูด “ข้าจะไปแล้ว จะไปจากเมืองพันทะเลสาบ”

“ไปไหน”

“พเนจรทั่วหล้า” เยวี่ยเจี้ยนหมิงหัวเราะแฮะๆ พูด

จากนั้นเขาก็ขึ้นขี่หลังม้าตัวผอมแห้งสีขนไม่เสมอที่ข้ารับใช้ชราตระกูลเยวี่ยจูงเข้ามา มาโบกมือให้หลินสวินแล้วขี่ม้าจากไป

เรียกได้ว่าจากไปอย่างอิสระเสรี

บางทีก็อาจเป็นอย่างที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้ เขาเคย ‘ตาย’ มาแล้วครั้งหนึ่ง แม้ไม่สามารถรู้แจ้งอย่างถ่องแท้ แต่บางเรื่องก็คิดตกได้อย่างสิ้นเชิงแล้ว

การจากไปครั้งนี้ ก็เพื่อเดินบนทางของตน แจ้งมรรคของตน

“อย่ากังวลว่าหนทางเบื้องหน้าไร้มิตรรู้ใจ ใต้หล้านี้จะมีผู้ใดมิรู้จักท่าน”

ในระยะไกล เสียงหัวเราะของเยวี่ยเจี้ยนหมิงดังลั่นมา “หลินสวิน ข้าจะไปหาเจ้าที่แดนชัยบูรพา”

เสียงค่อยๆ เบาจนกระทั่งไม่ได้ยิน ท่ามกลางพระอาทิตย์ตก ข้ารับใช้ชราจูงม้าตัวผอม เงาร่างของเยวี่ยเจี้ยนหมิงส่ายไปมา เดินห่างไกลออกไปแล้ว

หลินสวินมองส่งอีกฝ่ายจากไป ครู่ใหญ่จึงยิ้มพูด “พเนจรทั่วหล้าบ้าบออันใด เจ้าไปเที่ยวเล่นล่ะสิ…”

……

สองวันหลังจากนั้น ณ นครเตโช

หอสุราเหมยเมามาย ในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง เป็นสถานที่นัดพบของหลินสวินกับไป่เฟิงหลิว

เจ้าเฒ่าสากกะเบือไป่เฟิงหลิวมาถึงแล้ว แวบแรกที่เห็นหลินสวินเขาก็ถอนหายใจเอ่ย “ใครจะไปคิดว่าเทพมารหลินที่ก่อเรื่องวุ่นวายจนไก่กระพือหมากระเจิงไปทั้งแดนฐิติประจิม ตอนนี้กำลังเลี้ยงข้าไป่เฟิงหลิวเพียงลำพัง”

ไป่เฟิงหลิวคนนี้ยังคงไร้ยางอายและไม่ปกติเหมือนที่ผ่านมา

“หยุดพูดจาไร้สาระ ตามเจ้ามาครั้งนี้เพราะมีเรื่องจะถาม” หลินสวินพูดอย่างไม่อภิรมย์

ไป่เฟิงหลิวกลอกตาพูด “ให้ข้าเดา เกี่ยวข้องกับการไปจากแดนฐิติประจิมใช่หรือไม่”

หลินสวินแปลกใจ “เจ้ารู้ได้อย่างไร”

ไป่เฟิงหลิวสีหน้าได้ใจเต็มประดา ยิ้มพูด “เจ้าอย่าลืมว่าข้าเป็นชายที่ต้องการจะเป็น ‘ราชันแห่งข่าวสาร’ เชียวนะ เรื่องที่เกิดขึ้นในแดนฐิติประจิมจะปิดบังหูตาข้าไปได้หรือ”

หลังจากผ่านการอธิบาย หลินสวินจึงรู้ว่าสำนักโบราณมากมายได้คาดเดาออกมานานแล้วว่า ภายใต้สถานการณ์ที่คลื่นลมพัดโหมเช่นนี้ มีความเป็นไปได้สูงมากที่ตนจะเลือกจากไป เพราะมีเพียงเช่นนี้ จึงจะสามารถหลีกเลี่ยงการแก้แค้นมากมายที่จะมาถึงตัวได้

“ปัจจุบัน แต่ละขุมอำนาจเก่าแก่ยิ่งใหญ่อย่างเผ่าฉลามสมุทร ตระกูลจงหลี เผ่าหงส์เขียว อารามพรางมรกต เผ่าอสนีรกร้าง… ได้ประกาศกร้าวแล้วว่า ใครกล้าช่วยเจ้าเทพมารหลินออกจากแดนฐิติประจิม ก็จะกลายเป็นศัตรูร่วมกันของพวกเขา จะต้องประสบเคราะห์ถูกกวาดล้างสำนัก!”

สีหน้าไป่เฟิงหลิวเคร่งขรึมขึ้นมาทันที พูดว่า “ในขณะเดียวกัน ขุมอำนาจเหล่านี้ได้ส่งกองกำลังต่างๆ ตามหาร่องรอยของเจ้าในแดนฐิติประจิมอย่างเต็มกำลัง ทั้งยังตั้งรางวัลนำจับที่เรียกได้ว่าน่าทึ่ง ท่าทางต้องการกำจัดให้สิ้นซาก”