บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1000

เมื่อได้ยินว่าชีวิตของเหมียวหง จะตกอยู่ในอันตรายหม่าหงเทาจึงหันดาบในมือไปที่หน้าต่างแล้วโยนมันออกไป

"ตูม--!"

แรงที่หนาทำให้หน้าต่างที่ทำจากหินแตกออกเป็นสองส่วน

ถ้ามีดนี้สับหัวของจาปามันจะส่งเขาไปตายได้ทันที!

ไป๋หลิงรีบไปช่วยเหมียวหง"เธอโอเคไหม"

“อ๊ะ! หน้าเธอ!”

ในวินาทีถัดมาไป๋หลิงดูเหมือนจะหวาดกลัว และรีบผลักเหมียวหงที่จับอยู่ออกไป

ทุกคนหันศีรษะเมื่อได้ยินเสียง และเห็นเหมียวหง ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

และใบหน้าของเธอซึ่งแต่เดิมมีรอยแผลเป็นก็ถูกหมัดของจาปาชกจนแหวกออก และแมลงสีดำนับสิบตัวก็คลานออกมาจากใบหน้าเธอ

“นางชั่ว เจ็บใช่ไหม? นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อแกหักหลังฉัน!”

“พวกมันคือตัวอ่อนของผึ้งพิษที่หลับใหลอยู่ในร่างกายของแกตลอดเวลา แค่แกปฏิบัติต่อฉันด้วยความจริงใจ ฉันจะดูแลแกให้ปลอดภัยและมีชีวิตที่ดีตลอดไป”

“น่าเสียดายนะ เมื่อแกเห็นคนรักเก่าของแก แกก็กลายเป็นผู้หญิงเลว และแกไม่ต้องการแม้แต่จะแก้แค้น!”

“จะบอกแกว่าไข่ผึ้งเหล่านั้นกำลังฟื้น พวกมันจะกินเนื้อและเลือดของแกและคลานออกมา”

“จนกว่าแกจะกลายเป็นโครงกระดูก แล้วกองทัพผึ้งพิษของฉันจะกลับมาอีกครั้ง!”

ทุกคนตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของจาปา

พวกเขาคิดว่าจาปาต้องใช้วิธีที่น่าขยะแขยงในการเลี้ยงผึ้งพิษเหล่านี้

ไม่คาดคิดว่าเขาโหดร้ายถึงขนาดใช้เลือดเนื้อคนที่มีชีวิต!

ไป๋หลิงโกรธจัดจนกระโจนไปด้านข้างของจาปา เอาดาบคมกริบในมือแทงเข้าที่ต้นขาของเขาอย่างแรง "เจ้าปีศาจ! แกควรตกนรก!"

"รีบบอกวิธีช่วยเหมียวหงมา ฉันไว้ชีวิตแกได้!"

ขาของจาปาถูกเจาะเป็นรูอย่างรวดเร็ว และมีเลือดไหลซิบๆ

ถึงกระนั้นจาปาก็ยังคงไร้ความปรานี หัวเราะอย่างดุร้าย "ไร้ประโยชน์ พวกมันคือกู่ผึ้งพิษที่ฉันปลูกมาหลายปี เมื่อมันถูกกระตุ้น เหล่าทวยเทพก็ช่วยไม่ได้"

“ฉันตายก็ตายๆ ไปเถอะ แต่เหมียวหง ต้องตายด้วยกับกู!”

คนไร้ยางอายเช่นนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน

หม่าหงเทาผู้เที่ยงธรรมโกรธจนเลือดเดือด และยกดาบในมือขึ้นอีกครั้ง "จะฟันแกให้ตาย!"

“อย่า อย่าฆ่าพ่อฉัน!”

ในขณะนี้ เด็กสามคนวิ่งเข้ามาจากประตู และพวกเขาคือเด็กที่เปลือยกายที่เล่นอยู่ริมลำธารเมื่อพวกเขาลงจากรถนั่นเอง

คนโตดูอายุประมาณ 7-8 ขวบ ส่วนคนเล็กอายุ 5-6 ขวบ ไม่ว่าหน้าตาหรือโครงหน้าเหมือนกับไอ้ชั่วจาปามาก

เมื่อมองไปที่เด็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าหม่าหงเทาที่บกดาบก็ลดมือลง

เขาไม่ใช่ปีศาจ เขาไม่สามารถฆ่าพ่อของลูกต่อหน้าลูก

เมื่อเห็นหม่าหงเทาเอาลืมลง เด็กทั้งสามก็มองหน้ากัน และทันใดนั้นก็ยกสว่านในมือขึ้นราวกับอาวุธมีคม และแทงเข้าใส่น่องของหม่าหงเทา!

"ฟู่!"

