บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 999

“ไอ้แก่นั่นโง่เขลาเหมือนเธอ จะไล่ฉันไปงั้นเหรอ?”

“ฮึ่ม! ฉันแทงเขาให้สิ้นใจ ลากเขากลับมาและบอกแม่เธอว่าหม่าหงเทาเป็นคนฆ่า”

“เป็นอย่างที่คิด เธอออกไปตามหาหม่าหงเทาเพื่อแก้แค้นทันที”

“หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจของเธอ ฉันใช้มีดเชือดคอเธอ โยนเธอออกไปนอกใต้อาคาร และจุดไฟเผาเธอ”

“ตอนนั้นเธออ่อนโยนเหมือนดอกไม้ แต่ก็โง่อย่างน่าประหลาดใจ ร้องไห้และเป็นลมต่อหน้าศพของสองคนนั้น”

“ในเมื่อกูทำไปแล้ว ก็ต้องทำให้ถึงที่สุด จะปล่อยเธอไปได้อย่างไร ในเมื่อไม่มีใครให้เธอพึ่งพาแล้ว”

“โถ่วๆๆ แล้วฉันก็กรีดหน้าเธอเพื่อเตือนว่าอย่าไปหาผู้ชายคนอื่น”

“เมื่อเธอตื่น คุณเห็นหม่าหงเทาเป็นศัตรูของเธอ คุกเข่าลงแทบเท้าของฉันและขอร้องให้ฉันล้างแค้นให้เธอ”

“แก้แค้น? แก้แค้นอะไร? ฉันเป็นคนฆ่า เธอจะฆ่าฉันหรือไง?”

“ฮ่าฮ่า หลายปีมานี้เธอคลอดลูกให้ฉันอย่างกับฟักไข่ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อใจเธอหรือไง”

“โชคดีที่พวกเขาไม่อ่อนแอและไร้ความสามารถเหมือนเธอ กล้าวางยาพิษและฆ่าคนหลังจากเพิ่งหัดเดิน”

“ตอนนี้เธอรู้ความจริงแล้วยังไงล่ะ ฉันเล่นร่างกายที่พังทลายของเธอจนเบื่อแล้ว แล้วเธอยังมีหน้ามาฉายความรักอีกหรือ”

“วันนี้ ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้นที่จะตาย แต่ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ อย่าแม้แต่จะหนี!”

จาปาพูดเรื่องกรรมชั่วจบในลมหายใจเดียวอย่างอิ่มเอมใจ

เหมียวหงฟังด้วยความงุนงง แต่ไม่มีน้ำตาบนใบหน้าของเธออีกต่อไป และมีรอยยิ้มโล่งใจก็ผุดขึ้นจากมุมปากของเธอ

"ฉันรู้ว่าสัญชาตญาณของฉันไม่ผิด"

“ถึงเขาจะจำฉันไม่ได้ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้เกลียดคนผิด”

"ตั้งแต่ต้นจนจบ แกคือปีศาจร้ายที่ฆ่าทั้งครอบครัวของฉันและทำลายชีวิตของฉัน!"

"จาปา แกชอบฉันไม่ใช่เหรอ งั้นไปลงนรกกับฉันเถอะ!"

หลังจากที่เหมียวหงพูดจบอย่างโหดเหี้ยม ร่างผอมบางของเธอก็พุ่งเข้าหาจาปา

จับคาบที่หม่าหงเทาใส่คอของจาปาด้วยมือเปล่า ผลักไปข้างหน้าอย่างแรง

เธอต้องการฆ่าปีศาจตนนี้!

ส่งเขาลงนรกด้วยมือของเธอเอง!

ใบมีดคมตัดฝ่ามือของเหมียวหงในทันที

เลือดสีแดงสดไหลออกมาอย่างรวดเร็ว หยดจากฝ่ามือของเหมียวหง

หม่าหงเทาดึงมีดออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ต้องการทำร้ายผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้

แต่ด้ามมีดนั้นถูกเหมียวหงจับไว้แน่นเกินไป ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าดึงมันออกไปอย่างลวกๆ เขาทำได้เพียงกันใบมีดไว้ไม่ให้ทำร้ายเหมียวหง

ในช่วงที่ทั้งสองนิ่งจาปาต่อยหน้าของเหมียวหงด้วยหมัด

"นังบ้า! ไม่มีวันเปลี่ยนนิสัย!"

“อยากจะลากฉันไปตายอีกหรือ ฮึ่ม ฉันจะส่งแกลงนรกก่อน!”

หมัดของจาปามาอย่างไม่ทันตั้งตัว และกระแทกเข้าที่แผลเป็นของเหมียวหงอย่างแรง ทำให้เธอล้มลงกับพื้น

หม่าหงเทาโกรธมาก ฉวยโอกาสเอาดาบออกจากมือของเหมียวหงและฟันไปทางจาปา

การฟันนี้เต็มไปด้วยความอาฆาตและแรงอันมาก!

