บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1001

ระหว่างที่ไป๋หลิงและคนอื่นๆ กำลังลังเลอยู่นั้น เด็กทั้งสามที่ถูกเตะจนได้สติ ก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

พวกเขารีบวิ่งไปข้างๆ จาปาทันที พร้อมกับกวัดแกว่งกรวยที่อยู่ในมือ โดยไม่ยอมให้ใครเข้ามาใกล้

“ไปให้พ้น! ไอ้พวกต่างถิ่นชั้นต่ำอย่างพวกแก!”

“อย่าคิดว่าพวกเราเป็นเด็กแล้วจะมารังแกกันได้ง่ายๆ รีบไสหัวออกไปจากบ้านของพวกเราซะ!”

“ห้ามทำร้ายพ่อของพวกเราอย่างเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นอีกหน่อยถ้าพวกเราโตขึ้น จะฆ่าพวกแกให้ตายทุกคนเลย!”

เด็กทั้งสามต่างพากันแยกเขี้ยวยิงฟัน ทำหน้าตาดุร้าย ราวกับลูกหมาป่าที่กระหายเลือด

หม่าหงเทากับจินถังส่งสัญญาณมองไปทางฉินเทียน และรอเขาออกคำสั่ง

ปีศาจชั่วร้ายอย่างจาปา ยังไงก็ปล่อยเขาไปไม่ได้!

เด็กสามคนที่อยู่ตรงหน้านิสัยจนกลายเป็นสันดาน แต่ใครบ้างหล่ะ จะใจดำลงมือฆ่าเด็กได้ลงคอ?

แม้ว่าขาของหม่าหงเทาจะถูกแทงเป็นรูพรุนหลายจุดแล้วก็ตาม แต่ในใจก็ยังไม่คิดจะฆ่าพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

“สมแล้วที่เป็นลูกชายของฉันจาปาไม่ต้องกลัวพวกเขา ลุยเลย!”

“ฆ่าได้คนหนึ่งเท่ากับคุ้มทุน ฆ่าได้สองคนเท่ากับได้กำไร!”

“อย่างมากก็แค่ถูกตัดหัว สิบแปดปีให้หลังจากนี้ ก็กลับมาเป็นวีรบุรุษอีกครั้ง”!”

“ลืมสิ่งที่ฉันคอยพร่ำสอนพวกแกแล้วหรือไง? หากได้รับความอัปยศ จักต้องทวงคืนกลับเป็นสิบเท่า!”

จาปาอ่านความคิดของทุกคนออก จึงส่งเสียงตะโกนให้ลูกๆกของตนรีบลงมือจัดการพวกเขา

มนต์สะกดจิตปีศาจ ดังกึกก้องไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยผึ้งพิษ แต่ละคำช่างโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก

ฉินเทียนมองไปทางจินถัง “อย่าปล่อยให้เขาได้มีโอกาสพูดอีกแม้แต่คำเดียว”

“วางใจเถอะพี่เทียน ลิ้นอันนั้นของเขา ฉันจองไว้แล้วหล่ะ!”

จินถังตอบ พลางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาจาปา

“ไสหัวไปนะ! ห้ามฆ่าพ่อฉันนะ!”

“น้องรองน้องสาม พวกเราไปสู้กับเขากัน!”

เด็กทั้งสามกวัดแกว่งกรวยที่อยู่ในมือ และแทงไปที่จินถัง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้รับการสั่งสอนมาอย่างตั้งใจ ร่วมมือกันได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ละท่วงท่าดุดันโหดร้ายอย่างมาก!