หม่าหงเทาขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่อาวุธแหลมคมเจาะเข้าไปในเนื้อ

เขาไม่ได้ใส่ใจกับการกระทำของเด็กเหล่านี้ ตรงกันข้ามเหมียวหง เหมือนหมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บกรีดร้อง "เด็กเวร!"

“ฉันสอนครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังเหมือนปีศาจจาปา!”

"ฆาตกรรมและก่อความชั่วร้ายทุกชนิด! ฉันให้กำเนิดพวกอันธพาลอย่างพวกแกได้อย่างไร!"

“พี่หม่า ฉันขอโทษ กรวยสามเหลี่ยมในมือพวกนั้นมีพิษ และไม่มีทางรักษามันได้ ฉันเป็นคนทำให้พี่เป็นแบบนี้เอง!”

“พระเจ้า ฉันทำอะไรผิด! ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้!”

เหมียวหงในขณะนี้ เพราะเธอเศร้าเกินไป เลือดสองสายไหลออกมาจากดวงตาของเธอ

“คุณเป็นพี่ชายที่ดีของพี่หม่าจริงๆ ก่อนหน้านี้ที่จาปาวางยา เป้าหมายคือคุณ”

เหมียวหงอธิบายสิ่งที่เธอรู้ "เราเป็นผู้ทำกู่ระดับต่ำ ถูกดูหมิ่นแต่เนิ่นนาน ทำได้เพียงรับใช้ตระกูลฉีในหลิ่งหนานได้เท่านั้น"

"ผู้ที่ออกคำสั่งให้จาปาคือหนึ่งในห้าผู้อาวุโสพิษของตระกูลฉี ฉีกง"

"ฉันไม่รู้รายละเอียด แต่ฉันสามารถบอกคุณได้ ที่ฉันพูดถึงคือกู่เซียนในตำนาน"

“ว่ากันว่าเขาเกิดบนภูเขาที่แห้งแล้ง เขาเรียนรู้ด้วยตนเอง เขาใช้กู่เหมือนเทพเจ้า แต่เขามีจิตใจเมตตา ซึ่งเป็นความเชื่อทางจิตวิญญาณของผู้ทำกู่ระดับต่ำอย่างพวกเรา”

"เมื่อยี่สิบปีที่แล้วตระกูลฉีที่ยึดครองทางใต้พ่ายแพ้ในชั่วข้ามคืนและงกู่เซียนคนนั้นก็หายตัวไป"

"บางคนบอกว่าเขาตายแล้ว และบางคนกล่าวว่าเขาอยู่อย่างสันโดษและกลับไปยังเนินเขาที่แห้งแล้ง"

“ฉันไม่เคยเจอเขาด้วยตัวเอง ฉันรู้แค่ปากต่อปากว่า กู่เซียนนั้นหลังค่อมเล็กน้อย มีนิ้วหกนิ้วที่มือขวา ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ เขาน่าจะอายุเกือบเจ็ดสิบปี”

ฉินเทียน ถามซ้ำ ๆ ว่า "คุณรู้จักชื่อของกู่เซียนคนนั้นหรือไม่"

“ไม่มีใครรู้ พวกเขาเรียกเขาว่ากู่เซียน คนที่เคยเห็นเขานั้นน้อยมาก”เหมียวหงพูด ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็สั่นอย่างรุนแรง

ผึ้งนับสิบตัวตะเกียกตะกายเพื่อออกจากแผลเป็นบนใบหน้าของเธอและมีเลือดไหลออกจากบาดแผล

เธอกระตุกด้วยความเจ็บปวด นอนอยู่บนพื้นและอ้อนวอน "โปรดช่วยฉันด้วย วางครอบครัวของเราบนเรือไม้ แมลงกู่เหล่านี้ยังไม่ก่อตัว และเพียงแค่จุ่มลงในน้ำเท่านั้นที่พวกมันจะถูกฆ่าได้"

“พวกเราไม่กลัวตาย แต่พวกเราไม่อยากถูกคนอื่นหลอกใช้ !”

“ครอบครัวของเธอ?”ไป๋หลิงตะลึงไปครู่หนึ่ง “ฉันเข้าใจ คุณอยากพาจาปาไปตายด้วย”

“แต่เด็กสามคนนี้...”

ไป๋หลิงอดถามถึงคำหลังไม่ได้

เพาะเมื่อกี้เธออยากจะลงมือฆ่าเด็กปีศาจสามคนด้วยตนเอง

เด็กบางคนเป็นผู้ก่อการร้ายแต่เกิด!

ปล่อยให้พวกเขามีชีวิตรอด มีแต่จะทำร้ายชีวิตผู้บริสุทธิ์คนอื่นๆ!