บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1002

“สวยใช่ไหมล่ะ?”

เหมียวหงยิ้มอย่างขมขื่น จู่ๆ ปากก็เปล่งเสียงหวีดสั้นออกมา

เสียงแปลกนี้ ราวกับมีของบางอย่างเสียดถูกับแก้วหูของคน ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ในใจมีลางสังหรณ์แปลกๆ

แต่ก็พูดไม่ได้ว่ามันคืออะไร

ผึ้งที่บนวนอยู่กลางอากาศ จู่ๆ ราวกับได้รับคำสั่งอย่างไรอย่างนั้น มีแสงสีทองวาดผ่านกลางอากาศ แบ่งกันมุดเข้ารูจมูกของเด็กทั้งสาม

วินาทีต่อมา เด็กน้อยที่สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้นเพียงชั่วครู่ก็หม่นลง

ราวกับแสงที่ส่องสว่างมาตลอดทั้งคืน จู่ๆ ก็มืดดับลง

จากนั้น ร่างกายของพวกเขาก็เซไปมา ค่อยๆ ล้มลงในอ้อมกอดของเหมียวหง

มองแล้วราวกับเด็กน้อยที่ผล็อยหลับไป

“นี่คือ?” ไป๋หลิงดูอย่างหวาดระแวง รีบถามเหมียวหง “เธอ เมื่อกี้เธอทำอะไรลงไป?”

“ผึ้งสีทองเหล่านั้น มันมีไว้ทำอะไรกัน?”

“เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา? นอนหลับไปงั้นหรือ?”

คำถามที่ถาโถมเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ถามจนเหมียวหงน้ำตาคลอเบ้า

ราวกับเธอไม่รู้ตัวว่าใบหน้ามีหนอนแมลงไหลออกมา ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจและความเคียดแค้น

“นับตั้งแต่ที่ฉันอู่ยกับจาปา ภายใต้การข่มขู่ของเขา ฉันได้ให้กำเนิดลูกทั้งสาม แต่ในใจ ฉันกลับต่อต้านพวกเขาอย่างมาก”

“ซึ่งมันทำให้ฉันละเลยการสั่งสอนพวกเขา ทำให้จาปามีผลกระทบต่อพวกเขาอย่างมาก เติบโตเป็นปีศาจที่ทำลายสังคมเสีย”

“ฉันกับจาปาคงไม่มีทางรอดแล้ว เหลือพวกเขาสามคนไว้ ถือเป็นความโหดร้ายอย่างหนึ่ง”

“มันจะดีกว่า หากให้พวกเขาไปกับฉัน อย่างน้อยยังเป็นเพื่อนคอยร่วมทาง”

“ฉันจะได้ชดเชยในส่วนที่ฉันไม่ได้ทำหน้าที่ของแม่ไป สอนพวกเขาเป็นคนใหม่อีกครั้งในนรก”

“ผึ้งสีทองเมื่อกี้ มีนามว่า “กู่ที่หลับใหล” เป็นของขวัญที่พ่อฉันมอบให้ตอนฉันบรรลุนิติภาวะ

“เขาคือคนเลี้ยงผึ้ง พอรู้วิชาที่เกี่ยวกับกู่อยู่บ้าง วิชากู่ของจาปาคือวิชาที่พ่อฉันเคยห้ามเขาไม่ให้ใช้อย่างเด็ดขาด”

“ตอนนั้นพ่อได้ให้แมลงประจำตัวไว้สามตัว เพื่อไว้ให้ฉันป้องกันตัว แมลงนี้เพียงถูกกระตุ้นใช้งาน ก็จะทำให้คนหลับใหลไปตลอดกาล”

“อุ้มท้องมาสิบเดือน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นปีศาจร้ายก็ตาม ฉันก็มิอาจทำใจลงมือได้ เพราะงั้นจึงใช้ได้เพียงวิธีนี้วิธีเดียวที่จะพาพวกเขาไปด้วย…”

เหมียวหงเอ่ยอย่างยากลำบาก ใบหน้าของเธอถูกหนอนผึ้งกลืนไปแล้วกว่าครึ่ง

ความเจ็บปวดที่ไร้ขอบเขต แทบจะพรากเธอจากไป

เธอหันไปทางหม่าหงเทา “ขอร้องล่ะ ช่วยฉันที”

คำพูดหลังจากนั้น เธอไม่มีแรงพอที่จะเอ่ยออกมาแล้ว

ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างก็เข้าใจ เหมียวหงอยากให้คนในครอบครัวทั้งห้า จมไปกับน้ำลึก

หม่าหงเทาหันไปทางฉินเทียน “พี่เทียน ผม…”

ไม่รอเขาพูดจบ ฉินเทียนพยักหน้า “ไปเถอะ ทำในสิ่งที่นายอยากทำ”

“แต่ก่อนที่นายจะไป ฉันจะผนึกพิษกู่ในร่างของนายไว้”

