บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 997

จาปามีเหตุผลที่จะเย่อหยิ่ง เพราะกระจกและผ้าโปร่งด้านนอกหน้าต่างผึ้งมีพิษเจาะเป็นรูแล้ว

อีกไม่นานพวกมันก็จะบุกเข้ามาในบ้าน!

หลิ่งหนานมีแมลงมีพิษมากมาย โดยเฉพาะผึ้งมีพิษเหล่านี้ จัดการยากที่สุด

หากโชคร้ายถูกต่อย อาจไม่มียาแก้พิษเลยก็เป็นไปได้

มีเพียงไม่กี่คนในห้อง และถ้าพวกฝูงผึ้งมีพิษรุมเข้ามาจริงๆ ชีวิตของพวกเขาก็จะตกอยู่ในอันตราย!

ซูยู่คุนไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อน เขากลัวจนตัวหดเป็นลูกบอล

แต่แขนของจาปานั้นหล่นอยู่ไม่ไกลจากเท้าของเขา

เขาควบคุมความกลัวในใจไม่ได้จริงๆ และเกือบจะฉี่รดกางเกง

เมื่อได้ยินคำขู่ของจาปาอีกครั้ง เขาก็น้ำตาไหล "ฉัน... ฉันไม่อยากตาย เหวินเฉิง เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องของคนในยุทภพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเราเลย!"

“แกพูดเรื่องนี้กับคุณพี่คนนี้และขอให้เขาปล่อยเราไปเถอะ”

ซูเหวินเฉิงก็หวาดกลัวเช่นกัน แต่ก็กล้าหาญกว่าซูยู่คุน

เขารีบดึงที่ชายเสื้อของซูยู่คุน "พ่อ อย่าปล่อยให้ความทะเยอทะยานของคนอื่นทำลายศักดิ์ศรีของเรา มีพี่เทียนอยู่ คงจะไม่เป็นอะไร"

“ฉันก็จะนั่งนิ่งๆ นั่นเพราะว่าขาฉันเกร็งจนขยับไม่ได้เลย!”

ซูยู่คุนตบซูเหวินเฉิงอย่างแรง จากนั้นมองไปที่จาปาด้วยรอยยิ้ม "นี่ เอ่อ คุณจาปา เราผ่านที่นี่มาหลายปีแล้ว และเราได้ดูแลธุรกิจของคุณด้วย"

"ดูสิ ที่คุณต้องการจะฆ่าคือฉินเทียนและหม่าหงเทาอะไรนั่น เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา ไว้ชีวิตของเราไว้เถอะ"

จาปาได้รับคำชมและเชิดคางขึ้นอย่างมีชัยชนะ "นี่ก็ง่ายมาก คุกเข่าลงแล้วกราบฉันสามที แล้วฉันจะปล่อยแกสองคนไป"

"นี้……"

ซูยู่คุนลังเล

หากเป็นเรื่องส่วนตัว นับประสาอะไรกับกราบสามครั้ง แม้จะให้กราบร้อยครั้งก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย แค่ให้เขาได้มีชีวิตอยู่ต่อ

แต่ต่อหน้าผู้คนมากมาย และเขาอายุเกือบห้าสิบปีแล้ว เขาก็ยังต้องการหน้าอยู่บ้าง

"คุณจาปา เราคุยกันหน่อยได้ไหม คุณต้องการเงินเท่าไหร่ฉันก็จะให้ แค่คุณปล่อยเราสองพ่อลูกไป"

คำพูดของซูยู่คุนทำให้ฉินเทียนหัวเราะทันที "ลูงรอง ลุงเป็นคนเชิญผมมาที่หลิ่งหนานโดยเฉพาะเลยนะ นี่คือการปฏิบัติต่อแขกของลุงเหรอ?"

“อะไรลูงรอง ฉันไม่ใช่ลุงรองของแก อย่านับญาติไปทั่ว!”

ซูยู่คุนเปลี่ยนความคิดทันทีและร้องขอความเมตตาจาปาต่อไป "คุณจาปา แค่ดูฉันก็รู้แล้วว่าคุณเป็นคนกล้าหาญ ดังนั้นโปรดแสดงความเมตตาและปล่อยให้เราพ่อลูกไปเหมือนผายลมเถอะ!"

“ไร้ยางอาย”ไป๋หลิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ชี้ไปที่ซูยู่คุนและตะโกนว่า “แกมันแก่ขนาดนี้แล้ว ไม่มีความซื่อสัตย์และเห็นแก่ตัวที่ เป็นคนจอมปลอม!”

