บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 998

หม่าหงเทาพูดประโยคสุดท้ายเบามาก

เพราะเขาตกใจมากกับความเกลียดชังในดวงตาของเหมียวหง

ดวงตาสีแดงเลือดคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ยากจะลืมเลือน

กับความบ้าคลั่งแห่งการทำลายล้างไปด้วยกัน!

ความเกลียดชังเช่นนี้จะจำคนผิดได้อย่างไร?

เขาจำชื่อเหมียวหงได้ไม่ชัดเจนเท่าไหร่แล้ว

ตอนนั้นเขาอายุยังไม่ถึงสิบแปด เรียนศิลปะป้องกันตัวจนกลายเป็นคนบ้า และเที่ยวไปทั่วเพื่อเรียนรู้จากอาจารย์

เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ เขาจึงหลงเข้าไปในหมู่บ้านเหมียวและถูกพ่อของเหมียวหงเก็บตัวไว้

หลังจากหายจากอาการบาดเจ็บแล้วเขาก็จากไปและไม่กลับไปยังสถานที่นั้นอีก เขาทำสิ่งชั่วร้ายที่ไม่อาจบรรยายกับพวกเขาได้อย่างไร?

แม้แต่ในตอนนั้นที่เขาฆ่าคนเลวที่ทำร้ายเสี่ยวเซวี่ย ก็เป็นเพราะไอ้สารเลวนั้นทำร้ายน้องสาวของเขา!

ไม่ใช่แค่เขา แต่คนอื่น ๆ ก็หันมามองทางหม่าหงเทา

ไป๋หลิงมักจะเปิดปากถามตรงๆ "เฮ้ เธอร้องไห้อย่างน่าสมเพชจริงๆ แกถามเธอว่าเธอจำคนผิดหรือเปล่า"

“บอกเลยว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนลืมผู้ชายที่เธอเคยรัก!”

“เธอเอาแต่พูดว่าเธอต้องการฆ่าแก แต่ความจริงแล้วเธอไม่สามารถลืมแกได้เลย และต้องการที่จะสานสัมพันธ์กับแกต่อไป”

"แต่ความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างพ่อแม่ของเธอนั้นท่วมท้นจนเธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อแก ความชั่วร้ายที่แกทำกำลังขับให้เธอไปสู่ความตาย!"

จินถังปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว "ศิษย์น้อง ไม่รู้เหตุและผล อย่าพูดไปมั่ว"

“อะไรพูดไปมั่ว ฉันเป็นผู้หญิงเหมือนกัน! เธอยังคงชอบหม่าหงเทาที่ซื่อบื้อ! แต่วายร้ายคนนั้นฆ่าครอบครัวของเธอทั้งหมดและจุดไฟเผาบ้านเฮ”

ไป๋หลิงโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เธอพูด และหันไปมองฉินเทียน"พี่เทียน ปอดของฉันกำลังจะระเบิด! พี่เอาขยะแบบนี้เข้าไปได้ยังไง ไม่ ไม่ ฉันจะจัดการเอง!"

ขณะที่พูดนั้นไป๋หลิงก็แสดงท่าทางกับ ลิงขนทอง "ไปเลย เอาดาบของเขาไป!"

ลิงขนทองเชื่อฟังจริงๆ กระโดดขึ้นและอุ้งเท้าลิงทั้งสองกำลังจะโจมตีหม่าหงเทา

จินถังตกใจมากจึงคว้าหางลิงขนทองไว้ในอ้อมแขนแล้วหนีบไว้ด้วยแขนขวา

จากนั้นเขามองไปที่ฉินเทียนด้วยความกลัว "พี่เทียน น้องสาวคนของฉันขาดระเบียบวินัย ไม่มีมารยาท ฉันจะลงโทษเธอเดี๋ยวนี้เลย"

"ปล่อยฉัน! เธอเกินไปแล้วที่กล้าจับหางของเจ้าทอง!"

“เจ้าทองดึงผมของเขาออกให้หมด!”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนลิงขนทองจะทำทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งนี้

แต่ตอนนี้มันถูกขังอยู่ในอ้อมแขนของ จินถัง ไม่สามารถขยับได้เลย

"ศิษย์น้อง หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

“ไอ้โง่!”

