บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1003

ฉินเทียนและคนอื่นๆ หันหน้าเดินไปทางบ้านหิน ทันทีที่เดินไปถึงหน้าประตู พวกเขาก็เห็นซูยู่คุนกำลังก้มหน้าก้มตาลากซูเหวินเฉิงออกมาจากในบ้าน

“โครม!”

ซูยู่คุนถูกหม่าหงเทาชนจนล้มลง เขากลัวจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง และรีบคุกเข่าลงร้องของชีวิตด้วยความเมตตา “พี่จาปาแกฆ่าฉินเทียนได้ตามที่ต้องการแล้ว ก็ปล่อยพวกเราพ่อลูกไปเถอะ!”

“ฉันให้แกได้ทุกอย่างที่แกต้องการ ขอแค่ได้โปรดเมตตาปล่อยพวกเราไป ขอร้องเถอะ......”

“พ่อ!” ซูเหวินเฉิงดึงซูยู่คุน “แกลืมตาขึ้นและมองให้ชัดๆ พี่เทียนยังอยู่ดีและยืนอยู่ตรงหน้าแกด้วย คนที่ตายคือจาปาต่างหากเล่า!”

“จาปาจะตายได้ยังไงหล่ะ เป็นไปไม่ได้!” ซูยู่คุนส่ายหน้าไม่ยอมรับ เขารวบรวมความกล้าและเงยหน้าขึ้นเผชิญกับท่าทีอันเคร่งขรึมของฉินเทียน

ซูยู่คุนตกใจตะลึงงัน ไม่จริง เมื่อครู่จาปาพึ่งจะระดมผึ้งพิษมาตั้งมากมายขนาดนั้น

ทำไมฉินเทียนถึงยังอยู่รอดปลอดภัยแบบนี้หล่ะ? หรือว่าจาปาจะตายไปแล้วจริงๆ?

นี่มันไม่สมเหตุสมผลเกินไปหน่อยแล้วมั้ง!

“อารอง ฉันยังอยู่รอดปลอดภัยดี มันไม่เป็นไปตามที่แกต้องการอย่างนั้นหรือ?” ฉินเทียนพูดจาเหน็บแนม

“ใช่หน่ะสิ แกยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรจาปาคนนั้นควรเป็นผู้ชนะคนสุดท้ายสิถึงจะถูก!”

เมื่อซูยู่คุนพูดจบ จู่ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่าตนเองกำลังทำความผิดอย่างร้ายแรงเอามากๆ

เขาเดินทางมาถึงอุทยานมังกรเพื่อมาเชิญตัวฉินเทียนกลับไป นายท่านกำลังรอให้เขาไปรักษาอาการและช่วยชีวิตอยู่นะ!

หากตัวเองปากพล่อย ล่วงเกินฉินเทียนไป แล้วใครจะช่วยรักษาโรคประหลาดให้กับซูเป่ยซานหล่ะ?!

“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉินเทียน แกอย่าพึ่งเข้าใจความหมายของฉันผิด”

ซูยู่คุนกะล่อนนัก รีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ฉันหมายความว่า ความชั่วร้ายไม่มีทางชนะความยุติธรรมไปได้หรอก!”

“จาปาคนนั้นก่อกรรมทำเข็ญเอาไว้มาก ความตายคือสิ่งที่เขาสมควรจะได้รับ!”

“ส่วนแกเป็นหมอช่วยเหลือผู้คน รักษาโรคช่วยชีวิตคน แม้แต่สวรรค์ยังไม่ยอมเห็นแกเจอเรื่องร้ายเลย”

คิดไปคิดมา เขารู้สึกว่าที่ฉินเทียนมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะความโชคดีของเขาต่างหาก

“พี่เทียน คนผู้นี้ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก พวกเราไปเถอะ ไม่ต้องไปช่วยรักษาคนในครอบครัวของเขาหรอก ขึ้นเขาไปหาคุณปู่กับฉันดีกว่า!”