ถูกผู้อื่นชี้จมูกด่าจนซูยู่คุนต้องจ้องไปที่ไป๋หลิงอย่างดุเดือด "ไอ้เด็กเวร ออกไปจากที่นี่ เธอไม่มีสิทธิ์พูด!"

ซูเหวินเฉิงรู้สึกว่าวันนี้พ่อที่ดีของเขาทำให้เขาเสียหน้าไปหมดแล้ว

เขาไม่ได้โง่ เขาอยู่กับฉินเทียนมานาน และเขาไม่เคยเห็นฉินเทียนกลัวใครเลย

มีผึ้งพิษกลุ่มใหญ่บินวนอยู่นอกหน้าต่างจริง แต่ในมุมมองของ ซูเหวินเฉิงสิ่งเหล่านี้ไม่ส่งผลกระทบต่อฉินเทียนเลย

ดังนั้น ซูเหวินเฉิงจึงมองไปที่ฉินเทียนด้วยรอยยิ้ม "พี่เทียน พ่อของฉันสับสนไปหน่อย อย่าถือสาเขาเลย"

"อะไรสับสน ฉันกำลังช่วยชีวิตแก!"ซูยู่คุนยกมือขึ้นแล้วตบซูเหวินเฉิง "รีบหุบปาก แล้วขอความเมตตาจากคุณจาปา เขาเป็นคนใจดีมาตลอด จะไว้ชีวิตเราแน่นอน"

"ซาก!"

เมื่อซูยู่คุนพูดจบ หน้าต่างก็ถูกกัดแทะแล้วก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

ฝูงผึ้งพิษรุมเข้ามาเหมือนควันพิษ

ในไม่ช้าก็มีเมฆดำก่อตัวขึ้นในบ้าน หมุนวนไปรอบๆ

เหมือนทหารผู้จงรักภักดี คอยคำสั่งนายพลอยู่

“แต่แกฆ่าทั้งครอบครัวของฉัน ทำให้ฉันอับอายและเสียโฉม แล้วก็จุดไฟเผาบ้านฉัน!”

"ความแค้นที่ฆ่าพ่อแม่ ฉันควรจะฆ่าแกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

“แต่...แต่ว่าฉัน ฉัน...”

ผู้หญิงร้องไห้อย่างขมขื่น แต่เธอไม่สามารถพูดประโยคสุดท้ายได้

หม่าหงเทารู้สึกงงงวยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และมองไปที่ผู้หญิงคนนี้อย่างจริงจัง เพียงเพื่อตระหนักว่าเธอดูคุ้นเคยเล็กน้อย

ด้านตรงข้ามจาปาหยุดการเม้มริมฝีปากแล้วถามอย่างเฉียบขาดว่า "เหมียวหง! ไอ้เลว พูดจบประโยคสุดท้าย!"

“เมื่อก่อนเธอสาบานว่าตราบใดที่ฉันช่วยชีวิตเธอได้ เธอก็จะหั่นชายคนนี้เป็นชิ้นๆ ตอนนี้เขายืนอยู่ต่อหน้าเธอ ทำไมเธอถึงร้องไห้!”

"ผู้หญิงของจาปา มีสองใจไม่ได้! ฉันจะให้โอกาสเธอมีชีวิตต่อ ไป ฆ่ามันซะ!"

ผู้หญิงที่เรียกว่าเหมียวหงตัวสั่นอย่างรุนแรงราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างที่น่ากลัว

เธอหายใจหอบเหมือนปลาขาดออกซิเจน

"ไม่ ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้!"

“แม้ว่าเขาจะฆ่าพ่อแม่ของฉันด้วยมือของเขาเองและทำสิ่งชั่วร้ายที่ไม่อาจยกโทษได้ ฉันก็ฆ่าเขาไม่ลง!”

"ฉันเกลียดเขา แล้วก็เกลียดตัวเองด้วย! ฉัน...ทำไมฉันต้องอยู่ในโลกนี้ด้วย... วู้ วู้ วู้..."

เสียงร้องไห้ของเหมือนผีในตอนกลางคืน ประกอบกับรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้าของเหมียวหง มันทำให้เธอดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

“เหมียวหง?”หม่าหงเทาดูเหมือนจะพบบุคคลดังกล่าวในที่สุดจากความทรงจำของเขา “คุณคือ เหมียวหงที่ช่วยฉันในตอนนั้นหรือไม่”

“แต่ฉันไม่ได้ฆ่าพ่อแม่คุณเลย นับประสาอะไรกับการรังแกคุณ และฉันก็แทบจะจำคุณไม่ได้”

“คุณ จำคนผิดหรือเปล่า”