เป็นครั้งแรกที่สีหน้าของ จินถัง มืดครึ้ม แม้ว่าไป๋หลิงจะเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องทนกับความคับแค้นใจไว้

เธอรู้ว่า จินถัง มักจะปล่อยให้เธอเอาแต่ใจเพราะเขาเป็นผู้ดูแลของเธอและมีหน้าที่รับผิดชอบและปกป้องความปลอดภัยของเธอ

แต่เมื่อเขาตัดสินใจเกี่ยวกับบางสิ่ง แม้ว่าเธอจะโกรธขนาดไหน จินถังก็จะไม่ยอมถอยให้

ในที่สุดไป๋หลิงและลิงขนทองก็สงบลงฉินเทียนแสร้งทำเป็นไม่เห็นพวกมัน

เขารู้ว่าอารมณ์ของไป๋หลิงนั้นดื้อ และปฏิกิริยาของเธอในตอนนี้ ก็เพราะเธอต้องการถวงความยุติธรรมให้กับสิ่งที่เหมียวหงเคยเจอมาก่อน

แต่การไม่แบ่งศัตรูหรือคนฝ่ายเดียวกันนั้นจะใจร้อนเกินไปแล้ว

"คนในยุทภพ ข้อห้ามที่สุดคือในหมู่เพื่อนระแวงซึ่งกันและกัน"

"โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู ความหวาดระแวงเพียงเล็กน้อยอาจทำให้ใครบางคนฉวยโอกาสและทำลายล้างทั้งกองทัพ"

"ไป๋หลิง เธอยังไม่รู้จักโลกใบนี้พอ โชคดีที่มีจินถังผู้สงบที่คอยดูแลเธออยู่เคียงข้าง"

“กลับไปพิจารณาตัวเอง อย่าให้เสียหน้าปู่เธอ”

ฉินเทียนไม่ค่อยเทศนาแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะราชาวานรเขาคงขับไล่ไป๋หลิงไปนานแล้ว

น้ำเสียงที่ดุดันของเขาราวกับถูกตบที่ศีรษะ ปลุกไป๋หลิงให้ตื่นขึ้นทันที

หม่าหงเทาไม่เกรงกลัว "ฉันจะไม่จากไปจนกว่าฉันจะได้รู้ความจริงของเรื่องนี้"

“เหมียวหง บอกผมทีว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงยืนยันว่าผมฆ่าพ่อแม่ของคุณ”

"ตอนที่ผมหายจากอาการบาดเจ็บและจาปา ก็ส่งผมออกไปอย่างกระตือรือร้น เมื่อผมไม่ได้เตรียมตัว เขาก็หักขาของผมและผลักผมตกจากหน้าผา"

“หลังจากกลิ้งตกจากหน้าผา ผมมีชีวิตรอดและไม่กลับไปอีกเลย”

“ในระหว่างนี้ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ”

คำพูดของหม่าหงเทานั้นจริงใจและดวงตาของเขาก็สดใส

เหมียวหงรู้สึกตกใจเมื่อได้ยิน ราวกับว่าเธอคิดอะไรบางอย่างได้

สีหน้าของเธอซีดลงเรื่อยๆ เธอมองจาปาด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา น้ำเสียงของเธอแตกสลายจนเธอถามว่า "ใช่ แกคือคนๆ นั้นใช่ไหม"

“แกเป็นคนฆ่าพ่อแม่ฉัน ตีฉันจนหมดสติและลวนลามฉัน แล้วจุดไฟเผาตึกสูงทั้งหลัง!”

“เมื่อฉันฟื้น ผลักทุกอย่างไปที่หม่าหงเทาแล้วปรากฏตัวต่อหน้าฉันในฐานะผู้กอบกู้ แก...ไอ้สารเลว!”

"ฉัน... ฉันจะสู้กับแก!"

เหมียวหงกัดฟันและพุ่งไปหา จาปา

เป็นเวลาหลายปีที่เธอถูกจาปากดขี่และควบคุม และเธอก็กลัวเขาอย่างสุดซึ้ง

จนกระทั่งความจริงหลายทศวรรษถูกเปิดเผย ความเกลียดชังที่ฝังลึกทำให้เธอลืมความกลัวทั้งหมด และเธอแค่ต้องการฆ่าสัตว์ร้ายตัวนี้!

“ไอ้โง่ เพิ่งรู้ตอนนี้เหรอ มันสายไปแล้ว!”

จาปาแสยะยิ้ม ฟันสีเหลืองของเขาดูน่าขยะแขยง

"เหมียวหงเอ้ย เมื่อก่อนฉันสนใจเธอ เธอกลับดูถูกฉัน แต่กลับตกหลุมรักหม่าหงเทาเด็กชายต่างถิ่น อยากจะโผเข้าสู่อ้อมแขนของเขาหลายครั้ง "

"ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นคนโง่ เขาไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างคู่รักเลย แค่อยากจะรักษาตัวเสร็จแล้วไปจากที่นี่"

“ฉันจะทำยังไงดี ฉันทำได้แค่หักขาเขาแล้วผลักเขาตกจากหน้าผา เพียงเพื่อโดนพ่อแก่โง่เขลาของเธอเจอเข้าพอดี