Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 991

ตอนที่ 991 คนผู้นี้สมควรฆ่า
คนที่ขวางทางคือชายหนุ่มเสื้อเหลืองคนหนึ่ง คิ้วกระบี่ตาดารา ฟันขาวริมฝีปากแดง บุคลิกโดดเด่นอย่างมาก

หากหลินสวินจำไม่ผิด อีกฝ่ายคือหนึ่งในผู้สืบทอดแดนศักดิ์สิทธิ์แกนสวรรค์ที่ติดตามฉู่เป่ยไห่มางานประเมินหินนี้

“ภิกษุ ศิษย์พี่ใหญ่ของข้าให้มาเชิญ ตามข้ามาเถอะ” คำพูดของชายหนุ่มเสื้อเหลืองราบเรียบสบายๆ แต่มีความเย่อหยิ่งรางๆ

“ศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าคือใคร” หลินสวินถาม

ชายหนุ่มเสื้อเหลืองขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นมุมปากเผยองศาเย่อหยิ่ง “ฉู่เป่ยไห่”

คำสั้นๆ เพียงสามคำกลับเหมือนมีพลังวิเศษ ทำให้ผู้ฝึกปราณบริเวณรอบๆ ที่มองมาทางนี้ต่างหรี่ตาลง ราวกับคิดไม่ถึงว่าผู้นำรุ่นเยาว์แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์แกนสวรรค์อย่างฉู่เป่ยไห่ ตอนนี้กลับมาเชิญภิกษุรูปนี้

หรือเป็นเพราะเรื่องพนันหินเมื่อครู่นี้

หลายคนหัวใจสะท้าน

“ช่างเถอะ อาตมามีธุระต่อ คงไม่อาจทำตามที่ขอได้ หากในอนาคตมีโอกาส อาตมาค่อยไปเยี่ยมเยือนด้วยตัวเองก็ยังไม่สาย” หลินสวินปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

เขากับฉู่เป่ยไห่ไม่รู้จักกัน แต่อีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายเชิญชวนก่อนในเวลานี้ นี่ผิดปกติมาก

อีกอย่างเขาเคยขัดแย้งกับผู้สืบทอดแดนศักดิ์สิทธิ์แกนสวรรค์อย่างพวกหนานกงสุ่ยและหนานกงหั่ว ไม่อยากไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตอนนี้จริงๆ

“เจ้ากล้าปฏิเสธงั้นหรือ” ชายหนุ่มเสื้อเหลืองอึ้ง นี่เป็นคำชวนของศิษย์พี่ฉู่เชียวนะ ผู้ฝึกปราณทั่วไปใครบ้างจะไม่ยอมก้มหัวทำตามโดยดี

“ฮะๆ เหตุใดอาตมาจะปฏิเสธไม่ได้” หลินสวินหัวเราะ ประโยคเดียวก็ทำให้เขาฟังออกว่าจิตใจของอีกฝ่ายเย่อหยิ่งเพียงใด

“เจ้าไม่ถามหน่อยหรือว่าศิษย์พี่ฉู่มีเรื่องอันใดกับเจ้า” ชายหนุ่มเสื้อเหลืองไม่พอใจนัก รู้สึกว่าตนออกหน้าด้วยตัวเองแล้ว แต่ภิกษุนี่กลับไม่ไว้หน้าเลยสักนิด เห็นได้ชัดว่ามองข้ามความหวังดี

“ขออภัย อาตมาขอตัวก่อน”

ตอนที่พูดหลินสวินก็หมุนตัว เดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่เสียเวลาพูดพร่ำทำเพลงเลยสักนิด

ชายหนุ่มเสื้อเหลืองยิ่งเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้ในใจหลินสวินรู้สึกผิดปกติ

“เจ้า…” ชายหนุ่มเสื้อเหลืองถึงขั้นรู้สึกคลั่งขึ้นมา ภิกษุรูปนี้เย่อหยิ่งเกินไปแล้ว คิดจะไปก็ไป คิดว่าตนไม่มีตัวตนหรือ

แต่ตอนที่เขาจะไปรั้งอีกฝ่ายกลับพบอย่างน่าตระหนกว่า เพียงชั่วพริบตาเท่านั้นภิกษุนั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว!

“ไม่ถูกสิ เจ้าหมอนั่นเหมือนคนทำผิดแล้วร้อนรนไม่มีผิด!” ชายหนุ่มเสื้อเหลืองหรี่ตา รีบหมุนตัวกลับไปรายงานสถานการณ์นี้กับฉู่เป่ยไห่ทันที

……

ในส่วนลึกสุดของสวน มีทั้งศาลาและตึกหอ ทะเลสาบไหวเคลื่อนเป็นระลอก

บนหอที่สูงที่สุด ฉู่เป่ยไห่นั่งตัวตรงอยู่บนที่นั่งหลัก รอบตัวเขามีแสงมรรคสีทองปกคลุม หลังตรงสง่า แม้นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างง่ายๆ แต่กลับให้ความรู้สึกอันตรายและยโสโอหัง