ไป๋หลิงเป็นคนปากไวอยู่แล้ว เขาเหยียดหยามใบหน้าอันไร้ยางอายที่พูดจาพลิกลิ้นอย่างรวดเร็วของซูยู่คุน

“แม่หนูคนนี้ ช่างพูดจาไม่น่าฟังเอาเสียเลย” ซูยู่คุนเห็นว่าไป๋หลิงเป็นเพียงแค่เด็กสาวคนหนึ่ง เลยยิ่งหน้าด้านทำท่าวางมาดใส่ “ฉันเป็นถึงคุณอารองของฉินเทียนนะ ทำไมถึงไม่ช่วยเขาพูดหน่อยหล่ะ?”

“เมื่อครู่ที่พูดเช่นนั้นไป เพื่อเป็นการทำให้จาปาชะล่าใจ เขาจะได้ประมาท และค่อยทำการโจมตีอีกครั้งไง!”

“แกเห็นไหมว่าเป็นเพราะช่วยเหลือของฉัน ฉินเทียนถึงได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ในครานี้!”

ไป๋หลิงยกนิ้วโป้งให้เขา “ความไร้ยางอายของแก ฉันยกให้แกเป็นที่หนึ่งเลย!”

“เมื่อครู่ใครกันที่อยู่ต่อหน้าของจาปาและบอกว่าไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับพี่เทียนของพวกเรา เพราะกลัวว่าจะติดร่างแหตามไปด้วย”

“พอตอนนี้ จาปาตายไปแล้ว แกกลับยกความสัมพันธ์นี้ขึ้นมาอ้าง ทำไมถึงได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้เล่า?”

“ไปไปไป เป็นเด็กเป็นเล็กจะไปรู้เรื่องอะไร” ซูยู่คุนโบกมือปราบไป๋หลิงไม่ให้ด่าทอต่อ พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆ ฉินเทียน “เมื่อครู่มันน่าหวาดเสียวจริงๆ ดีนะที่มันแค่เรื่องตื่นตูมไปก่อนเท่านั้น”

“ในเมื่อทุกคนปลอดภัยดี ฉันว่าพวกเรารีบออกเดินทางกันดีกว่า”

ฉินเทียนถอนใจด้วยความเย็นชา “ออกเดินทาง?ไปไหนหรือ?”

ตอนนี้สีหน้าของซูยู่คุนเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันประจบสอพลอ “ก็ไปรักษาอาการป่วยให้คุณปู่ซูเป่ยซานของแกยังไงหล่ะ ฉินเทียน พวกเราคุยกันเรียบร้อยตั้งแต่แรกแล้วหนิ”

“แกเป็นคนตอบตกลงต่อหน้าคนมากมายด้วยตัวเองด้วยซ้ำ คงไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนใจกลางคันหรอกนะ?”

“ดูเหมือนฉันจะจำได้ว่า ก่อนหน้านี้ไม่นาน พวกเราได้ตัดความสัมพันธ์กันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

ฉินเทียนยิ้มเยาะเหมือนเป็นการเตือนความจำซูยู่คุน “ในเมื่อแกไม่ใช่อารองของฉันแล้ว ทำไมฉันต้องไปเสี่ยงอันตราย เพื่อช่วยชีวิตซูเป่ยซานด้วยหล่ะ?”

“ฉินเทียน มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น!”

ซูยู่คุนร้อนใจ “แกสัญญาว่าจะกลับหลิ่งหนาน เพื่อไปช่วยทำการรักษาแล้ว ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น ทำไมกับอีแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ถึงได้เปลี่ยนใจง่ายๆ เช่นนี้เล่า?”

“ใช่ ฉันยอมรับ เมื่อครู่เป็นเพราะถูกจาปาบีบบังคับ ฉันถึงได้พูดจาขี้ขลาดและทำเรื่องขี้ขลาดพวกนั้นออกไป”

“แต่เรื่องพวกนี้ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่แกตอบตกลงว่าจะไปช่วยชีวิตพ่อฉันที่ หลิ่งหนาน เลยสักนิด!”

“ฉันมีตาหามีแววไม่ ไม่ยึดถือสัจจะ นั่นเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้เป็นคนดีอะไรนัก”