Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 969

สรุปบท ตอนที่ 969 แหล่งกำเนิดวิญญาณ: Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์

ตอนที่ 969 แหล่งกำเนิดวิญญาณ – ตอนที่ต้องอ่านของ Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์

ตอนนี้ของ Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายกำลังภายในทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 969 แหล่งกำเนิดวิญญาณ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

ตอนที่ 969 แหล่งกำเนิดวิญญาณ
หลินสวินเห็นดังนี้ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะทั้งโกรธและอาย ปล่อยให้หมีโง่ตัวหนึ่งหนีไปได้ ย่อมเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอยู่บ้าง

เพียงแต่เมื่อมาไตร่ตรองโดยละเอียด ก็มีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกขึ้นอีก

หมียักษ์สีเงินยวงตัวนั้นดูเหมือนไม่สะดุดตา แต่กลับทำให้ส่วนลึกในจิตใจเขารู้สึกถึงอันตรายที่ไม่แน่ใจว่ามีหรือไม่กันแน่

เหมือนกับว่า ภายในร่างของหมีขาวตัวนี้มีพลังอันน่ากลัวถึงที่สุดจำศีลอยู่ ทันทีที่ปะทุออกมาก็จะปลดปล่อยอานุภาพทำลายล้างที่ไม่อาจคาดคะเนได้

ช่างร้ายกาจเสียจริง!

หลินสวินสายหัวน้อยๆ ไม่คิดอะไรอีก

กลุ่มพวกเขาเดินหน้าต่อไป ระหว่างทางบรรยากาศยิ่งเงียบสงัดยิ่งขึ้น ในห้วงอากาศมีแต่รัศมีดาราสีเงินไหววูบคลุมเครือ พลิ้วไหวเหนือความคาดหมายหาใดเทียบ

ขวับ!

ไม่นานนักสัตว์ปีศาจอีกตัวก็กระโจนออกมา มันเป็นแมงมุมหมาป่ามหึมาตัวหนึ่ง ทั้งตัวแวววาวเปล่งแสงสีเงิน ขนาดราวสิบกว่าจั้ง มีขาหนาแน่นขนัด ขาปล้องแหลมคมส่องสว่างราวดาบ

มันแข็งแกร่งนัก แผ่ไอโหดเหี้ยมน่าตื่นตระหนกออกมา ยามเคลื่อนไหวตัดผ่านท้องนภา ขาใหญ่แต่ละขาไหวโบกประหนึ่งดาบยาวเจิดจ้าราวหิมะเล่มแล้วเล่มเล่ากำลังแกว่งไกว ตัดห้วงอากาศขาดออกเป็นเส้นๆ

การต่อสู้ปะทุขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย หลินสวินพุ่งขึ้นไปประลองกับมัน ที่ทำให้เขาตกตะลึงก็คือ อาศัยเพียงพลังหมัดและลูกเตะ กลับไม่อาจทลายการป้องกันของแมงมุมหมาป่าสีเงินตัวนี้ได้!

อีกทั้งขาปล้องของมันเหมือนดาบ สีเงินยวงส่องสว่าง แข็งแกร่งเกินต้านทาน พลังสังหารน่ากลัวถึงที่สุด

ตามที่หลินสวินคาดคะเน แค่ในแง่ของพลังต่อสู้ อย่างน้อยแมงมุมหมาป่าสีเงินตัวนี้ก็ไม่ด้อยกว่าบุคคลแห่งยุคในปัจจุบันเหล่านั้น!