พูดจบ ก็นำเข็มเงินออกมา เดินไปทางหน้าหม่าหงเทา “แม้ว่าฉันจะมีทักษะการรักษาทางการแพทย์สูง แต่สำหรับกู่แล้วฉันไม่ได้เข้าใจมากนัก ทำได้เพียงผนึกพิษของแมลงพวกนี้ไว้ที่น่องเล็กตรงขาขวาของนายไว้ชั่วคราว”

“ไว้ฉันหากู่เซียนที่เหมียวหงกล่าวไว้ ค่อยเชิญเขามาช่วยนายปลดกู่ผึ้งที่น่ากลัวนี้”

ทุกสิ่งล้วนมีเหตุและผล ทุกการรักษาล้วนมีวิธีการเฉพาะทาง แม้ว่าวิทยาการทางการแพทย์ของฉินเทียนจะดีมากเพียงใด แต่เมื่อเผชิญกับวิชากู่ที่ลึกลับร้ายกาจเช่นนี้ บางทีก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน

“เรื่องเล็กน้อย อย่างมากก็แค่ตัดน่องนี้ทิ้งซะ” หม่าหงเทากลับไม่ได้นำเรื่องแมลงพิษมาไว้ในใจ “ก็อย่างพี่ฉานเจี้ยน ยังสามารถเป็นวีรบุรุษ ผดุงความยุติธรรมได้เลย”

ฉินเทียนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมามากนัก รีบผนึกพิษแมลงไว้ที่ขาของหม่าหงเทาอย่างรวดเร็ว

แม้เขาไม่ได้เข้าใจวิชากู่มากนัก แต่พิษของกู่ก็คงคล้ายกัน

เพียงสามารถผนึกการไหลเวียนของเลือดได้ ก็จะสามารถผนึกกู่ผึ้งไว้ได้ชั่วคราว

นี่เป็นเพียงการรักษาแค่ผิวเผิน ไม่สามารถแก้ได้จากรากลึกของปัญหาได้

หากอยากขจัดพิษของแมลงให้สิ้นซาก ก็คงทำได้เพียงรีบหากู่เซียนผู้นั้นให้เจอ

ทุบทำลายทุกความอยุติธรรมทั้งหมดนี้ ทำลายปีศาจทั้งหลายที่ทำร้ายสังคมโลก

ขณะที่ทุกคนคุยกัน หม่าหงเทาก็ดึงเรือลำเล็กออกมาจากหลังบ้านของบ้านหิน และเจาะรูสองสามรูไว้บนเรือ

แล้วอุ้มร่างของเหมียวหงและเด็กทั้งสามไปไว้บนเรือ

ส่วนจาปา กลับถูกลากขามาตลอดทั้งทาง จากนั้นก็ถูกโยนขึ้นไปท้ายเรือ

พอทำทุกอย่างเสร็จ ทุกคนก็ช่วยกันใช้แรงผลักเรือที่เต็มไปด้วยเลือด ผลักไปยังกลางลำธารหลังบ้าน

เรือไม้ไหลไปตามกระแสน้ำ ค่อยๆ ห่างไกลออกไป ค่อยๆ จมลงน้ำไปและเรือได้ค่อยๆ ลับสายตาของผู้คนไป

ร่างเหมียวหงที่นอนตะแคงอยู่บนเรือ ใบหน้าทั้งใบแทบจะถูกผึ้งกลืนกินไปทั้งหมด

แม้แต่สติ ก็เริ่มเลือนรางลง

สายตาของเธอเริ่มมองไม่ชัด ในห้วงลึกของความทรงจำมีบางสิ่งบางอย่างแวบผ่านไปอย่ารวดเร็ว เหมือนจะเป็นช่วงชีวิตอันสั้นที่ต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอด

การฝึกพูดอ้อแอ้สมัยยังเป็นเด็กเล็ก

วัยเด็กที่ไม่มีเรื่องให้คิดมาก

วัยรุ่นที่มีความรักแรกแย้ม

รวมทั้งครอบครัวถูกทำลาย ความแค้นที่อยากทำลายสิ้นทุกสิ่งอย่าง

ป๊า ม๊า ฉันพาศัตรูคู่แค้นของเรา ไปเจอพวกท่านในนรกแล้วนะ

ฉินเทียนและคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ตรงริมแม่น้ำ มองน้ำที่ค่อยๆ ท่วมมิดลำเรือ มันค่อยๆ ดึงเรือลงไปสู่ก้นลึกของแม่น้ำ สถานที่ที่สงบไร้เสียงและเต็มไปด้วยความมืด

“อ้ากกก！ ทำไมมีผึ้งพิษเยอะขนาดนี้กัน?”

“เหวินเฉิง ฉินเทียนล่ะ? ฆ่าจาปาตายไปแล้วหรือ?”

“ก่อนที่จาปาจะรู้ เรารีบหนีกันเถอะ เดี๋ยวจะถูกโยงไปเกี่ยวข้องอีก”

ในบ้านหิน เสียงของซูยู่คุนดังก้องขึ้น

ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะตื่นขึ้นจากการสลบไสลไปเมื่อครู่นี้