บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1014

ฉินเทียนที่นั่งอยู่บนรถนั้น เหมือนกำลังมองสถานการณ์อย่างชัดเจน

ส่วนชายหนุ่มที่ใส่เสื้อคลุมปักรูปเสือหนุ่มคนนั้น ที่ได้ลงมานั้น เหมือนหน้าตาของเขานั้นคุ้นมาก

เร็วๆนั้น เขานั้นก็คิดอะไรออก ก่อนที่จะหัวเราะส่ายหัวจนแทบน้ำตาจะไหล

โลกนี้จะบอกว่าใหญ่ก็ใหญ่ จะบอกว่าเล็กก็เล็ก แต่นี่เหมือนมันจะเล็กไปหน่อยนะ！

บางคนนั้นเหมือนชีวิตนี้จะไม่เจอกันแล้ว แต่กลับมาเจอกันในชนบทเล็กแบบนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตา หรือว่าความหายนะของอีกฝั่งอะไรกัน？

ฉินเทียนนั้นยิ้มอย่างเงียบๆและไม่ได้เอ่ยอะไร และมองดูการแสดงอยู่ในรถ

ส่วนชายหนุ่มที่ใส่เสื้อคลุมปากลายเสือนั้นได้คุกเข่าลงบนพื้น ก่อนที่จะได้หยิบรองเท้าหนังบนรถออกมา

รองเท้านับว่าเป็นรองเท้าที่ดีเลยที่ดี แต่ว่าเมื่อใส่รองเท้าแล้ว เท้านั้นทั้งสั้นทั้งป้อม

บนเท้านั้นชุดสูทนั้นกางเกงมองออกเลยว่าสั่งตัดเอา แต่ว่าเสียดายที่ผิดรูปไปแล้ว

เมื่อชายหนุ่มที่สูงส่งนั้นลงจากรถ และด้านนอกของเขานั้นได้สวมชุดคลุมสีเข้ม มองไปแล้วก็แลดูมีภูมิฐานอยู่

บวกกับบนหัวของเขานั้นได้มีขนสีทอง มองไปแล้วยังรู้สึกถึงความน่าเชื่อถือ อีกทั้งยังแอบจะเกินเบอร์มากไปสะหน่อย

เมื่อชายหนุ่มนั้นหันหน้าไป กับเปลือกตาที่มีสีดำ มองไปแล้วเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

และใบหน้าที่ไม่สามารถที่จะคาดเดา มองไปแล้วเหมือนทุกอย่างบนโลกนั้นได้ถูกเขานั้นควบคุมเอาไว้หมดแล้ว แต่ว่าเขานั้นมองไปแล้วเหมือนคนธรรมดา ที่เอาตัวเองนั้นวางไว้นอกเรื่องพวกนี้

หวางเหมยนั้นรีบเดินเข้าไปก่อนที่จะเอ่ยหวางเหมยรีบเดินเข้าไป “อาจารย์หลิว พวกเรานั้นรอคอยมานานแสนนาน ในที่สุดก็รอวันที่ท่านนั้นจะมาสักทีนะ！”

“รีบๆเข้ามาเถอะ เข้ามาด้านในก่อนเลยค่ะ！”

เมื่อเอ่ยแล้ว ก่อนที่หวางเหมยนั้นจะผลักซูยู่คุนแล้วเอ่ย“คุณเป็นใบ้หรือยังไงกัน ทำไมยังไม่รีบเอ่ยทักทายท่าน อาจารย์หลิวอีกล่ะ！”

อาจารย์หลิวมองไปที่ซูยู่คุน ก่อนที่จะสะบัดมือแล้วเอ่ย“ไม่เป็นไรหรอก เขาในตอนนี้เหมือนจะตกอยู่ในอาการที่น่าเป็นห่วงเลยนะ จะไปมีจิตใจมาเอ่ยดีๆอะไรกับข้าได้ยังไงกันล่ะ？”

หวางเหมยตะลึง“อาจารย์หลิวนั้นเป็นเหมือนเทพเลย ฉันนั้นยังไม่ได้เอ่ยอะไร ท่านก็สามารถที่จะรู้ถึงอาการของคุณปู่ได้เลยหรอเนี่ย”

“หึ ！”ชายหนุ่มที่ใส่ชุดคลุมลายเสื้อนั้นเอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยัน“เคยได้ยินทักษะของอาจารย์ข้าบ้างหรือยังล่ะ？เขานั้นสามารถที่จะรับรู้ถึงความเป็นความตายเลยนะ สามารถที่จะตัดหยินและหยางได้เลยล่ะ！แม้แต่พญายมนั้นยังต้องไว้หน้าให้เขาเลยล่ะ”