ด้วยความสามารถของพวกเขา จะจัดการกับผู้ใหญ่ที่ไม่ระวังตัวยังพอได้อยู่

ยกตัวอย่างเช่น หม่าหงเทาที่ไม่ทันได้ระวังตัวเมื่อครู่นี้ พวกเขาจึงสามารถลอบจู่โจมได้สำเร็จ

ต่อหน้าจินถังที่เฝ้าระวังตัวอยู่นั้น เพลงยุทธของเด็กน้อยทั้งสามคนนี้ ดูกลายเป็นที่น่าขบขันและน่าหัวเราะไปเลย

จินถังไม่แม้แต่จะหลบเลี่ยง แถมยังรับมือกับการรุมโจมตีของพวกเขาได้อย่างสบาย

เด็กทั้งสามคนคว้าน้ำเหลว ต่างเดินโซซัดโซเซล้มลงไปกับพื้น

จินถังมายืนอยู่ตรงหน้าของจาปาและใช้เท้าเตะเข้าที่กรามของเขา

“โครม!”

“โอ๊ย____!”

หลังจากเสียงร้องอันโหยหวน เลือดก็สาดกระเซ็นไปทั่ว

ไม่มีใครเห็นทันว่าจินถังลงมือยังไง พวกเขาได้ยินแต่เสียงแผดร้องของจาปาเท่านั้น

เมื่อจินถังหันกลับมา ก็มีลิ้นสดๆเสียบอยู่ที่ปลายกระบี่ของเขาแล้ว!

ลิ้นสีเขียวคล้ำที่ดูบิดไปบิดมานั้น มีเลือดไหลหยดออกมาไม่หยุด

ส่วนจาปานั้น ล้มลงกับพื้นเหมือนกับหมาที่กำลังตาย เจ็บปวดทรมานจนสลบเหมือดไป

กรามของเขาถูกเตะจนแตก เผยให้เห็นกระดูกสีขาว ทั้งเลือดและเนื้อสีแดงสีขาวกระจัดกระจายทั่วไปหมด

“แกฆ่าพ่อของพวกฉัน ไอ้สารเลว พวกฉันจะควักหัวใจของแกออกมาให้ได้!”

“ถูกต้อง พวกเราเท่านั้นที่ฆ่าคนอื่นได้! แม้ตอนนี้พวกเราจะยังสู้แกไม่ได้ก็ตาม เมื่อโตขึ้น พวกเราจะฆ่าล้างตระกูลแกให้หมดอย่างแน่นอน!”

“หากคิดอยากจะรักษาชีวิตของคนในตระกูลแกก็ได้ คุกเข่าลง ให้พวกเราเฉือนลิ้นของแกซะ จากนั้นค่อยสับแกเป็นหมื่นๆชิ้น!”

เด็กน้อยทั้งสามที่สูงยังไม่เท่าเอวของจินถังเลยด้วยซ้ำ พวกเขาไม่เพียงไม่ตกใจต่อสภาพอันน่าเวทนาของจาปากลับยิ่งดุเดือดรุนแรงมากขึ้น

ระดับความโหดเหี้ยมดุร้ายนั้น มีมากจนทำให้คนรู้สึกประหลาดใจ

จินถังสะบัดลิ้นอันน่าเกลียดนั้นลงกับพื้น และพูดตำหนิด้วยเสียงอันเย็นชาว่า “ถ้ายังกล้าพูดต่อแม้อีกเพียงคำเดียว ฉันจะเฉือนลิ้นของพวกแกทิ้งไปด้วย”

“พวกแกสำนึกผิดและยอมกลับใจซะ หากไม่ทำเช่นนั้นหล่ะก็ จุดจบของพวกแกจะเหมือนกับพ่อของแกในวันนี้แน่!”