กลุ่มผู้สืบทอดแดนศักดิ์สิทธิ์แกนสวรรค์อย่างพวกหนานกงหั่ว กู้อวิ๋นถิงนั่งล้อมเขาอยู่ มีความหวาดเกรงไม่มากก็น้อย

จะว่าไปพวกเขาก็ถือเป็นบุคคลที่สะดุดตาท่ามกลางคนรุ่นเยาว์ ชื่อเสียงโด่งดังในแคว้นกู่ชาง แต่ตอนนี้พออยู่ต่อหน้าฉู่เป่ยไห่ กลับจำต้องสำรวมตนลงสามส่วน

จากเรื่องนี้สามารถเห็นได้ว่าอานุภาพของฉู่เป่ยไห่แข็งแกร่งเพียงใด

“ศิษย์พี่ใหญ่ ภิกษุนั่นเพียงแค่โชคดีเท่านั้น เหตุใดจึงต้องชวนเขามา” หนานกงหั่วอยู่ในชุดคลุมสีทอง ใบหน้ายังคงความหล่อเหล่า

“ภิกษุคนนี้ไม่ธรรมดา” ฉู่เป่ยไห่พูดสบายๆ เสียงราวกับหยกกระทบกัน ทุ้มต่ำและแฝงพลังที่กระแทกใจ

“การพนันของเขากับศิษย์น้องหนานกงสุ่ยไม่ได้มีความสำคัญอันใด ที่ทำให้ข้าสนใจจริงๆ คือ คนผู้นี้ถึงกับกล้าล่วงเกินผู้สืบทอดอารามกษิติครรภ์”

พูดถึงตรงนี้ดวงตาที่ราวกับดาราของฉู่เป่ยไห่ก็สาดประกายสายฟ้าเจิดจ้าสองสาย ราวกับคมกระบี่สีเงินที่ตัดสลับกัน น่าสะพรึงกลัวอย่างที่สุด

ในเวลาเดียวกันกู้อวิ๋นถิงที่อยู่ข้างๆ ก็สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แววตาเจิดจ้า

“อาจารย์อา เขานี่แหละ!” กลับเห็นชายหนุ่มชุดคลุมม่วงคนหนึ่งลุกพรวดขึ้น พูดอย่างตื่นเต้น “‘หินผนึกมรรค’ ที่ขายอยู่บนแผง คนผู้นี้แหละที่ได้ไป!”

“อะไรนะ” ชายชราชุดคลุมดำคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ สีหน้าอึมครึมลง “เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นเขาจริงๆ”

“แน่ใจ!” ชายหนุ่มชุดคลุมม่วงตอบอย่างหนักแน่น

เห็นปฏิกิริยาของทุกคนแตกต่างกันไป แต่เห็นได้ชัดว่าล้วนรู้จักคนหนุ่มผู้นี้ ฉู่เป่ยไห่อดหรี่ตาไม่ได้ พลันพูดว่า “เขาคือใคร”

“หลินสวิน!”

ในที่สุดหนานกงหั่วก็มั่นใจแล้ว ใบหน้าปรากฏความมืดทะมึน นึกถึงเหตุการณ์ที่ตนถูกหลินสวินเตะจนก้นลายในสำนักศึกษามฤคมรกตตอนที่ไปเยือนโลกชั้นล่าง ความอับอายที่ถูกปิดผนึกไว้ในหัวใจมาเนิ่นนานพลุ่งพล่านขึ้นทันที

“ไม่ผิด เขานั่นแหละ” กู้อวิ๋นถิงพยักหน้า สีหน้าซับซ้อนอยู่บ้าง ผ่านไปหลายปี เขาคิดไม่ถึงว่ากลับมาเจออีกฝ่ายที่นี่

“พวกเจ้ารู้จักคนผู้นี้กันหมดเลยหรือ” ฉู่เป่ยไห่ตระหนักได้รางๆ ว่า สถานการณ์ดูผิดปกติไม่น้อย

“กลายเป็นเถ้าข้าก็จำได้!” หนานกงหั่วขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พลันอธิบายฐานะของหลินสวินรอบหนึ่ง

ในเวลาเดียวกันกู้อวิ๋นถิงก็เล่าถึงหลายเรื่องที่หลินสวินทำตอนอยู่ในนครต้องห้ามของโลกชั้นล่าง

“นี่ก็หมายความว่าเด็กนี่ใจกล้าคับฟ้าจริงๆ ในโลกชั้นล่างยังอวดดีขนาดนี้ หลังจากมาถึงดินแดนรกร้างโบราณ ไม่เพียงไม่เก็บตัวสำรวมตน กลับยังกล้าปลอมตัวเป็นผู้สืบทอดอารามกษิติครรภ์ เรียกได้ว่ากำเริบเสิบสานนัก” ฉู่เป่ยไห่ฟังจบแล้ววิจารณ์ออกมา

“หลินสวินหรือ”

ไม่นานก็มีคนร้องด้วยความตกใจขึ้นมาอีก “ศิษย์พี่ฉู่ คนผู้นี้สมควรฆ่า!”