นี่ก็น่าเหลือเชื่อนัก และยิ่งทำให้พื้นที่แถบนี้ดูยิ่งลี้ลับและน่ากลัวขึ้น

ในที่สุดหลินสวินก็เรียกดาบหักออกมา ถึงได้ฟันแมงมุมหมาป่าสีเงินตัวนั้นตาย จากนั้นก็เก็บศพมันมา

แต่ทั้งหมดนี้ยังไม่จบลง ระหว่างทางต่อมามีสัตว์ปีศาจพุ่งออกมาตลอด ทั้งสุนัขพยัคฆ์สีเงิน งูพิษ แรดภูเขาเป็นต้น

เห็นได้ชัดว่าสัตว์ปีศาจเหล่านี้ไม่ใช่สัตว์ในดินแดนรกร้างโบราณ ควรเรียกว่าเป็นสัตว์ประหลาดฟ้าดาราถึงจะถูก พลังที่แท้จริงของแต่ละตัวแข็งแกร่งขึ้นไปทุกที ตัวที่อ่อนแอที่สุดยังร้ายกาจกว่าผู้แข็งแกร่งระดับกระบวนแปรจุติชั้นหนึ่งในปัจจุบันเสียอีก!

ถึงขั้นที่ว่า งูพิษมหึมาซึ่งมีร่างยาวพันจั้งตัวนั้นที่หลินสวินได้เจอ พลังที่แท้จริงต้องอยู่ในระดับราชันกึ่งระดับแน่ ยามพิโรธมีพลังราวพายุคลั่ง ฟ้าถล่มดินแตกระแหง ดุดันหาใดเทียบ

ยามโจมตีฝ่ายตรงข้าม ทำให้หลินสวินก็ลำบากไม่น้อย

จนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วยาม หลินสวินฟาดฟันสัตว์ประหลาดฟ้าดาราทำนองเดียวกันนี้ไปแล้วสิบกว่าตัว เพียงแต่ที่ทำให้เขาสงสัยก็คือ เขากลับไม่เจอคู่ต่อสู้ที่นำพากลิ่นอายอันตรายมาให้เขาเหมือนหมียักษ์สีเงินยวงตัวนั้นอีก

ในที่สุดพวกหลินสวินก็เห็น ‘ทะเลสาบสีเงิน’ ที่เด็กหนุ่มเผ่าปีกอสนีผู้นั้นพูดถึง

นั่นเป็นทะเลสาบที่เรียกได้ว่าอัศจรรย์แห่งหนึ่ง ถูกเกาะเล็กเกาะน้อยรายล้อม น้ำทะเลสาบมีสีเงินบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์

เมื่อทอดสายตามองไปก็ดุจดั่งแสงดาราทั้งทะเลสาบกำลังโคจร งดงามถึงที่สุดราวภาพนิมิตมายา

‘โดดเด่นเหนือธรรมดาดังคาด’ พวกหลินสวินต่างทอดถอนใจในใจ

“เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าเจ้าหมอนั่นพูดว่า ใต้ทะเลสาบแห่งนี้มีศิลาอุกกาบาตที่เรียกได้ว่าไร้เทียมทานก้อนหนึ่งซ่อนอยู่หรือ ยังพูดด้วยว่ามีขนาดเท่าภูเขาย่อมๆ แต่ไม่รู้ว่าจริงหรือหลอก” โค่วซิงดวงตาลุกวาว สังเกตใต้น้ำของทะเลสาบนั้น

“ทุกคนระวังนะ ใกล้กันนี้มีผู้แข็งแกร่งไม่น้อยซ่อนตัวอยู่”

จิตรับรู้ของหลินสวินแผ่ขยาย ชั่วพริบตาก็จับได้ว่าบนเกาะเล็กเกาะน้อยมีกลิ่นอายแกร่งกล้ามากมายซุ่มซ่อนอยู่

ที่ทำให้เขาตกใจคือ ภายในนั้นมีผู้แข็งแกร่งระดับราชันกึ่งระดับไม่ขาด อีกทั้งยังมีจำนวนมาก แต่ผู้แข็งแกร่งระดับกระบวนแปรจุติกลับมีน้อยนัก

ทว่านี่ก็สมเหตุสมผล ผู้ที่สามารถมาถึงที่นี่ได้จะเป็นคนธรรมดาได้หรือ คราวนี้ถ้าไม่มีเขาเป็นแกนหลัก เพียงอาศัยความสามารถของพวกโค่วซิงก็ไม่อาจมาถึงที่นี่ได้เลย