“เจ้าคนนี้นั้นเหมือนจะไม่เลวเลยนะเนี่ย จะมาสามารถรอดพ้นจากสายตาของเขาได้อย่างไรกัน！”

“หากไม่ใช่เพราะว่าเห็นว่าเจ้านั้นยังจริงใจ ไม่อย่างงั้นสถานที่แบบนี้นั้น พวกเรานั้นไม่อยากจะมาด้วยซ้ำ！”

“หู่เอ๋อร์ พวกเรานั้นได้ผ่านการฝึกฝนมา เรื่องทั้งแรงกายและแรงใจ จะไม่พูดคำที่หยาบคาย เพื่อที่จะไม่ได้รบกวนการฝึกของพวกเรา”

อาจารย์หลิวเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ ชายที่ถูกฝึกนั้นใส่เสื้อคลุมลายเสือ ก่อนที่จะก้มหน้าแล้วเอ่ยเบาๆ “ขอบคุณท่านอาจารย์ที่คอยสั่งสอนครับ”

พวกเขานั้นต่างก็เอ่ยถึงการต่อสู้ ก่อนที่จะมีชายหนุ่มสามคนนั้นลงมาจากรถพาณิชย์

แยกออกเป็นหญิงสาวสองคนที่รูปร่างโดดเด่นสวยงาม และชายอายุน้อย ที่บุคลิกนั้นดูเคร่งขรึม

เขาร่างกายของพวกเขานั้น ต่างก็ใส่เสื้อลายเสือเหมือนชายหนุ่ม และลวดลายที่ดูมากมาย

แต่ว่าลายบนเสื้อนั้นไม่ค่อยเหมือนกัน บางคนก็มังกรฟ้า หงส์แดง และเต่าดำ

หวางเหมยนั้นแสดงออกถึงการตื่นเต้นอย่างชัดเจน ก่อนที่จะจับไปที่เสื้อของซูยู่คุนแล้วเอ่ย “คนพวกนี้ นั้นต่างก็เป็นสาวกทั้งสี่คนของท่านอาจารย์หลิว”

“อย่ามองว่าพวกเขานั้นเด็กหนุ่มนะ แต่ว่าบนร่างกายนั้นฝึกฝนมาไม่น้อยเลยล่ะ แต่ละคนนั้นต่างก็พอตัวอยู่เหมือนกัน”

ซูยู่คุนแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่ได้สนใจ ก่อนที่จะเบะปากสะบัดหัว แล้วไม่ได้เอ่ยอะไร

“ปกติให้เข้านั้นหุบปาก เจ้านั้นเหมือนลาที่กินถั่วเลย เอ่ยไม่หยุด แต่ว่าวันนี้มีเรื่อง แม้แต่เจ้าก็ยังไม่กล้าจะตดออกมาสินะ！”

หวางเหมยนั้นโกรธ ก่อนที่จะจ้องไปที่ซูยู่คุน หลังจากนั้นก็ยิ้มแล้วหันไปหาอาจารย์หลิวแล้วทำมือเชิญ“อาจารย์ เชิยด้านในเถอะค่ะ”

อาจารย์หลิวนั้นมองออกถึงซูยู่คุนนั้นไม่ชอบใจ เอาแต่ขมวดคิ้ว และหันหลังจากไป “ช่างมันเถอะ เต๋านั้นตามโชคชะตาก็แล้ววัน วันนี้ข้ากับที่นี่นั้นเหมือนจะไม่ได้มีโชคต่อกัน หรือว่าจะไปจะดีกว่ากัน”

เมื่อเอ่ยแล้ว ก่อนที่จะหยุดเท้า แล้วเดินมาถึง หน้าสิงโตทั้งสองตัวแล้วเอ่ย “สิงโตหินเฝ้าบ้าน ไม่เลวเลวนะ แต่ว่าวางไว้ผิดทิศแล้วล่ะ ไม่เพียงแต่จะเสริมความมงคลแล้ว ยังจะนำมาแต่โรคร้ายเอา”

“ถ้าหากไม่แก้ล่ะก็ ภายในสายวัน ที่นี่จะต้องเกิดหายนะอย่างแน่นอน！”