“ไม่ต้องทำเป็นขู่ฉัน พวกเราไม่กลัวหรอก”

“ถ้าเก่งนักก็เข้ามาเลย ลูกผู้ชายหน่อย ไม่ใช่มัวแต่พูดพล่ามเทศนาอยู่นั่น”

ใบหน้าครึ่งซีกของเหมียวหงในตอนนี้เต็มไปด้วยแมลงผึ้ง จนทำให้ใบหน้าของเธอดูน่าสยดสยองยิ่งนัก

แม้ว่าเด็กทั้งสามจะเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่สุดท้ายแล้วก็ยังรักแม่ของตัวเองอยู่

พวกเขายืนไม่ขึ้น เลยใช้วิธีการนอนบนพื้นและกลิ้งเข้าไปอยู่ข้างกายของเหมียวหง

“ท่านแม่ ไอ้สารเลวผู้นี้โหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก ท่านต้องแก้แค้นให้กับพวกเราด้วยนะ!”

“ท่านแม่ เขาตัดเส้นเอ็นของพวกเรา เจ็บมากเลย ทั้งมือทั้งขาเจ็บไปหมดแล้ว”

“ท่านแม่ ถ้าพวกเราตายไป ท่านไม่ต้องเสียใจนะ จงอดทนกัดฟันีชีวิตอยู่ต่อ และฆ่าล้างตระกูลของคนผู้นี้ซะเพื่อแก้แค้นให้กับพวกเรา!”

น้ำเสียงอันไร้เดียงสาของเด็กน้อย ทุกคำที่พูดออกมาล้วนเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความเลือดเย็น

“จ้าๆ”

เหมียวหงส่งเสียงสะอึกสะอื้น โดยไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างของตนที่กำลังถูกผึ้งกัดแทะอยู่ เธอพยายามโอบกอดลูกทั้งสามคนเอาไว้ในอ้อมแขน

“ที่พวกแกมีสภาพเป็นอย่างทุกวันนี้ ในฐานะที่ฉันเป็นแม่ มันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด”

“เป็นเพราะฉันไม่ได้ให้พวกแกเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดี จึงทำให้พวกแกถูกสั่งสอนจนกลายเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้”

“แม่อุ้มท้องพวกแกแต่ละคนเป็นเวลาสิบเดือนถึงจะคลอดพวกแกออกมาได้ พวกแกคงไม่อยากจากแม่ไปจริงๆ หรอกใช่ไหม?”

“ในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกัน ก็ควรที่จะ อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า.....”

เหมียวหงพูดจบ ทันใดนั้นเธอก็ดึงปิ่นปักผมหยกเขียวที่ปักอยู่บนศีรษะออกมา

ปิ่นปักผมหยกเขียวเนื้อใสแกะสลักเป็นลวดลายของดอกกล้วยไม้ บริเวณหัวปิ่นแกะสลักเป็นดอกไม้ตูมที่ยังไม่เบ่งบาน

เมื่อเด็กน้อยทั้งสามเห็นเหมียวหงดึงปิ่นปักผมหยกออกมา พวกเขาก็มองตามพร้อมกับถามขึ้นว่า “ท่านแม่ นี่คือสิ่งของที่ท่านแม่หวงแหนที่สุดไม่ใช่หรือ?”

“จริงสิ ปกติท่านไม่ยอมให้พวกเราได้แตะต้องเลยด้วยซ้ำ พวกเราคิดจะขโมยมันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งกลับถูกท่านแม่ลงโทษอย่างหนัก”

“ไม่เป็นไร ครั้งนี้ แม่จะให้พวกแกดูมันอย่างเต็มตา”

เหมียวหงฝืนยิ้มและหัวเราะออกมา พร้อมกับหักปิ่นหยกเขียวนั้นทันที

คิดไม่ถึงเลยว่า ปิ่นปักผมที่ดูเหมือนจะทำจากหยกแท้ อันที่จริงแล้วภายในมันกลวง

ด้านในมีผึ้งสีเหลืองทองสามตัวซ่อนอยู่ สีทองจรดเท้า แม้กระทั่งปีกของมันยังกะพริบเป็นแสงสีทองด้วยเลย

พวกมันมีขนาดเล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม และทุกครั้งที่พวกมันกระพือปีก ก็จะส่งเสียงอันไพเราะออกมา