“แปลก ในเมื่อเจ้าพวกนี้มาถึงแล้ว เหตุใดกลับไม่เห็นว่ามีใครเคลื่อนไหวล่ะ” พวกโค่วซิงก็รู้สึกได้ว่าออกจะไม่ชอบมาพากล

“ง่ายมาก พวกเขาต่างกำลังรอโอกาสดีที่สุด ไม่มีใครต้องการไปตายเป็นคนแรกหรอก”

ดวงตากระจ่างของแม่นางเยวี่ยสดใส แววตาฉลาดเฉลียวไหววูบ “จากจุดนี้ก็สันนิษฐานได้ว่าในทะเลสาบสีเงินแห่งนี้ต้องมีอันตรายใหญ่หลวงซ่อนอยู่ ทำให้ราชันกึ่งระดับเหล่านั้นต่างต้องระมัดระวังรอบคอบ ไม่กล้าเคลื่อนไหวตามอำเภอใจ”

“ไม่ต้องสนใจพวกเขา ประเดี๋ยวพวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะวางค่ายกลใหญ่ปกป้องพวกเจ้าไว้ จากนั้นจะลองไปดูความพิกลในทะเลสาบแห่งนี้คนเดียว”

หลินสวินพลันเอ่ยปาก ส่วนลึกในดวงตาฉายแววประหลาดยากสังเกตเห็น

เพราะในตอนนี้เอง ‘เสี่ยวอิ๋น’ ที่ถูกเขาคุมขังให้หันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อสำนึกผิดในห้วงนิมิตมาตลอดกลับตื่นเต้นหาใดเทียบ นี่ดูผิดปกตินัก!

“ตัวเจ้าเองจะไม่เสี่ยงอันตรายไปหน่อยหรือ” แม่นางเยวี่ยออกจะเป็นห่วง “อย่าลืมนะ ใกล้กันนี้มีพวกร้ายกาจไม่น้อยซ่อนอยู่ แม้เจ้าจะได้ของจากใต้ทะเลสาบมา แต่ขอเพียงกลับมา จะต้องถูกพวกเขาโจมตีแน่!”

วาจาเช่นนี้ย่อมเป็นการเตือนหลินสวินให้ระวังตั๊กแตนไล่จับจั๊กจั่น นกขมิ้นอยู่ข้างหลัง

“ข้าเข้าใจดี ต่อให้ประสบอันตราย แต่ข้าก็ยังมีทางหนีทีไล่อยู่ไม่ใช่หรือ” หลินสวินยิ้มพูด ยามเอ่ยปากเขาก็สะบัดแขนเสื้อ ธงกระบวนสำริดผืนแล้วผืนเล่าซัดสาดออกมา แล้วพุ่งเข้าไปในห้วงอากาศแห่งนี้

เพียงชั่วพริบตาเท่านั้นก็ปูกระบวนผนึก ‘จตุลักษณ์ราชัน’ ขึ้นมา

หลินสวินจิตใจไหวสะท้าน ตอนนี้ถึงรับรู้ว่า ก่อนหน้านี้ตนเหมือนจะประเมินพลังแฝงของเสี่ยวอิ๋นต่ำไป เจ้าตัวนี้เป็นถึงหนอนวิเศษที่อยู่ในสิบอันดับแรกของยุคบรรพกาล ทั้งตอนนี้ยังครอบครองพลังแฝงที่จะกลายเป็นราชัน หากสามารถปลุกวิชาลับพรสวรรค์ขึ้นมาได้จะต้องยิ่งแข็งแกร่งขึ้นแน่!