เช่นเดียวกับการตัดเต้าหู้ เขาตัดแขนขวาของจาปา!

แขนทั้งสองข้างถูกตัดออก แต่จาปายังคงไม่ยอมหยุด!

ยืนพิงกำแพงที่โชกไปด้วยเลือด เขาเป่านกหวีดแหลม

ผึ้งพิษสีดำที่บินอยู่กลางอากาศพุ่งเข้าหาทุกคนที่อยู่ในที่นี้เมื่อได้ยินคำสั่ง!

ซูยู่คุนตกใจมากจนสลบส่วนซูเหวินเฉิงซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ

จินถังชักดาบยาวออกมาจากข้างหลังเขา เหวี่ยงมันเหมือนดาวตก ปกป้องเขาและไป๋หลิงและผึ้งพิษที่เขาสับก็ตกลงสู่พื้นทีละตัว

ไป๋หลิงได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา เกลียดปาจาที่ไร้ยางอายแทบตาย และสาปแช่ง "ไอ้สวะ! แกสมควรถูกสับเป็นชิ้นๆ!"

“เจ้าทองกินผึ้งพิษให้หมด อย่าเหลือไว้!”

ทันทีที่เธอออกคำสั่ง ลิงขนทองก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ และในขณะที่โบกแขนยาว มันก็จับผึ้งพิษได้เจ็ดแปดตัวแล้ว

แล้วโยนเข้าปากแล้วร้องลั่นอย่างไม่กลัวพิษของผึ้งพิษเลย

เมื่อเห็นว่าสหายของตนกำลังถูกกิน ผึ้งพิษก็พุ่งไปหาลิงขนทองกัน ซึ่งทำให้เขาดูยุ่งเหยิงมาก ในขณะที่หลีกเลี่ยงอย่างช่ำชองมันก็ยังคงจับผึ้งพิษและกินพวกมันต่อไป

ดวงตาของจาปาเบิกกว้างทันทีหลังจากถูกเปิดเผย "แก แกรู้ได้อย่างไร"

ฉินเทียน ยืนขึ้นพร้อมกับเสียงเย็นเยียบ เข้าใกล้จาปาทีละก้าว

ทางผ่านนั้นล้วนมีแต่ศพผึ้งที่หนีไม่พ้น

ในชั่วพริบตา ซากศพกองอยู่บนพื้น

ในด้านของ จินถังเขาก็ฆ่าผึ้งพิษไปหลายตัว แต่ก็ยังด้อยกว่าทักษะของ ฉินเทียน มาก

แต่ลิงขนทองน่ะสิ ที่มีท้องมีขนปูดออกมานั้น เห็นได้ชัดว่ากินผึ้งพิษเข้าไปอย่างมาก

เพียงเวลาไม่กี่นาที ผึ้งพิษส่วนใหญ่ของจาปาก็ถูกฆ่าไปครึ่งกว่าแล้ว

ที่เหลือยังคงต้องการหลบหนี แต่ถูกมือของ ฉินเทียนควบคุมและพวกมันก็ล้มลงกับพื้น

ในห้องโถงที่กว้างขวางเต็มไปด้วยศพของผึ้งพิษที่ตกลงพื้น

คนอื่นๆ ยังคงเคลื่อนตัวออกไปได้ มีเพียงจาปาที่เสียแขน และซูยู่คุนที่หมดสติเกือบจมอยู่ในศพ

"ฟ้ามีตา ไม่มีคนร้ายจะหนีรอดได้ ทุกอย่างในวันนี้ล้วนเป็นแกทำตัวเอง!"

ฉินเทียนพูดพร้อมกับมองไปที่หม่าหงเทา"เหล่าหม่า ขยะแบบนี้ อย่าปล่อยให้เขาตายอย่างสบายเกินไป"

หม่าหงเทาพยักหน้าอย่างหนัก "ไม่ต้องกังวล ครับพี่เทียน!"

เมื่อกี้เขาไม่ได้ลงมือหนัก เพียงแค่รอคำสั่งของ ฉินเทียน

ตลอดทางที่ดาบโยนออกไปมีพร้อมกับเจตนาสังหารที่มหาศาล!

หัวของจาปาจะถูกตัดลงมือ!

“แกกล้าฆ่าฉัน!เหมียวหงก็ต้องตายแน่!”

จาปาคำรามอย่างรุนแรงและขยับตัวไปอย่างไม่เต็มใจ

เขารับไม่ได้ที่ผึ้งพิษที่ทำให้เขามีแต่ได้กับได้จะถูกคนพวกนี้ฆ่าตายในพริบตาย!

นั่นคือทั้งหมดของเขา!

ถ้าไม่มีผึ้งพิษ ไม่มีแขนสองข้าง เขาก็เท่ากับเป็นคนพิการ!