อาจารย์หลิวนั้นหลับตา ก่อนที่จะเดินไปทั้งสี่ทิศ และในมือของเขานั้นก็ได้ถือถาดที่เต็มไปด้วยพืชไม้ ก่อนที่ปากนั้นก็จะเอ่ยท่องไป

ใครก็ฟังไม่ชัดว่าเขานั้นได้เอ่ยอะไร จะเห็นเพียงแค่ในถาดที่วางไว้แปดอย่าง และที่คอยเปลี่ยนทิศทาง ราวกับว่ากำลังหาของอะไร

“เทพทั้งสี่ ขอให้ท่านฟังคำสั่งของข้า ไปส่ะ！”

อาจารย์หลิวนั้นเอ่ยอุทานออกมา ก่อนที่เขานั้นจะเบิกตาขึ้นในทันใด ก่อนที่จะชี้ไปยังด้านนอกประตูของตระกูลตระกูลซู แล้วชี้ไปยังสิงโตด้านขวา แล้วเอ่ย“มีความชั่วร้ายกระโดดหนีไปที่ไหน！”

เมื่อสิ้นเสียงลง ก่อนที่ชายหนุ่มใส่เสื้อคลุมลายเสือนั้นจะพุ่งออกไปด้านนอก และดาบไม้ในมือนั้นก็ได้แทงเข้าไป เหมือนกำลังต่อสู้

แต่ว่าที่น่าแปลกก็คือ ดาบในมือของพวกเขานั้นทั้งๆที่เป็นไม้ แต่ว่าเมื่อได้แทงเข้าไปที่สิงโตด้านขวานั้น กลับทำให้เกิดประกายไป

หวางเหมยนั้นแอบยื่นมือไปสะกิดซูยู่คุนแล้วเอ่ย “มองเห็นไหม นี่ถึงจะเรียกว่าอาจารย์ที่แท้จริง！มีวิชาจริงๆ！”

ซูยูคู่บนหัวนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ หลังจากนั้นก็รู้สึกเสียใจ เมื่อสักครู่ที่แสดงออกไปไม่ดี และไม่รู้ว่าได้ทำให้ท่านอาจารย์อาจารย์หลิวไม่พอใจหรือไม่

ดาบในมือของชายหนุ่มนั้นได้ถือดาบเต้นรำ ก่อนที่จะชี้ไปยังคฤหาสน์ แล้วเอ่ย “ไม่ดีแล้ว ความชั่วร้ายหนีเข้าไปด้านในแล้ว！”

“อาจารย์ ให้พวกเราตาหรือไม่ตามดี？”

“ตาม！ความชั่วร้ายที่ทำร้ายคน พวกเราที่ผ่านการฝึกฝนมา จะต้องจัดการให้ได้นะแล้วกำจัดทิ้งส่ะ！”อาจารย์หลิวสีหน้านั้น เปลี่ยนเป็นเคร่งครึมมาก

หวางเหมยนั้นเอ่ยด้วยความตื่นเต้น “ใช่แล้วท่านอาจารย์ เพียงแต่พวกคุณนั้นยอมที่จะลงมือกำจัดความชั่วร้าย ท่านปู่ของข้าจะได้หายจากโรคร้ายสักที！”

“เพียงแค่ท่านอาจารย์ยินยอมที่จะช่วยพวกเรากำจัดสิ่งที่ชั่วร้าย พวกเราพร้อมจะจ่ายค่ะ！”

อาจารย์หลิวสะบัดมือไปมาแล้วเอ่ย“คนธรรมดา ที่เต็มไปด้วยกลิ่นเงินทองธรรมดา แต่เอ่ยปากก็จะให้แต่เงิน ข้านั้นมาเพื่อกำจัดสิ่งชั่วร้ายนะ จะมาสนใจในสิ่งของพวกนั้นหรือ？”

“ใช่ใช่ใช่ อาจารย์สอนถูกแล้ว คือฉันคิดน้อยไปหน่อยค่ะ”หวางเหมยรีบเอ่ยรับผิด ก่อนที่จะพาคนอื่นๆเข้าไปในคฤหาสน์

ซูเหวินเฉิงใบหน้าของเขานั้นดำมืด เขานั้นได้เชิญฉินเทียนมาจากเมืองจิ้นหู่ แต่กลับอยู่แค่ข้างนอกแบบนี้？

ฉินเทียนนั้นไม่เพียงแต่ไม่รีบไม่โกรธ แต่กลับยิ้มแล้วเอ่ยเบาๆ “พวกเจ้านั้นอยากจะดูละครดีๆไหมล่ะ？”