‘นี่เจ้ากำลังขอข้าหรือ’ หลินสวินเบิกบานใจนัก คิดว่าตนมีแต้มต่อ

‘นายท่าน นี่เป็นหน้าที่ที่ท่านควรทำให้เสร็จสิ้น’ เสี่ยวอิ๋นเอ่ยอย่างจริงจัง

หลินสวินหน้าเจื่อน เจ้าตัวจ้อยนี่ตรงไปตรงมาเกินไปแล้ว แสดงความอ่อนข้อแม้สักนิด ทำดีกับตนเสียหน่อยไม่เป็นหรือไงนะ

‘นายท่าน เผ่าหนอนกินเทพของข้าหยิ่งทระนงโดยกำเนิด ไม่เคยทำเรื่องไร้ยางอายและประจบพลอเหล่านั้น ภายหน้าขอท่านให้เกียรติข้าบ้าง’ เสี่ยวอิ๋นจริงจังหนักแน่น

หลินสวินถูกเจ้าตัวจ้อยนี่เอาชนะอย่างราบคาบ แม้แค้นจนกัดฟันกรอด หมายจะจัดการเจ้าตัวจ้อยนี่สักตั้ง แต่ในที่สุดก็อดทนไว้ได้

ไม่ว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นหนอนกินเทพอยู่ดี อีกทั้งยังเป็นตัวอ่อนหนอนราชัน ในยุคบรรพกาลก็ชื่อเสียงระบือใต้หล้าแล้ว อย่างไรก็ต้องให้เกียรติ…

‘ประเดี๋ยวข้าจะเข้าไปในทะเลสาบ เจ้ามานำทาง จะได้พลังแหล่งกำเนิดวิญญาณนั้นมาหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว’ หลินสวินสลัดความคิดฟุ้งซ่าน พูดออกมาอย่างเคร่งขรึม

‘อื้ม!’ เสี่ยวอิ๋นพยักหน้าอย่างรุนแรง

คราวนี้หลินสวินถึงได้ชื่นใจ ในใจลอบพึมพำว่าถ้าปกติเชื่อฟังอย่างนี้ก็คงดีมาก…

เด็กหนุ่มไม่ร่ำไร เตรียมออกเคลื่อนไหวแล้ว

เงาร่างของเขาวูบไหว กระโจนขึ้นไปในอากาศ ก่อนเคลื่อนไปที่กลางทะเลสาบสีเงินอย่างระมัดระวัง

“เจ้าเด็กนั่นในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว!”

“เด็กนี่ก็ไม่รู้เป็นศิษย์สำนักไหน ความตายมาเยือนแล้วยังไม่รู้ตัวอีก กระทำการอย่างบ้าบิ่นและหุนหันพลันแล่นไปแล้ว”

“เช่นนี้จะไม่ยิ่งดีหรือ สัตว์ปีศาจที่ก้นทะเลสาบตัวนั้นน่ากลัวหาใดเทียบ หลายวันมานี้ไม่รู้กลืนกินผู้แข็งแกร่งไปกี่คนแล้ว ถ้าเด็กนี่ดึงดูดความสนใจของสัตว์ปีศาจนั่นไว้ได้ พวกเราก็สามารถฉวยโอกาสนี้ชิงศิลาอุกกาบาตก้อนนั้นมาอยู่ในมือได้แล้ว!”

“เหอะๆ อายุน้อยเลยไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆ นะ”

บนเกาะเล็กเกาะน้อยที่อยู่ใกล้กับทะเลสาบมีผู้แข็งแกร่งมากมายซ่อนตัวอยู่

เมื่อเห็นหลินสวินเคลื่อนไหว พวกเขาก็สีหน้าเปลี่ยนไปต่างๆ กัน บ้างหัวเราะเยาะ บ้างครุ่นคิด บ้างเวทนา บ้างมีความสุขที่เห็นผู้อื่นลำบาก

ในขณะเดียวกัน พวกแม่นางเยวี่ยที่ซ่อนตัวอยู่ในกระบวนผนึกจตุลักษณ์ราชันกลับตื่นตระหนกอย่างเลี่ยงไม่ได้ จ้องเขม็งไปที่เงาร่างของหลินสวิน เพียงกลัวว่าเขาจะหายตัวไป